ซ่อนกลิ่นและสมานต่างตกใจที่เห็นลูกสาววิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบ้าน พากันถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“จะอะไรซะอีกล่ะคะ ก็หนีปอบละอองคำ ลูกสะใภ้ของคุณแม่ไงล่ะ”
สมานติงในเมื่อโฉมรู้ว่าละอองคำเป็นปอบแล้วไปหาทำไม เธอขอร้องพ่ออย่าเพิ่งซักอะไรตอนนี้ รอดตาย
มาได้ก็บุญแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะได้ล้างความซวยออก สมานมองตามลูกที่เดินขึ้นบันไดด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะหันมาเล่นงานซ่อนกลิ่น
“ถ้ายัยโฉมเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยคุณเลยซ่อนกลิ่น โทษฐานที่คุณยอมให้นายฉัตรไปแต่งงานกับมัน บอกตรงๆนะ ผมไม่ได้อยากได้อีคนไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาร่วมสกุล”...
ทางด้านโฉมรีบเข้าห้องปิดประตู เทข้าวของในกระเป๋าถือของตัวเองออก เห็นแหวนที่แม่ชีน้อมให้ปนอยู่กับข้าวของอื่นๆหยิบขึ้นมาดู มั่นใจว่าแหวนวงนี้ช่วยชีวิตตนเองเอาไว้ กระหยิ่มยิ้มย่อง จากนี้ไปคงไม่ต้องกลัวนังผีร้ายตนนั้นอีกแล้ว...
ละอองคำอาศัยความมืดใช้จอบเกลี่ยหลุมฝังศพธวัชที่หมามาคุ้ยให้เรียบ แต่มือของเขาดันกลบไม่มิด เธอตัดสินใจใช้จอบฟันจนมือขาด เป็นจังหวะเดียวกับมีเสียงฉัตรร้องเรียกเธอดังมาจากในบ้าน เธอรีบโยนทุกอย่างทิ้ง แล้วจ้ำพรวดๆไปที่ตัวบ้าน เจอฉัตรเดินออกมาพอดี เธอแกล้งเซจะเป็นลม เขารับเธอไว้ทันแล้วอุ้มเข้าไปวางที่โซฟา ถามด้วยความเป็นห่วงว่าเป็นอย่างไรบ้าง เอายาหอมไหม
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันตามหารุ้งแก้ว บอกว่าจะไปตามธวัช แล้วก็หายไปเลย”
ฉัตรอดคิดถึงภาพวิญญาณของธวัชที่มาปรากฏตัวให้เห็นเมื่อคืนไม่ได้ “รุ้งแก้วไม่ใช่คนเหลวไหล หรือว่าจะร้อนใจเรื่องธวัช”
ละอองคำบีบน้ำตา ตัดพ้อต่อว่าทั้งน้องสาวทั้งธวัชจะไปไหนก็น่าจะบอกกล่าวกันบ้าง ไม่ใช่เห็นตนเป็นหัวหลัก หัวตอ ฉัตรขอร้องว่าอย่าคิดมาก อาจไม่มีอะไรก็ได้ บางทีรุ้งแก้วอาจไปปฏิบัติธรรมกับแม่ชีน้อม เธอไปดูที่นั่นแล้วก็ไม่เจอ เขาปลอบให้ใจเย็นๆก่อน เรื่องรุ้งแก้วปล่อยให้เป็นหน้าที่เขาเอง
“ตอนนี้คุณต้องพักผ่อนมากๆนะครับ เดี๋ยวผมจะทำกับข้าวให้คุณกินเอง นอนพักเอาแรงก่อนนะครับ”...
ไม่นานนัก สำรับกับข้าวถูกยกขึ้นโต๊ะอาหาร ละอองคำกินได้ไม่กี่คำก็วางช้อนส้อม ฉัตรทักทำไมถึงกินน้อยนัก เธอคิดถึงรุ้งแก้วคิดถึงธวัชไม่มีทั้งคู่ทำให้เธอเหงา พานกินอะไรไม่ค่อยลง ฉัตรจับมือเธอมากุมไว้
“คุณยังมีผมเป็นเพื่อน ที่พร้อมจะอยู่กับคุณจนวาระสุดท้ายของชีวิต”
“คุณฉัตร ฉันไม่ได้เป็นคนดีมากขนาดที่คุณจะฝากชีวิตไว้กับฉันหรอกค่ะ”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ผมก็รักคุณเสมอ” ฉัตรมองสบตาละอองคำหวานซึ้ง
ooooooo
ละอองคำรอจนฉัตรหลับสนิท ค่อยๆลุกออกจากห้องจะไปยังสวนหลังบ้าน ผีเจ้าปรากฏตัวขึ้นขวางหน้า จะใช้ร่างของเธอออกหาเหยื่อ เธอขอร้องอย่าสิงเธออีกเลย เมตตาเธอด้วย วันนี้น้องสาวของฉัตรมาที่นี่ รู้แล้ว ว่าเธอเป็นปอบเธอไม่อยากให้ทุกคนรังเกียจเธอโดยเฉพาะรุ้งแก้วกับฉัตรซึ่งเป็นคนที่เธอรัก ผีเจ้าไม่พอใจ
“แล้วเจ้าไม่รักข้ารึละอองคำ เคยสัญญากับข้าไว้ว่าอย่างใด”
“ให้ข้าจัดการเรื่องรุ้งแก้วก่อน แล้วข้าจะยอมทุกอย่าง”
ผีเจ้ายอมตามที่เธอขอร้อง แต่ไม่วายเตือนอย่าผิดสัญญาอีกแล้วหายตัววับไป จากนั้นละอองคำเดินไปหยิบของบางอย่างที่สวนหลังบ้านแล้วเข้าไปหารุ้งแก้วที่ถูกมัดมือมัดปากขังเอาไว้ในห้องด้านหลัง
“ลืมไอ้ธวัชได้หรือยัง แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างปกติอย่าให้คุณฉัตรกับข้าต้องวุ่นวายไปกับความรักบ้าๆของเจ้า นังรุ้งแก้ว” ละอองคำเห็นน้องสาวเอาแต่ส่ายหน้าร้องไห้ เดินเข้าหาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง “ทำไม รักมันมากนักรึ ถ้ารักกันมาก ข้าก็มีของกำนัลมอบให้ผู้หญิงโง่ๆที่บูชาความรักอย่างไร้สติ” พูดจบ เธอโยนมือข้างหนึ่งของธวัชลงตรงหน้า “กอดซากมันแทนตัวไอ้ธวัชสิ ดูซิว่าเจ้าจะทนได้ไหมรุ้งแก้ว”
“เจ้าพี่ใจร้าย...ใจร้าย เจ้าพี่ฆ่าพี่ธวัช” รุ้งแก้ว คร่ำครวญทั้งๆที่ถูกมัดปาก ละอองคำจะให้เวลาเธอไตร่ตรองหนึ่งคืนว่าจะลืมธวัชแล้วตั้งต้นชีวิตใหม่ได้หรือไม่ รุ้งแก้วสะบัดหน้าหนี
“นึกบ้างสิรุ้งแก้ว ถ้าไม่ใช่เพราะความรักที่ข้ามีต่อเจ้าพี่ราบฟ้า ข้าก็คงไม่เป็นเยี่ยงนี้ดอก” ละอองคำพูดจบเดินออกจากห้องทิ้งให้รุ้งแก้วร้องไห้อยู่กับมือเน่าๆของธวัชเพียงลำพัง...
ละอองคำตกใจเมื่อกลับถึงห้องตัวเองเห็นฉัตรนั่งรออยู่ ทำเป็นถามกลบเกลื่อนว่านอนไม่หลับหรือ เขาได้ยินเสียงเหมือนรุ้งแก้วร้องไห้ เธออ้างว่าเป็นเสียงของเธอเอง เธอเป็นห่วงรุ้งแก้วมาก ก็เลยออกไปรอหน้าบ้าน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา ฉัตรยืนยันว่าเสียงร้องไห้ดังมาจากในบ้าน แล้วขยับจะไปดูให้แน่ใจ ละอองคำหันขวับไปที่หิ้งผี พลันดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นดวงตาของผีร้าย สะกดจิตฉัตรทันที
“ไม่ต้อง...ไปนอน”
ฉัตรถึงกับหยุดกึก เดินตาลอยกลับมาที่เตียง ล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย...
อีกมุมหนึ่งในห้องขังรุ้งแก้ว มือเน่าๆของธวัชลอย ขึ้นจากพื้นราวกับมีชีวิต ช่วยแกะผ้าผูกมือผูกปากรุ้งแก้วออก สักพักร่างเต็มตัวของเขาก็ปรากฏขึ้น หญิงสาวดีใจมากโผกอดเขาแน่น ธวัชชวนให้หนีไปจากที่นี่ ไม่ต้องเป็นห่วงละอองคำเพราะตอนนี้เธอไม่ใช่พี่สาวของรุ้งแก้วอีกแล้ว พลันร่างของธวัชก็หายวับไป มือที่ถูกตัดของเขาลอยมาจับมือรุ้งแก้วไว้ เป็นจังหวะเดียวกับประตูห้องที่ถูกล็อกกุญแจจากด้านนอกก็เปิดผลัวะ มือของธวัชจูงมือของรุ้งแก้วออกไปอย่างรวดเร็ว
ooooooo
ผีเจ้ารู้ว่ารุ้งแก้วกำลังจะหนี สิงร่างละอองคำแล้วมาดักหน้าไว้ไม่ยอมให้ไป ธวัชบอกให้รุ้งแก้วหนีไปก่อน แล้วเอาตัวกั้นผีเจ้าในร่างละอองคำไว้ไม่ให้ตาม เธอโกรธมากผลักเขาสุดแรง
“ผีอย่างเจ้ารึจะกล้าสู้กับผีอย่างข้า ไอ้ธวัช” ผีเจ้าเดินเข้าหาอย่างเอาเรื่อง
ก่อนที่ธวัชจะเสียทีให้ละอองคำและผีเจ้า วิญญาณเจ้าราบฟ้าปรากฏตัวขวางไว้ แล้วสั่งให้ธวัชไปดูแลรุ้งแก้ว ปล่อยให้ทางนี้เป็นหน้าที่ตนเอง ธวัชไม่รอช้ารีบหายตัวไปทันที ละอองคำเห็นชายคนรักอยู่ตรงหน้าก็ใจอ่อนยวบ ผีเจ้าโกรธถอนตัวออกจากร่างละอองคำ ก่อนจะผลักเธอล้มลง เจ้าราบฟ้าชี้หน้าตวาดลั่น
“ผีเจ้า เมื่อครั้งมีชีวิต บารมีของเจ้าก็น้อยกว่าข้ามาก ตายไปแล้วเจ้าก็หาสู้ข้าได้ไม่”
วิญญาณเจ้านางปิ่นเมืองยืนมองอยู่อีกมุมหนึ่ง สบโอกาสเหมาะวูบมาจิกผมละอองคำหน้าหงาย หมายจะเล่นงานถึงตาย เธอร้องเรียกผีเจ้ามาช่วยไว้ทัน เจ้าราบฟ้าเห็นท่าไม่ดีกระชากมือเจ้านางปิ่นเมือง ก่อนจะพากันหายตัวไป ผีเจ้าได้ทีซ้ำเติมละอองคำที่นั่งร้องห่มร้องไห้
“อีละอองคำเหย เห็นหรือยังว่าเจ้าพ่ายแพ้ทุกอย่าง เขาเป็นผีแล้ว เขายังรักกันหาได้ไยดีเจ้าไม่ เยี่ยงนี้แล้ว เจ้ายังจะใจอ่อนอีกรึ อีละอองคำ”
ครู่ต่อมา เจ้าราบฟ้าพาเจ้านางปิ่นเมืองมาปรากฏตัวที่ป่าช้าแห่งเดิม เธอขัดเคืองมากที่เขายังห่วงหาอาทรละอองคำตั้งแต่มีชีวิตกระทั่งตาย ทั้งที่มันร้ายกาจขนาดจะฆ่าน้องตัวเอง หรือว่าเขารอให้ละอองคำเป็นผีเต็มตัว จะได้ครองรักกันโดยไม่ต้องสนใจว่าตนจะรู้สึกอย่างไร ถ้าเป็นอย่างนั้น ตนจะไปฆ่ามันให้ตายสมใจเขา เจ้าราบฟ้าเตือน ขืนเธอทำอย่างนั้นเขาจะไม่มีวันให้อภัย
“ก็แม้นวันใดที่เจ้าพี่ทิ้งข้า ข้าก็จะทำให้อีละอองคำ เป็นผีสมใจ ไม่ใช่ครึ่งคนครึ่งผีเยี่ยงทุกวันนี้”...
วิญญาณของธวัชพารุ้งแก้วมาส่งถึงมือแม่ชีน้อมอย่างปลอดภัย ท่านได้แต่ปลอบเธอที่เอาแต่ร้องไห้ว่าไม่ต้องกลัว ตอนนี้เธออยู่ใต้ร่มเงาของพระศาสนาแล้ว ไม่มีผีตนไหนทำอะไรเธอได้ แล้วหันไปบอกให้ธวัชกลับไปก่อน ไว้เราสองคนค่อยคุยกันทีหลัง เขามองสบตารุ้งแก้วด้วยความอาลัยก่อนจะเลือนหายไป รุ้งแก้วโผกอดแม่ชีน้อม ขอให้ช่วยทำให้ธวัชฟื้นกลับมาเป็นคนเดิมได้ไหม
“โถ...รุ้งแก้ว ยอมรับความจริงเสียเถอะ แล้วตั้งต้นชีวิตใหม่ ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอนหรอกนะรุ้งแก้ว ที่ละอองคำเป็นอย่างนี้ก็เพราะยึดมั่นกับความรัก ยึดมั่นกับเกียรติยศ ยึดมั่นกับอำนาจ ไม่ยอมยึดมั่นในคำว่าอนิจจัง จึงตกอยู่ในกลลวงของอำนาจฝ่ายต่ำ ยอมให้ผีเจ้าเกาะกินชีวิตจนพบแต่ความเสื่อมอยู่ทุกวันนี้”
ooooooo
แม่ชีน้อมนั่งสมาธิตั้งแต่เช้า โดยมีรุ้งแก้วนุ่งขาวห่มขาวนั่งสมาธิอยู่ใกล้ๆ สักพักกายทิพย์ของแม่ชีน้อมออกจากร่างมาปรากฏตรงหน้าวิญญาณของธวัช ขอให้เขาอภัยให้ละอองคำเพื่อเป็นอภัยทาน จะได้เป็นกุศลนำส่งให้ดวงวิญญาณของเขาไปสู่ภพภูมิที่ดีต่อไปและท่านยินดีจะเป็นคนส่งวิญญาณให้เขาเอง
“ขอผมได้ไปลาน้องรุ้งแก้วก่อนได้ไหมครับ”
“ได้สิ ขอเธอจงได้รับบุญกุศลที่ฉันเคยทำมาเป็นอานุภาพให้ดวงวิญญาณของเธอพบแต่แสงสว่าง”
พลันเสื้อผ้าของธวัชที่มอมแมมก็กลายเป็นสีขาวสะอาดตา เนื้อตัวของเขาก็มีรัศมีสว่างเรืองรอง ครู่ต่อมา เขามาล่ำลารุ้งแก้วเป็นครั้งสุดท้าย เธอยังทำใจไม่ได้ขอให้เขาอยู่ด้วยกันก่อน หากเธอต้องการอย่างนั้น เขาก็ยินดีทำให้ เพียงแต่ถ้าเขาไม่ไปตอนนี้ จะต้องกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด
“ไม่...รุ้งไม่ยอม รุ้งไม่อยากให้พี่ธวัชเป็นแบบนั้น แต่รุ้งกลัว”
“ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ทำตามที่แม่ชีสอน แล้วห้ามกลับไปที่บ้านนั้นอีก ห้ามเกี่ยวข้องกับคุณพี่เป็นอันขาด คุณพี่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คุณพี่เป็นปอบ คุณพี่จะฆ่าน้องรุ้งแก้วทันทีที่มีโอกาส เชื่อพี่...พี่ขอให้น้องรุ้งแก้วจำไว้ ไม่ว่าพี่จะอยู่หรือไป พี่มีน้องอยู่ในดวงใจเสมอ” ธวัชกอดรุ้งแก้วไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆเลือนจากไป
“รุ้งขอให้วิญญาณของพี่ธวัชสงบสุข สถิตในภพภูมิที่ดีนะคะ”
สักพัก รุ้งแก้วเข้ามารายงานแม่ชีน้อมที่นั่งรอ ฟังข่าวอยู่ในโบสถ์ทั้งน้ำตาว่าธวัชไปแล้ว ท่านปลอบว่าเขาตัดสินใจถูกแล้ว หากยังวนเวียนอยู่กับเธอ เขาก็จะกลายเป็นผีพเนจรเที่ยวขอส่วนบุญไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ในเมื่อเขาไปดีแล้ว เธอก็ควรจะดีใจ รุ้งแก้วปาดน้ำตาทิ้ง พยักหน้ารับคำ แม่ชีน้อมมองไปยังพระประธาน
“ไปสู่สุคติเถอะนะธวัช ความดีของเธอจะเป็นเกราะคุ้มครองเธอไปทุกภพทุกชาติ”
ooooooo
ในเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้านางปิ่นเมืองเห็นวิญญาณของธวัชมาโผล่ที่ป่าช้าก็เดาได้ไม่ยากว่าต้องโดนผีปอบละอองคำฆ่าตาย จัดแจงชวนให้เขาอยู่ที่นี่ก่อนอย่าเพิ่งตามท่านยมทูตไป อยู่ดูวันที่นังละอองคำกับนังรุ้งแก้วพินาศย่อยยับให้สาแก่ใจ เขาไม่ได้เคืองแค้นอะไรละอองคำและที่สำคัญเขาเต็มใจตายไม่ต้องมาพร่ำพูดดีดอก ตายไปก็ใช่ว่ามีใครสักหมึกไว้ที่หน้าจะได้บอกพญามัจจุราชว่าเป็นคนดี”
เจ้าราบฟ้าฟังอยู่นานทนไม่ไหวบอกให้เธอหยุดได้แล้ว ธวัชได้แต่ส่ายหน้าระอาใจก่อนจะเลือนหายไป...
ฝ่ายหลวงพ่อทราบเรื่องที่แม่ชีน้อมทำให้ธวัชก็อดชื่นชมไม่ได้ และยังร่วมอนุโมทนาด้วยการส่งบุญให้ธวัชจะทำให้พลังของฝ่ายมารลดลง พลังแห่งความดีจะเข้าไปแทรกแทน บางทีละอองคำอาจจะแปรเปลี่ยนไปจากเดิมได้ แม่ชีน้อมถามอย่างเกรงใจว่าท่านไม่ห่วงลูกชายตัวเองบ้างหรือ
“ห่วงสิ แต่ฝืนกรรมเขาไม่ได้หรอก บุญกุศลจะรักษาเขาเอง”
รุ้งแก้วแนะให้หลวงพ่อตามฉัตรมาพบเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ยายจิตเห็นด้วยกับเธอ ชวนไปดักพบเขาตอนนี้เลย แม้จะเห็นดีด้วย แต่แม่ชีน้อมขอให้เก็บเรื่องนั้นไว้ก่อน คืนนี้เรามาช่วยกันสวดมนต์ นั่งสมาธิอุทิศบุญให้ดวงวิญญาณของผีเจ้าที่กุมละอองคำก่อน
ดีกว่า จากนั้นไม่นาน ทั้งแม่ชีน้อม ยายจิตและรุ้งแก้วพากันไปนั่งสมาธิอยู่หน้าพระประธานในโบสถ์
ผลจากการนั่งสมาธิของทั้งสามคน ทำให้เกิด ประกายบุญระยิบระยับโปรยปรายไปทั่วห้องนอนของละอองคำ ผีเจ้าไม่พอใจมาก ส่งพลังจิตเรียกละอองคำที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับฉัตรในห้องรับแขก เธอรีบวิ่งขึ้นบันไดมาหาโดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามของฉัตรที่กลัวจะกระเทือนไปถึงเด็กในท้อง
ทันทีที่ผีเจ้าเจอหน้าเธอก็โวยวายลั่น “อีละอองคำ ข้าไม่ต้องการบุญจากมัน อีน้อม อีรุ้งแก้ว อีจิต ทุกคนที่มันคิดอุทิศบุญให้ข้า ข้าไม่ต้องการ เจ้าต้องจัดการให้ข้า อย่าให้ข้าโกรธ”
ที่หน้าห้อง ฉัตรที่วิ่งตามมาพยายามจะเข้าห้องแต่เข้าไม่ได้ ร้องเรียกให้ละอองคำเปิดรับ ผีเจ้าหันขวับมองที่ประตูห้องก่อนจะหายตัวกลับไปอยู่ในกรวยดอกไม้ ทำให้มนต์สะกดคลาย ฉัตรเปิดประตูเข้ามาได้
“ละอองคำ เป็นอะไร”
“หูแว่วว่าฝนตกเลยจะขึ้นมาปิดหน้าต่าง” ละอองคำโกหกหน้าตาย ฉัตรขอร้องว่าอย่าทำแบบนี้อีก ทีหลังให้เรียกใช้เขาก็ได้ รีบร้อนขึ้นบันไดพลาดพลั้งตกลงมาจะทำอย่างไร
“คุณกับลูกคือชีวิตของผมนะครับละอองคำ” ฉัตรโอบกอดเธอไว้จากด้านหลังด้วยความรักเต็มหัวใจ
ooooooo
ละอองคำวางแผนกำจัดแม่ชีน้อมตามที่ผีเจ้าต้องการ โดยจ้างวานจุกซึ่งเป็นหลานของยายหยวก ทำทีร้องเอะอะเข้าไปในงานแก้บนที่ศาลเจ้าใกล้วัด ใส่ความว่าจะแม่ชีน้อมเป็นปอบจะกินตับของตน ยายหยวก เรียกหลานรักมาซักว่าไปเห็นอะไรมาถึงพูดอย่างนั้น
“ผีปอบยาย ผีปอบ แม่ชีในวัดนั่นแหละเป็นปอบ ฉันเห็นเลือดเปรอะเต็มปากแม่ชีเลยยาย”
ทั้งยายหยวก ยายเขียวกับพวกชาวบ้านพากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนานา...
หลังจากใส่ความแม่ชีน้อมเรียบร้อย จุกกลับมาหาละอองคำเพื่อขอรางวัลตามที่เธอสัญญาเอาไว้ แต่สิ่งที่เด็กน้อยได้รับคือตกเป็นเหยื่อรายล่าสุดของผีเจ้าแทนที่...
จุกถูกพบเป็นศพเครื่องในถูกกินไม่เหลือในตอนเย็นวันเดียวกัน ยายหยวกกับพวกชาวบ้านเชื่อว่าเป็นฝีมือแม่ชีน้อม ยกกำลังมาล้อมกุฏิท่านเอาไว้ ยายหยวกกล่าวหาแม่ชีน้อมว่าเป็นปอบ พอถูกหลานของตนเปิดโปงความจริงก็เลยจับมันกินตับไตไส้พุง แม่ชีน้อมบอกกับกลุ่มชาวบ้านด้วยท่าทีสงบว่า
“ที่นี่ในวัด มีแต่ความสงบ ไม่มีผีปอบที่พวกเธอตามหาหรอก”
ยายหยวกยืนกรานเมื่อตอนกลางวันหลานของเธอบอกว่าเห็นแม่ชีน้อมเป็นปอบ มีเลือดเต็มปาก ท่าน อธิบายว่าเป็นการเข้าใจผิด ถ้าท่านเป็นปอบจะอยู่ในวัดได้อย่างไร พวกชาวบ้านไม่ฟัง กรูกันจะจับท่านไปเผา โชคดีที่หลวงพ่อเข้ามาขอบิณฑบาตไว้เสียก่อน และรับรองว่าแม่ชีน้อมไม่ใช่ปอบอย่างที่ทุกคนเข้าใจ ชาวบ้านถึงยอมสลายตัว รุ้งแก้วหันไปถามแม่ชีน้อมว่าเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร
“พี่สาวรุ้งแก้วคงโกรธที่ฉันยุ่งเรื่องของเขามากไป”...
ด้านละอองคำรอจนฉัตรหลับสนิท ย่องออกจากห้องไปหาเหยื่อ แม้ท้องของเธอจะโตมากขึ้น แต่เธอกลับคล่องแคล่วไม่อุ้ยอ้าย ไม่เหมือนเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น
ooooooo
ชาวบ้านยกโขยงกันมาฟ้องหลวงพ่อว่าเมื่อคืนปอบอาละวาดอีกแล้ว กินเครื่องในตาแม้นขี้เมาไม่มีเหลือ พวกตนจึงมาขอร้องให้ท่านช่วยจัดการเรื่องนี้ให้
“ไม่ใช่แม่ชีน้อมหรอกโยม เมื่อคืนอาตมาเฝ้าสังเกตทั้งคืนไม่เห็นแม่ชีออกจากกุฏิ”
“แต่เขาว่าแม่ชีถอดร่างได้นี่เจ้าคะหลวงพ่อ หรือว่ามันจะออกไปแต่วิญญาณ ถึงไม่มีใครเห็น”
“วิญญาณจะกินไส้กินตับได้รึยายเขียว ฉันว่าไม่น่าจะใช่แม่ชีแล้วนา หรือว่าไอ้จุกมันจะตาฝาด คนอื่นว่าไง” ชายชาวบ้านหันไปขอความเห็นจากทุกคนซึ่งเริ่มมีความคิดแตกแยกเป็นสองฝ่าย...
ตกดึก ละอองคำออกล่าเหยื่อเช่นเคย แต่คราวนี้ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตูรั้ว กายทิพย์ของแม่ชีน้อมปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ละอองคำไม่พอใจมาก ขู่จะเอาเรื่องหากท่านยังสาระแนไม่เลิก
“มารทำร้ายพุทธคุณไม่ได้หรอกละอองคำ หยุดเถอะ เจ้าก่อกรรมมากพอแล้ว ไม่สงสารลูกในท้องหรือ”
ทันใดนั้นดวงตาของละอองคำเปลี่ยนเป็นสีเลือดเพราะถูกผีเจ้าสิง ไล่ตะเพิดแม่ชีน้อมกลับไป อย่ามายุ่งเรื่องของตน ท่านส่ายหน้าระอาใจ ก่อนกายทิพย์จะค่อยๆ เลือนหายไป...
ชาวบ้านมาเฝ้าแม่ชีน้อมซึ่งนั่งสมาธิอยู่บนศาลาวัดตั้งแต่บ่ายยันค่ำไม่ยอมไปไหน โดยมีหลวงพ่อนั่งบนอาสนะคอยเป็นสักขีพยานให้ แม่ชีน้อมลืมตาขึ้นก่อนจะพึมพำกับยายจิตและรุ้งแก้วว่าถึงเวลาที่เราต้องไปจากที่นี่แล้ว ขืนอยู่ต่อไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง รุ้งแก้วจะต้องพลาดท่าให้พี่สาวตัวเองจนได้
“ฉันอยากพารุ้งแก้วไปอยู่ในที่สงบ ปฏิบัติธรรมให้มีบารมีสูงจนมารทำอะไรไม่ได้”
จังหวะนั้นยายหยวกโพล่งขึ้นอย่างหมดความอดทน “ไม่เอาแล้ว ข้ากลับไปนอนบ้านดีกว่า”
หลวงพ่อทักจะรีบไปไหน ไม่อยู่เฝ้าปอบแล้วหรือ ยายหยวกค้อนแม่ชีน้อมหนึ่งวงแล้วหันไปชวนยายเขียวกลับด้วยกัน คนถูกชวนส่ายหน้าดิก ขออยู่ที่วัดดีกว่า แล้วถามเธอว่าออกไปมืดๆค่ำๆไม่กลัวหรือ
“จะกลัวอะไร ปอบก็นั่งหัวโด่อยู่นี่ รับรองคืนนี้มันไม่ออกอาละวาดแน่ๆ เชื่อข้าเถอะ ถ้าแกไม่ไป ข้าไปล่ะ จะมานั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ทำไม” พูดจบยายหยวกลุกออกไป แม่ชีน้อมมองตามหนักใจแทน...
เป็นอย่างที่แม่ชีน้อมหวั่นใจไม่มีผิดเพี้ยน ยายหยวกเดินยังไม่ทันจะครึ่งทางก็ถูกผีเจ้าในร่างละอองคำจับกินตับไตไส้พุง แม่ชีน้อมรับรู้ถึงเหตุร้ายครั้งนี้ได้ ลุกพรวดพราดขึ้น หลวงพ่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอก็ร้องถามว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ชีน้อมตอบน้ำเสียงเศร้าว่าเราช้าไปเสียแล้ว ยายหยวกกำลังโดนปอบเล่นงาน ทุกคนต่างตกใจ พากันออกตามหา แต่สายเกินไป พบเพียงร่างไร้วิญญาณของเหยื่อ...
วิญญาณของเจ้าราบฟ้าและเจ้านางปิ่นเมืองรับรู้ถึงเหตุการณ์ครั้งนี้เช่นกัน เขาสงสารละอองคำมากที่ต้องตกเป็นทาสของผีเจ้า ขณะที่เจ้านางปิ่นเมืองกลับสมน้ำหน้าที่เธอหาเรื่องใส่ตัวเอง ใฝ่ต่ำไปรับผีต่างวงศ์มาเลี้ยงจนเกิดเรื่อง เจ้าราบฟ้าขอให้เธอเลิกพูดถึงเรื่องในอดีตละอองคำเองก็ใช่คนอื่นไกล สายเลือดเมืองนายด้วยกันทั้งนั้น เธอเชิญเขานับญาติกับนังปอบไปคนเดียว เธอไม่ยอมนับญาติด้วยเด็ดขาด
“คอยดูนะ สักวันอีละอองคำมันต้องตายอย่างทุกข์ทรมานที่สุด” ว่าแล้วเจ้านางปิ่นเมืองหัวเราะสะใจ...
ฝ่ายฉัตรพลิกตัวจะมากอดละอองคำ กลับพบเตียงนอนว่างเปล่า กวาดตามองรอบห้องก็ไม่เห็น อึดใจ เธอค่อยๆแง้มประตูห้องเข้ามา พอเห็นเขาตื่นอยู่ รีบเลียริมฝีปากที่เปรอะเลือดจนเกลี้ยง ฉัตรถามว่าไปไหนมาเขาเป็นห่วง เธอโกหกว่าออกไปรับลมข้างนอก อยู่ในห้องอึดอัด เขาประคองเธอมาที่เตียง
“นั่งก่อนครับ คุณจะดื่มน้ำไหม เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
“ไม่ต้อง ฉันง่วงแล้ว ไม่อยากกินอะไร” ตัดบทเสร็จ ละอองคำล้มตัวลงนอนหันหลังให้...
พวกชาวบ้านตระหนักแล้วว่าแม่ชีน้อมไม่ใช่ปอบอย่างที่ถูกกล่าวหา พากันขอโทษท่านด้วยที่เข้าใจผิด ท่านไม่ถือโทษโกรธเคืองอโหสิกรรมให้ทุกคน แล้วหันไปเรียนให้หลวงพ่อทราบว่าท่านจะพารุ้งแก้วไปอยู่ที่อื่น
“ถ้าตัดสินใจดีแล้ว อาตมาก็ขอให้โยมทุกคนไปดี สมหวังดั่งตั้งใจ บุญรักษา เทวดาคุ้มครองนะ”
ooooooo
โฉมเห็นแม่เตรียมสำรับกับข้าวใส่ปิ่นโตจะเอาไปเยี่ยมละอองคำที่เริ่มท้องโตขึ้นทุกวัน ไม่วายแขวะว่าในนั้นมีตับไตไส้พุงหรือเปล่า เพราะปอบชอบของสดๆคาวๆ ซ่อนกลิ่นตำหนิลูกสาวที่พูดจาเหลวไหล แล้วชวนเธอไปเยี่ยมละอองคำด้วยกัน เธอขอผ่าน ถ้าไม่จำเป็นไม่อยากไปที่นั่น แล้วเตือนท่านให้ระวังตัวด้วย
“นั่นสิ ระวังไว้บ้างก็ดี” สมานช่วยเตือนอีกแรงหนึ่ง
“ขอบคุณค่ะ ถ้าฉันกลับค่ำก็กินข้าวก่อนเลยนะคะ ฉันทำไว้ให้พร้อมแล้ว อยู่ในตู้กับข้าว” พูดจบซ่อนกลิ่นหิ้วปิ่นโตออกไป โฉมเห็นแม่เห่อลูกสะใภ้กับหลานก็ไม่ค่อยชอบใจ บอกกับพ่อว่าจะหาทางกระชากหน้ากากนังปอบออกมาให้ได้ สมานเตือนให้เธอระวังตัวไว้บ้าง
“โฉมไม่กลัวมันหรอกค่ะคุณพ่อ” โฉมมองแหวนของแม่ชีน้อมที่ตัวเองสวมอยู่อย่างย่ามใจ...
แม้กับข้าวที่ซ่อนกลิ่นทำมาให้จะดูน่ากินแค่ไหน แต่ละอองคำกลับไม่เจริญอาหารเท่าที่ควร ฉัตรต้องเตือนให้กินเยอะๆ เผื่อเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้องด้วย...
ขณะที่ละอองคำต้องฝืนกินอาหารปรุงสุก แม่ชีน้อม รุ้งแก้วและยายจิตเดินทางมาถึงป่าโปร่งแห่งหนึ่งที่มีต้นไม้ร่มรื่น แม่ชีน้อมมองสำรวจไปรอบเห็นควรจะใช้ตรงนี้เป็นที่อยู่แห่งใหม่ เพราะนอกจากจะอยู่ใกล้ลำธารแล้ว ยังอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านเท่าใดนัก ยายจิตเห็นดีด้วย
“ถ้าน้องรุ้งแก้วตัดสินใจบวชเป็นชี จิตก็ยังดูแลแม่ชีกับน้องรุ้งแก้วได้”
“ไม่ต้องปลงผมแบบแม่ชีหรอกรุ้งแก้ว ถืออุโบสถศีลอย่างเคร่งครัดก็พอแล้ว บวชใจสำคัญกว่าบวชกาย”
“ค่ะ รุ้งพร้อมแล้วค่ะ รุ้งไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกอีกแล้ว อยากปฏิบัติธรรมอุทิศบุญให้แก่เจ้าพ่อเจ้าแม่ ให้แก่ทุกคนที่เมืองนาย เจ้าพี่ละอองคำและพี่ธวัช”
ยายจิตฟังแล้วสะเทือนใจไปด้วยพานจะร้องไห้ บอกกับแม่ชีน้อมว่าจะไปที่หมู่บ้าน ขอแรงผู้ชายมาทำ อาศรมให้ท่านกับรุ้งแก้วอยู่...
สวดมนต์เสร็จ รุ้งแก้วเดินจงกลมอยู่ในป่าท่ามกลางดวงจันทร์ที่ส่องสกาวอยู่บนท้องฟ้า พลันวิญญาณของเจ้าราบฟ้ากับเจ้านางปิ่นเมืองก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เธอตกใจหันไปถามแม่ชีน้อมว่าทำไมตนถึงเห็นวิญญาณของเจ้าพี่ทั้งสองคน ท่านอธิบายว่าเป็นเพราะตอนนี้บารมีของเธอมากพอจะติดต่อวิญญาณเทวดาได้ระดับหนึ่งแล้ว และแนะให้ปฏิบัติธรรมต่อไป เจ้านางปิ่นเมืองไม่วายแดกดัน
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น