อนาวิลกลับมาต่อว่าเหว่ยชิงเรื่องที่สลับตัวลูกเพื่อแก้แค้น เขาอยากรู้ว่าหัวใจเธอทำด้วยอะไร ทำไมทิ้งลูกตัวเองไว้กับศัตรู
“อนาวิล...แม่ขอโทษ” เหว่ยชิงเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอ
“แล้วคุณคิดบ้างไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง ที่ผ่านมาผมมีครอบครัวที่อบอุ่น ผมเคยภูมิใจที่มีพ่อแม่ที่ดี ผมเคยฝันว่าจะเป็นเหมือนพ่อ ผมคิดว่านี่คือชีวิตของผม แต่วันนี้คุณทำลายโลกของผมพังทลายไม่มีชิ้นดี”
“แม่ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ แต่มันเป็นทางเดียวที่ลูกจะปลอดภัย แม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเพื่อลูกจะได้ไม่ลำบากหลบหนีไปกับแม่...อนาวิล แม่ก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าลูก แต่มันจำเป็น เข้าใจแม่เถอะนะลูก แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้จริงๆ”
อนาวิลมองเหว่ยชิงอย่างชิงชัง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้คือแม่ผู้ให้กำเนิด...
เช้าวันรุ่งขึ้น โชวกับวายุมาที่บ้านภูผาเพื่อจับผิดอันดาที่เข้าใจว่าถูกวายุยิงบาดเจ็บจากเหตุการณ์เมื่อวานที่พวกเขาตามไปช่วยเม่ย แล้วทั้งคู่ก็เห็นกับตาว่ามีอุปกรณ์ทำแผลและสำลีเปื้อนเลือดวางอยู่ แต่จู่ๆวีนัสก็โผล่มารับสมอ้างว่าเป็นของตน พันแผลที่มือยืนยันว่าตนซุ่มซ่ามทำแก้วบาดมือ โชวกับวายุไม่เชื่อแต่ทำอะไรไม่ได้ จำต้องถอยออกมาอย่างเซ็งๆ
อันดาแม้ไม่เคยชอบหน้าวีนัสที่เป็นลูกเมียน้อยพ่อ แต่ครั้งนี้เขาเอ่ยปากขอบใจเธอที่เข้ามาช่วยทันเวลา... หลังจากวีนัสไปแล้ว อันดาถามภูผาว่าจะเอายังไงต่อ ป่านนี้พวกโชวต้องสงสัยเราแล้วแน่ๆ
“ตราบใดที่เรากุมความลับของน้าเหว่ยชิงอยู่ ก็ไม่เห็นต้องกลัวนี่”
“หมายความว่าแกจะเล่นงานไอ้โชวต่อ”
“ฉันจะหยุด...ต่อเมื่อมันตาย”
“แต่ตอนนี้พวกมันคงระวังตัวมากขึ้น”
“ไม่ต้องห่วง อนาวิลจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้เราเอง”
“จริงสิ คนที่เกลียดไอ้โชวมากกว่าพวกเรายังมี” อันดายิ้มย่อง ภูผาสำทับว่าเราต้องหาตัวอนาวิลให้เจอ ก่อนที่โชวจะเล่นงานเรา...
เหตุการณ์เมื่อวาน นอกจากโชวจะสงสัยภูผากับอันดาอยู่เบื้องหลังแล้ว เขายังอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมสมุนของเหว่ยชิงถึงตามไปช่วยอนาวิล ดุจดาวแอบได้ยิน ไม่เข้าใจเรื่องนี้เหมือนกัน
โชวเก็บคำพูดของหลี่เฟยที่เหมือนจะบอกบางอย่างให้เขารู้ แต่ก็พูดได้แค่ว่าเขาไม่ใช่...คิดมาคิดไป โชวเริ่มฉุกคิดว่าตนเองอาจไม่ใช่ลูกของเหว่ยชิง!
ค่ำนั้น เหว่ยชิงไปไหว้ศพจางฉงที่สุสานด้วยใบหน้าหมองเศร้า พรั่งพรูความเสียใจออกมาโดยไม่รู้ว่าอนาวิลแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง
“ฉันเคยคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมได้ทุกอย่าง แต่ฉันคิดผิดค่ะจางฉง มีสิ่งหนึ่งที่ฉันลืมคิด ฉันควบคุมหัวใจลูกไม่ได้ ฉันผิดเอง ฉันทำให้ลูกต้องเจ็บปวดแบบนี้”
“คุณไม่ผิด” อนาวิลส่งเสียงพร้อมก้าวออกมา เหว่ยชิงหันขวับไปมองอึ้งๆ “โชคชะตาต่างหากที่ผิด...โชคชะตาทำร้ายพวกเรา”
“มาที่นี่ได้ยังไง”
“ผมอยากมากราบ...พ่อ” อนาวิลเดินมาคุกเข่าก้มลงกราบหน้าหลุมศพจางฉง เสร็จแล้วหันมากราบเท้าเหว่ยชิงที่ยืนอึ้งด้วยความดีใจ
เพียงได้ยินอนาวิลเรียกแม่...เหว่ยชิงตื้นตันบ่อน้ำตาแตก แล้วยิ่งหัวใจพองโตเมื่อได้ยินอนาวิลพูดต่อไปว่า
“ไม่ต้องห่วงนะครับพ่อ ความเจ็บปวดทั้งหมดของเราต้องมีคนรับผิดชอบ ผมจะแก้แค้นให้พ่อ”
“ไอ้อนันต์มันจะต้องชดใช้กรรมนี้อย่างสาสม” เหว่ยชิงตอกย้ำ...แล้วบอกแผนการแก้แค้นที่อนาวิลอยากรู้ “แม่จะสั่งให้โชวไปฆ่ามัน แล้วก่อนตายแม่จะบอกไอ้อนันต์ว่าโชวคือลูกของมัน มันคงเจ็บปวดมากที่รู้ว่าต้องตายด้วยฝีมือลูกตัวเอง”
“ผมว่าอย่าดีกว่า”
“ทำไม...หรือลูกยังเห็นว่ามันเป็นพ่ออยู่เหรอ”
“ความตายมันสบายเกินไป ถ้าจะให้สาสมกับความแค้นของเรา ไอ้อนันต์ต้องยังอยู่เพื่อดูคนที่มันรักตาย”
“แล้วลูกมีแผนยังไง”
“อนันต์จะต้องฆ่าไอ้โชวลูกของมันเอง”
เหว่ยชิงใจหายวาบ แม้โชวไม่ใช่สายเลือด แต่วันเวลาที่อยู่ด้วยกันมายาวนานก็อดสงสารเขาไม่ได้
กลับมาถึงบ้านในคืนนั้น เหว่ยชิงเห็นโชวนั่งรอ แววตาเธออ่อนลง ทักเขาว่ายังไม่นอนอีกเหรอ แต่พอโชวถามว่าแม่มีอะไรหรือเปล่า พักนี้ไม่ค่อยอยู่บ้าน เหว่ยชิงก็ตวาดสวนอย่างร้อนตัว
“ทำไม แกมีอะไรกับฉัน”
“ผมก็แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้แม่ทำงานหนัก”
“ไม่ต้องห่วง ฉันยังแข็งแรง ไปนอนได้แล้ว” เหว่ยชิงตัดบทแล้วจะเดินไป โชวตัดสินใจในนาทีนั้นถามขึ้นว่า แม่ส่งคนไปช่วยอนาวิลใช่ไหม “แกรู้?”
“ดูท่าแม่จะห่วงมันมาก อาจจะมากกว่าผมซะอีก”
เหว่ยชิงสะอึก รู้สึกว่าโชวแปลกๆ จึงพยายามเกลี้ยกล่อม “พูดอะไรของแก ฉันจะไปห่วงคนอื่นมากกว่าลูกตัวเองได้ยังไง”
“นั่นสิครับ แม่คงไม่เป็นห่วงคนอื่นมากกว่าลูกตัวเองอยู่แล้ว”
“แกกำลังสงสัยอะไรฉันรึเปล่า”
“เปล่าครับ...วันนี้ผมไปเยี่ยมอาหลี่มาครับแม่” โชวเปลี่ยนเรื่องเพื่อดูปฏิกิริยาเหว่ยชิง
“มันบอกอะไรแก”
“อาหลี่จะบอกอะไรผมได้ล่ะครับ ในเมื่ออาพูดไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมชักสงสัยแล้วว่าอาหลี่อาจจะรู้อะไรที่ผมไม่รู้อยู่ก็ได้”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“แม่ไม่มีอะไรปิดบังผมอยู่แน่เหรอครับ”
“นี่แกกำลังสงสัยอะไรฉัน” เหว่ยชิงตวาดแว้ด
“แม่ไปช่วยอนาวิลทำไม”
“เพราะถ้าอนาวิลตาย แผนกำจัดไอ้อนันต์ของฉันมันก็ผิดพลาดไง”
“แค่นั้นเหรอครับ” โชวสีหน้าไม่เชื่อ เหว่ยชิงหยิบปืนส่งให้โชวเอาไปฆ่าอนาวิลเพื่อพิสูจน์ว่าเธอไม่มีวันรักคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง แต่โชวไม่รับปืนมา บอกว่าไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ขนาดนี้ก็ได้ ยังไงตนก็เชื่อแม่อยู่ดี
“ทำไม? หรือแกเกิดใจอ่อน”
“แม่ครับ...เคยมีคนพูดว่าความแค้นคือความทุกข์ ใจที่มีความแค้นก็เหมือนมีไฟที่คอยแผดเผาใจนั้นให้ร้อนรุ่ม”
“เหลวไหล!!”
“แต่ที่ผ่านมาเราไม่เคยมีความสุขเหมือนคนอื่นเลย ทุกสิ่งที่ทำก็ทำเพื่อแก้แค้น แม่ครับ...จะมีโอกาสไหมที่เราลืมความแค้นนั่น แล้วมีความสุขอย่างแท้จริง”
“ไม่ได้...ไม่แก้แค้นแล้วจะหาความสุขได้ยังไง อย่าให้ฉันได้ยินแกพูดจาเพ้อเจ้อแบบนี้อีก”
“แต่ผมไม่อยากแก้แค้นใครอีกแล้ว”
เหว่ยชิงโกรธจัดตบหน้าโชวแล้วสำทับ “นี่แกพูดอะไรออกมา แกเกิดมามีหน้าที่แก้แค้นให้จางฉง จำไว้!”
“เพราะผมเกิดมาเพื่อแก้แค้นไง ตั้งแต่เกิด ผมถึงไม่เคยมีความสุขเลย”
“ถ้าอยากมีความสุขงั้นก็ออกจากบ้านนี้ไป แล้วไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่อีก ถ้าแกไม่แก้แค้นให้ฉัน ก็อย่าเป็นลูกฉันอีกเลย”
เหว่ยชิงวางปืนลงบนโต๊ะให้โชวเลือก โชวลังเลลำบากใจ มองระหว่างประตู ปืน และหน้าแม่...สักครู่ก็เอื้อมมือไปหยิบปืนขึ้นมา เหว่ยชิงยิ้มพอใจ เดินจากไป...
ถึงห้องนอนตัวเอง สีหน้าเหว่ยชิงเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียม เกิดความระแวงหลี่เฟย ถ้าเขาพูดได้ ความลับเรื่องชาติกำเนิดของโชวคงไม่ใช่ความลับอีกต่อไป...
ooooooo
เหว่ยชิงทำทีมาเยี่ยมหลี่เฟยที่บ้านเช่า แต่ความจริงเธอต้องการมาดูให้เห็นกับตาว่าอาการเขาเป็นยังไง ครั้นเห็นดีขึ้นมากเกือบพูดได้ก็คิดฆ่าให้ตาย แต่ไม่สำเร็จเพราะเม่ยกลับมาเจอ
เธอตบตาเม่ยด้วยการเปลี่ยนท่าทีเป็นห่วงใยหลี่เฟย เตือนให้ขยับตัวเสียบ้างจะได้ไม่เป็นแผลกดทับ แล้วพูดกับเม่ยว่าหลี่เฟยไม่ใช่คนอื่น เป็นคนในครอบครัวซึ่งตนต้องดูแล
เมื่อเห็นถ้วยยาสมุนไพรในมือเม่ย เหว่ยชิงถามว่ายาอะไร เม่ยสะอึกแต่ไม่แสดงพิรุธ บอกว่าสมุนไพรบำรุงกำลัง
“นี่เธอสนใจเรื่องสมุนไพรตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอเม่ย”
“สมัยนี้นิยมแพทย์ทางเลือก เม่ยก็เลยลองดูน่ะค่ะ เผื่อจะช่วยพ่อได้”
“งั้นเหรอ ถึงว่าหลี่เฟยหน้าตาสดใสขึ้น เพราะได้ยาดีนี่เอง”
“ก็คงช่วยให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้นเท่านั้นแหละค่ะ แต่อาการของพ่อคงพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิต” เม่ยโกหกแล้วแอบมองท่าทีของอีกฝ่าย
เหว่ยชิงแสร้งตกใจแต่ความจริงพอใจหากหลี่เฟยเป็นอย่างนั้น เม่ยรู้ทันมองเธออย่างเจ็บแค้น เช่นเดียวกับเฉินที่แอบมองอยู่เงียบๆ ทั้งโกรธทั้งแค้นอยากจัดการเหว่ยชิงแต่ยังทำไม่ได้ในเวลานี้...
วันเดียวกัน อนาวิลติดต่อไปยังอนันต์ เอ่ยประชดว่าตนปลอดภัยดี ยังไม่ตาย อนันต์รู้ว่าเขาเข้าใจผิดจึงอยากอธิบาย แต่อนาวิลชิงพูดเสียก่อนว่าตนอยากมอบตัว พ่อช่วยตนได้ไหม
อนันต์ดีใจ รับนัดไปเจอลูกชายโดยไม่รู้ว่ามันคือแผนของอนาวิลกับเหว่ยชิงที่ต้องการแก้แค้นให้จางฉง...
อนาวิลวางแผนหลอกให้อนันต์คิดว่าโชวลงมือฆ่าเขาตาย ทำให้อนันต์โกรธแค้นโชว และสั่งตำรวจทุกนายตามไล่ล่าโชวที่โดนเขายิงเฉี่ยวไหล่หนีไปมารับโทษ
อนาวิลตายแต่ไม่มีใครพบศพ ดุจดาวรู้สึกแปลกใจจึงออกสืบจนรู้ความจริงว่าอนาวิลยังไม่ตาย อนาวิลขอร้องดุจดาวช่วยปกปิดเรื่องนี้ แต่เธอไม่ยอม อยากรู้ว่าทำไมเขาต้องสร้างเรื่องหลอกพ่อว่าเขาตายไปแล้ว
“รู้ไหมว่าพ่อเสียใจมาก เพราะอะไรบอกมาสิ”
“พี่บอกไม่ได้ พี่บอกไม่ได้จริงๆ”
“ถ้างั้นฉันก็จะไปบอกความจริงกับพ่อ”
“ดาว...พี่ขอร้อง ดาวเป็นน้องที่พี่รัก พี่ไม่อยากจะทำร้ายดาวถ้าไม่จำเป็น”
“ทำไม คุณจะทำอะไรฉัน”
“อย่าบังคับพี่ให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำนะดาว”
ดุจดาวอึ้ง มองอนาวิลเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน “คุณไม่ใช่อนาวิลพี่ชายของฉัน”
“ใช่! อนาวิลคนเดิมตายไปแล้ว อนาวิลคนนี้จะทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้น”
“ถ้างั้นฉันยิ่งต้องบอกพ่อ” ดุจดาวจะไปแต่อนาวิลไม่ยอม ดึงรั้งเธอไว้ แต่แล้วต้องปล่อยไปเมื่อวายุปรากฏตัว
เม่ยเป็นอีกคนที่ช่วยดุจดาวสืบจนรู้ว่าอนาวิลยังไม่ตาย เธออยากรู้ความจริงจึงคาดคั้นอนาวิลให้พูดออกมา
“พี่นัดเจอพ่อที่นั่นเพราะต้องการให้พ่อช่วย แต่พอไปถึงกลับเจอโชว”
“แล้วคุณชายไปที่นั่นทำไมคะ”
“พี่ไม่รู้ แต่เขาพยายามทำร้ายพี่ เราสู้กัน พี่พลาดถูกโชวยิง...พี่บอกความจริงกับเม่ยหมดแล้ว ถ้าเม่ยไม่เชื่อพี่ก็จนใจ”
“แล้วทำไมพี่วินต้องโกหกคุณลุงอนันต์กับคนอื่นๆว่าตายแล้ว”
“บางทีการที่พ่อและคนอื่นๆคิดว่าพี่ตายอาจจะดีกว่า”
“เพราะอะไรคะ”
“เพราะพ่อได้รับคำสั่งให้ตามจับพี่ไปลงโทษ”
“อะไรนะคะ” เม่ยตกใจ...อนาวิลหน้าเครียด สีหน้าเจ็บปวด เข้าใจผิดอนันต์อยู่เหมือนเดิม
ด้านโชวที่โดนยิงบาดเจ็บ เขากระเสือกกระสนหนีไปที่วัดแล้วนวลจันทร์มาเจอโดยเอิญ แต่หลวงพ่อเชื่อว่าโชคชะตานำพาสายเลือดมาพบกัน
ooooooo
ดุจดาวกลับมาหาอนันต์ที่บ้าน นำกระสุนปืนปลอมที่เก็บได้ในที่เกิดเหตุมายืนยันว่าอนาวิลยังไม่ตาย
“มันคือกระสุนปลอมที่ทำขึ้นมาพิเศษ ดาวเอะใจก็เลยขอให้เพื่อนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญช่วยตรวจสอบให้”
“ดาวกำลังจะบอกอะไรพ่อ”
“คุณชายไม่ได้ฆ่าพี่วินค่ะพ่อ ทั้งหมดเป็นแผนของพี่วิน”
“ไม่จริง อนาวิลจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“ถ้าดาวเดาไม่ผิด พี่วินกำลังยืมมือพ่อฆ่าคุณชายค่ะ”
“อนาวิลไม่ใช่คนแบบนั้น”
“พี่วินยังไม่ตายค่ะ ดาวเจอเขา เขาโกหกพ่อ โกหกพวกเรา”
“พ่อไม่เชื่อว่าเขาโกหก”
“แต่พ่อคะ...”
“อย่าทำร้ายพี่ชายตัวเองเพื่อปกป้องผู้ชายที่ตัวเองรักเลยดุจดาว ออกไป พ่อไม่อยากฟังคำพูดใส่ร้ายพี่ชายตัวเองของลูกอีก”
“ดาวไปก็ได้ค่ะ แต่ดาวอยากบอกให้พ่อรู้ไว้พี่วินคนเดิมตายไปแล้วค่ะ คนที่อยู่เขาไม่ใช่พี่วินของเราอีกแล้ว”
ดุจดาวเดินออกไปหน้าเศร้า อนันต์ไม่เชื่อ โกรธลูกสาว แต่เชื่อใจลูกชายว่าต้องมีเหตุผลบางอย่าง
ครู่ต่อมา นวลจันทร์กลับเข้าบ้านในสภาพเสื้อเปื้อนเลือด อนันต์ตกใจนึกว่าเมียบาดเจ็บจึงซักถามเป็นการใหญ่
“ใจเย็นๆค่ะคุณ ไม่ใช่เลือดฉัน”
“ไม่ใช่เลือดคุณ แล้วเลือดใคร”
“เลือดของโชวค่ะ ฉันบังเอิญไปเจอเขามา”
“โชว! มันอยู่ที่ไหนบอกมา” อนันต์แผดเสียงท่าทีฉุนเฉียว
“อะไรกันคะคุณ ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย”
“บอกผมมาว่าโชวอยู่ที่ไหน”
“ไม่ค่ะ จนกว่าคุณจะบอกเหตุผลฉันก่อน”
อนันต์ชะงักท่าทางไม่อยากบอก นวลจันทร์ยิ่งสงสัย คาดคั้นว่ามีอะไร
“มันยิงตาวินลูกของเรา”
“อะไรนะคะ”
“ตาวินถูกไอ้โชวยิงตกน้ำ”
“ลูกแม่!” นวลจันทร์อุทานแล้วเป็นลมหมดสติ...
ครั้นรู้สึกตัวก็ถามหาอนาวิลทันที “ตาวินล่ะคะคุณ ลูกเป็นยังไงบ้าง”
“ยังหาศพไม่เจอ แต่ดาวบอกว่าตาวินยังไม่ตาย”
“ถ้ายังไม่ตายแล้วลูกไปไหน ทำไมถึงหายไปไม่ติดต่อกลับมาล่ะคะ”
“ผมไม่รู้ แต่ผมเชื่อว่าตาวินมีเหตุผลที่ทำแบบนี้แน่” อนันต์สีหน้ามั่นใจ แต่นวลจันทร์ร่ำไห้จนตัวโยน
ooooooo
ภูผากับอันดาเข้าใจอนาวิลตายแล้ว จึงเรียกเฉินมาพบ ต้องการให้เขากำจัดโชวอีกคน เฉินรับปากง่ายดาย แต่ยังคาใจไม่อยากเชื่อเลยว่าคนมีฝีมืออย่างอนาวิลจะถูกโชวฆ่าตายได้ง่ายๆ
“ขอบใจที่ไม่เชื่อ”
เสียงนั้นทำให้ชายทั้งสามคนหันขวับไปมอง อนาวิลเดินเข้ามาสีหน้าเรียบนิ่ง บอกว่าโชวทำอะไรตนไม่ได้ง่ายๆหรอก
“แกยังไม่ตาย...นี่มันอะไร”
“เป็นแผนกำจัดไอ้โชว”
อันดากับเฉินไม่เข้าใจ แต่ภูผาเดาได้ทันที พูดกลั้วหัวเราะอย่างชอบใจ “แผนยืมมือพ่อตัวเอง แกนี่โหดกว่าที่ฉันคิดไว้เยอเลย”
แล้วทั้งหมดก็นั่งลงสนทนากันต่อไป
“ในฐานะฆาตกรตอนนี้ไอ้โชวมันกำลังถูกพวกเจ้าหน้าที่ตามล่าอยู่ คิดว่าไงล่ะ”
“จริงสิ ตอนนี้มันก็กลับเข้าภาคีไม่ได้ ไม่มีคนคุ้มกัน แล้วยังถูกตามล่าอีก”
“ใช่ นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะกำจัดมัน โดยไม่มีใครสงสัย”
“ประมุขถูกเจ้าหน้าที่วิสามัญตาย” ภูผามองทะลุ ปรุโปร่ง ขณะที่อันดาก็ชื่นชมอนาวิลว่าฉลาดจริงๆ
เฉินบอกว่าปัญหาตอนนี้คือเราไม่รู้ว่ามันกบดานที่ไหน อนาวิลย้ำว่าเราต้องร่วมมือกันล่อมันออกมา อันดาเสนอให้จับตัวเม่ยอีกครั้ง แต่อนาวิลกับเฉินค้านเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่ได้!
อันดาต้องการฟังเหตุผลจากทั้งคู่ เฉินบอกว่าครั้งนี้โชวคงไม่ติดกับเราง่ายๆ อนาวิลเห็นด้วยกับเฉิน และเสริมว่าอันตรายเกินไปตนไม่อยากให้เม่ยเสี่ยงอีก พอภูผาถามอนาวิลว่ามีแผนยังไง เขาบอกตรงๆว่ายังนึกไม่ออก
เฉินมีแผนร้ายบางอย่างแฝงอยู่ จึงเสนอความคิด “อย่าลืมสิ ไม่ใช่เม่ยคนเดียวที่ไอ้โชวมันยอมตายแทนได้ ยังมีอีกคนนึง”
“ใครวะ” อันดาถาม
“นายหญิงเหว่ยชิงแม่ของมันไง”
อนาวิลแอบชะงัก ภูผาท้วงว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจับตัวเหว่ยชิง อันดาเออออ เพราะทราบดีว่าเหว่ยชิงมีทีมเงาที่คอยอารักขาตลอดเวลา ใครๆก็รู้ว่าพวกนั้นฝีมือดีแค่ไหน
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ผมจะจัดการได้ ขอแค่ทีมฝีมือดีๆมาช่วยผมก็พอ”
“ฉันเห็นด้วยกับเฉินนะ มันเป็นทางเดียวที่จะล่อไอ้โชวออกจากที่ซ่อนจริงๆ งานนี้ฉันจะช่วยเฉินเอง”
อนาวิลกล่าวแข็งขัน ภูผาเลยตกลงตามนั้น เฉินแอบยิ้มมีแผนร้ายในใจโดยไม่มีใครรู้
เมื่ออนาวิลมาเล่าให้เหว่ยชิงฟังว่าตนจะล่อโชวออกจากที่ซ่อนซึ่งเป็นทางเดียวที่จะกำจัดมันได้ เหว่ยชิง แปลกใจ
“ไหนลูกบอกว่าจะให้ไอ้อนันต์มันฆ่าลูกตัวเองไง”
“แผนนี้ไม่ได้ผลแล้ว”
“ทำไม”
“ดุจดาวจับได้แล้วว่าผมยังไม่ตาย”
“อะไรนะ หมายความว่าไอ้อนันต์ก็อาจจะรู้แล้วงั้นสิ”
“ถึงจะไม่แน่ใจ แต่ที่ไม่เจอศพผม อนันต์ก็คงต้องสงสัยแน่”
“เข้าใจล่ะ แล้วลูกจะทำยังไงต่อ”
“เรื่องนี้ผมต้องขอความร่วมมือจากแม่ครับ”
เหว่ยชิงรับฟังแผนการแล้วยินดีให้ความร่วมมือเต็มที่
ooooooo
ดุจดาวกลุ้มใจและไม่เข้าใจที่อนาวิลเปลี่ยนไป แล้วอดนึกถึงนัทไม่ได้ นัทสนิทกับอนาวิลมาก สุขหรือทุกข์อนาวิลจะปรึกษานัทตลอด
วายุรับฟังและอยู่เคียงข้างเธอตลอด กระทั่งเห็นเธอนั่งมองรูปนัทก็คิดว่าคงยังตัดใจไม่ได้ แต่ยังไงเขาก็ขอพูดความจริงจากใจเหมือนเดิมว่ารักเธอ และมีบางอย่างอยากบอก ทั้งที่รู้ว่าอาจทำให้เธอโกรธเกลียดเขา
ขณะที่วายุกำลังจะบอกความจริงว่าเขาคือคนยิงนัทก่อนที่ภูผาจะมาซ้ำจนเขาตาย แต่ไม่ทันได้พูดก็มีสมุนคนหนึ่งวิ่งมารายงานว่าเจอโชวแล้ว
วายุไปรับโชวจากวัดมาที่บ้าน เมื่อโชวรู้สึกตัวก็ถามว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“แกปลอดภัยแล้วนะโชว ฉันเป็นคนพาแกมาเอง ส่วนดุจดาวก็ไปรับเม่ยมาช่วยพยาบาลแก”
“ฉันนึกว่าฉันจะตายซะแล้ว”
“เม่ยไม่ยอมให้คุณชายตายง่ายๆหรอกค่ะ”
โชวมองหน้าเม่ยอย่างซึ้งใจ ดุจดาวคลี่ยิ้มบางๆ ยินดีกับเม่ยและโชว...ขณะเดียวกันนั้นอนันต์ไปที่วัด ติดต่อหลวงพ่อว่าจะมารับตัวโชวตามหน้าที่
“อาตมาเข้าใจ หน้าที่นำพาให้โยมมา”
“เหมือนที่โชคชะตานำพาคุณป้าให้มาพบพี่โชวรึเปล่าครับหลวงพ่อ”
“ไอ้เปี๊ยก” หลวงพ่อปรามเด็กวัดปากไว
“ก็หลวงพ่อเคยพูดแบบนี้”
หลวงพ่อส่งสายตาดุใส่ เปี๊ยกเลยก้มหน้างุด
“ไอ้นี่มันก็พูดไปเรื่อย”
“ถ้างั้นผมกราบลาหลวงพ่อก่อนนะครับ มีงานต้องทำอีกมาก”
“ทำหน้าที่ตามสัมมาชีพแล้ว ก็อย่าลืมทำหน้าที่ของพ่อด้วยล่ะโยม คนที่จะเกิดมาเป็นพ่อลูกกันนั้น ไม่ใช่แค่ทำบุญร่วมกันมาหรอกนะ ยังมีกรรมที่ผูกพันร่วมกันมาด้วยจึงไม่แปลกที่เศษกรรมของพ่อจะไปตกที่ลูก”
“หลวงพ่อหมายความว่ายังไงครับ”
“กรรมที่ทำให้คนอื่นพลัดพรากจากสิ่งที่รักย่อมทำให้เราสูญเสียสิ่งที่หวงแหนไปเช่นกัน สิ่งที่จะลดทอนผลกรรมให้ทุเลาลงได้นั้นคือการหมั่นสร้างบุญกุศล สะสมความดีลบล้างความชั่ว และรู้จักอโหสิกรรม ความดีของโยมก็จะคุ้มครองไปจนถึงสายเลือดของโยมด้วย อาตมาบอกได้เท่านี้แหละ เจริญพร”
อนันต์ก้มกราบลาหลวงพ่อ ทั้งที่ในใจยังค้างคา
ooooooo
เมื่อได้ยินเฉินมาบอกจะไปแก้แค้นโชวกับเหว่ยชิง หลี่เฟยพยายามห้ามลูกชายแต่ไม่สำเร็จ เฉินออกจากบ้านไปพร้อมความเคียดแค้นชิงชังสองแม่ลูกที่ทำให้พ่อของตนพิการอยู่แบบนี้
อนาวิลให้เหว่ยชิงเป็นตัวล่อโชวออกมา แต่แล้วเฉินตลบหลังทุกคนชิงตัวเหว่ยชิงไปแก้แค้นให้หลี่เฟย ฝ่ายโชวพอได้รับข้อความจากเฉินว่าถ้าไม่อยากให้นายหญิง ตายก็รีบมา...เขาผลุนผลันออกไปโดยไม่บอกพวกวายุ จนกระทั่งเม่ยเห็นมือถือของเขา กดข้อความอ่านและเห็นแผนที่ที่โชวไป ต่างพากันตกใจ
เฉินพาเหว่ยชิงไปที่โกดังร้าง เล่าแผนการโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายเหมือนกัน
“ผมจะบอกให้เอาบุญก็ได้ครับนายหญิง ความจริงแล้วไอ้ภูผา ไอ้อันดา ไอ้อนาวิล แล้วก็ผมวางแผนกันจับตัวนายหญิงมาเพื่อล่อให้โชวออกมา แล้วฆ่ามันซะ แต่ผมไม่ได้อยากให้ไอ้โชวตายคนเดียว เพราะคนที่ผมอยากฆ่าที่สุดก็คือแกไงล่ะ”
“แกเลยหักหลังทุกคน”
“ใช่ ต้องขอบคุณไอ้สามตัวนั่นที่ช่วยวางแผนดีๆ ช่วยให้ฉันได้แก้แค้นให้พ่อได้เร็วขึ้น”
“แกรู้ว่าฉัน...”
“ทำไมนายหญิงถึงทำกับพ่อได้ลงคอ ทั้งๆที่พ่อซื่อสัตย์กับนายหญิงมาตลอด ทำไม!”
เฉินกระชากตัวเหว่ยชิงมาเขย่าอย่างแรงจนเครื่องส่งสัญญาณ GPS ที่ติดในตัวเหว่ยชิงหล่นลงพื้น
“นี่มันอะไร หรือว่านายหญิงรู้เรื่องแผนลักพาตัวนี้มาตลอด”
“ใช่ ฉันรู้ทั้งหมด อีกไม่นานจะต้องมีคนตามมาช่วยฉันแน่”
“ถ้างั้นก็อย่าอยู่เลย”
ขณะที่เฉินกำลังจะฆ่าเหว่ยชิงอยู่นั้น โชวกระโดดเข้ามาเอาตัวขวางทางปืน ถูกยิงแทนเหว่ยชิง
โชวถูกยิงหน้าอกล้มลงเลือดอาบ เหว่ยชิงตกใจมากจะเข้าไปหาแต่เฉินเล็งปืนตวาดขึ้นว่า
“หยุดนะนายหญิง ถ้าขยับผมยิงทันที”
เหว่ยชิงหยุดชะงัก เฉินย่างสามขุมเข้ามาจะยิงเหว่ยชิง โชวบาดเจ็บแต่เป็นห่วงแม่ พยายามตะเกียกตะกายขอร้องเฉิน
“ปล่อยแม่ฉันไปเถอะเฉิน ถ้าโกรธก็ฆ่าฉัน ฉันขอรับผิดคนเดียว อย่าทำอะไรแม่ฉันเลย”
“รักแม่จริงนะคุณชาย ทั้งๆที่ผมไม่เคยเห็นนายหญิงจะรักอะไรคุณชายเลย”
“เฉิน อย่าทำผิดอีกเลย เชื่อฉัน ถ้าอาหลี่กับเม่ยรู้จะต้องเสียใจมาก”
“ฉันกำลังแก้แค้นให้พ่อ พ่อกับเม่ยควรจะดีใจต่างหาก ได้เวลาชำระกรรมที่ทำไว้แล้วนะครับนายหญิง”
เฉินกำลังจะยิงเหว่ยชิง ทันใดนั้นเสียงปืนจากใครบางคนดังขึ้นก่อน ร่างเฉินสะดุ้งเฮือก เหว่ยชิงกับโชวตกใจหันขวับไปมองอนาวิลถือปืนยืนจังก้า เฉินแค้นจะยิงต่อสู้ แต่อนาวิลเร็วกว่ารัวไม่ยั้งจนเฉินล้มตึงขาดใจตาย
โชวร้องเรียกเฉินด้วยความตกใจ ขณะที่เหว่ยชิงวิ่งไปกอดอนาวิลพร้อมกับร่ำร้องว่าลูกแม่ แม่นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีกแล้ว...โชวงงเป็นไก่ตาแตก พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นถามว่า
“นี่มันอะไรกันครับแม่”
เหว่ยชิงรู้สึกตัวหันไปมองโชวแล้วอดสงสารไม่ได้ แต่อนาวิลยิ้มสะใจ
“อยากรู้เหรอ งั้นฉันจะบอกความจริงให้เอาบุญนะไอ้โชว ผู้หญิงที่แกเรียกว่าแม่คนนี้ ความจริงแล้วเขาไม่ใช่แม่ของแก เพราะเขาเป็นแม่ที่แท้จริงของฉัน”
“อะไรนะ!”
“เขาเป็นแม่ของฉัน”
“ไม่จริง! แกโกหก...ไม่จริงใช่ไหมครับแม่ ไม่จริงใช่ไหม”
เหว่ยชิงนิ่งไปนิดอย่างรู้สึกผิด ก่อนกัดฟัดพูดความจริงออกมาอย่างชัดเจน
“ฉันไม่ใช่แม่ของแก”
ความจริงจากปากเหว่ยชิงทำให้โชวช็อก ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก เจ็บปวดและเสียใจสุดขีดจนยืนต่อไป
ไม่ไหว ร่างทรุดลงล้มตึง ปรือตามองเหว่ยชิงกับอนาวิลที่ประกาศตัวเป็นแม่ลูกที่แท้จริงแล้วหมดสติไป
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น