ดุจดาวเสียใจมากจนคิดฆ่าตัวตายแต่โชวที่ตั้งใจมางานศพนัทช่วยไว้ทัน คำพูดเตือนสติของโชวทำให้เธอเปลี่ยนใจอยากมีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นแทนนัท และเธอรู้สึกประทับใจโชวมากแม้จะจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร
โชวผละไปก่อนที่เม่ยจะมาพบดุจดาว ตามด้วยพวกอนาวิล ทุกคนดีใจที่ดุจดาวไม่คิดสั้น แต่ก็สะท้อนใจเมื่อได้ยินเธอประกาศว่าที่ไม่คิดสั้นเพราะยังไม่ได้แก้แค้นให้นัท
นวลจันทร์ปลอบโยนลูกสาวด้วยความรักและสงสาร เม่ยรู้สึกไม่ต่างกันจึงขอนอนค้างเป็นเพื่อนดุจดาวที่บ้านและได้ยินเธอพูดถึงใครคนหนึ่งที่เตือนสติทำให้เธอมีชีวิตอยู่รอด เขาคือผู้มีพระคุณแล้วยังทำให้เธอรู้ว่าต้องมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
เม่ยตกใจถามดุจดาวว่าอนาวิลบอกแล้วหรือว่าคนร้ายเป็นพวกไหน ดุจดาวส่ายหน้าแต่ย้ำว่าอีกไม่นานตนต้องรู้ให้ได้...ฟังคำตอบแล้วเม่ยไม่สบายใจ เป็นห่วงทั้งโชวและดุจดาว
วันต่อมา เหว่ยชิงเรียกโชวมาตำหนิที่ไปยุ่งกับอนาวิลทั้งที่เคยสั่งห้ามไว้แล้ว โชวเถียงว่าตนไม่อยาก ยุ่งแต่มันมายุ่งกับงานของตนเอง เหว่ยชิงโกรธถึงกับ พลั้งปากด่าว่าเลือดชั่ว ไม่ต้องมาแก้ตัว กล้าดียังไงถึงขัดคำสั่งตน
โชวอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนระเบิดความคับแค้นว่าไม่เข้าใจ ทำไมตนถึงทำอะไรอนาวิลไม่ได้ เหว่ยชิงชะงัก เสียงอ่อนลงว่ายังไม่ใช่เวลานี้ คนที่เขาต้องจัดการคืออนันต์...พูดจบก็ไล่โชวออกไปก่อนจะสบถอาฆาตมาดร้ายว่าถ้าคนที่ตายเป็นอนาวิล แกต้องตาย!
หลังงานศพนัท อนาวิลบุกไปคิดบัญชีกับพวกโชวถึงบ้านแต่จู่ๆจ่าเดชก็เข้ามาห้ามก่อนเรื่องจะลุกลามบานปลาย โดยบอกว่าท่านผู้การมีคำสั่งให้อนาวิลเข้าพบเดี๋ยวนี้...
อนาวิลรับทราบจากผู้บังคับบัญชาให้เลิกทำคดีพวกจตุรภาคีแต่เขาไม่ยอม อยากทราบเหตุผลว่าเพราะอะไร
“คดีฆ่าคนตายพวกมันรับโทษก็แค่ไม่กี่คน ถ้าอยากแก้แค้นหาหลักฐานมาเอาผิดพวกมันให้หมดไม่ดีกว่าเหรอ”
“แต่คนผิดต้องได้รับโทษ เราจะปล่อยมันไป ไม่ได้”
“งั้นผมคงต้องลงโทษคุณก่อน ที่ทำงานพลาดจนพวกมันรู้ตัว...ว่าไงล่ะ ยอมรับไหมว่าตัวเองก็มีส่วนผิด”
“ผมยอมรับโทษ ถ้ามันจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้พี่นัทได้”
“งั้นหน่วยงานลับอย่างอินทรีพิฆาตก็ต้องถูก เปิดโปงให้คนรู้ด้วย มันคุ้มกันใช่ไหม” อนาวิลสะอึกเถียงไม่ออก “พวกคุณก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ไร้ตัวตน ก่อนเข้ามาที่นี่พวกคุณยอมรับเงื่อนไขข้อนี้เองไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย สิ่งสำคัญที่สุดคือภารกิจที่ได้รับมอบหมาย”
“แต่คนของเราตายไปทั้งคนนะครับ”
“จะอีกกี่คนก็ไม่ได้”
อนาวิลทนไม่ไหวหันหลังจะเดินออกไป ท่านผู้การตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห
“ผมย้ำอีกครั้งนะอนาวิล นี่คือคำสั่ง”
อนาวิลกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ ผลุนผลันออกไปต่อยผนังนอกห้องพร้อมกับคำรามจะฆ่าโชว หลังจากนั้นเขาจะโทร.หาใครคนหนึ่งให้ช่วยเช็กข้อมูลว่าโชวอยู่ไหน แจ็คแอบได้ยิน รู้ว่าอนาวิลจะตามไปแก้แค้นจึงขอไปด้วยเพราะเขาเองก็ต้องการแก้แค้นพวกมันให้พ่อแม่เหมือนกัน แต่อนาวิลไม่ยอมเพราะอันตรายเกินไป จับแจ็คมัดไว้ในห้องทำงานแล้วมุ่งหน้าตามจุดหมายที่ได้ข้อมูลมา
ooooooo
ด้วยความเจ็บแค้นใจที่พวกจตุรภาคีฆ่านัท อนาวิลบุกเดี่ยวไปเอาเรื่องโชวและเพื่อนๆที่เกาะส่วนตัว แต่ไม่คิดว่าจะเจอวีนัสอยู่ด้วย เขาเห็นกับตาว่าเธอจงใจยั่วยวนโชว ความศรัทธาและเชื่อมั่นในรักที่มีต่อเธอมลายหายไปหมดสิ้น
อนาวิลเสียใจมาก เขารู้ความจริงทั้งหมดว่าวีนัสคือคุณหนูของกลุ่มอันดามัน เธอขอโทษอนาวิลที่ปิดบังและไม่อาจจะรักเขาต่อไปได้ อนาวิลรู้เหตุผลว่าเป็นเพราะโชวก็ยิ่งเจ็บแค้นเขามากขึ้น ถึงกับบุกจู่โจมหวังฆ่าเขา แต่กลับเป็นฝ่ายถูกรุมทำร้าย
ขณะที่อนาวิลกำลังจะถูกฆ่าในงานปาร์ตี้บนเกาะ เม่ยที่โดนโชวบังคับมาเที่ยวร้องขอชีวิต โชวจึงท้าอนาวิล ด้วยการประลองฝีมือแบบลูกผู้ชาย ทั้งคู่ฝีมือสูสีไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งเม่ยทนไม่ไหววิ่งมาห้ามโดยเอาชีวิตตัวเองเข้าเสี่ยง โชวจึงยอมเลิกราปล่อยอนาวิลไป
หลี่เฟยไม่พอใจ ส่งเฉินและลูกน้องพรางตัวแอบตามไปเล่นงานอนาวิลจนเกือบตาย เม่ยตามมาเห็นเข้าจึงช่วยไว้แต่ไม่เห็นหน้าพวกคนร้าย
เม่ยพาอนาวิลไปรักษาตัวที่กระท่อมลุงมีด้วยสมุนไพรและกำชับแกห้ามบอกใคร เธออยู่เฝ้าอนาวิล ทั้งคืน เห็นเขาไข้ขึ้นสูงถึงกับเพ้อถึงนัทและดุจดาวก็ยิ่งสงสาร
ooooooo
ดุจดาวตัดสินใจยื่นใบสมัครเข้าหน่วยอินทรีพิฆาตต่อท่านผู้การโดยตรงด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจเพื่อบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่ยอมบอกอนันต์เพราะกลัวเขาจะขัดขวางงานของเธอ
ฝ่ายแจ็คที่ถูกจับมัดไว้ในห้องทำงาน...ริว ชิน และจ่าเดชมาพบช่วยแก้มัดให้ พอรู้ว่าอนาวิลไปแก้แค้นพวกจตุรภาคี ทุกคนเป็นห่วงรีบเช็กข้อมูลจนรู้ว่าอนาวิล ไปเกาะส่วนตัวตระกูลจาง แจ็คจึงเร่งให้ติดตามแต่จ่าเดช บอกว่ามีคำสั่งไม่ให้เราตามไป ซึ่งเรื่องนี้ริวกับชินก็ทราบเหมือนกัน
“ทำไมล่ะครับ” แจ็คถาม
“เพราะหัวหน้าขัดคำสั่งจากเบื้องบนน่ะสิ”
“งานนี้แย่แน่”
“แล้วพวกพี่จะปล่อยให้พี่วินไปเสี่ยงอันตรายคนเดียวงั้นเหรอ”
“นั่นสิวะ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย” ริวโวย...ส่วนชินก็โพล่งขึ้นว่าขอขัดคำสั่งสักทีเถอะ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นยังไง ริวจึงฟันธงว่าเอาไงเอากัน แจ็ค เห็นด้วยอย่างยิ่ง ชวนไปลุยเลย!
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น อนาวิลตื่นก่อนเม่ยที่หลับฟุบอยู่ข้างๆ ความน่ารักและแสนดีของเม่ยทำให้อนาวิลเผลอยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกประทับใจ พอเห็นเธอลืมตาเขาก็รีบหลับตาทำไม่รู้ไม่ชี้
เม่ยลุกขึ้นจับหน้าผากอนาวิลด้วยความเป็นห่วง ตัวไม่ร้อนแสดงว่าไข้ลดก็โล่งใจ เธอก้มหน้ามองเขาใกล้ๆ ทันใดเขาลืมตาโพลงเห็นเธอในระยะประชิด ต่างคนต่างอึ้งเขินกันไปมา
เม่ยได้สติรีบถอยห่างออกมาแล้วพูดแก้เก้อว่าเมื่อคืนพี่วินไข้สูงมาก ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว
“ครับ ขอบคุณเม่ยที่ช่วยพี่”
สองคนยังเขินกันอยู่ พอดีลุงมีเปิดประตูเข้ามา เม่ยเลยถือโอกาสฝากแกดูอนาวิล เธอจะไปทำข้าวต้มมาให้เขากิน...
ขณะเดียวกันนั้น โชวกำลังโวยวายมิ่งที่ตามหาเม่ย ไม่เจอ มิ่งยืนยันว่าตนหารอบเกาะแต่ไม่รู้ว่าเม่ยไปไหน
“เช้าแบบนี้เม่ยจะหายไปไหน” โชวบ่นด้วยความเป็นห่วง วีนัสเดินเข้ามาได้ยินก็ลอยหน้าบอกโชวว่า “คุณเม่ยไม่ได้หายไปแต่เช้าหรอกค่ะ เธอหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วต่างหาก”
“อะไรนะ” โชวอุทานตกใจ ขณะที่วีนัสยิ้มมีเลศนัย เหมือนรู้อะไรดีๆมา
“คือเมื่อคืนวีนัสไปเดินเล่นที่ชายหาดก็เลยเห็นเข้าน่ะค่ะ”
วีนัสเปิดฉากนิ่มๆ แล้วเล่าต่อไปว่าเธอเห็นเม่ยไปกับอนาวิล มิ่งเถียงว่าไม่จริง เม่ยต้องมีเหตุผล เธอไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่
“ไม่ทำ แต่หายไปกับผู้ชายทั้งคืน”
มิ่งเถียงไม่ออก โชวกำมือแน่นหึงและโกรธ วีนัสเห็นแล้วลอบยิ้มสมใจ
“คนรักกันก็ต้องเป็นห่วงกันธรรมดา ประมุขเข้าใจคุณเม่ยเธอหน่อยนะคะ”
โชวไม่พูดอะไรแต่เดินออกไปทันทีเลย วีนัสสะใจรีบก้าวตามเขาไป
ooooooo
ที่กระท่อมลุงมี เม่ยทำข้าวต้มมาให้อนาวิลกินก่อนจะส่งยาสมุนไพรรสขมให้ เธอรับรองว่าสรรพคุณดีเยี่ยม เขาเลยกระเซ้าว่า คุณพยาบาลรับรองแบบนี้ไม่เชื่อได้ยังไง
พูดแล้วอนาวิลซดยา ปรากฏว่าขมปี๋จนสีหน้าเปลี่ยน เม่ยหัวเราะบอกว่าหวานเป็นลมขมเป็นยา แล้วส่งยาแก้อักเสบให้อีกเม็ดจะได้หายไวๆ อนาวิลเบ้หน้าไม่อยากกิน พอเธอขู่จะฉีดยาแทน เขาก็รีบรับยามากินอย่างกลัวๆ
“พี่วินคะ คนที่ทำร้ายพี่วินเมื่อคืนเป็นพวกไหน พี่วินรู้ไหมคะ”
อนาวิลชะงักแล้วนิ่งไป เม่ยเดาออกว่าเป็นคุณชาย เธอโกรธลุกพรวดขึ้นตั้งใจจะไปเอาเรื่องโชว อนาวิลเดินไม่ถนัดนักแต่พยายามก้าวตามออกมาหน้ากระท่อม ถามเม่ยว่าจะไปไหน
“ไปจัดการคนนิสัยไม่ดีค่ะ เขาต้องได้รู้สำนึกบ้าง”
“อย่าครับ พี่ไม่อยากให้เม่ยเดือดร้อน”
“เม่ยไม่กลัว คนแบบนี้ถ้าเรานิ่งเขายิ่งได้ใจ”
“เม่ย...อย่าไปเลยครับ”
“ไม่ค่ะ เม่ยต้องไปจัดการให้เขารู้ซะบ้างว่าไม่ใช่ ทุกคนที่จะยอมเขา”
เม่ยดึงดันไม่เลิกล้มความตั้งใจ อนาวิลไม่ยอมเพราะเป็นห่วง สองคนดึงกันไปยื้อกันมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้มลงด้วยกันในลักษณะแนบชิด จังหวะนั้นโชวกับวีนัสเดินมาถึงพอดี ภาพที่เห็นทำให้โชวโมโหหึงกระชาก อนาวิลขึ้นมาชกเปรี้ยงโดยที่เม่ยห้ามไม่ทัน
อนาวิลล้มคว่ำ เม่ยร้องห้ามเสียงหลงเมื่อเห็นโชวจะเข้าไปซ้ำอนาวิลอีก
“หยุดนะคุณชาย...ไม่ใช่เรื่องของคุณชาย”
โชวอึ้งที่เม่ยปกป้องอนาวิล ตะเบ็งเสียงใส่อย่างฉุนเฉียว “เธอหายไปทั้งคืน เพราะมาอยู่กับมัน เป็นห่วงมันมากใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ”
คำตอบนั้นเล่นเอาโชวตะลึง ผิดหวังและโกรธจนพูดโพล่งว่า “เธอมันง่าย”
ฉาด! เม่ยตบหน้าโชวแล้วด่าซ้ำ “อย่าคิดว่าคนอื่นจะชั่วเหมือนตัวเอง”
“จะมากเกินไปแล้วนะคุณเม่ย” วีนัสออกโรงโกรธแทนโชว อนาวิลทนไม่ไหวสวนออกไปว่า
“ไม่มากไปหรอกกับคนที่คิดดูถูกเม่ย”
วีนัสเจ็บใจที่อนาวิลปกป้องเม่ย เยาะหยันว่าอยู่ด้วยกันสองคนทั้งคืนตนดูผิดตรงไหน
ลุงมีได้ยินเสียงเอะอะรีบเดินออกมาจากกระท่อม โชวเห็นลุงมีก็ใจชื้น ถามแกว่าอยู่ที่นี่ด้วยหรือ ลุงมีใช้ภาษามือตอบรับและบอกว่าอนาวิลป่วย ตนกับเม่ยช่วยพยาบาล โชวเข้าใจถึงกับหน้าซีด มองเม่ยอย่างรู้สึกผิด
“พี่วินเป็นลูกผู้ชายพอ ไม่ได้มีนิสัยลอบกัดเหมือน คุณชาย”
“เธอพูดอะไร” โชวถามเม่ยเสียงดัง
“คุณชายไม่รู้เหรอคะ เมื่อคืนพี่วินถูกลอบฆ่า” โชวชะงักแปลกใจ เม่ยยิ่งจี้เข้าไป “อย่าบอกนะไม่รู้เรื่องนี้ ทั้งเกาะทั้งคนเป็นของคุณชายหมด ถ้าไม่ใช่ฝีมือคุณชายแล้วจะเป็นใคร”
โชวจะอธิบาย แต่ชะงักเมื่อมิ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาบอกว่าแย่แล้ว!
ทุกคนรีบไปริมหาดที่พวกริวพากันมาตามหาอนาวิลแล้วกำลังตะลุมบอนกับพวกภูผา...โชวหยุดทุกคนด้วยเสียงปืนแล้วไล่อนาวิลให้พาพวกพ้องของเขากลับไป ก่อนที่ตนจะหมดความอดทน
อนาวิลตัดสินใจกลับพร้อมพวกริวและไม่ลืม ขอบคุณเม่ยที่ช่วยเหลือ ส่วนโชวก็สั่งมิ่งให้บอกทุกคนเตรียมตัวกลับ จากนั้นเขาแยกไปเล่นงานเม่ย ถามประชดว่าเป็นห่วงกันนักทำไมไม่ตามมันกลับไป
“กำลังจะไปเก็บของค่ะ”
คำตอบของเม่ยทำให้โชวโมโหมาก ดึงแขนเธอไว้อย่างแรง ถามว่ารักมันใช่ไหม?
“ก็ไม่ได้เกลียดเหมือนคุณชายแล้วกัน” ตอบแล้วเม่ยสะบัดหนีไป โชวนิ่งขรึมน้อยใจ
ขณะเดินทางออกจากเกาะ อนาวิลแปลกใจว่าพวกริวมาได้ยังไง ริวบอกรู้จากแจ็คว่าเขามาเกาะส่วนตัวตระกูลจาง แต่พวกเขาไม่ยอมให้แจ็คมาด้วยเลยจับมัดไว้ที่หน่วยฯ
“พวกนายทำถูกแล้วล่ะ แจ็คมันยังเด็กเกินไปที่จะมาเสี่ยง มันคงโมโหน่าดู”
“แต่คนที่โมโหมากกว่าคงเป็นท่านผู้การนะครับ”
คำพูดจ่าเดชทำให้ริวกับชินนึกได้หันมองหน้า
อนาวิลแล้วเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด อนาวิลตบบ่าทั้งคู่ปลอบใจอย่าคิดมาก ไม่เป็นไรหรอก ก่อนมาตนก็เตรียมใจยอมรับผลไว้แล้ว แต่พวกเขาก็ต้องเตรียมโดนรับโทษด้วยเพราะขัดคำสั่งท่านผู้การมาเหมือนกัน
ooooooo
ด้านโชว...ทันทีที่กลับถึงบ้านเขาถูกเหว่ยชิงสั่งสมุนจับมัดแล้วเฆี่ยนด้วยแส้จนเนื้อแตกเลือดไหล มิ่งขอร้องด้วยความสงสารแต่ไม่สามารถหยุดเหว่ยชิงได้ เธอโกรธมากที่โชวทำให้อนาวิลบาดเจ็บเกือบเอาชีวิตไม่รอด
โชวเจ็บแต่ไม่ร้องแม้แต่น้อย หลี่เฟยทราบเรื่องจากแจ่มรีบเข้ามาห้าม ถามเหว่ยชิงว่าคุณชายทำอะไรผิดถึงต้องลงโทษขนาดนี้
“มันขัดคำสั่งฉัน สั่งคนไปลอบฆ่าอนาวิล”
“สายบอกมาหรือครับ”
“ไม่สำคัญ...สำคัญคือมันต้องเจ็บเท่าๆกับที่อนาวิลเจ็บ”
โชวหลับตานิ่งยอมรับชะตากรรม เหว่ยชิงเงื้อมือจะฟาดโชวอีก หลี่เฟยขัดขวางและพูดความจริงออกมาว่าเป็นคำสั่งของตนเอง ตนเป็นคนสั่งให้ไปเก็บอนาวิล คุณชายไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ
เหว่ยชิงโกรธจัดตบหน้าหลี่เฟยสุดแรงแล้วเขวี้ยงแส้ลงพื้นก่อนเดินออกไป เฉินกับมิ่งช่วยกันแก้มัดเชือกที่มือให้โชว หลี่เฟยเป็นห่วงถามเขาว่าเป็นยังไงบ้าง โชวไม่ตอบแต่อยากรู้ว่าหลี่เฟยบอกความจริงกับแม่ทำไม
หลี่เฟยชะงักที่โชวรู้เรื่องตนส่งคนไปลอบฆ่า
อนาวิล “ผมต้องปกป้องคุณชาย จะกลัวตายปล่อยให้คุณชายถูกลงโทษได้ยังไง”
“ต่อไปอาอย่าทำแบบนี้อีก ผมเป็นลูก ยังไงแม่ก็ไม่ฆ่าผม”
หลี่เฟยนิ่งไป แอบสงสารที่โชวนึกว่าแม่รัก...
หลังจากนั้นโชวกลับไปที่ห้อง เม่ยจะทำแผลให้แต่เขาไม่ยอม ตะคอกไล่ทุกคนออกไป มิ่งเห็นใจทุกฝ่าย ขอร้องเม่ยกับแจ่มออกไปก่อน ให้คุณชายอยู่คนเดียวสักพัก
เมื่ออยู่คนเดียวในห้อง โชวนึกถึงคำพูดของเหว่ยชิงที่ห่วงใยอนาวิลเหลือเกิน แต่กับตนเธอไม่สนใจไยดี คิดมาคิดไปอดบ่นด้วยความน้อยใจไม่ได้ว่าระหว่างตนกับอนาวิลใครเป็นลูกแม่กันแน่!
เหว่ยชิงเข้าไปขลุกอยู่ในสวนสมุนไพรแล้วคิดถึงจางฉงเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ ตอนนั้นเธอกำลังตั้งท้อง จางฉงเห่อลูกมากและคาดว่าลูกต้องเป็นผู้ชาย เขาประคบประหงมดูแลเธออย่างดี ปลูกสมุนไพรบำรุงครรภ์ให้เธอ และอีกหลายอย่างล้วนเพื่อรักษาลูกยามเจ็บไข้ได้ป่วย
“ผมอยากให้คุณกับลูกของเราแข็งแรง กว่าเราจะมีลูกคนนี้ได้ ผมรู้ว่าคุณลำบากมาก ขอบคุณนะเหว่ยชิง”
คำพูดของจางฉงในวันนั้นทำให้เหว่ยชิงซาบซึ้งใจ... แต่มาวันนี้อนาวิลลูกชายแท้ๆของเขาและเธอกลับถูกลูกศัตรูทำร้ายเกือบตาย เหว่ยชิงถึงได้แค้นโชวซึ่งเป็นลูกชายของอนันต์ยิ่งนัก
เหว่ยชิงคิดถึงจางฉงจับใจ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกสงสารอนาวิล เขาคงเจ็บปวดจากการถูกทำร้าย...หลี่เฟยเดินเข้ามาในสวนสมุนไพรเห็นเหว่ยชิงกำลังเหม่อ เรียก เธอเบาๆ “นายหญิงครับ”
“แกไม่เคยขัดคำสั่งฉันนะหลี่เฟย”
“ผมขอโทษครับนายหญิง”
“เพราะอะไร”
“อนาวิลจะฆ่าคุณชาย”
เหว่ยชิงได้ยินกลับทำเฉยๆ ไม่ตกใจและไม่แสดงสีหน้าท่าทีเป็นห่วงโชวสักนิด
“จะเรื่องอะไร แกก็ทำอนาวิลไม่ได้ทั้งนั้น ไม่เช่นนั้นแกอาจเสียใจ”
หลี่เฟยมองเหว่ยชิงแปลกใจ ได้ยินเธอเน้นย้ำก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“หน้าที่สำคัญของแกคือปกป้องโชวเท่านั้นพอ... ออกไปได้แล้ว”
หลี่เฟยรับคำแล้วเดินออกไปเงียบๆ เหว่ยชิงสีหน้ากังวลใจเป็นห่วงอนาวิล...ส่วนเฉินที่ยืนรอพ่ออยู่หน้าเรือนสมุนไพรด้วยความเป็นห่วง เห็นพ่อเดินออกมาก็ถามทันทีว่า
“เป็นไงบ้างครับ”
“ฉันไม่เคยเห็นนายหญิงโกรธขนาดนี้มาก่อนเลย”
“นั่นสิ นายหญิงทำอย่างกับไอ้อนาวิลสำคัญกว่าคุณชายซะอีก”
หลี่เฟยชะงัก...มองหน้าลูกชายแล้วครุ่นคิดอยู่เงียบๆ
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น