ภูผาดึงตัวอนาวิลมาอยู่กับจตุรภาคีแล้วยื่นข้อเสนอในการร่วมมือกันกำจัดโชว แต่ความจริงแล้วคิดจะยืมมืออนาวิลฆ่าโชว แล้วยังจะให้เขาเป็นแพะรับบาปอีกด้วย
อนาวิลยอมตกลงเพราะต้องการสืบหาฆาตกรที่ฆ่านัทและแจ็ค รวมทั้งเพื่อความปลอดภัยของตัวเองจากหน่วยสังหาร เหว่ยชิงดีใจรีบรับอนาวิลตามที่ภูผาขอร้อง ทำให้ภูผายิ่งได้ใจเพราะคิดว่าตัวเองกุมความลับสามารถสั่งเหว่ยชิงได้ทุกเรื่อง แต่สำหรับโชวนั้นไม่ยอมรับลูกชายนายตำรวจเข้าเป็นสมาชิกจตุรภาคี
ในเมื่ออนาวิลท้าทายให้ประลองฝีมือในเชิงมวย โชวพลาดท่าและแพ้พ่ายอนาวิล เหว่ยชิงจึงประกาศทันควันว่าต่อไปนี้อนาวิลคือสมาชิกของพวกเรา
ด้านเม่ยที่ค้นคว้าข้อมูลจนแน่ใจว่าพ่อได้รับพิษจากสมุนไพร เธอจึงติดต่อมิ่งให้พาลุงมีซึ่งเชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพรมีพิษมาตรวจดู ปรากฏว่าหลี่เฟยได้รับพิษจากว่านปิดวาจาจึงพูดไม่ได้
นอกจากจะรู้เรื่องหลี่เฟยโดนวางยาพิษแล้ว เฉิน เม่ย และมิ่งก็ได้รู้ด้วยว่าลุงมีไม่ได้เป็นใบ้ แกพูดได้นานแล้วแต่ไม่ยอมบอกใคร
ลุงมีเคยได้รับพิษว่านปิดวาจาด้วยน้ำมือของเหว่ยชิง ตอนนั้นเขาทำผิดกฎของภาคี นายหญิงโกรธจึงบังคับให้เขาดื่มสมุนไพรพิษชนิดนี้โดยไม่มีใครรู้ หลังจากนั้นเขากลายเป็นใบ้พูดไม่ได้ จนกระทั่งถูกส่งให้ไปอยู่ที่เกาะเพื่อลงโทษ เขาพยายามคิดค้นสมุนไพรล้างพิษ และพบว่าพิษชนิดนี้มีแค่พิษเท่านั้นที่จะล้างพิษด้วยกันได้
“หมายความว่าลุงมีรู้ว่าจะถอนพิษพ่อได้ยังไงใช่ไหมคะ”
“แต่คุณหลี่เฟยจะต้องทนทุกข์ทรมานมากจากพิษที่เอาไปล้างพิษนั่น ซึ่งถ้าคุณหลี่ทนไม่ไหวอาจจะอันตรายถึงตายได้”
เม่ยกับเฉินหน้าเสีย หันมองหลี่เฟยที่นอนอยู่ใกล้ๆ สีหน้าเขาเคร่งเครียดเพราะได้ยินทั้งหมดที่ลุงมีพูด
เฉินเป็นห่วงพ่อแต่ก็อยากให้เสี่ยงรักษา เพราะเขาดูออกว่าพ่ออยากบอกอะไรบางอย่าง ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมาก...
เหว่ยชิงรักและเป็นห่วงอนาวิลมากถึงขนาดทำร้ายโชวที่เลี้ยงมากับมือตั้งแต่เด็ก เธอวางยาพิษแต่บอกว่าเป็นยาบำรุงกำลัง หลังจากโชวคัดค้านจะไม่ให้อนาวิลเข้าเป็นสมาชิกจตุรภาคี ครั้งแรกโชวไม่รู้ แต่
พอครั้งต่อไปเขาปัดถ้วยยาทิ้งแล้วต่อว่าเหว่ยชิงด้วยความผิดหวังและเสียใจ
“เพื่อช่วยอนาวิล แม่ถึงกับวางยาผม”
“ช่วยไม่ได้ แกขัดคำสั่งฉันเอง ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อแก้แค้น”
“ถึงผมตาย แม่ก็ไม่สนใจใช่ไหม”
“ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามถ้าขัดขวางการแก้แค้นของฉัน ฉันจะไม่ละเว้น”
“ชีวิตแม่มีสิ่งสำคัญแค่อย่างเดียวคือการแก้แค้นใช่ไหม”
“รู้ก็ดีแล้ว จะได้เลิกขัดคำสั่งฉันซะที มีอีกเรื่องที่แกต้องทำตามที่ฉันสั่ง...เรื่องดุจดาว”
“ผมไม่ทำ”
“ฉันให้โอกาสแกแล้วนะโชว อย่าหาว่าฉัน
ไม่เตือนก็แล้วกัน” เหว่ยชิงพูดจบจะผละไป แต่ต้องชะงักกับน้ำเสียงเคร่งเครียดกดดันอย่างที่สุดของโชว
“ถ้าเม่ยเป็นอะไรไป ผมก็ยอมตายเหมือนกัน”
เหว่ยชิงไม่ตอบโต้ แต่ยิ้มอย่างไม่แคร์แล้วเดินออกไป โชวสีหน้าหวั่นใจเป็นห่วงเม่ยมาก
ooooooo
อนันต์ได้ข่าวจากคนสนิทว่าอนาวิลเข้าไปอยู่กับพวกจตุรภาคี เขากลุ้มใจจนอาการโรคหัวใจกำเริบ เจ็บหน้าอกจนแทบทรุดแต่พยายามฝืนเอาไว้
ขณะเดียวกัน โชวที่เป็นห่วงเม่ยเกรงเหว่ยชิงจะส่งคนไปทำร้ายเธอเพื่อกดดันเขายอมรับอนาวิลและยอมแต่งงานกับดุจดาว คืนนี้โชวแอบไปจับตาดูความเคลื่อนไหวที่บ้านเช่าของเม่ย โดยไม่รู้ว่าข้างในลุงมีกำลังทำการรักษาหลี่เฟยอยู่
แทนที่เหว่ยชิงจะทำร้ายเม่ย แต่เธอกลับพุ่งเป้ามาที่ดุจดาว เธอหลอกดุจดาวเข้าไปให้อันดาปลุกปล้ำแต่ไม่สำเร็จเพราะโชวฉุกคิดแล้วรีบกลับมาบ้าน เขาชกต่อยอันดาจนปากคอแตก อันดาโกรธมากถึงกับตัดขาดความเป็นเพื่อนกับโชว
เมื่อซักถามดุจดาวถึงเหตุผลที่เข้าไปหาอันดาจนรู้ว่าเป็นฝีมือเหว่ยชิง โชวแน่ใจว่าเธอไม่ปลอดภัยแน่ถ้ายังอยู่ในภาคี จึงไล่ให้ออกไป แต่ดุจดาวไม่ยอม เขาถามว่าต้องการแก้แค้นให้คนรักแล้วถึงจะไปใช่ไหม เธอยอมรับ และย้ำด้วยว่าตนจะไม่ไปไหนจนกว่าจะรู้ว่าคนที่ฆ่าพี่นัทคือใคร
“ฉันเอง ฉันคือคนที่ฆ่าพี่นัทคนรักของเธอ แก้แค้นให้แฟนเธอ แล้วก็ออกจากที่นี่ไปซะ”
โชวยื่นปืนให้ดุจดาว แต่เธอปฏิเสธว่าไม่ใช่เขาที่ฆ่าพี่นัท โชวชะงัก ถามว่ารู้ได้ยังไง
“ฉันสืบมาหมดแล้ววันที่พี่นัทตาย คุณชายไม่ได้อยู่ที่นั่น อย่าหลอกฉัน”
ดุจดาวหันหลังจะเดินหนี แต่โชวพูดโพล่งจนเธอหยุดชะงัก
“แต่งงานกับฉันดุจดาว...ไม่งั้นก็ออกจากภาคีนี้ไปซะ เลือกเอา”
ดุจดาวนิ่งอึ้งอย่างตั้งรับไม่ทัน...วายุยืนมองจากมุมหนึ่งไม่พอใจที่โชวพูดแบบนั้น แล้วหาโอกาสคุยกันตามลำพัง อยากรู้เหตุผลทำไมโชวต้องบังคับดุจดาวแต่งงานด้วย ทั้งที่เขารักเม่ยอยู่เต็มหัวใจ โชวไม่พูดอะไรมาก นอกจากบอกว่าตนไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่ตนมีเหตุผล
เหว่ยชิงรู้ว่าโชวบังคับดุจดาวแต่งงานก็ยิ้มย่องสะใจ คราวนี้อนันต์จะได้รับกรรมบ้าง ในฐานะพ่อเขาต้องเจ็บปวดแสนสาหัสถ้ารู้เรื่องนี้ เพราะความจริงแล้วโชวกับดุจดาวเป็นพี่น้องกัน
แต่สิ่งที่อนันต์รับไม่ได้เมื่อดุจดาวมาบอกว่าจะแต่งงานกับโชวก็คือ โชวเป็นประมุขจตุรภาคี เขายังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วโชวคือลูกชายของเขาที่ถูกเหว่ยชิงสับเปลี่ยนตัวไป...ขณะเดียวกันดุจดาวก็สับสนในใจ เธอบอกนวลจันทร์ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน แต่มันเหมือนมีสายใยอะไรสักอย่างที่ทำให้เธออบอุ่นเวลาอยู่ใกล้โชว
อนันต์เครียดจัดจนล้มป่วยต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล โชวโผล่มาเยี่ยม อนันต์จึงขอร้องเพราะรู้ว่าการที่เขาจะแต่งงานกับดุจดาวคือการแก้แค้น แต่โชวไม่เล่นด้วย ยืนยันจะให้อนันต์ได้รับผลกรรมที่เจ็บปวดกว่านี้
อนาวิลเจอโชวกลับออกมาหน้าห้องผู้ป่วย เขากระชากคอเสื้อโชว ถามว่ามาทำอะไรพ่อของตน ดุจดาวแยกจากนวลจันทร์เดินมาเจอ ร้องห้ามพี่ชายไม่ให้ทำร้ายโชว และยืนยันว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับเขาจริงๆ
อนาวิลไม่ยอม สั่งให้ดุจดาวยกเลิกการแต่งงาน เตือนว่าอย่าทำลายชีวิตตัวเองเพื่อการแก้แค้น
“นี่ไม่ใช่การแก้แค้น แต่ฉันรักท่านประมุข ฉันรักโชว” ดุจดาวพูดใส่หน้าพี่ชายแล้วสะบัดหนีไปทันที
ooooooo
อันดากับภูผาทราบว่าโชวกับดุจดาวจะแต่งงาน ภูผาท่าทีใจเย็น คาดว่าเรื่องนี้น่าจะมีเบื้องหน้าเบื้องหลัง ขณะที่อันดาอารมณ์ฉุนเฉียวโกรธแค้นที่เอาชนะโชวไม่ได้
ภูผาเตือนอันดาให้ใจเย็น อย่าให้ผู้หญิงคนเดียวทำงานใหญ่พังพินาศ เราต้องอดทนให้มาก บางครั้งเราก็ต้องยอมแพ้เรื่องเล็กๆ เพื่อชัยชนะที่ยิ่งใหญ่
อันดารับฟังอย่างคล้อยตาม ตรงกันข้ามกับวีนัสที่แอบได้ยิน เธอกำมือแน่นสีหน้าไม่ยอมแพ้ พึมพำว่าใครจะทนก็ทนไปแต่ตนไม่ทน
แล้ววีนัสก็ไปเหวี่ยงวีนใส่ดุจดาวถึงร้านลองชุดแต่งงาน สร้างความวุ่นวายให้ช่างที่ช่วยกันห้าม แต่เธอไม่ฟังทำลายชุดแทบป่นปี้ ดุจดาวตอบโต้อย่างไม่ยอม สองสาวเลยจะวางมวย มิ่งกับแจ่มที่มาด้วยต้องช่วยกันห้ามจนเหนื่อยหอบ
วีนัสไม่หมดฤทธิ์ง่ายๆ กระทั่งสมุนของภูผาต้องมาพาตัวไปขังไว้ในบ้าน เธอโวยวายเสียงดังลั่นก่อนที่ภูผาจะออกมาตวาดให้หยุดเดี๋ยวนี้!
ปรากฏว่าเธอหยุดโวยวาย แต่พุ่งเข้าไปทุบตีเขาอย่างหัวเสียสุดๆ
“คนบ้า ไหนบอกจะช่วยฉันให้เป็นนายหญิงไง แล้วนี่อะไร อีบ้าที่ไหนไม่รู้มาชุบมือเปิบ ฉันไม่ยอม”
“เลิกบ้าได้แล้ว” ภูผารวบมือวีนัสแล้วกระชากอย่างแรง “อีบ้าตัวจริงคือคุณนั่นแหละ รู้เอาไว้ซะ ไอ้โชวไม่ใช่ลูกของคุณน้าเหว่ยชิง”
“อะไรนะ”
“ไอ้โชวไม่ใช่สายเลือดจตุรภาคี”
“ไม่จริง คุณโกหก”
“ไม่เชื่อไปถามคุณน้าเหว่ยชิงดูสิ”
“แล้วทำไมคุณไม่เคยบอกฉัน”
“ถ้าบอกผมจะได้เห็นความบ้าของคุณเหรอ”
“โอ๊ย...ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”
“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม คุณเป็นผู้หญิงของผม”
“รู้แล้วน่า...งั้นลูกที่แท้จริงของคุณน้าล่ะ อยู่ไหน”
“ผมไม่รู้ ที่รู้ก็คือมันจะเป็นใครก็ตาม แต่มันจะไม่มีโอกาสได้กลับมาเป็นประมุขแน่”
“คุณมีแผนแล้วเหรอ”
“ถ้าคุณร่วมมือกับผม...คุณคือนายหญิงคนต่อไป”
วีนัสสงบลงโดยดี รอยยิ้มพอใจผุดพรายทันใด
ooooooo
หลังจากลุงมีรักษาอาการให้หลี่เฟยผ่านไปหนึ่งวัน ปรากฏว่าหลี่เฟยเริ่มพูดได้บ้างทีละคำ เม่ยดีใจมากเรียกเฉินกับลุงมีเข้ามา
ทุกคนเห็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีของหลี่เฟยก็ใจชื้น แม้เขาจะยังพูดไม่ได้เหมือนเดิม แต่ลูกๆรู้สึกมีความหวัง ลุงมีบอกว่าต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ก็ถือว่าเป็นนิมิตหมายที่ดีมากๆ
สบายใจเรื่องพ่อบ้างแล้วเม่ยออกมาเดินเล่นรับลมหน้าบ้าน ไม่นึกว่าจะเจอดุจดาวเพื่อนรัก สองสาวไม่เคยโกรธกันจริงจัง โดยเฉพาะเวลานี้ดุจดาวซึ่งรู้ว่าเม่ยกับโชวรักกัน แต่เธอกำลังจะแต่งงานกับโชว จึงอยากขอโทษเม่ยแต่ไม่ยอมบอกเหตุผลที่แท้จริง
“ฉันขอโทษนะเม่ย”
“ขอโทษฉันเรื่องอะไร”
“เรื่อง...เรื่องที่ผ่านมาทั้งเรื่องที่เคยเข้าใจเธอผิด เรื่องในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตที่ฉันจะทำผิดกับเธอ”
“เกิดอะไรขึ้นน่ะดาว”
“ฉัน...ฉัน...ฉันแค่รู้สึกว่าเป็นเพื่อนที่แย่มาก”
“โธ่ดาว เธอคิดมากไปแล้ว เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ”
“ไม่จริงหรอกเม่ย ฉันคิดถึงแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัวมากกว่าที่เธอคิด”
“ไม่ผิดหรอกดาว ใครๆก็คิดถึงตัวเองก่อนทั้งนั้น”
“แต่ไม่ใช่เธอ”
“บ้า...เธอเอาอะไรมาพูด ฉันไม่ใช่นางฟ้าขนาดนั้น บางครั้งฉันก็แอบเห็นแก่ตัวเหมือนกัน”
“แต่เธอดีกับฉันที่สุด...เม่ย...ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น จำเอาไว้ว่าเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเสมอ”
ดุจดาวน้ำตารื้น โผกอดเม่ยที่มีสีหน้างุนงงสงสัยว่าเพื่อนรักต้องมีอะไรในใจแน่ๆ แต่ยังไม่กล้าเซ้าซี้ในเวลานี้
หลังจากดุจดาวกลับไปแล้ว เม่ยกลับเข้าบ้านมาดูแลพ่อ ห่มผ้าห่มและอวยพรให้พ่อหายเร็วๆ พอเม่ยจะลุกไป หลี่เฟยรั้งแขนเธอไว้
“มีอะไรเหรอคะพ่อ”
หลี่เฟยพยายามอ้าปากพูดกับเม่ยอย่างยากลำบาก จะบอกว่าโชวไม่ได้ทำร้ายตน เม่ยพยายามจับปากพ่อทีละคำ
“โชวไม่ได้ทำ...หมายถึงคุณชายไม่ได้ทำร้ายพ่อเหรอคะ” หลี่เฟยพยักหน้า เม่ยอึ้งแล้วถามว่า “ถ้าไม่ใช่คุณชายแล้วเขาจะยอมรับผิดทำไมคะ ยกเว้นแต่...
คุณชายยอมรับผิดแทนนายหญิง หรือว่าคนที่ทำร้ายพ่อคือนายหญิงคะ”
เม่ยพูดระรัวออกไป หลี่เฟยพยักหน้า เม่ยจึงถามพ่อว่านายหญิงทำแบบนั้นทำไม
ปรากฏว่าหลี่เฟยหันหน้าหนีไม่อยากตอบ เม่ยเลยไม่กล้าซักต่อ
“ถ้ายังไม่อยากพูดถึง ก็ยังไม่ต้องพูดหรอกค่ะ ทำใจให้สบาย อย่าเครียดนะคะพ่อ”
เม่ยปลอบพ่อ แต่ตัวเองครุ่นคิดไม่สบายใจ แล้ววันถัดไป เม่ยตัดสินใจกลับไปบ้านตระกูลจางโดยไม่รู้ว่าเขากำลังจัดงานแต่งงานระหว่างโชวกับดุจดาวเป็นการส่วนตัว
กระทั่งเห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวควงกันลงบันไดมา เม่ยแทบช็อก ความผิดหวังเสียใจแผ่ซ่านทั่วร่างกาย วิ่งร้องไห้ออกไปโดยมีเสียงเรียกของโชวดังลั่น ก่อนที่เขาจะวิ่งตามเธอไป
ดุจดาวมองตามเม่ยไปอย่างรู้สึกผิด เหว่ยชิงกลัวเสียแผน พุ่งพรวดตามโชวออกไป
“เม่ย...เม่ยเดี๋ยวก่อน”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะโชว”
โชวได้ยินเสียงแม่ก็ชะงัก แต่แล้วทำท่าจะวิ่งตามเม่ยไปอีก เหว่ยชิงรีบออกคำสั่งเฉียบขาด
“ถ้าแกก้าวออกไปอีกก้าวเดียว ฉันจะไม่ปล่อยให้เม่ยกับดุจดาวมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป กลับเข้าไปทำหน้าที่ตัวเอง กลับเข้าไปแก้แค้นให้จางฉง”
โชวกำมือแน่น เจ็บปวด ฝืนใจหันกลับเข้าไปในบ้านอย่างไม่มีทางเลือก
แล้วพิธีแต่งงานก็ดำเนินต่อไป โชวกับดุจดาวนั่งต่อหน้าเหว่ยชิง ด้านหลังมีรูปจางฉงขนาดใหญ่ เหว่ยชิงมองบ่าวสาวแล้วยิ้มสะใจ คิดในใจว่าอนันต์ต้องเจ็บปวดเจียนตายที่รู้ว่าลูกของมัน พี่น้องแท้ๆได้กันเอง
“ได้ฤกษ์แล้ว สวมแหวนได้”
สิ้นเสียงของเหว่ยชิง โชวหยิบแหวนจะสวมนิ้วนางข้างซ้ายให้ดุจดาว แต่ทันใดเธอชักมือถอยออก หลังจากใจลอยคิดถึงนัทอดีตคนรักแล้วตัดใจไม่ได้
“เป็นอะไรดุจดาว”
“ฉันแต่งงานกับคุณชายไม่ได้”
“พูดอะไรของเธอ” เหว่ยชิงเสียงขุ่น และแสดงท่าทีโมโหเมื่อได้ยินดุจดาวขอยกเลิกงานแต่งงาน “ไม่ได้! เธอจะยกเลิกงานแต่งนี้ไม่ได้”
ดุจดาวไม่สนใจเดินออกไป เหว่ยชิงโกรธมากสั่งสมุนจับตัวดุจดาวไว้ โชวลุกขึ้นขัดขวางพร้อมกับประกาศว่า
“ใครขวางดุจดาว มันตาย!”
สมุนลังเลเล็กน้อยแต่แล้วก็ทำตามคำสั่งเหว่ยชิง โชวกับดุจดาวจึงหันหลังชนกันต่อสู้แล้วพากันวิ่งหนีออกไปหน้าบ้าน พอเห็นท่าไม่ดีโชวให้วายุพาดุจดาวหนีไป ทางนี้ตนจัดการเอง
วายุพาดุจดาวหนีไปในที่ปลอดภัยแล้วถามถึงเหตุผลที่เธอล้มงานแต่งงาน หญิงสาวตอบชัดเจนไม่ได้
รู้แต่ว่าทำตามความรู้สึกว่าเธอจะแต่งงานกับโชวไม่ได้... คำตอบนั้นทำให้วายุซึ่งแอบรักดุจดาวดีใจมาก ยิ้มแย้มอย่างมีความหวัง
เหว่ยชิงเจ็บใจที่แผนการแก้แค้นไม่สำเร็จ แต่ยังไม่ละความพยายามที่จะทำให้อนันต์กับครอบครัวต้องเจ็บปวดแสนสาหัส ด้านภูผากับอันดาที่ต้องการฆ่าโชวก็ยืมมืออนาวิลจัดการ โดยให้สมุนไปจับเม่ยมาเป็นตัวประกันแล้วส่งแผนที่แจ้งไปยังโชวให้มาช่วยเหลือ
อนาวิลไม่เห็นด้วยเพราะไม่ต้องการให้เม่ยเสี่ยงอันตราย แต่เขาไม่สามารถทัดทานภูผาและอันดาได้ เมื่อเม่ยถูกจับตัวมา แน่นอนว่าโชวเป็นเดือดเป็นแค้นตามมาช่วยเหลือ ส่วนเฉินที่ต้องการฆ่าโชวเพื่อแก้แค้นให้หลี่เฟยก็ร่วมมือกับพวกภูผา แต่พอได้ยินเม่ยบอกว่าโชวไม่ได้ทำร้ายพ่อ พ่อบอกเธอด้วยตัวเอง เฉินถึงกับอึ้งไป
ภูผากับอันดาปล่อยให้อนาวิลกับโชวต่อสู้กัน แล้วถ้าใครรอดก็จะถูกพวกเขาจัดการอีกทอดหนึ่ง สองหนุ่มรุกรับอย่างไม่ยอมกัน จนในที่สุดอนาวิลก็พลาดท่าถูกโชวยิง จ่าเดชนำสมุนของเหว่ยชิงมาช่วย ขณะที่โชวก็ได้วายุกับดุจดาวตามมาช่วยเหลือ
อนาวิลจำสมุนของเหว่ยชิงได้ จึงคาดคั้นจ่าเดชที่มากับพวกเขา ที่สุดจ่าเดชก็ยอมรับว่าตนเป็นสายของจตุรภาคีที่ถูกส่งเข้าไปในหน่วยอินทรีพิฆาต อนาวิลผิดหวังและแค้นใจตวาดไล่จ่าเดชก่อนที่ตัวเองจะล้มตึงหมดสติเพราะถูกยิงเสียเลือดมาก
จ่าเดชพาอนาวิลไปรักษาตัวในที่แห่งหนึ่ง ไม่ช้าเหว่ยชิงก็ตามมาดูอาการลูกชายและยินดีให้เลือดกรุ๊ปที่หายากเพราะเธอมีกรุ๊ปเดียวกัน เหตุนี้ทำให้จ่าเดชยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ว่าเหว่ยชิงกับอนาวิลน่าจะเป็นแม่ลูกกัน
เมื่อจ่าเดชพูดขึ้น เหว่ยชิงมีท่าทีตกใจ แต่ในที่สุดก็ยอมรับว่าอนาวิลเป็นลูกของเธอจริง และขอให้จ่าเดชเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่อนาวิลได้ยินหมดแล้ว เขาแผดเสียงอย่างรับไม่ได้ เหว่ยชิงตกใจแต่ก็เน้นย้ำว่า
ที่ตนพูดเป็นความจริง พร้อมกันนี้เธอยังเล่าเหตุการณ์ที่จางฉงถูกอนันต์ฆ่าตายจนเธอต้องอุ้มท้องลูกหนีไป กระทั่งสับเปลี่ยนตัวเด็กตอนคลอดวันเดียวกับนวลจันทร์เมียของอนันต์
“แม่สลับตัวลูก แล้วพาโชวหนีมาเพื่อแก้แค้นไอ้อนันต์ แม่เสี้ยมให้โชวเกลียดแค้นพ่อของตัวเอง เพื่อให้มันไปฆ่าไอ้อนันต์แก้แค้นให้จางฉง ไอ้อนันต์มันจะต้องตายด้วยฝีมือลูกของมันเอง ถึงจะสาสมกับสิ่งที่มันทำกับเรา”
อนาวิลน้ำตาไหล ทั้งเสียใจ เจ็บปวด และสับสน เหว่ยชิงค่อยๆเดินเข้าไปหาลูก มือสั่นเทาทั้งโหยหาและสำนึกผิดที่ทิ้งลูกไว้กับศัตรู เธออยากสัมผัสตัวลูกชายแต่เขาสะบัดหนี แววตาบ่งบอกว่าไม่เชื่อ ถามเหว่ยชิงว่าต้องการอะไร โกหกตนเพื่ออะไร
“แม่ไม่ได้โกหก มันคือความจริง อนาวิลคือลูกของแม่”
“ไม่จริง คุณโกหก ยังไงผมก็ไม่เชื่อ” อนาวิลต่อต้าน วิ่งหนีออกไปด้วยความลังเลและสับสน
หลังจากนั้นไม่นาน อนาวิลกลับมาที่บ้านอนันต์ หลอกถามนวลจันทร์เรื่องกรุ๊ปเลือดเพื่อเช็กว่าเรื่องที่เหว่ยชิงพูดนั้นจริงหรือไม่
“แม่ครับ เพื่อนของผมบาดเจ็บกำลังต้องการเลือด... ผมไม่เคยถามเลย ที่บ้านเรามีใครเลือดกรุ๊ปเอเนกาทีฟบ้างไหมครับ”
“กรุ๊ปเอเนกาทีฟ เลือดกรุ๊ปพิเศษเหรอ”
“มีใช่ไหมครับแม่”
“ไม่มีหรอกจ้ะ พ่อกับแม่เลือดกรุ๊ปบี ยัยดาวกับลูกก็คงเลือดกรุ๊ปบีเหมือนกัน หรือไม่ก็กรุ๊ปโอ พวกเราไม่มีใครมีเลือดกรุ๊ปพิเศษ”
“ไม่จริง!” อนาวิลโพล่งขึ้นมาก่อนจะช็อกนิ่งงันไปเหมือนถูกของแข็งตีแสกหน้า
“เป็นอะไรรึเปล่าตาวิน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่เป็นห่วงเพื่อน”
“วิน...แม่รู้ว่าลูกรักเพื่อน แต่คนทุกคนมีกรรมเป็นตัวกำหนด เราไม่สามารถฝืนกฎแห่งกรรมได้ ลูกต้องทำใจยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ด้วย”
“ครับแม่ ผมจะพยายาม” อนาวิลเอ่ยเสียงแหบพร่า เก็บกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว ทำใจไม่ได้ที่ตัวเองคือลูกโจร!
ooooooo
โชวพาเม่ยมาส่งบ้านหลังจากพวกภูผาจับเธอไป เม่ยเล่าเรื่องหลี่เฟยอาการดีขึ้นและเธอก็รู้แล้วด้วยว่าเขาไม่ได้ทำร้ายพ่อของเธอ โชวดีใจรีบเข้าไปเยี่ยมหลี่เฟย ให้กำลังใจเขาต้องเข้มแข็ง และขอโทษแทนเหว่ยชิงที่ทำร้ายเขา
“ผมรู้ว่าถึงขนาดนี้อาก็คงจะไม่โกรธ แต่ไม่เข้าใจ เลย ทั้งๆที่อาซื่อสัตย์กับเขามาตลอดแต่ทำไม...ผมไม่เข้าใจ”
หลี่เฟยสงสารและเห็นใจโชว พยายามจะบอกความจริงว่าเขาไม่ใช่ลูกของจางฉง แต่เฉินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ขับไล่โชวออกจากบ้านอย่างแค้นเคือง แม้รู้ว่าโชวไม่ได้ทำร้ายหลี่เฟย แต่เฉินก็แค้นเพราะเป็นฝีมือเหว่ยชิง
“พี่เฉินฟังก่อน คุณชายแค่มาเยี่ยมพ่อ”
“ไม่จำเป็น ครอบครัวฉันไม่ต้องการความเมตตาอันเหี้ยมโหดของพวกแกอีก”
“แต่คุณชายไม่เกี่ยวเรื่องนี้ พี่เฉินก็รู้ความจริงแล้วนี่”
“แล้วไง มันไม่เกี่ยวแต่แม่มันก็เกี่ยวเต็มๆ”
เม่ยกับโชวเถียงไม่ออก หลี่เฟยสีหน้าไม่สบายใจพยายามจะพูดจะบอกแต่เฉินเอาแต่โมโห
“พ่อไม่ต้องห่วง ใครที่มันทำร้ายพ่อมันต้องได้รับกรรมแน่ ผมสัญญา”
“พี่เฉิน”
“ไม่เป็นไรหรอกเม่ย ฉันรู้ว่าแม่ฉันทำผิด ถ้าเฉินโกรธ ลงที่ฉันเถอะ ฉันจะรับผิดแทนแม่เอง”
“ได้!!” เฉินชกหน้าโชวเปรี้ยง เม่ยกับหลี่เฟยตกใจ พอเห็นเฉินชักปืนจะยิงโชว เม่ยรีบเข้าขวาง เสียงดังใส่พี่ชายว่าหยุดได้แล้ว เฉินมองน้องสาวตาขวาง ตะคอกเสียงแข็ง “ก่อนที่ฉันจะเหลืออด พามันออกจากบ้านเดี๋ยวนี้ ออกไป”
“ไปก่อนเถอะค่ะคุณชาย”
“ผมไปก่อนนะครับอาหลี่ หายไวๆนะครับอา”
โชวเดินออกไป หลี่เฟยมองตามแววตาหม่นหมอง เสียดายที่ไม่ได้บอกความจริงกับโชว...
ทางด้านอนาวิลที่กลับไปบ้านอนันต์แล้วได้รู้ ความจริงจากนวลจันทร์เรื่องกรุ๊ปเลือด เขาทำใจไม่ได้ที่จากลูกตำรวจกลายเป็นลูกโจร แอบหนีออกจากบ้านมาโดยที่นวลจันทร์ไม่รู้เห็น จนกระทั่งอนันต์กลับเข้ามาถึงรู้ว่าอนาวิลไม่อยู่แล้ว
ooooooo
ขณะเม่ยออกมาส่งโชวที่หน้าบ้าน ปลอบใจเขาไม่ให้คิดมากเรื่องที่เฉินพูด
“แต่เฉินก็พูดถูก ฉันเป็นลูกก็ต้องร่วมชดใช้
สิ่งที่แม่ทำ เธอเคยโกรธจนคิดอยากแก้แค้นแม่ฉันไหม”
“โกรธค่ะ แต่ไม่คิดแก้แค้น”
“ทำไม”
“ความแค้นคือความทุกข์ค่ะ ใจที่มีความแค้นก็เหมือนมีไฟที่คอยแผดเผาใจนั้นให้ร้อนรุ่มจนตัวเองไม่มีความสุข เวลาชีวิตของคนมีไม่มากนะคะคุณชาย อย่าเสียเวลาเพื่อความทุกข์อีกเลย”
“เธอคงเตือนสติฉันมากกว่าบอกตัวเอง”
“ฉันอยากให้คุณชายมีความสุข ลืมความแค้นนั่นซะเถอะค่ะ”
“มันไม่ได้ลืมง่ายๆนะเม่ย”
“ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยาก ถ้าคุณชายรู้จักให้อภัยและยอมรับกฎแห่งกรรม ใครทำอะไรไว้จะต้องได้รับสิ่งนั้นตอบแทนค่ะคุณชาย”
“ฉันจะพยายาม ขอบคุณนะเม่ย ขอบคุณที่ยังรักและหวังดีกับคนเลวคนนี้ ฉันนึกว่าจะเสียเธอไปแล้ว”
เม่ยหน้าเศร้า กลัวใจตัวเองเลยรีบตัดบทให้เขารีบกลับไปหาดุจดาว
“ฉันกับดาวไม่ได้แต่งงานกัน ดาวยกเลิกงานแต่งแล้ว ความจริงแล้วการแต่งงานครั้งนี้เกิดเพราะความจำเป็นมาบังคับ”
“หมายความว่าไงคะ”
“ดุจดาวเหมือนน้องสาวที่ฉันต้องปกป้อง แต่เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรัก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอจะเหมือนเดิม...จนวันตายก็ไม่เปลี่ยนแปลง”
โชวเอ่ยจากใจแล้วจูบเม่ยอย่างโหยหา...อนาวิลสะพายกระเป๋าหยุดยืนมองมา สองมือกำแน่นด้วยความเจ็บปวด เค้นเสียงลอดฟันไรก่อนหันหลังเดินหนีไป
“ไอ้โชว...แกแย่งทุกอย่างที่เป็นของฉันไป แกกับฉันจะหายใจร่วมโลกเดียวกันไม่ได้อีก”
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น