ริลณีกลับถึงบ้านทรงไทยอย่างไม่สบายใจยืนที่ระเบียงมองเตชินที่กลับมาแต่ไม่ลงมาทักทายกลับเดินหายเข้าไปในบ้าน เตชินมองอย่างแปลกใจ เมื่อขึ้นไปที่ห้องนอนถามว่าไม่สบายหรือเปล่า
เตชินจะเข้าไปจับตัว ริลณีเขยิบหนีมองมือตัวเอง ที่โปรงแสงจับอะไรไม่ได้อย่างกังวล รีบบอกว่าตนไม่เป็นอะไรแค่รู้สึกหนาวๆนิดหน่อยเท่านั้น เตชินบอกว่าถ้ามีอะไรไม่สบายใจให้บอก ตนยินดีรับฟังเสมอ นึกขึ้นได้บอกว่าวันนี้มีเซอร์ไพรส์จะชวนเธอไปทานอาหารเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เห็นริลณีลังเลเขาอ้อน...
“ห้ามปฏิเสธนะ ผมมั่นใจรินต้องชอบร้านนี้มากแน่ๆ”
ระหว่างนั่งในร้านมีโชว์รำ เตชินเห็นริลณีเศร้าๆ ถามว่าคิดอะไรอยู่ ริลณีเฉไฉว่าคิดถึงตอนที่ตนเป็นนางรำ ชีวิตช่วงนั้นมีความสุขมาก เตชินบอกว่าคิดถึงก็กลับไปรำหรือไม่ก็ไปสอนที่มหาวิทยาลัย ริลณีบอกว่าตอนนี้ตนทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว แต่พอเตชินถามว่าทำไม เธอก็เปลี่ยนเรื่องว่า
“ถ้ารินไปสอนเด็กๆ แล้วใครจะอยู่ดูแลคุณล่ะคะ ถึงแม้ตอนรำรินจะมีความสุข แต่การที่ได้อยู่กับคุณมันทำให้รินมีความสุขมากกว่า”
เป็นคำตอบที่ทำให้เตชินยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนริลณีมีแต่ความกังวล เมื่อเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำแล้วทะลุผ่านแก้วไปก็ยิ่งกังวล โชคดีที่เตชินไม่เห็นเพราะมัวหันไปมองบนเวที อาการร่างโปร่งแสงรุนแรงขึ้นจนริลณีทนไม่ได้ลุกพรวดไป เตชินแปลกใจร้องเรียกก็ไม่หยุด เลยลุกตามไป แต่ตามไปไม่ทันไรริลณีก็หายไปจากสายตาทั้งที่เธอยืนอยู่แถวนั้นเอง
เมื่อริลณีเข้าห้องน้ำเห็นสภาพตัวเองในกระจกแล้วยิ่งเครียด!
ooooooo
น้าไหวกับกล้าเอาแหวนไปเสนอขายให้วิจิตรในราคาห้าหมื่น ถูกวิจิตรกดราคาเหลือห้าพันอ้างว่าตนซื้อก็เสี่ยงเพราะไม่รู้ว่าน้าไหวไปเอาแหวนแพงๆ แบบนี้มาจากไหน
น้าไหวเห็นว่าถูกกดราคาเกินไปขอเป็นหมื่นห้าวิจิตรก็ไม่เอา เลยเอาไปเสนอขายให้เสี่ยวิชัยคู่แข่งที่จีบสาวคนเดียวกับวิจิตร
ระหว่างทั้งสองเดินไปนั้น ผ่านริลณีที่เดินโซเซออกมาอ่อนแรงจนทรุดนั่ง เห็นน้าไหวกับกล้าถือแหวนเพชรมีสายสิญจน์เล็กๆผูกอยู่ ริลณีรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างจนหันไปมอง
“แหวนของฉัน!!!” ริลณีจำได้ มีพลังขึ้นอย่างประหลาด ลุกเดินตาม หันมองเตชิน พลันก็ตัดสินใจบางอย่าง
น้าไหวกับกล้าเอาแหวนไปเสนอขายเสี่ยวิเชียร แต่วิจิตรคะเนด้วยสายตาว่าแหวนวงนี้ต้องไม่ต่ำกว่าแสนเลยวิ่งตามไปซื้อ ขณะน้าไหวกับกล้าเดินนับเงินผ่านริลณีนั้น เธอจ้องแหวนเพชรยิ้มอย่างมีแผนการ
ริลณีเข้าไปในห้องวิจิตรขณะเขากำลังถ่ายรูปแหวนส่งไปให้เมียน้อยดู วิจิตรเห็นริลณีก็ตกใจถามว่าเป็นใคร? เข้ามาได้ยังไง ริลณีทวงแหวนคืน วิจิตรอ้างว่า ตนเพิ่งซื้อมาหยกๆ มีหลักฐานอะไรมาอ้างว่าเป็นของเธอ
“เอา แหวน ของ ฉัน คืน มา”
วิจิตรอ้าปากค้างตาเหลือก ตะโกนออกมาได้คำเดียว “ผะ..ผะ..ผี!!” แล้ววิ่งหนีออกไป ถูกริลณีสร้างภาพหลอนวิ่งหาประตูไม่เจอ ชนผนังปึงปังๆ วิจิตรอ้อนวอนว่ากลัวแล้วอยากได้อะไรก็เอาไปเลย ริลณีเอื้อมไปจะหยิบแหวน แต่ถูกสายสิญจน์ที่ผูกติดกับแหวนร้อนจนต้องดึงมือกลับ
พอดีอาจารย์นาฎมาเคาะประตูเพื่อจะบอกวิจิตรว่าพานางรำมาให้ดูตัว ริลณีจึงปรากฏตัวให้เห็นสะกดจิตอาจารย์แล้วขอร้องอาจารย์ให้ช่วยเอาแหวนกลับไปให้ตนด้วย อาจารย์นาฎถือแหวนเดินทื่อไปบ้านทรงไทยอย่างไร้วิญญาณ
ทันใดนั้นเสียงดนตรีไทยแว่วมาอย่างไพเราะ อาจารย์นาฎเริ่มร่ายรำอย่างมีความสุข แสงฟ้าแลบสว่างวาบทำให้เห็นริลณีรำอยู่กับอาจารย์นาฎสอดรับประสานกันอย่างสวยงาม
เมื่อรำจบอาจารย์นาฎนั่งลงเอาแหวนมาถอดสายสิญจน์ออก วางแหวนไว้บนหลุมฝังศพริลณี มีมือค่อยๆโผล่จากหลุมศพมาหยิบแหวนกระชากลงหลุมไปทันที เสียงหมาหอนโหยหวนไปทั่ว เสียงริลณีหัวเราะกึกก้องชวนขนหัวลุก
ooooooo
เตชินกลับมาเจอริลณีนอนอยู่ที่เตียงแล้ว เขาตำหนิตัวเองที่เธอไม่สบายยังพาออกไป ริลณีขอโทษที่ตนไม่สบายเลยกลับมาก่อน เตชินคลี่ผ้าห่มคลุมให้ พลันเตชินก็เห็นแหวนเพชรที่นิ้วมือริลณี เขาจำได้ ถามว่าแหวนที่ตนให้ใช่ไหม ไม่เห็นใส่เลยนึกว่าไม่ชอบ
“รินรักแหวนวงนี้มากค่ะ รินสัญญาว่าต่อไปรินจะไม่ถอดแหวนวงนี้อีกแล้ว”
เตชินประคองมือที่ใส่แหวนของริลณีขึ้นจุมพิต ริลณียิ้มอย่างมีความสุข แต่แววตาแฝงความน่ากลัวที่เตชินมองไม่เห็น
ขณะนอนหลับอยู่นั้นมีเสียงผู้หญิงกรีดร้องขอความช่วยเหลือแว่วเข้ามา ริลณีลืมตาโพลงลุกหายไปจาก เตียงทันที!!
----------
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น