สายสุนีย์กับสีหราชไม่ถอดใจเรื่องล่าลายเซ็นชาวเขาชุมสิงห์ แต่ผ่านไปสองวันได้ไม่ถึงสิบคน
เสี่ยเกษมบ่นว่าตนรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีใครกล้ากับผู้มีอิทธิพลอย่างนายพรหมบุญ
จู่ๆอาจารย์เป๋อพรวดพราดเข้ามาบอกทุกคนว่าคำอ้ายเพิ่งส่งข่าวว่าตอนนี้ปลัดฉกาจเอารถไปรับ
ผู้ตรวจการเพื่อส่งเข้ากรุงเทพฯ สีหราชกับสายสุนีย์ตกใจ เร่งรีบกันออกไปเพื่อเอารายชื่อที่มีอยู่น้อยนิดส่งให้ถึงมือผู้ตรวจการ
แต่ระหว่างทางชาญรับคำสั่งพรหมบุญให้มาขัดขวาง ชาญกับสีหราชรู้กัน เสือเล็กแอบเห็นอีกครั้ง แต่ยังไม่บอกพรหมบุญ
สายสุนีย์ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์สีหราชขับตามรถตู้ท่านผู้ตรวจการที่ปลัดฉกาจนั่งมาด้วย ปลัดล่วงรู้ จึงพยายามขัดขวางสองคนนั้นอย่างเต็มที่
คำอ้ายกับอาจารย์เป๋อซิ่งรถมาช่วยสีหราชอีกแรง เสือเล็กส่งสมุนเข้ามาป่วน ขณะที่ชาญรับคำสั่งจากพรหมบุญแต่แอบช่วยเหลือพวกสีหราช
ในที่สุดสายสุนีย์ตามผู้ตรวจการทันที่ปั๊มน้ำมัน แต่ปลัดฉกาจก็ไวทายาดสลับเอกสารในแฟ้มตบตาผู้ตรวจการไปได้
ภายในแฟ้มแทนที่จะเป็นเอกสารร้องเรียนอิทธิพลเถื่อนของพรหมบุญ กลับกลายเป็นเอกสารประกาศขายที่ดิน ปลัดฉกาจรีบพาผู้ตรวจการเดินทางต่อ ทิ้งให้
สายสุนีย์ยืนมองน้ำตาคลอ คับแค้นใจ
ooooooo
สายสุนีย์กลับมาที่สำนักงานของตนด้วยความเสียใจ สีหราชกับชาญตามมาสมทบ ทั้งคู่เห็นใจและสงสารเธอจนพูดไม่ออก
เช่นเดียวกับเสี่ยเกษมที่พยายามปลอบโยน
ลูกสาวให้คลายความเสียใจ “ไม่ต้องเสียใจนะ ถึงคราวนี้จะร้องเรียนไม่ได้ แต่วันหน้ายังมี”
มุกดานั่งอยู่ด้วย เสนอให้ยกขบวนไปร้องเรียนที่กรุงเทพฯเลยดีไหม เสี่ยเกษมบอกว่าเสียเวลาเปล่า
ถ้าไปที่นั่นยังไงก็เข้าไม่ถึงตัวผู้ใหญ่แน่นอน
“ถ้าเจ้าหน้าที่บ้านเมืองเอาใจใส่ ดูแลทุกข์ของชาวบ้านให้มากขึ้น พวกเราก็คงไม่ต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้หรอก” มุกดาบ่นอุบ
“อย่าเพิ่งท้อแท้สิ้นหวังง่ายๆเลยครับ ถึงวันนี้ฟ้าจะมืด แต่ต้องมีสักวันที่ฟ้าสว่าง”
สีหราชให้กำลังใจ ขณะที่ชาญถามว่าจะลองเล่นกับสื่อกันดีไหม บางทีถ้าเป็นข่าวขึ้นมา อะไรๆก็น่าจะง่ายขึ้น
“จริงด้วย ไม่นึกเลยว่านายจะฉลาดแบบนี้”
คำชมของมุกดาทำให้ชาญยิ้มเขิน...สายสุนีย์
เริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง บอกทุกคนว่าตนจะเก็บหลักฐานพวกนี้เอาไว้แล้วหาทางฟ้องกับสื่อให้ได้
สีหราชนึกอะไรบางอย่างได้ ถามชาญว่าเมื่อสักครู่ที่เราถูกดักก่อกวนเป็นฝีมือพวกไหน
“ลูกน้องเสือเล็ก”
คำตอบนั้นทำให้สีหราชมั่นใจว่าเสือเล็กรู้เรื่องชาญหมดแล้ว มุกดาพลอยเป็นห่วง อุทานด้วยความตกใจ
“ตายจริง! อย่างนี้ชาญก็ตกอยู่ในอันตรายสิคะ”
ooooooo
เมื่อรู้แน่แก่ใจว่าชาญคือหนอนบ่อนไส้ เสือเล็กอยากจะยิงเขาทิ้งไปพร้อมพรหมบุญที่โง่เขลานัก แต่แล้วต้องกลั้นโทสะเพราะคำทักท้วงของฟ้ารุ่งที่บอกว่ายังไม่ถึงเวลา พรหมบุญเป็นบ่อเงินบ่อทองของเรา
ชาญอ่านสายตาเสือเล็กออกว่ารู้ความลับของตนแล้ว แต่ไม่เกรงกลัว แถมส่งสายตาให้อย่างท้าทาย เสือเล็กฉุนมากแทบจะพุ่งเข้าใส่ถ้าฟ้ารุ่งไม่กระแอมเตือนเสียก่อน
ด้านสายสุนีย์กำลังมุ่งมั่นตั้งใจถ่ายวีดิโอร่องรอยกระสุนที่ยังคงปรากฏตามมุมต่างๆทั้งในและนอกสำนักงานเกษมขนส่งเพื่อนำไปลงในยูทูบ
“นี่ค่ะ รอยกระสุนที่ยังคงหลงเหลืออยู่จากเหตุการณ์ครั้งที่แล้ว แล้วหลุมนี่ก็คือรอยระเบิดที่คาดว่าเป็นเอ็ม 79 ไม่ใช่แค่ลูกเดียวนะคะ มากมายนับไม่ถ้วนเลย”
เธอพากย์เสียงประกอบภาพแล้วหันกล้องโทรศัพท์มาถ่ายหน้าตัวเอง
“ขอย้ำว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิด แต่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับไม่มีเจ้าหน้าที่ให้ความเหลียวแล ปล่อยให้คนมีอิทธิพลรังแกชาวบ้านตาดำๆ เป็นเวลานับหลายสิบปี ถ้าอยากรู้ว่าบ้านป่าเมืองเถื่อนแห่งนี้คือที่ไหน ลองเปิดแผนที่ประเทศไทยดู แล้วค้นหาคำว่าอำเภอเขาชุมสิงห์ หรือไม่ก็ติดต่อมาที่บริษัทเกษมขนส่งก็ได้ ช่วยกันแชร์เรื่องนี้หน่อยนะคะ แชร์ให้ไปถึงสื่อมวลชน เพราะพวกเรากำลังรอความช่วยเหลือจากทุกคนค่ะ”
สายสุนีย์วางสายแล้วเริ่มแชร์ข้อมูลบนยูทูบ ผ่านไปแค่วันเดียวมีคนเข้ามาดูเกือบห้าพัน นับเป็นสัญญาณที่ดี แต่เธอใจร้อนอยากให้สื่อมวลชนติดต่อเข้ามาทำข่าวเร็วๆ
“คงอีกไม่นานหรอกครับ เดี๋ยวคงติดต่อเข้ามาแน่” สีหราชให้กำลังใจ
“ยังไงช่วงนี้ไปไหนมาไหนก็ระวังอันตรายกันไว้บ้าง เตี่ยว่ามันคงไม่ปล่อยเราเอาไว้แน่” เสี่ยเกษมเตือนด้วยความเป็นห่วงทั้งสายสุนีย์และสีหราช
มุกดาถือปิ่นโตเข้ามาเห็นสีหราชกับสายสุนีย์ก็ชะงัก แล้วรีบเก็บความรู้สึกบอกว่าวันนี้ตนทำอาหารเจเลยเอามาฝากเตี่ย
“ดีเลยมุกดา หมอให้เตี่ยคุมอาหารอยู่พอดี ขอบใจเธอมากนะ”
“งั้นก็อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ เตี่ยกำลังหิวเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ มุกดาต้องรีบกลับไปดูที่ปั๊มช่วงนี้ลูกน้องลากลับไปทำนาค่ะ”
“งั้นเอาไว้วันหลังเรามากินข้าวด้วยกันสักมื้อนะ”
“ยินดีจ้ะสายสุนีย์ งั้นเดี๋ยวเรากลับก่อนนะ สวัสดีค่ะเตี่ย สวัสดีค่ะคุณสีหราช”
“ครับ สวัสดีครับ” ชายหนุ่มส่งยิ้มบางๆ
มุกดาหันหลังเดินออกไปขึ้นมอเตอร์ไซค์คันเก่ง ขับไปได้สักพักเครื่องดับดื้อๆ เธอสตาร์ตหลายครั้งแต่ไม่ติด ยืนโบกมือขอความช่วยเหลือจากรถที่ผ่านไปมาก็ไม่มีใครสนใจ กระทั่งสีหราชมาเจอ เช็กรถให้เธอครู่เดียวก็รู้ว่าหัวเทียนบอด
“คงต้องไปหาซื้อหัวเทียนมาเปลี่ยนแล้วครับ”
“แต่ฉันต้องรีบกลับไปที่ปั๊ม”
“งั้นทิ้งรถไว้แถวนี้ก่อน เดี๋ยวผมไปส่งคุณมุกดาที่ปั๊มแล้วหาช่างมาจัดการให้”
“ค่ะๆ อย่างงั้นก็ได้ ขอบคุณมากเลยค่ะ”
สีหราชจูงรถมุกดาไปจอดแอบข้างทางแล้วเดินกลับมาสตาร์ตรถตัวเองพาเธอออกไปจากตรงนั้นอย่างช้าๆ
ooooooo
ระหว่างทางกว่าจะถึงปั๊มน้ำมันอีกค่อนข้างไกล มุกดาชวนสีหราชคุยเรื่อยเปื่อย สายสุนีย์นั่งรถยนต์ที่เจริญขับพาเสี่ยเกษมซึ่งหน้ามืดเป็นลมไปหาหมอ เธอทั้งคู่เห็นเต็มตา แวบหนึ่งหึงหวง แต่แล้วพยายามมองโลกในแง่ดีว่าคงไม่มีอะไร
แต่หลังจากพาเตี่ยกลับมาบ้านในเย็นนั้น สาย–สุนีย์อดคิดถึงภาพที่เห็นสีหราชกับมุกดานั่งรถคันเดียวกันอีกไม่ได้ ท่าทางทั้งคู่อารมณ์ดี แย้มยิ้มราวกับคู่รัก
คิดมาคิดไปยิ่งฟุ้งซ่าน ย้อนเหตุการณ์หลายครั้งที่ตัวเองได้ใกล้ชิดสีหราช แล้วเขาแสดงออกว่าจริงจังกับเธอเพียงคนเดียว และยอมเสี่ยงตายช่วยเหลือเธอกับเตี่ยมาตลอด
คิดมาถึงตรงนี้ อคติในใจเหือดหายไป บอกตัวเองว่ามองโลกในแง่ดีเอาไว้จะดีกว่า...
ด้านมุกดาที่ได้รับความช่วยเหลือจากสีหราชมาส่งถึงปั๊มน้ำมัน ชายหนุ่มจอดรถส่งเธอแล้วบอกลากลับไป มุกดาเดินเข้าข้างในห้องทำงานเห็นชาญถึงกับสะดุ้งตกใจ
ชาญนึกสนุกอยากแกล้งเธอเล่น ทำทีเป็นหนุ่มบ้ากามย่างสามขุมเข้าหาในสภาพเปลือยท่อนบน มุกดาร้องกรี๊ดถอยหนีด้วยความกลัว หลับตาปี๋เมื่อเขาประชิดตัว
ที่แท้ชาญเดินผ่านเอาเสื้อในมือไปหาที่แขวน แล้วหันมาอมยิ้มมองเธอขำๆ
“ผมบอกแล้วไงว่าอย่าร้อง ผมแค่จะแขวนเสื้อ”
“แล้วนายถอดเสื้อทำไม”
“มันร้อนครับ”
จากนั้นชาญเริ่มลงมือทำความสะอาดห้องทำงาน มุกดานั่งมองเฉยแต่ในใจหวิวไหวพิกล ชาญแอบสังเกตแล้วเดินมาถามว่ามีอะไรหรือเปล่า มุกดาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนปฏิเสธ
“เปล่า ฉันก็แค่อยากรู้ว่านายมาทำความสะอาดปั๊มฉันทำไมอีก”
“ก็ผมมาทำงานใช้หนี้คุณไง ครั้งที่แล้วยังใช้หนี้ไม่เสร็จ วันนี้ว่างก็เลยมาทำต่อ”
“แล้วนายพรหมบุญล่ะ มาอยู่ปั๊มฉันแบบนี้ ไม่กลัวหรือไง”
“ผมเป็นคนขับรถ เวลาผมมาปั๊มคุณ ผมก็เอารถมาล้างอัดฉีดไปด้วย มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร”
“ก็ดีนี่ เข้าใจหาข้ออ้าง”
มุกดาเผลอแอบมองร่างกายกำยำของชาญอีก ชายหนุ่มรู้ทันพูดโพล่งว่าแอบมองตนทำไม ม่ายสาวถึงกับสะดุ้งหน้าแดง รีบหาทางแก้เก้อ
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย นี่นายคงคิดว่าตัวเองหุ่นดีซะเต็มประดาล่ะสิ ถึงได้หาว่าฉันแอบมองนาย”
“หุ่นผมไม่ดีหรอกครับ หุ่นคุณมุกดาดีกว่า บอกตามตรงว่าผมชอบแอบมองบ่อยๆ”
“นี่นายจะมาไม้ไหนเนี่ย ไม่เอา ฉันไม่พูดกับนายแล้ว” มุกดาลุกขึ้นเดินหนี ชาญยังไม่เลิกแกล้ง เอ่ยชมสะโพกเธอสวยมาก เลยโดนเธอหันมาด่าเสียงแหลมว่าตาบ้า แถมค้อนให้อีกทีก่อนเดินหนีไปอย่างหวาดระแวงว่าเขาจะมองส่วนไหนของเธออีก
ชาญเห็นท่าทีของเธอแล้วหัวเราะชอบใจ มีความสุขที่ได้หยอกล้อเธอเล่น
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น ชาญทำหน้าที่ขับรถพาพรหมบุญและแก้วออกไปข้างนอก เสือเล็กแอบมองมุมหนึ่ง ก่อนที่ฟ้ารุ่งจะเดินเข้ามาหา
“พวกมันกำลังจะไปไหนกัน”
“นายกำลังจะพาแก้วไปพบท่านประธานตันเคียนสิว”
“แสดงว่ามันกำลังขึ้นหม้อเลยสินะ”
“ท่าทางเสือเล็กไม่ชอบทั้งแก้วทั้งชาญเลยนะ มีอะไรเหรอ”
“ยังไม่ถึงเวลาที่เธอควรรู้” เสือเล็กเดินจากไป ฟ้ารุ่งท่าทีหงุดหงิดด้วยความสงสัย
เมื่อพรหมบุญเดินทางถึงตึกบัญชาการของตันเคียนสิว เขาสั่งชาญให้รออยู่ข้างนอก แล้วพาแก้วเข้าไปพบเจ้าของตึกที่กำลังจิบน้ำชาอย่างสบายอารมณ์
“วันนี้ผมพาแก้วการเวกมาทำความรู้จักกับท่านประธาน”
“สวัสดีครับ ผมแก้วครับ” แก้วยกมือไหว้ตันเคียนสิวอย่างนอบน้อม
“คนนี้ใช่ไหมที่ส่งประวัติมาให้ดู”
“ครับ ผมกะว่าจะเอามาช่วยดูแลปิศาจผมแดง”
“ถ้านายทุ่มเทให้กับงาน ฉันมีรางวัลให้”
“ขอบพระคุณมากครับ สำหรับเรื่องแผนโปรโมตปิศาจผมแดงผมเตรียมเอาไว้แล้ว จะให้ผมลองนำเสนอตอนนี้เลยดีไหมครับ”
“ลองดู”
“ได้ครับท่านประธาน...สำหรับปิศาจผมแดง ผมอยากจะเปิดตัวให้ดูมีเกรดหน่อย โดยผมวางเอาไว้ว่าอยากให้เริ่มจากพวกนักเรียนนอกก่อน โดยเฉพาะพวกลูกไฮโซที่เล่นยากันอยู่แล้ว”
“นายมีช่องทางที่จะเข้าถึงใช่ไหม” พรหมบุญถาม แก้วยืนยันว่าตนรู้จักเอเย่นต์ที่ขายยาให้พวกไฮโซ ตันเคียนสิวพอใจ ตั้งเป้าว่าสินค้าตัวใหม่ของตนต้อง เปิดราคาให้สูงหน่อย
“ใช่ครับ หลังจากที่เปิดตัวกับพวกไฮโซแล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะดันสินค้าให้เป็นที่รู้จักในวงการบันเทิง”
“ฟังดูก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะครับ” พรหมบุญขอความเห็นจากตันเคียนสิว แต่เขานิ่งไปนิดก่อนบอกว่าขอเวลาให้ตนพิจารณาเรื่องนี้อีกที...แล้วให้แก้วออกไปรอข้างนอกก่อน
เมื่ออยู่กันตามลำพัง ตันเคียนสิวเชิญพรหมบุญดื่มน้ำชา โดยจัดถ้วยชาสีเดียวกันแต่คนละเกรด วิธีการ ชงก็ต่างกัน พรหมบุญมีความรู้เรื่องการดื่มชา ทราบดีว่ากำลังโดนอีกฝ่ายเหยียดหยัน ไร้ความจริงใจ แต่เก็บอาการเอาไว้ แล้วกลับมาหงุดหงิดหัวเสียใส่ฟ้ารุ่งที่พยายามจะเอาใจ ชาญและแก้วไปด้วยแต่ไม่รู้ว่าพรหมบุญเป็นอะไร
พรหมบุญเดินหนีฟ้ารุ่งไปที่ห้องหวานสวาท ขยุ้มคอเธอระบายความหงุดหงิดของตนในฐานะนาย กับทาสด้วยอารมณ์รุนแรง หวานสวาทอดทนและท้าทาย นั่นยิ่งทำให้พรหมบุญสะใจ คว้าแส้มาฟาดเธอจนหนำใจ
พอเห็นเธอเจ็บปวดทรมาน อารมณ์หงุดหงิดของเขาเริ่มผ่อนคลาย หวานสวาทคลานเข้ามาคลอเคลียแทบเท้าเขาทั้งน้ำตา
“ขอโทษที่ฉันมาระบายความหงุดหงิดกับเธอ”
“หวานสวาทเต็มใจค่ะนาย ภูมิใจมากด้วยที่ได้รับใช้นายแบบนี้”
พรหมบุญพยุงหวานสวาทขึ้นมากอด...เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเข้าใจอารมณ์วิปริตของตนได้อย่างลึกซึ้งถึงเพียงนี้
“นายบอกหวานสวาทได้ไหมคะว่านายหงุดหงิดอะไรมา”
“เธอรู้เรื่องถ้วยน้ำชาของฉันใช่ไหม”
“ยังไงคะนาย”
“บ้านนี้มีถ้วยน้ำชาสามสี สีขาวเป็นของฉันเพราะฉันเป็นเจ้านายของทุกคนที่นี่”
“แล้วสีน้ำตาลกับสีดำล่ะคะ”
“สีน้ำตาลเอาไว้ให้แขกที่ฉันไว้ใจ ให้เกียรติ ส่วนถ้วยสีดำฉันจัดไว้สำหรับพวกกะหลั่ว ต่ำชั้น ฉันเคยเข้าใจมาตลอดว่าฉันกับท่านประธานเป็นคนระดับเดียวกันเพราะดื่มน้ำชาจากถ้วยสีเดียวกัน แต่วันนี้ฉันเพิ่งรู้ความจริงถ้วยชาของฉันมันก็แค่ถ้วยกระเบื้อง เทียบอะไรไม่ได้เลยกับถ้วยหยกของตันเคียนสิว”
สีหน้าและแววตาหวานสวาทเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ถลาไปที่ลิ้นชักหัวเตียงหยิบปืนออกมาพร้อมกระสุน พรหมบุญรีบเข้าไปยื้อแย่ง
“นี่เธอจะทำอะไร”
“ตันเคียนสิวเหยียดหยามนาย หวานสวาททนไม่ได้ หวานสวาทจะฆ่ามัน”
“ขอบใจที่เธอเจ็บแค้นแทนฉัน แต่ตอนนี้ปล่อยมันไปก่อน รอให้เวลาของเรามาถึงก่อน ฉันจะจัดการมันให้สาสมเลยทีเดียว”
“ค่ะ หวานสวาทจะรอให้ถึงวันนั้น”
พรหมบุญซาบซึ้งใจที่มีนางทาสเป็นเดือดเป็นร้อนแทน โดยไม่เอะใจสักนิดว่านั่นคือการแสดงฉากใหญ่ของหวานสวาท
ooooooo
แก้วกับชาญฟังเรื่องราวจากหวานสวาทแล้วไปเล่าต่อให้พวกสีหราชฟังที่ไร่ของคำอ้าย ทุกคนนึกไม่ถึงว่าคนหน้าตาดีท่าทางภูมิฐานอย่างพรหมบุญที่แท้ก็เป็นพวกโรคจิต
“นั่นสิ โรคบ้าอะไรก็ไม่รู้ มีความสุขที่ได้เป็นนายเหนือคนอื่น”
“นั่นแหละครับ พอมันรู้ว่ามันโดนเหยียดจากตันเคียนสิวเหมือนที่มันแอบเหยียดคนอื่น มันก็เลยไม่สบอารมณ์”
สีหราชรับรู้ด้วยความหนักใจและสงสารหวานสวาท ที่ต้องอดทนรองรับอารมณ์ของคนแบบนี้ แก้วจึงเร่งพวกเราต้องรีบเผด็จศึกจะได้ช่วยหวานสวาทให้หลุดพ้นมาได้เร็วๆ
“นายเองก็ต้องระวังตัวนะแก้ว ยิ่งเข้าไปรู้เรื่องของมันมากขึ้นเท่าไหร่ นายก็ต้องถูกจับตามากขึ้นเท่านั้น”
“ไม่ต้องห่วงครับ ยังไงผมก็มีหวานสวาทอยู่ข้างๆมัน ถ้าจะมีอะไรหวานสวาทต้องรีบบอกผมก่อนแน่ๆ”
การสนทนาสะดุดหยุดลงเมื่อสายสุนีย์ขับรถเข้ามาจอด สีหราชออกไปรับเธอก่อนใคร หญิงสาวลงจากรถด้วยรอยยิ้ม ส่งเสียงดังได้ยินกันทั่วว่าตนมีข่าวดี
ได้ยินคำว่า “ข่าวดี” คำอ้ายกับอาจารย์เป๋อ เลยช่วยกันอำสายสุนีย์ว่าจะแต่งงานแล้วเหรอ แต่งกับใคร... สีหราชยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แซวกลับทั้งสองคนอย่างสนุก แต่ชาญอยากรู้ข่าวดีคืออะไร พอฟังเธอขยายความ ต่างพากันดีใจ
“เรื่องคลิปที่ฉันทำลงอินเตอร์เน็ต ตอนนี้มีรายการข่าวทีวีติดต่อมาขอข้อมูลแล้วค่ะ”
ทุกคนเฮลั่น คำอ้ายบอกว่าอย่างนี้ต้องฉลอง อาจารย์เป๋อเลยหันไปรินนมใส่แก้วมาแจกทุกคน ย้ำว่าดื่มนมร่างกายแข็งแรง
ooooooo
หลังจากพาแก้วไปเจอตันเคียนสิวมาเมื่อวันก่อน...เช้าวันนี้มีประชุมด่วน ตันเคียนสิวสั่งผ่านปลัดฉกาจให้พรหมบุญพาแก้วมาพบอีกครั้งแล้วมอบหมายงานขนอาวุธตามคำสั่งซื้อจากพวกชนกลุ่มน้อย งานนี้เร่งด่วนมาก พวกนี้เป็นลูกค้าใหม่ที่เงินดี ที่สำคัญเขาจ่ายเงินล่วงหน้าเรียบร้อยหมดแล้ว
แก้วแปลกใจที่อยู่ดีๆก็ได้รับงานนอกเหนือเรื่องยาเสพติด ตันเคียนสิวมีแผนบางอย่างซ่อนไว้จึงด่วนสรุปว่านี่คือบททดสอบก่อนที่ตนจะอนุญาตให้แก้วมาเป็นโปรโมเตอร์ปิศาจผมแดง แก้วเลยอิดออดไม่ได้ แต่กลับมาเล่าให้หวานสวาทฟังอย่างคลางแคลงใจ
หวานสวาทรู้สึกเช่นเดียวกัน งานของแก้วคือเรื่องยาเสพติดแต่ทำไมต้องมาคุมการขนอาวุธ เธอรู้สึกแปลกพิกล
“ช่างมันเถอะ มันให้เราทำแบบไหนก็ทำไปก่อน เราเป็นคนใหม่คงต้องทำตัวให้กลมกลืนไป”
“แค่นี้ก่อน...มีคนมาแล้ว” หวานสวาทตาไวเห็นเสือเล็กเดินมาไกลๆ แก้วจึงผละไปจากตรงนั้นทันที
หวานสวาทไม่อยากเสวนากับเสือเล็ก แต่พอเหลือบเห็นฟ้ารุ่งก็เปลี่ยนใจ ทักทายเสือเล็กด้วยท่าทียั่วยวน เลยเป็นเรื่องทันทีที่ฟ้ารุ่งเข้ามาเห็น
ฟ้ารุ่งมีปากเสียงกับหวานสวาทเพราะหึงเสือเล็กถึงขั้นตบตีกัน พรหมบุญมาเห็นเลยกลายเป็นเรื่องใหญ่ ฟ้ารุ่งถูกเขาตบเลือดกบปากแถมยังโดนลดบทบาทหน้าที่ในบ้านไม่ต่างจากสาวใช้
ส่วนหวานสวาทที่กำลังเป็นคนโปรด พรหมบุญรีบพาเธอเข้าห้องจะช่วยประคบรอยช้ำบนใบหน้า แต่หวานสวาทมารยาว่าไม่ได้ เขาเป็นนายเหนือหัวจะมาทำแบบนี้ให้นางทาสไม่ได้...ถ้อยคำนั้นทำให้พรหมบุญยิ่งเมตตาและหลงใหลหวานสวาท
“ก็ได้...งั้นบอกฉันมาสิว่ามีเรื่องอะไรกัน ฉันจะฟังจากปากเธอคนเดียวเท่านั้น”
“แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะเจ้าคะ”
“ไม่ดียังไง”
“คือเสือเล็กกับฟ้ารุ่งเค้า...เอ่อ...” หวานสวาทแสร้งอึกอัก พรหมบุญเข้าใจทะลุปรุโปร่งทันที
“นี่นังฟ้ารุ่งกับไอ้เสือเล็กมันลักลอบเป็นชู้กัน แล้วที่มีเรื่องวันนี้ก็เพราะฟ้ารุ่งมันมาหึงหวงเสือเล็กกับเธองั้นเหรอ”
“ค่ะนาย หลายครั้งแล้วที่เสือเล็กทำลามปามใส่หวานสวาท แต่หวานสวาทไม่เล่นด้วย พอดีวันนี้ฟ้ารุ่งเข้ามาเห็นก็เลยหึง แล้วก็เป็นอย่างที่นายเห็นนั่นแหละค่ะ หวานสวาทขอสาบานว่าไม่ได้ใส่ร้ายป้ายสีใคร เรื่องที่พูดเป็นความจริงทุกประการเลยเจ้าค่ะ”
พรหมบุญอึ้งไปด้วยความโกรธที่โดนฟ้ารุ่งกับเสือเล็กทรยศ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตามด้วยเสียงอาเหมยรายงานเจ้านายว่าทุกคนมาครบแล้ว พรหมบุญจึงผละจากหวานสวาทไปเพราะมีงานสำคัญรออยู่
ooooooo
ปลัดฉกาจ เสือเล็ก ชาญ แก้ว และโขนกับหนุมานรอพรหมบุญอยู่ที่ห้องหนึ่งภายในบ้าน เมื่อพรหมบุญเข้ามาเห็นเสือเล็กก็ข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอาล่ะ ฉันมาแล้ว ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา”
“งั้นพวกเราก็เริ่มประชุมกัน...แก้ว นายเริ่มได้เลย” ปลัดฉกาจเอ่ย
“คือเมื่อกี้ผมเล่าแผนการและเส้นทางในการลำเลียงอาวุธให้ทุกคนได้รู้กันคร่าวๆไปแล้ว เหลือเพียงขั้นตอนการวางตัวคนรับผิดชอบ ก็เลยอยากจะขอปรึกษานายหน่อยครับว่าควรเป็นใคร”
ปลัดฉกาจเสริมว่า “งานนี้เราใช้รถบรรทุกหนึ่งคันในการลำเลียง แล้วใช้รถตู้คุ้มกันอีกสองคัน”
“โอเค...งั้นในรถบรรทุกที่ลำเลียงอาวุธฉันขอมอบหน้าที่ให้เสือเล็กกับชาญคอยดูแล และให้สว่างลูกน้องเสือเล็กเป็นคนขับ ตกลงมั้ย”
“ผมกับสว่างสองคนก็พอแล้วครับ ชาญไม่ต้องก็ได้”
เสือเล็กมองหน้าชาญอย่างไม่ไว้ใจเนื่องจากรู้ว่าชาญเป็นพวกสีหราช แต่ยังไม่พูดออกมาให้ใครรู้...พรหมบุญโกรธที่เสือเล็กขัดใจ แต่ข่มความรู้สึกไว้ ฟังแก้วอธิบายต่อไป
“รถลำเลียงอาวุธเป็นรถสำคัญ ขอพูดตรงๆว่าผมไม่ไว้ใจให้เสือเล็กกับลูกน้องดูแลกันตามลำพัง การให้ชาญเข้าไปช่วยดูแลด้วยเป็นสิ่งที่ถูกแล้ว เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นจะได้มีมุมมองจากหลายฝ่าย”
“แก้วพูดถูก แม้ว่านายสองคนจะไม่ค่อยถูกกัน แต่เมื่อต้องมาทำงานร่วมกันก็ต้องหยุดเรื่องส่วนตัวเอาไว้ก่อน เพื่อให้งานสำเร็จ จริงมั้ยชาญ”
“สำหรับผมไม่มีปัญหาครับ ยินดีทำงานกับใครก็ได้”
“ก็ได้ จะเอาอย่างงั้นก็ได้” เสือเล็กรับคำด้วยท่าทีไม่ค่อยเต็มใจนัก พรหมบุญแอบเขม่นในท่าทีแข็งกระด้าง
เมื่อแก้วถามว่าใครจะดูแลรถตู้คุ้มกันสองคัน พรหมบุญมอบหมายให้โขนกับหนุมานรับผิดชอบคนละคัน ส่วนทีมมือปืนที่จะไปกับรถตู้เป็นคนของท่านประธาน
“แล้วทำไมไม่ใช้คนของเรา ไม่น่าต้องไปรบกวนคนของท่านประธานเลยนะครับ” โขนท้วงขึ้นมา
“ผลงานที่ผ่านมาท่านประธานรู้มาตลอดว่าพวกเอ็งมันมือไม่ถึง แค่เขาไว้ใจให้เอ็งสองคนคุมรถตู้ก็ดีแล้ว อย่าพูดมาก”
โขนหน้าหงายที่โดนพรหมบุญตำหนิ ปลัดฉกาจเห็นว่าครบถ้วนแล้วจึงสรุปทันที
“เอาล่ะครับ ตอนนี้เราก็แบ่งหน้าที่กันเรียบร้อยหมดแล้ว ถ้าใครยังข้องใจเรื่องเส้นทางก็มาเคลียร์กันได้นอกรอบ คุณพรหมบุญมีอะไรอีกไหมครับ”
“ไม่มี...ทุกคนแยกย้ายได้”
พรหมบุญกับปลัดฉกาจเดินออกมาด้วยกัน เจอหวานสวาทกำลังสนใจบางอย่างในแท็บเล็ต มันคือคลิปจากยูทูบที่สายสุนีย์อัพโหลดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากนักข่าว
“นั่นดูอะไรอยู่” เสียงของพรหมบุญทำให้หวานสวาทตกใจ จะเก็บซ่อนก็ไม่ทัน จึงปรับท่าทีเพื่อไม่ให้โดนสงสัย เปิดคลิปนั้นให้ทั้งคู่ดู...พรหมบุญหน้าเคร่งไม่พอใจ อยากรู้ว่าพวกมันต้องการอะไร
“มันคงกะจะดึงสื่อมวลชนมาเล่นงานเราน่ะครับ” คำตอบของปลัดฉกาจทำให้พรหมบุญกังวล ถามว่าถ้าเป็นไปตามแผนที่มันวางไว้เราจะทำยังไง ปลัดฉกาจยังคิดไม่ออกเหมือนกัน แต่รับปากแข็งขันว่าตนจะลองคิดดู
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น