นวลจันทร์เก็บคำพูดของโชวที่อาฆาตแค้นอนันต์กลับมาครุ่นคิดด้วยความไม่สบายใจ ก่อนที่เธอจะยอมเล่าออกมาหลังจากสามีสังเกตแล้วซักถามว่าเป็นอะไร
เธอบอกว่าวันนี้ไปเจอโชว เขามาขอโทษ แล้วก็บอกว่าต่อไปจะไม่ดึงเธอเข้าไปเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก อนันต์ท้วงว่าเชื่อได้หรือ อย่าลืมว่าเขาเป็นมาเฟีย
“สายตาของเขามันบอกฉันค่ะ ว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็ดี แต่ถึงยังไงผมว่าเรายังไม่ควรเชื่อใจเขา”
“ค่ะ เขาแค้นคุณมาก เขาคงไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่”
“ไม่ต้องกลัว ผมจะระวังตัว ผมไม่เป็นอะไรแน่ คุณอย่าเพิ่งวิตกกังวลไปก่อนสิ”
“ฉันไม่อยากเห็นคุณกับเขาทำร้ายกัน ฉันทนไม่ได้”
“ดูคุณจะถูกชะตากับเด็กคนนั้นจริงๆ ทั้งๆที่เขาทำร้ายคุณขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะว่าทำไมถึงได้โกรธเขาไม่ลง” นวลจันทร์บ่นหน้าเศร้า อนันต์ถอนใจ เพราะตัวเขาเองก็ดูเหมือนจะรู้สึกเช่นเดียวกัน...
เวลาเดียวกันนั้น โชวไปหาเม่ยที่โรงพยาบาลและแกล้งป่วยเพื่อให้เธอดูแล แต่หญิงสาวรู้ทันจึงไม่หลงกล แถมยังแก้เผ็ดเขาด้วยการให้บริการคนไข้สูงวัยเข็นรถพาท่านเดินเล่นชมวิวอยู่นาน
ด้านอนาวิลที่เพิ่งออกจากบ้านเด็กกำพร้าพร้อมกระเป๋าสตางค์ของเม่ยที่เด็กเก็บได้ เขาตั้งใจเอาไปให้เธอที่โรงพยาบาลแต่ไม่คิดว่าจะเจอโชวอยู่ที่นี่ด้วย
โชวกับเม่ยกำลังผิดใจกันเรื่องที่โชวต้องการแก้แค้นอนันต์ซึ่งเม่ยไม่เห็นด้วย เมื่ออนาวิลปรากฏตัวทักทายเม่ยอย่างสนิทสนมทำให้โชวเข้าใจผิดไปกันใหญ่ว่าเม่ยปกป้องอนันต์เพราะชอบอนาวิล
เพราะความเข้าใจผิดทำให้โชวเจ็บแค้นใจเป็นที่สุด เขาไประบายอารมณ์ทำร้ายมิ่งและสมุนอีกหลายคนจนบาดเจ็บฟกช้ำดำเขียว อันดา วายุ และภูผาเห็นแล้วต่างพากันสงสัยว่าโชวเป็นอะไร ฝ่ายอนาวิลพอกลับเข้าบ้านก็โดนดุจดาวคาดคั้นว่าเขากับนัทมีปัญหาอะไรกัน
อนาวิลชะงักไปนิดก่อนถามน้องสาวว่า “พี่นัท บอกเธอเหรอ”
“พี่นัทไม่ได้บอก ฉันไปสืบจากคนอื่นเอง เฮียบอกมาสิว่าเรื่องอะไรกัน”
อนาวิลไม่ตอบ แต่สั่งให้เธอเลื่อนงานแต่งงานไปก่อน ดุจดาวตกใจและเข้าใจไปเองว่าเรื่องตำแหน่งหัวหน้าหน่วยอินทรีพิฆาต เขากลัวว่านัทจะหาทางยึดตำแหน่งหัวหน้าหน่วยคืนก็เลยทะเลาะกัน
“ไปกันใหญ่แล้วยัยดาว”
“แล้วเหตุผลมันคืออะไรล่ะ ฉันถามเฮียไม่ตอบ แต่กลับมาสั่งให้ฉันเลื่อนแต่งงาน มันมีอะไรกันแน่”
อนาวิลนิ่งไม่ตอบ แต่แล้วดุจดาวก็รุกเร่งคาดคั้นจนเขาต้องพูดออกมาว่าเขาสงสัยพี่นัทเป็นสายลับของพวกจตุรภาคี
“ไม่จริง เฮียล้อฉันเล่นใช่ไหม”
“พี่ไม่ได้ล้อเล่น พี่ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน แต่มันคือความจริง”
“ฉันไม่เชื่อ ไม่จริง!” ดุจดาวแผดเสียงแล้ววิ่งร้องไห้ออกไปอย่างสับสน จนเมื่อเธอนัดพบนัทแล้วถามเขาว่าเคยโกหกหรือปกปิดอะไรตนบ้างไหม นัทเลยพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถามเธอว่าอนาวิลบอกใช่ไหมว่าตนเป็นสายของจตุรภาคี
ดุจดาวอึ้งพูดไม่ออก นัทมองเธอด้วยแววตาตัดพ้อ พูดอย่างน้อยใจว่า
“ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน มันยังทำให้ดาวเชื่อมั่นในตัวพี่ไม่ได้อีกเหรอ ถึงคนอื่นจะไม่เชื่อพี่ก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้เหลือดาวสักคนที่เชื่อใจพี่ได้ไหม”
หญิงสาวอึกอักลังเล นัทเสียใจตัดพ้อว่าในเมื่อเธอยังไม่รู้จักเขาดีพอ เรื่องงานแต่งงานเราพักไว้ก่อนดีกว่า
ดุจดาวตกใจเรียกชื่อเขาเสียงหลงแล้วโผกอดเขาแน่น เอ่ยเสียงเครือน้ำตาคลอว่า
“ดาวขอโทษ...ดาวไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว ดาวเชื่อ พี่นัท”
ooooooo
หลังจากระบายอารมณ์แค้นใส่สมุนจนหนำใจแล้ว โชวกลับเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะให้คนไปตามหลี่เฟยมาพบ
หลี่เฟยมาพร้อมเฉิน รับฟังคำสั่งของโชวที่อยากรู้ประวัติอนาวิลลูกชายของอนันต์ หลี่เฟยรับคำโดยดี โชวพยักหน้าพอใจ แต่พอเหลือบไปเห็นสามหนุ่มเพื่อนสนิทก็ชักสีหน้าเซ็งๆ ไม่อยากให้พวกเขามายุ่งเรื่องส่วนตัวของตน
ที่แท้จ่าเดชคือสายลับของจตุรภาคี ในเมื่ออนาวิลสงสัยนัท จ่าเดชเลยต้องทำให้เขาเป็นแพะแทนตนด้วยการแอบเข้ามาที่โต๊ะทำงานของนัทเพื่อทำอะไรบางอย่าง
แจ็คติดยาเสพติดแล้วโดนอนาวิลจับตัวมาขังในหน่วยอินทรีพิฆาตเริ่มอาละวาดเพราะอยากยา ริวกับชินต้องช่วยกันควบคุมและพยายามจะทำให้แจ็คเลิกยา จ่าเดชรู้เห็นรีบเข้ามาช่วยเสร็จแล้วโทร.รายงานอนาวิลซึ่งยังอยู่ที่บ้านรอคอยดุจดาวกลับมา อนาวิลรับทราบและฝากจ่าเดช ริว และชินดูแจ็คให้ด้วย
ส่วนที่บ้านตระกูลจาง เหว่ยชิงกำลังตำหนิหลี่เฟยฐานะพ่อของเม่ยหญิงสาวที่โชวมีใจให้
“ฉันได้ข่าวว่าวันนี้โชวไปหาเม่ยถึงโรงพยาบาล... โชวควรจะมีสมาธิในการทำงาน ไม่ควรจะเสียสมาธิเพราะเรื่องอื่น”
“ขอโทษครับนายหญิง ผมจะเตือนเม่ยเรื่องนี้”
“ผู้หญิงที่โชวต้องเชื่อฟังมีแค่ฉันเท่านั้น เข้าใจไหมหลี่เฟย”
หลี่เฟยตอบรับ แล้วรายงานต่อไปว่าวันนี้คุณชายสั่งตนสืบเรื่องอนาวิลลูกชายของอนันต์ เหว่ยชิงตกใจ เรียกโชวมาถามอย่างไม่ชอบใจว่าจะสืบเรื่องอนาวิลทำไม
“เพราะมันเป็นลูกชายของไอ้อนันต์”
เหว่ยชิงกระชากโชวด้วยความโมโหเหมือนแม่กาหวงไข่ สั่งห้ามเขายุ่งกับอนาวิล
“นายแม่เคยบอกให้ทำลายทุกสิ่งของไอ้อนันต์ไม่ใช่เหรอครับ”
“แต่ต้องไม่ใช่อนาวิล”
“ในเมื่อมันคือลูกชายของไอ้อนันต์ ถ้ามันเจ็บ ไอ้อนันต์ต้องเจ็บปวดกว่า”
เหว่ยชิงโกรธจัดกรี๊ดลั่นไม่ยอม โชวแปลกใจอยากรู้ว่าเพราะอะไร เหว่ยชิงหาเหตุผลไม่ได้ตะคอกเสียงเขียว
“นี่คือคำสั่ง! ฉันมีวิธีจัดการไอ้อนันต์ในแบบ
ของฉัน แกต้องทำตามที่ฉันสั่ง เข้าใจมั้ย” เหว่ยชิงผลักโชวล้มลงแล้วตะโกนไล่ให้ออกไป
โชวไม่เข้าใจ ลุกเดินออกมาด้วยความน้อยใจ เจอเม่ยยกกาน้ำชามาถึงหน้าห้อง เขามองเธอแววตาผิดหวังเสียใจที่เพิ่มเป็นสองเท่า เมื่อเข้าใจว่าผู้หญิงที่รักสองคนปกป้องอนาวิลทั้งคู่ เม่ยอยากอธิบายเรื่องอนาวิลให้โชวเข้าใจแต่เขาไม่ฟัง ปัดกาน้ำชาในมือเธอลงพื้นแตกกระจาย
แจ่มได้ยินเสียงรีบวิ่งเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น เม่ยไม่ตอบ เดินกลับไปทางห้องพัก ขณะที่โชวเดินดุ่มไปหน้าบ้าน ไม่ตอบคำถามหลี่เฟยที่อยากรู้เขาจะไปไหน แต่สั่งให้ยกเลิกสืบเรื่องอนาวิลเพราะตนไม่อยากมีปัญหากับนายแม่
เฉินยืนมุมหนึ่งได้ยินคำพูดของโชวก็คิดอะไรออก แอบยิ้มร้าย...พอโชวขึ้นรถขับออกไป หลี่เฟยสั่งสมุนให้ตามอารักขาคุณชายห่างๆอย่าให้รู้ตัว...ฝ่ายเฉินกดโทรศัพท์มือถือแอบสั่งการคนของตนทันที
“เรื่องประวัติไอ้อนาวิล เร่งมือหน่อยนะ ฉันอยากได้เร็วที่สุด”
ooooooo
เม่ยโดนน้ำร้อนลวกมือนิดหน่อยนั่งซึมอยู่ในห้อง หลี่เฟยเปิดประตูเข้ามาหาลูกสาว บอกกล่าวว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานที่โรงพยาบาล ให้ทำหน้าที่พยาบาลทุกคนในจตุรภาคีตามที่นายหญิงต้องการ
“แต่เม่ย...”
“ทำตามที่นายหญิงสั่งก็พอ อย่าลืมว่าแกอยู่ในฐานะอะไร”
สั่งเสร็จหลี่เฟยออกจากห้องทันที ทิ้งเม่ยฟุบหน้าร้องไห้เสียใจ เฉินดักรอพ่ออยู่แถวหน้าห้อง คาดเดาว่าเม่ยคงเสียใจน่าดู
“มันเป็นทางเดียวที่เราจะขัดขวางไม่ให้คุณชายไปเจอเม่ยที่อื่น อย่างน้อยอยู่ในบ้านเราก็จะได้รู้ได้เห็น เม่ยเองก็จะได้ไม่ลืมว่าตัวเองเป็นแค่บ่าว”
คำพูดของหลี่เฟยทำให้เฉินหน้าสลด รู้สึกสงสารน้องสาวแต่ตัวเขาเองก็มีชะตากรรมไม่แตกต่างกัน...
ทางฝ่ายดุจดาวที่แยกจากนัทแล้วกลับเข้าบ้านก็เจออนาวิลซักไซ้ว่าไปหานัทมาใช่ไหม แล้วเขายอมรับเรื่องเป็นสายของจตุรภาคีหรือเปล่า
“สมัยเรียน...พี่นัทเป็นรุ่นพี่ที่เฮียรักเคารพมาก เฮียเคยบอกว่าพี่นัทซื่อตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดด้ามเหล็ก เฮียลืมไปแล้วเหรอ”
“พูดเรื่องนี้ทำไม”
“ก็แค่จะเตือนสติว่าเฮียรู้จักพี่นัทมาก่อนฉันด้วยซ้ำ ทำไมเฮียไม่เชื่อมั่นในตัวพี่นัท”
“แสดงว่าเธอไม่เชื่อพี่”
“ถามตัวเองดีกว่าไหมว่าเชื่อแบบนั้นจริงๆ หรือเฮียกำลังใช้อารมณ์ตัดสินพี่นัท...ความจริงแล้วเฮียไม่รู้จักพี่นัทเลยสักนิด”
ดุจดาวสีหน้าผิดหวังเดินผ่านไป อนาวิลมองตามไม่สบายใจ ครุ่นคิดสับสนกับสิ่งที่ตัวเองเข้าใจ...แต่แล้วต้องพักเรื่องนี้ไว้เพราะลูกน้องโทร.แจ้งมีงานด่วน
อนาวิลรีบตามไปสมทบกับชินและริวที่สายข่าวรายงานด่วนว่าพวกจตุรภาคีจะส่งของกันที่นี่ อนาวิลตั้งข้อสังเกตว่าน่าแปลก ปกติพวกจตุรภาคีไม่เคยส่งของในเขตของพวกมัน
“หรือว่าพวกมันจะมีแผนอะไร”
“อาจจะเป็นไปได้ ใกล้ถึงเวลาแล้ว ยังไงระวังตัวไว้ก่อนก็ดี”
ชินกับริวพยักหน้า...ผ่านไปสักพักเห็นพวกมันขนยาเสพติดโดยไม่รู้ว่ามันเป็นสมุนทรยศกลุ่มฟ้าเหนือที่ยักยอกยามาจากภูผา อนาวิลให้ลูกน้องถ่ายรูปไว้หลายมุมก่อนจะแสดงตัวเพื่อจับกุม คนร้ายไม่ยอมจำนน ยิงตอบโต้แล้ววิ่งหนีกระจัดกระจาย แต่ไม่วายโดนตำรวจจากหน่วยอินทรีพิฆาตติดตามไม่ลดละ
เวลานั้นที่กลุ่มฟ้าเหนือ ภูผากำลังฟังลูกน้องคนสนิทรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความโมโหโกรธา
“ตอนนี้พวกมันเอาของที่ยักยอกเราไปส่งในเขตของพวกมังกรมหานครครับ”
ภูผาตบโต๊ะดังปัง คำรามด้วยความโกรธแค้น
“มันกล้ามาก! ไปลากคอไอ้พวกทรยศมา”
“ครับนาย”
ลูกน้องคนสนิทกำลังจะออกไป ภูผานึกได้สั่งเสียงเข้มว่า
“อย่าให้โชวรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
ลูกน้องก้มหัวรับคำสั่งแล้วเดินออกไป
ooooooo
โชวหลบมาอยู่ที่ร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ของตั้มด้วยความรู้สึกเศร้าและน้อยใจที่ใครๆก็ปกป้องอนาวิล
ตั้มเป็นห่วงเมื่อเห็นโชวดื่มหนักและเหม่อลอย จึงโทร.ตามวายุกับอันดามาที่ร้าน ทั้งสามคนแอบดูโชวโดยไม่มีใครกล้าเข้าไปถามอะไร เพราะเชื่อว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม
โชวนึกถึงคำพูดของเม่ยที่ว่าถ้าเขาทำร้ายท่านอนันต์ กับครอบครัว เขากับเธอได้เห็นดีกันแน่...กับคำพูดของเหว่ยชิงที่สั่งห้ามเขายุ่งกับอนาวิล...เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งสองคนถึงห่วงใยอนาวิลนัก รู้แต่ว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดและเจ็บใจ
คิดมาคิดไปก็ยิ่งแค้น โชวเผลอบีบแก้วเหล้าในมือแตกละเอียด เศษแก้วบาดมือเขาเลือดไหล วายุ อันดา และตั้มมองมาด้วยความตกใจ
ทางด้านอนาวิลกับลูกน้องที่ไล่ล่าคนร้ายค้ายาเสพติด พวกมันโดนยิงตายหลายคน เหลือสองคนที่หนีรอดไปได้ และสองคนนี่เองที่เกือบจะยิงอนาวิลบาดเจ็บหรือตายถ้านัทไม่โผล่เข้ามาขัดขวาง
อนาวิลขอบใจนัทแต่ความระแวงว่าเขาเป็นสายลับของพวกจตุรภาคีทำให้อดถามไม่ได้ว่าพี่นัทมาได้ยังไง
“พวกผมเป็นคนส่งข่าวบอกพี่นัทเองครับ”
คำตอบของริวทำให้อนาวิลเงียบไป นัทไม่พูดอะไรนอกจากบอกอนาวิลว่าถ้าไม่สงสัยแล้วก็ทำงานต่อ พวกมันสองคนหนีไปทางโน้น
คนร้ายหลบหนีไปทางร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ของตั้ม เวลานั้นโพล้เพล้ใกล้ค่ำแล้ว โชวเดินออกมาหน้าร้าน ตามหลังด้วยอันดา วายุ และตั้ม
โชวทำแผลที่มือเรียบร้อยแล้วแต่รอยเลือดยังซึมอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าท่าทางเขาเซ็งและเบื่อ บ่นอุบว่าพวกอันดาเป็นเพื่อนหรือเมียตนกันแน่ถึงตามติดได้ทุกที่
วายุกับอันดาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าถ้าพวกตนเป็นเมียเขาคงเอาหัวโขกเสาบ้านตายตั้งแต่วันแรกที่แต่งงาน
“ทำไมล่ะพี่” ตั้มถามงงๆ
“ก็ไอ้นี่บ้า เวลามันแสดงออกน่ะตรงกับใจซะที่ไหน ชอบเขาแต่ก็ทำเป็นด่าเขา อยากกอดเขาแต่ก็ทำเป็นแกล้งเขาสารพัด ใครจะทนมันได้วะ”
“เหมือนยัยเม่ยนั่นไง”
“เกี่ยวอะไรกับยัยนั่นด้วยวะ” โชวเสียงขุ่น อันดาทำไม่รู้ไม่ชี้ วายุกับตั้มสบตากันแล้วหัวเราะขำเพราะรู้ทันความรู้สึกนึกคิดของโชวที่มีต่อเม่ย โชวเลยกลบเกลื่อนให้ทุกคนแยกย้ายกลับบ้าน หยุดพล่ามกันได้แล้ว
ทันใดนั้น ชายสองคนที่หนีพวกอนาวิลวิ่งมาคุกเข่าตรงหน้าโชว เรียกเขาว่าท่านประมุขก่อนร้องขอความช่วยเหลือ โชวจำได้ว่าทั้งคู่เป็นคนของภาคี!
ooooooo
ครู่ต่อมาพวกหน่วยอินทรีพิฆาตตามรอยเลือดของคนร้ายที่หยดตามทางจนมาถึงหน้าร้านมอเตอร์ไซค์
ตั้มกับลูกน้องตั้งวงดื่มกันอยู่ อนาวิลจะเข้าไปหา แต่ นัทจับแขนเตือนให้ระวังตัว ตนได้ข่าวว่าที่นี่เป็นแหล่งกบดานของแก๊งจตุรเทพ
“ผมเคยมาที่นี่ครั้งนึง ก็เจอพวกมันอยู่เหมือนกัน”
ตอบแล้วอนาวิลเดินนำเข้าไป ตั้มชิงพูดก่อนว่าร้านปิดแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ริวบอกว่าพวกตนไม่ได้มาซ่อมรถแต่มาตามหาคน ตั้มทำไก๋ถามว่าตามหาใครมีอยู่แค่นี้เลือกเอา
เมื่อนัทถามว่ามีคนร้ายบาดเจ็บหนีมาแถวนี้ไหม ตั้มยืนยันว่าไม่มี แต่พออนาวิลชี้รอยเลือดที่พื้นถามว่าของใคร ตั้มถึงกับหน้าซีดเผือด!
“ของฉันเอง...”
คำตอบนั้นทำให้ทุกคนหันขวับไปมองเจ้าของเสียง... โชวนั่นเอง เขาเดินนำอันดาและวายุออกมา อนาวิลขยับเข้าไปประจันหน้าโชว จ้องกันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“ล่าสุดที่เจอคุณไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่” อนาวิลทักก่อน โชวตอบกลับอย่างกวนๆว่า
“คำว่าอุบัติเหตุมันต้องเกิดตอนเจอคุณงั้นเหรอ”
“แล้วถ้าผมไม่เชื่อล่ะ”
“ก็เรื่องของคุณ ใครจะไปทำอะไรได้”
“เราเห็นคนร้ายที่บาดเจ็บวิ่งมาทางนี้” นัทแทรกขึ้น... อันดาสวนทันควันด้วยท่าทียียวนไม่แพ้โชว
“งั้นเหรอ แต่พวกเราไม่เห็นใครเลย จริงไหมวะ”
ตั้มและลูกน้องขานรับเป็นเสียงเดียว โชวยิ้มเยาะอนาวิลแนะนำให้เขารีบไปหาคนร้ายที่อื่นดีกว่า เดี๋ยวมันหนีไปได้จะเสียหน้าเปล่าๆ
นัทเข้าไปถามอนาวิลว่าเอายังไง ริวบอกมาถึงขั้นนี้แล้วบุกเลยดีกว่า โชวได้ยินโพล่งขึ้นหน้าตาขึงขัง
“ก็ลองดูสิ”
โชวกับอนาวิลมองหน้ากันเขม็ง ก่อนที่อนาวิลจะสั่งทีมของตนกลับ วายุสะใจตะโกนเยาะเย้ยไล่หลัง พวกเขาไป
“ถ้าเครื่องยนต์มันรวนพรุ่งนี้กลับมาซ่อมได้นะคร้าบ...ฟรี!”
ทั้งกลุ่มสะกดอารมณ์โกรธ พอเดินพ้นมาจากร้าน ริวถามอนาวิลทันทีว่าทำไมไม่บุกเข้าไปดูข้างใน
“ที่นี่เป็นถิ่นพวกมัน เรากำลังเสียเปรียบ”
“วินพูดถูก อีกอย่างของกลางที่เราจับได้ก็ไม่มาก ถึงจะจับตัวพวกมันมาได้ก็รับโทษไม่กี่ปี พวกมันไม่เปิดปากแน่ ยังไงก็สาวถึงตัวการใหญ่ไม่ได้อยู่ดี”
“โธ่เว้ย! แบบนี้ก็เท่ากับว่ามาเสียเที่ยวสิครับ”
ริวโวย
“แต่ก็ทำให้พวกมันส่งยาไม่สำเร็จไม่ใช่เหรอ”
ชินเห็นด้วยกับอนาวิล บอกว่าอย่างน้อยก็ช่วยคนอีกหลายคนไม่ให้เป็นทาสยาเสพติดของพวกมัน
“ไม่มีอะไรแล้วกลับกันเถอะ” พูดแล้วนัทจะแยกตัว อนาวิลเรียกไว้ ขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตตน นัทพยักหน้ารับแล้วเดินจากไป
ooooooo
ที่ร้านของตั้ม สองคนร้ายอยู่ข้างใน โชวคาดคั้นจนรู้ว่าพวกเขาเป็นคนของฟ้าเหนือ แต่มันไม่ได้บอกว่าทรยศกลุ่มด้วยการแอบยักยอกยาเสพติดออกมาขายเอง เพราะถ้าโชวรู้เรื่องใหญ่แน่ ผิดกฎของจตุรภาคี ที่จางฉงตั้งไว้
วายุคิดแต่ว่าภูผาหัวหน้ากลุ่มฟ้าเหนือใช้คนของตนทำงาน แต่โชวกลับไม่ง้างปากพวกมัน ปล่อยตัวไปอย่างง่ายดาย โดยบอกวายุกับอันดาว่าเรื่องบางเรื่องถึงเวลาเราก็จะรู้เอง...
สองคนร้ายดูเหมือนจะปลอดภัยถ้าลูกน้องคนสนิทของภูผาไม่ตามมาดักจับตามคำสั่ง หนึ่งในสองหนีรอดไปได้ กระเซอะกระเซิงไปขอความช่วยเหลือจากโชวตรงหน้าบ้านตระกูลจาง แต่แล้วเฉินกลับยิงเขาตายคาที่โดยอ้างเหตุผลคิดว่ามันจะทำร้ายคุณชายโชว
แท้จริงเฉินแอบทำงานให้ภูผาลับๆ และการกระทำครั้งนี้ก็เป็นคำสั่งของภูผาเช่นกัน!
ก่อนที่คนร้ายจะโดนยิงตาย เขาพูดบางอย่างกับโชวพร้อมมอบยาเสพติดไว้ให้ด้วย แต่เฉินไม่รู้เห็น เพราะโชวรีบเอาซ่อนก่อนที่เขาจะมาถึงตัว
เมื่อเฉินส่งข่าวภูผาว่าจัดการมันเรียบร้อยแล้ว ภูผายิ้มย่องขอบใจเฉินแล้วจากนั้นก็เริ่มลงโทษคนร้ายอีกคนที่ลูกน้องคนสนิทจับตัวมาได้
วิธีการลงโทษของภูผาโหดเหี้ยมอำมหิต พอคนร้ายตายแล้วเขายังสั่งลูกน้องไปจับลูกเมียของมัน
มาฆ่าทิ้งให้หมด...ทำเหมือนเชือดไก่ให้ลิงดูว่าคนที่คิดหักหลังตนมันต้องตายอย่างทรมาน ลูกน้องแต่ละคนที่อยู่ในเหตุการณ์ฟังแล้วต่างกลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว สยดสยอง!
ในเวลาเดียวกันนั้น โชวกำลังพิจารณาเม็ดยาที่มีอักษรจีนที่ได้มาจากคนร้าย แล้วนึกถึงคำพูดแปลกๆ ของอนาวิลเกี่ยวกับธุรกิจของจตุรภาคีเหมือนทำสิ่งผิดกฎหมาย และเรื่องยาที่มีอักษรจีนกำกับโชวก็เคยเก็บได้มาแล้วครั้งหนึ่ง
ขณะครุ่นคิดทบทวนด้วยความสงสัยอยู่นั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เม่ยจะก้าวเข้ามาพร้อมถ้วยบะหมี่ในมือ โชวตกใจรีบซ่อนเม็ดยาแล้ววางท่าปั้นปึ่ง น้อยใจเรื่องที่เม่ยปกป้องครอบครัวอนันต์
เม่ยทำเหมือนมาง้อแต่ความจริงอยากอธิบายเพื่อปรับความเข้าใจกับโชวมากกว่า แต่เขาไม่สนใจบ่นว่าง่วงแล้วลุกเดินหนีไปหน้าตาเฉย ทิ้งให้เม่ยยืนหน้าเศร้าไม่สบายใจ
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น