หลังทราบเส้นทางไปถ้ำเขาวัวแดงจากเสี่ยเกษมกันแล้ว พวกสีหราชวางแผนเดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์เพื่อป้องกันการโจมตีจากฝ่ายตรงข้าม
จู่ๆญาณทิพย์ของอาจารย์เป๋อก็ทำงาน เห็นภาพสายสุนีย์เด่นชัดขึ้นมา เสี่ยเกษมร้อนรนถามว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาวของตน สีหราชอยากรู้ร้ายแรงหรือเปล่า
“ไม่ร้ายแรง แต่เป็นไปในทางที่ดี คือข้ามองเห็นคุณสายสุนีย์จะกลับมาเป็นปกติภายในวันพรุ่งนี้”
“เดี๋ยวนะอาจารย์ พรุ่งนี้พวกเราจะไปที่ถ้ำเขาวัวแดงกัน มีอะไรเกี่ยวกันหรือเปล่า”
“เกี่ยวสิ พรุ่งนี้ยังไงคุณสายสุนีย์ก็ต้องไปกับพวกเรา”
“เฮ้ย...อาจารย์ คุณสายสุนีย์เค้าป่วยอยู่นะ จะไปได้ยังไง” คำอ้ายท้วงเสียงหลง
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าอยากให้คุณสายสุนีย์หาย ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องพาไปที่นั่นด้วย”
“ไปแล้วจะปลอดภัยหรือเปล่า” สีหราชซัก
“ปลอดภัยแน่นอน รับรองว่าคุณสายสุนีย์จะไม่เป็นอะไร ส่วนคนอื่นๆข้ามองไม่เห็นนะ”
สีหราชมองเสี่ยเกษมเชิงปรึกษา เสี่ยนิ่งเงียบยังตัดสินใจไม่ถูก แต่เมื่อสีหราชเข้าไปเห็นสายสุนีย์อาการไม่ดีขึ้น จึงพูดเรื่องพรุ่งนี้จะไปถ้ำเขาวัวแดงให้ฟัง เราจะไปช่วยชาญกับมุกดา ปรากฏว่าสายสุนีย์มีปฏิกิริยาตอบรับรำพึงชื่อมุกดาออกมา
ชายหนุ่มตื่นเต้น ถามเธอว่าจำมุกดาได้ใช่ไหม สายสุนีย์เงียบไป...เสี่ยเกษมยืนมองแล้วขยับเข้ามาหาลูกสาว
“เมื่อกี้เสี่ยได้ยินใช่ไหมครับ สายสุนีย์พูดชื่อมุกดาออกมา”
“นั่นเป็นคำตอบรับ ผมตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้ผมจะเอาสายสุนีย์ไปเขาวัวแดงกับพวกเราด้วย ลูกจะหายเป็นปกติ พรุ่งนี้ลูกของพ่อจะกลับมาแล้วใช่ไหม” เสี่ยเกษมโอบกอดสายสุนีย์ สีหน้าและแววตาเปี่ยมไปด้วยความหวัง
ooooooo
ภายในห้องขัง ชาญและมุกดาถูกมัดมือนั่งคนละมุมห้อง ชาญนิ่งเงียบไม่พูดจา ขณะที่มุกดามองเขาด้วยความเห็นใจ
“ขอบใจนายมากนะที่ช่วยฉัน”
ชาญยังคงมีท่าทีหมางเมินเพราะเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ระหว่างมุกดากับสีหราช จึงพูดกับเธอเท่าที่จำเป็น ก่อนตัดบทขอตัวนอน...
แก้วป้วนเปี้ยนอยู่นอกห้อง หาทางเข้ามาแจ้งชาญเรื่องพวกสีหราชจะไปถ้ำเขาวัวแดง เขาออกอุบายกับสมุน พรหมบุญที่เฝ้าหน้าห้องว่าตนต้องการเคลียร์กับชาญ พูดพลางชูกำปั้นบอกเป็นนัยๆว่าจะเข้าไปชกต่อย หนุมานนึกสนุกปล่อยแก้วเข้าไปแต่กำชับอย่าให้ชาญถึงตาย
แก้วเล่นละครตบตาหนุมาน ชกต่อยชาญหลายหมัดแล้วแอบกระซิบขณะประชิดตัว...เสียงเอะอะโครมครามภายในบ้านทำให้พรหมบุญสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น พอรู้ว่าแก้วเข้าไปทำร้ายชาญก็เรียกมากำราบด้วยความไม่พอใจ
แก้วเอาตัวรอดไปได้ด้วยอ้างว่าตนแค้นชาญที่ทรยศเจ้านาย ส่วนชาญถูกพรหมบุญทวงถามถึงหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากพายัพ
“หน้าที่ของแกคือการดูแลปกป้องชีวิตของฉันแทนพายัพ แกจำได้ใช่ไหม”
“ผมจำได้”
“แต่แกก็ทรยศฉัน”
“ผมทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาตลอด ไม่เคยบกพร่อง”
“แล้วเมื่อคืนแกเข้าไปหานังมุกดาทำไม ถ้าไม่ใช่พวกของมันแล้วแกไปสนใจไยดีอะไรกับนังผู้หญิงคนนี้”
ชาญนิ่งไม่ตอบ ชำเลืองมองมุกดาที่อยู่ไม่ไกลกัน
“ว่าไงชาญ มีเหตุผลอะไรที่แกจะต้องเข้ามาหามัน นอกซะจากแกก็คือ...”
“ผมรักมุกดา” ชาญพูดความจริงออกมาในที่สุด
พรหมบุญประหลาดใจ เช่นเดียวกับมุกดาที่นิ่งอึ้งไม่คาดคิด
“นังมุกดาเสน่ห์มันแรงจริงๆ แกก็รู้ว่ามันเป็นเมียเก็บไอ้สีหราช แต่แกก็ยังรักมัน แสดงว่าแกชอบกินน้ำล้างชามคนอื่นเหรอเนี่ย ฮ่ะๆ”
พรหมบุญหัวเราะหยันแล้วเดินออกไป มุกดาหน้าชาที่โดนดูถูก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชาญรู้สึกแบบที่พูดจริงหรือเปล่า
“เมื่อกี้นายพูดเล่นใช่มั้ย”
“ผมพูดจริง”
“แต่นายก็คงเหมือนผู้ชายคนอื่นนั่นแหละที่เห็นฉันเป็นแค่ทางผ่าน”
“อย่าเอาผมไปเทียบกับคนอื่น เพราะผมไม่ เหมือนใคร”
“แสดงว่านายกำลังจะบอกว่านายจริงใจกับฉันงั้นสิ”
“ถ้าไม่จริงใจผมก็คงไม่เสี่ยงตายเข้ามาช่วย
คุณไว้ ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณโดนย่ำยีจากคนอื่น”
“ชาญ...” ม่ายสาวเรียกชื่อเขาเสียงแผ่วด้วยความรู้สึกประทับใจ
ooooooo
เย็นนั้น อาเหมยเรียกฟ้ารุ่งมาเอาน้ำชาไปเสิร์ฟที่ห้องรับแขกซึ่งพรหมบุญอยู่กับปลัดฉกาจและ เสือเล็กพรหมบุญจงใจเลี้ยงชาด้วยถ้วยสีดำแก่เสือเล็กเพื่อหยามเหยียดถือเป็นชนชั้นต่ำ แต่เสือเล็กไม่รู้ตัว จนกระทั่งมารู้จากฟ้ารุ่งทีหลัง ถึงกับโกรธแค้นพรหมบุญอีกเท่าทวีคูณ
พรหมบุญเรียกเสือเล็กมาวางแผนระเบิดถ้ำเขาวัวแดงที่จะพามุกดากับชาญไปพรุ่งนี้ แล้วตั้งใจล่อพวกสีหราชมาตายพร้อมกัน โดยปลัดฉกาจจะส่งผู้เชี่ยวชาญจัดการให้ทุกอย่าง เสือเล็กเพียงแค่รอจังหวะกดปุ่มระเบิด
ตกกลางคืน ชาญกับมุกดาถูกมัดมือในห้องขังเหมือนเดิม ชาญยังคงนิ่งเงียบ ขณะที่มุกดาอยากพูดคุยด้วยแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง เธออึกอักเอ้ออ้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยปากออกมา
“ชาญ...เธอว่าจะมีใครมาช่วยเราหรือเปล่า”
“มี แต่คงไม่ใช่เรื่องง่าย”
“แล้วเธอว่าเราจะรอดหรือเปล่า”
“สีหราชคงไม่ปล่อยให้คุณตายง่ายๆหรอก” น้ำเสียงที่แฝงความน้อยใจของชาญทำให้มุกดาเดาออกถึงสาเหตุที่เขาดูหมางเมินไม่เหมือนเดิม
“ชาญ...ฉันมีบางอย่างที่ต้องบอกเธอ”
ชาญรอฟัง แต่มุกดายังไม่ทันจะบอกความจริงเรื่องสมอ้างเป็นเมียสีหราช...ประตูก็เปิดผางก่อนพรหมบุญจะเดินเข้ามาพร้อมแก้ว โขน หนุมาน และสมุนอีกจำนวนหนึ่ง
“เอาตัวมันสองคนออกไป”
สมุนเข้ามาล็อกตัวชาญกับมุกดาตามคำสั่งพรหมบุญ โดยไม่มีใครตอบมุกดาที่อยากรู้ว่าจะพาพวกเราไปไหน
ทั้งคู่ถูกพาออกไปขึ้นรถตู้ที่หน้าตึก ขบวนของพรหมบุญตามออกมาดู จู่ๆแก้วตัดสินใจเอ่ยปากกับพรหมบุญว่า
“นายครับ งานนี้ผมขออาสาไปดูแลได้ไหมครับ”
พรหมบุญมองหน้าแก้วอย่างชั่งใจ เพราะยังไม่วางใจเต็มร้อย ตั้งคำถามห้วนๆว่าทำไม?
“แก้วมันแค้นไอ้ชาญน่ะครับ ว่างเมื่อไหร่มันจะแอบเข้ามากระทืบไอ้ชาญเล่นบ่อยๆ เหมือนที่นายเห็นเมื่อตอนกลางวันนั่นแหละครับ” หนุมานรายงาน
“ก็ได้ ถ้านายต้องการกระทืบไอ้ชาญก็จัดการได้เลย ฉันอนุญาต”
แก้วแอบดีใจ เดินตามหนุมานขึ้นรถตู้ ส่วนพรหมบุญกลับเข้าบ้านพร้อมโขน พอรถเคลื่อนออกไปฟ้ารุ่งกับเสือเล็กที่แอบมองอยู่มุมหนึ่งปรากฏตัว
“อีกเดี๋ยวนายก็จะเข้านอนแล้ว รีบลงมือเถอะ” ฟ้ารุ่งเร่งเสือเล็กแล้วเดินตามกันเข้าบ้านด้วยท่าทีร้อนรน
ฟ้ารุ่งใช้กุญแจสำรองไขประตูห้องให้เสือเล็กเข้าไปอุ้มหวานสวาทที่โดนมัดมือมัดปากมาใส่รถพาออกไปพ้นบ้านพรหมบุญ โดยจัดฉากให้เหมือนหวานสวาทหนีออกจากบ้าน
เสือเล็กตั้งใจพาหวานสวาทไปไว้ในถ้ำเขาวัวแดงรวมกับชาญและมุกดาแล้วค่อยจัดการด้วยระเบิดให้ตายพร้อมกันทีเดียวในวันรุ่งขึ้น แต่ระหว่างทางไม่คิดว่าจะเจอแก้วกับหนุมานที่กำลังนั่งรถกลับบ้านหลังจากเอาแก้วและมุกดาไปขังในถ้ำเรียบร้อยแล้ว
แก้วเห็นหวานสวาทดิ้นรนอยู่ในรถเสือเล็กขณะขับสวนกัน เป็นจังหวะเดียวกับที่พรหมบุญซึ่งรู้แล้วว่าหวานสวาทหายไปจากบ้านได้โทร.มาสอบถามแก้ว...เมื่อรู้เรื่อง พรหมบุญสั่งแก้วรีบตามเสือเล็กไปแต่อย่าให้มันรู้ตัว ถึงที่หมายแล้วค่อยรายงานมาอีกที
หนุมานมากับแก้วด้วย พอเห็นจุดหมายของเสือเล็กคือถ้ำเขาวัวแดง หนุมานพูดโพล่งว่าเสือเล็กทำแบบนี้เท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ แก้วยิ้มเยือกเย็นบอกว่าเดี๋ยวก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
เสือเล็กพาหวานสวาทเดินเข้าไปหน้าถ้ำแล้วอ้างกับสมุนของพรหมบุญว่านายสั่งให้เอาเธอมาไว้ที่นี่ สมุนจึงเปิดทางอย่างง่ายดาย...หวานสวาทถูกผลักไสเข้าไปรวมกับชาญและมุกดา เสร็จแล้วเสือเล็กรีบกลับออกมาโดยไม่รู้ว่าระหว่างนั้นแก้วกำลังโทร.รายงานพรหมบุญอยู่
“มันพาหวานสวาทมาขังไว้ในถ้ำเขาวัวแดง กะว่าถ้าถ้ำระเบิดจะได้ฝังหวานสวาทให้หายสาบสูญไปด้วยครับ”
“ไอ้สารเลว เรื่องนี้ต้องมีคนร่วมมือกับมัน ไม่ใช่ไอเดียของเสือเล็กคนเดียวแน่ๆ”
“นายจะให้ผมทำยังไงต่อครับ”
“เก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับ แล้วจัดการตามที่ฉันบอก”
แก้วนิ่งฟังคำสั่งอย่างตั้งใจและรอจนกระทั่งพวกเสือเล็กกลับไปค่อยเดินมาบอกสมุนพรหมบุญว่ามีคำสั่งเปลี่ยนแปลงจากนายให้มารับตัวหวานสวาท...
แก้วเข้ามาในถ้ำคนเดียว แก้มัดให้หวานสวาทเพื่อเอาตัวกลับไปให้พรหมบุญ แต่ไม่ยอมช่วยมุกดาและชาญเพราะจะผิดสังเกต ต้องทำตามคำสั่งพวกมันไปก่อนจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ ชาญเข้าใจดี ย้ำกับมุกดาว่าเราสองคนยังไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน
“แต่ถ้ำนี้มันมีระเบิด ฉันกลัว”
“ถ้าอยู่กับผม คุณจะปลอดภัย” ชาญกล่าวหนักแน่น... แก้วส่งมีดเล็กเล่มหนึ่งให้ชาญติดตัวไว้เผื่อมีประโยชน์ แล้วพาหวานสวาทออกไปเพราะกลัวหนุมานที่รออยู่ข้างนอกจะเข้ามาตาม
ooooooo
รุ่งเช้า โขนขับรถให้พรหมบุญมุ่งหน้ามาที่ถ้ำเขาวัวแดง โดยมีปลัดฉกาจร่วมเดินทางในรถคันเดียวกัน
เสือเล็กมารออยู่ก่อนแล้วกับสมุนกลุ่มหนึ่งของตน พรหมบุญรู้ทันว่าเสือเล็กไม่ไว้ใจคนของตน แต่บอกปลัดฉกาจให้เล่นตามเกมของมันไปก่อน รอให้ได้จังหวะแล้วค่อยลงมือ
พรหมบุญวางแผนฆ่าเสือเล็กไปพร้อมกับพวกสีหราชด้วยระเบิด กำชับผู้เชี่ยวชาญให้เอาระเบิดไปติดอีกจุดใกล้พวกเสือเล็ก ส่วนชาญกับมุกดาที่อยู่ในถ้ำเวลานี้กำลังพยายามใช้มีดตัดเชือกที่มือและเท้าเพื่อหนีออกมา ด้านกลุ่มของสีหราชที่มาถึงด้วยรถมอเตอร์ไซค์ก็หาจุดจอดห่างถ้ำพอสมควรแล้วเดินเท้ากันเข้าไปอย่างระแวดระวัง
ฝ่ายเสี่ยเกษมที่มาพร้อมลูกน้องหลายคนใช้รถบรรทุกเป็นพาหนะขนอาวุธปืนมาเต็มพิกัด จอดอยู่อีกด้านเพื่อเป็นกำลังเสริมให้พวกสีหราช ในรถคันที่เสี่ยเกษมนั่งมีสายสุนีย์อยู่ด้วย อาการเธอเหม่อลอยไม่รับรู้อะไรเหมือนเดิม
เมื่อส่องกล้องทางไกลเห็นพวกสีหราชมุ่งหน้ามาที่ถ้ำ เสือเล็กสั่งลูกน้องให้ต้อนพวกมันเข้าถ้ำไปรวมกับชาญและมุกดา หารู้ไม่ว่าสองคนนั้นออกมาจากถ้ำได้แล้ว แต่จำเป็นต้องถอยกลับเข้าไปอีกเพราะพวกเสือเล็กเปิดฉากระดมยิงต้อนพวกสีหราชอยู่
ในที่สุดพวกสีหราชก็ถูกต้อนมาถึงหน้าถ้ำ ชาญกับมุกดาออกมาสมทบ เสือเล็กเห็นพวกเขารวมกลุ่มก็ยิ้มย่ามใจแล้วกดรีโมตในมือทันที
เสียงระเบิดดังตูม! ฝุ่นควันฟุ้งตลบ...พรหมบุญกับปลัดฉกาจยืนมองเหตุการณ์อยู่ไกลๆ เห็นควรใช้ช่วงเวลานี้จัดการเสือเล็ก โดยพรหมบุญเป็นคนกดรีโมตระเบิดด้วยตนเอง
ระเบิดที่แอบฝังไว้ใกล้เสือเล็กดังหลายครั้งติดกัน พื้นดินสั่นสะเทือน เสือเล็กกับสว่างร่างอาบเลือดได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดระเบิด พยายามหนีตายออกไปก่อนที่ฝุ่นควันจะจางลง ส่วนลูกน้องคนอื่นๆตายเกลี้ยง
พวกพรหมบุญเคลื่อนเข้ามาหลังจากบริเวณนั้นไร้ฝุ่นควันและเงียบลง ในมือทุกคนมีปืน กราดยิงไปทั่วเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเสือเล็กตายหมด
“หาให้ทั่ว ฉันอยากดูศพมัน”
“ครับนาย” โขนรับคำสั่งพรหมบุญแล้วพาลูกน้องกระจายกันตรวจหาศพเสือเล็ก...ผ่านไปไม่นานโขนกลับมารายงานพรหมบุญว่าไม่เจอศพเสือเล็กกับสว่าง ปลัดฉกาจไม่เชื่อ เดินดูด้วยตัวเองก่อนจะกลับมายืนหน้าเจื่อนเป็นกังวล พรหมบุญคาดว่าถ้าเสือเล็กยังไม่ตายต้องอยู่แถวนี้แน่
“คนของเราก็ปิดล้อมพื้นที่ไว้อยู่แล้ว ถ้าช่วยกันหายังไงก็ต้องเจอมันแน่” ปลัดย้ำ...พรหมบุญจึงสั่งโขนให้บอกพวกเราช่วยกันกระจายกำลังหาเสือเล็กแล้วเก็บมันซะ!
ooooooo
แน่นอนว่าเสือเล็กยังไม่ได้ไปไหนไกล...เขาซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งกับสว่าง จับตาดูพวกพรหมบุญด้วยความแค้นใจหลังจากแน่ใจแล้วว่าตนเองโดนหักหลัง สว่างอาสาไปจัดการพรหมบุญเดี๋ยวนี้แต่
เสือเล็กหยุดยั้งว่ายังไม่เหมาะ เพราะน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ
ส่วนพวกสีหราชที่พากันหลบระเบิดจากในถ้ำออกไปทันท่วงทียังเนินเขา ทุกคนปลอดภัย ยกเว้นชาญที่โดนก้อนหินกระแทกมีบาดแผลเล็กน้อย มุกดาแสดงความห่วงใยแต่ชาญบอกตนไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง
หลังจากแอบสังเกตการณ์อยู่สักครู่ สีหราชฟันธงว่าพรหมบุญกับเสือเล็กหักหลังกัน...ฝ่ายแก้วที่เข้าคลุกวงในเป็นลูกน้องที่ได้รับความไว้วางใจจากพรหมบุญ เขาแอบออกมาส่งข่าวพวกสีหราชให้หนีอ้อมไปอีกด้านจะได้ไม่เจอพวกมัน แต่ยกเว้นชาญต้องกลับเข้าบ้านพรหมบุญอีกครั้งกับตน
“ไม่ได้นะ หนีออกมาแล้วจะให้กลับเข้าไปทำไมกัน” มุกดาค้านเสียงเข้ม พอแก้วบอกว่ามีความจำเป็นบางอย่าง เธอสวนทันควันว่าความจำเป็นอะไร
“บางเรื่องพวกเราก็อย่าเพิ่งรู้กันตอนนี้เลยครับ”สีหราชแทรกตัดบท แต่คำอ้ายกับอาจารย์เป๋อสงสัยนักหนาว่ามีเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมลับลมคมในอย่างกับเป็นสายลับ
สีหราชและแก้วไม่ตอบแต่ยิ้มน้อยๆยอมรับว่าพวกตนคือตำรวจสายลับ ทุกคนพากันอึ้งและทึ่ง แต่ไม่ทันจะพูดอะไรก็ถูกแก้วเร่งให้แยกย้าย โดยสีหราชนำขบวนอาจารย์เป๋อ คำอ้าย และมุกดาออกไป ส่วนแก้วกับชาญจับคู่กลับเข้ามาหาพวกพรหมบุญเพื่อเล่นละครตบตา
แก้วบอกว่าเจอชาญหลบอยู่ปากถ้ำเลยจับตัวมาให้นาย ส่วนคนอื่นไม่เห็น พรหมบุญหงุดหงิดที่ชาญหนังเหนียวรอดตาย ขณะที่ปลัดฉกาจเข้าเค้นคอชาญให้พูดความจริงว่าพวกของเขาอยู่ที่ไหน
ชาญตอบชัดถ้อยชัดคำว่าตนไม่มีพวก สีหราชไม่ใช่พวกของตน
“โกหก!” ปลัดฉกาจตะคอกพร้อมตบชาญจนหน้าหัน ชาญนิ่งไม่โต้ตอบ ปลัดมองตาเพื่อสำรวจความจริงแต่ชาญเล่นบทนิ่งเหมือนยอมสยบให้พวกมัน
“เอาตัวมันไปขังไว้ก่อน”
สมุนและแก้วทำตามคำสั่งพรหมบุญพาชาญออกไป พรหมบุญยังคาใจถามปลัดฉกาจเชื่อหรือไม่ว่าชาญไม่ใช่พวกเดียวกับสีหราช
“ผมขอไม่ฟันธงครับ ดูมันไปก่อน”
คำตอบของปลัดฉกาจทำให้พรหมบุญลังเล แอบหวังว่าชาญจะไม่ใช่พวกของสีหราชจริงๆ
ooooooo
พวกสีหราชหนีไปถึงจุดซ่อนมอเตอร์ไซค์แต่ไม่ทันจะพากันออกไปก็โดนเสือเล็กกับสว่างไล่ยิง สีหราชให้มุกดาซ้อนท้าย ส่วนอีกคันให้อาจารย์เป๋อซิ่งแล้วคำอ้ายคอยยิงตอบโต้
เสียงปืนทำให้พวกพรหมบุญตื่นตัวและพยายามหาต้นทางของเสียง...ไม่นานก็เจอจนได้!
เสือเล็กเห็นท่าไม่ดีบอกสว่างให้รีบถอย ปล่อยให้พวกพรหมบุญกับพวกสีหราชซัดกันเอง...ด้านเสี่ยเกษมกับลูกน้องที่รอเป็นกำลังเสริมให้สีหราชอยู่อีกทาง ได้เวลาเปิดศึกกับฝ่ายตรงข้ามแล้ว!
สีหราชพามุกดาหลบเข้าในกลุ่มเสี่ยเกษม ขณะที่อาจารย์เป๋อพาคำอ้ายซิ่งตามมาติดๆ พรหมบุญฉวยจังหวะยิงไล่หลัง คำอ้ายถูกยิงแต่ไม่รู้สึกตัว กระทั่งถึงกลุ่มเสี่ยเกษมแล้วหล่นจากมอเตอร์ไซค์ในสภาพไม่หายใจ ทุกคนตกใจและเสียใจต่อการจากไปของเขาอย่างสุดซึ้ง
เสียงปืนปะทะกันระหว่างสมุนพรหมบุญและพวก เสี่ยเกษมทำให้สายสุนีย์ที่อยู่ในรถบรรทุกสะดุ้งโหยง สติของเธอกลับคืนมาจนเป็นปกติ จำทุกคนและทุกอย่างได้ แต่แล้วครู่ต่อมาเธอโดนสมุนพรหมบุญจู่โจมลากลงจากรถเป็นตัวประกัน
สีหราชขับมอเตอร์ไซค์ไล่ตามรถสมุนพรหมบุญแล้วหาจังหวะปีนป่ายขึ้นไปต่อสู้กับพวกมันและสามารถช่วยสายสุนีย์กลับมาได้ในสภาพปลอดภัย ส่วนพรหมบุญและสมุนพ่ายแพ้ถอนกำลังกลับไป
เสี่ยเกษมและทุกคนดีใจมากที่สายสุนีย์กลับมาเป็นคนเดิม เธอร่วมไว้อาลัยการจากไปของคำอ้ายในวันถัดมา ชาญทราบข่าวนี้เสียใจอย่างที่สุด เพราะคำอ้ายเหมือนญาติคนหนึ่งที่ให้วิชาความรู้ไว้ป้องกันตัว
ศพคำอ้ายถูกเผาอย่างรวดเร็วโดยที่ชาญไม่อาจมาร่วมงานได้...พรหมบุญรู้ข่าวจากปลัดฉกาจถึงกับหัวเราะร่าสะใจในฝีมือตนเอง
“นี่ปลัดไม่ได้ล้อผมเล่นนะ ผมยิงแค่นัดเดียวเองนะ”
“ก็นัดเดียวนั่นแหละ แม่นอย่างกับจับวาง ไม่เสียแรงที่ซ้อมบ่อย”
“แต่ผมแปลกใจว่าทำไมพวกมันรีบเผากันจัง”
“พวกมันคงระแวง กลัวว่าพวกเราจะใช้โอกาสแบบนี้ถล่มซ้ำพวกมันมั้งครับ”
“เออ...แล้วทำไมเราไม่ทำ”
“วางใจเถอะครับ ผมส่งคนสะกดรอยพวกมันเอาไว้หมดแล้ว ได้โอกาสเมื่อไหร่เราลงมือได้ทันที”
ปลัดฉกาจคุยโว แก้วเดินเข้ามาได้ยินแว่วๆแต่ทำไม่สนใจ รายงานพรหมบุญว่ามีคนของนายใหญ่มาขอพบ ปลัดสงสัยว่ามีอะไร พรหมบุญคาดว่าเป็นเรื่องโรงงานใหม่ แล้วให้แก้วไปพาเขาเข้ามาพบตนที่ห้องข้างใน โดยชวนปลัดฉกาจมาด้วย
เมื่อแก้วพาคนของตันเคียนสิวเข้ามา พรหมบุญให้แก้วออกไป แถมยังให้โขนกับหนุมานคอยเฝ้าทางเข้าห้ามใครเข้ามาในห้องนี้อย่างเด็ดขาด
แก้วฉวยโอกาสนี้ไปหาหวานสวาทในห้องพักเห็นเธอกำลังอ่านอีเมลฉบับหนึ่งที่ส่งมาจากสำนักงานตำรวจแห่งชาติ
“มีอีเมลส่งมาจากหน่วยเหนือ คนของตันเคียนสิวมันเจาะระบบเข้าไปเช็กประวัติพวกสายสืบได้แล้ว”
“แสดงว่ามันรู้แล้วใช่ไหม”
“อีกวันสองวันก็คงจะรู้ เพราะข้อมูลเข้ารหัสไว้”
“งั้นก็ยังพอมีเวลา”
“มีเวลาอะไร ทำไมไม่รีบหนีไปเลย”
“เมื่อกี้คนของตันเคียนสิวมาหาพรหมบุญ คงมาคุยเรื่องโรงงานอาวุธเคมีแน่ๆ”
“นี่พวกมันกำลังจะสร้างโรงงานอาวุธเคมีงั้นเหรอ”
“ได้ข่าวมาอย่างงั้น ยังไงถ้ามีโอกาสช่วยขโมยกุญแจตู้เซฟมาให้ทีได้มั้ย”
“ได้สิ เอาไว้จะลองหาทางดูนะ” หวานสวาทรับปากแล้วเร่งแก้วออกไปก่อนจะมีใครเข้ามาเห็น
ooooooo
ที่มาไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น