แก้วและคำอ้ายนำกำลังเข้าจู่โจมช่วยเหลือเสี่ยเกษมกับมุกดาที่บ้านกลางดงของพรหมบุญ แต่ไม่สามารถเอาตัวเสี่ยเกษมมาจากพวกเสือเล็กได้
มุกดารอดปลอดภัยกลับมาอยู่ในกลุ่มของแก้ว แล้วทั้งหมดพยายามไล่ตามพวกเสือเล็กไป พร้อมกันนั้นแก้วก็โทร.ส่งข่าวสายสุนีย์ที่อยู่กับสีหราช
สองคนขับรถบรรทุกดักพวกเสือเล็กเพื่อชิงตัวเสี่ยเกษมแต่ไม่ง่ายอย่างใจคิด เสือเล็กกับสมุนสู้ยิบตา ขณะที่สีหราชกับสายสุนีย์ก็ไม่ลดละ สองฝ่ายฟาดฟันกันด้วยอาวุธและมือเปล่าขณะรถบรรทุกขับเคลื่อนไปตามถนน ก่อนจะหยุดนิ่งลงขณะเข้าโค้งแล้วสายสุนีย์ยิงแขนเสือเล็กบาดเจ็บ แต่ยังไม่สิ้นฤทธิ์ กระเสือกกระสนหนีไปโบกรถที่ขับผ่านแล้วใช้ปืนจี้บังคับคนขับให้พาตนหนีไป
เมื่อช่วยเสี่ยเกษมรอดปลอดภัยกลับมา กลุ่มของสีหราชพากันหลบไปอาศัยไร่คำอ้ายซ่อนตัว ลูกน้องเสี่ยเกษมที่บาดเจ็บได้รับการดูแลรักษา ส่วนตัวเสี่ยถูกส่งกลับไปบ้านพร้อมลูกน้องจำนวนหนึ่งเพื่อความปลอดภัย
ด้านชาญที่ถูกสีหราชยิงบาดเจ็บแต่กระสุนไม่ฝังใน และไม่โดนอวัยวะสำคัญ พรหมบุญสั่งฟ้ารุ่งดูแลเขาอย่างดีแต่ให้ย้ายไปรักษาตัวที่อื่น ตนไม่ชอบให้มีคนเจ็บในบ้านเพราะเป็นลางไม่ดี
ที่ไร่คำอ้าย มุกดาทราบจากสีหราชว่าชาญถูกยิงก็ตกใจไม่น้อย สีหราชบอกว่าการยิงเป็นแผนของพวกเรา ชาญยอมเจ็บเพื่อซื้อใจพรหมบุญ และตัดตอนไม่ให้เขาต้องมาปะทะกับตน ไม่งั้นจะเสียแผน
สายสุนีย์เห็นใจและเข้าใจเตี่ย เธอบอกสีหราชว่าจะไม่ขัดขวางเรื่องการปิดกิจการอีกแล้ว พอเธอจะกลับ สีหราชอาสาไปส่ง แต่จู่ๆ มุกดาก็เข้ามาแทรก อ้อนสีหราชไปส่งที่ปั๊ม แก้วดูออกว่าเพื่อนไม่เต็มใจจึงออกอุบายว่าตนกำลังจะไปเติมน้ำมันพอดี ขอไปส่งมุกดาเอง
มุกดาจำใจไปกับแก้วอย่างหมดทางเลี่ยง สีหราชจึงได้ไปส่งสายสุนีย์สมความตั้งใจ ระหว่างทางเขาอยากสารภาพรักเธอแต่ไม่กล้าพอ ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ จนถึงบ้านของเธอเลยหมดโอกาส
สายสุนีย์เข้าบ้านแล้วพบว่าเตี่ยกำลังเก็บข้าวของ นึกว่าเตี่ยจะปิดกิจการเป็นการถาวรจึงอาสาช่วยเก็บโดยดี แต่ปรากฏว่าเธอเข้าใจผิดอย่างแรง เสี่ยเกษมเคลียร์พื้นที่เพื่อเตรียมพร้อมรับมือพวกวายร้ายต่างหาก เขาพร้อมต่อสู้กับอำนาจเถื่อนด้วยการไม่ย้ายหนีไปไหน กิจการเกษมขนส่งจะยังคงเปิดทำการต่อไป ณ บัดนี้
หนุมานสมุนของพรหมบุญมาสังเกตการณ์ในเช้าวันรุ่งขึ้น เห็นป้ายปิดกิจการถูกปลดลงแล้วขึ้นป้ายเปิดกิจการแทนที่ มันจ้องมองการกระทำนั้นของสองพ่อลูกอย่างประสงค์ ร้าย ฝ่ายเสือเล็กที่โดนยิงกระสุนฝังในที่แขน เขาหลบไปรักษาตัวในไร่พรหมบุญ โดยมีสมุนและฟ้ารุ่งมาดูแล
ฟ้ารุ่งรู้สึกทึ่งในความอดทนของเสือเล็กที่เจ็บปวดบาดแผลแต่ไม่ปริปากสักคำ แต่เธอยังไม่แสดงออกว่าพึงใจในตัวเขา พรหมบุญตามมาทีหลังพร้อมไอ้โขน ระหว่างนี้เองหนุมานโทร.รายงานว่าเสี่ยเกษมเปิดกิจการ พรหมบุญเจ็บใจ ถามเสือเล็กอย่างไม่พอใจว่างานนี้เราแพ้แล้วใช่ไหม
“ยังครับ”
“ยังได้ยังไง แพ้มันหมดรูปทุกประตู นายเองก็แทบเอาตัวไม่รอด”
“แต่มันเป็นเพราะหนอนบ่อนไส้แน่ๆ”
“ใคร? ใครที่มันทรยศ”
“ผมสงสัยไอ้ชาญ”
“เป็นไปไม่ได้ ชาญมันเอาตัวเข้ามาบังกระสุนแทนฉัน คนทรยศมันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน”
“แล้วถ้างั้นพวกไอ้สีหราชมันไปที่บ้านกลางดงถูกได้ยังไง”
ฟังเสือเล็กแล้วพรหมบุญอึ้งไปอย่างครุ่นคิด
ooooooo
ที่โรงพักเขาชุมสิงห์ สายสุนีย์มาเห็นสว่างสมุนมือขวาของเสือเล็กที่โดนสีหราชจับส่งตำรวจในวันเกิดเหตุได้รับการปล่อยตัว เธอแค้นใจมากอยากรู้ว่าใครประกันตัวไอ้หมอนี่
“อย่าไปรู้เลย” ตำรวจตัดบทแล้วหันไปไล่สว่าง “ไป...รีบไปให้พ้นหูพ้นตาซะ”
สว่างยิ้มหยันสายสุนีย์แล้วเดินจากไป หญิงสาวหงุดหงิดคาใจโวยวายกับตำรวจ
“นี่มันอะไรกัน ปล่อยคนร้ายไปแบบนี้แล้วคดีที่มันจับเตี่ยฉันไปจะว่าไง”
ปลัดฉกาจเดินออกมาจากข้างใน พุ่งสายตามาที่สายสุนีย์แล้วอธิบายว่า
“ใจเย็นครับ เรื่องคดีความเราก็ต้องว่ากันไปตามพยานหลักฐาน ผู้ต้องหามีสิทธิ์ประกันตัว ตำรวจก็แค่ให้สิทธิ์นั้น ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ”
“ปลัดใช่ไหมที่เป็นคนประกันตัวมันออกไป”
“ผมเป็นปลัด มีหน้าที่ดูแลทุกข์สุขของประชาชน ยังไงก็ต้องให้ความเป็นธรรมกับทุกคนโดยเสมอภาค”
“ถ้าดูแลทุกข์สุขของประชาชนแล้วทำไมอำเภอเขาชุมสิงห์ถึงได้เต็มไปด้วยโจรกับนักเลง ต่อไปฉันคงพึ่งอะไรพวกคุณไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม”
“วันนี้คุณสายสุนีย์อารมณ์ไม่ดี ผมว่ากลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่า ส่วนเรื่องคดีความปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางตำรวจเขาเถอะ เชิญ” ปลัดฉกาจผายมืออย่างสุภาพแต่สายสุนีย์ไม่ขยับ ลูกน้องเลยต้องเข้ามาต้อนให้เธอออกไป
“ก็ได้ ถ้าต่อไปนี้พึ่งกฎหมายไม่ได้ พวกฉันก็คงต้องพึ่งตัวเอง” สายสุนีย์ทิ้งท้ายหนักแน่นก่อนเดินจากมาด้วยความโมโห...
เสือเล็กจอดรถรอรับสว่างใกล้โรงพักแล้วพาไปวัดที่บรรจุอัฐิของสีทองและพ่อแม่ เสือเล็กใช้ปืนยิงถล่มใส่ไม่ยั้งก่อนเอ่ยกับสว่างด้วยความสะใจว่า
“ไอ้สีหราชมันหยามข้า และนี่ก็คือบัตรเชิญให้มันรีบกลับมาหาข้าอีกครั้ง”
อาจารย์เป๋อแอบมองการกระทำของเสือเล็กด้วยความตกใจ จากนั้นรีบออกจากวัดไปรายงานสีหราชที่ไร่ของคำอ้าย
สีหราชโกรธแค้นเป็นที่สุด สาบานต่อหน้าพรรคพวก ของตนว่าต้องแก้แค้นเสือเล็กให้จงได้ โดยขอความร่วมมือแก้วและหวานสวาทเข้าไปสอดแนมในอาณาจักรของพรหมบุญว่าเสือเล็กซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ส่วนชาญซึ่งเข้านอกออกในได้สะดวกอยู่แล้วก็ร่วมด้วยช่วยกันอีกแรง
พรหมบุญไม่สงสัยหรือระแคะระคายในตัวคนทั้งสาม โดยเฉพาะเรื่องบ้านกลางดงที่พวกสีหราชยกพวกไปบุกช่วยเหลือเสี่ยเกษมกับมุกดา คิดว่างานนี้ต้องเป็นเสือแผ้วปากบอนอย่างแน่นอน เขาส่งสมุนไปรับเสือแผ้วมาปรนเปรอทั้งอาหารอย่างดีและผู้หญิงก่อนจะพาไปยิงทิ้งในไร่อย่างเลือดเย็น ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ของสมุน รวมทั้งแก้วและหวานสวาท
ค่ำนั้นพวกสีหราชฟังแก้วเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่างพากันสงสารชะตากรรมของเสือแผ้ว และวิพากษ์วิจารณ์หลังจากแก้วกับหวานสวาทยืนยันว่าพรหมบุญเหมือนคนมีอาการทางจิต มีรสนิยมชอบเหยียบย่ำคนอื่น ยกตัวเองให้เป็นนายเหนือหัว แล้วให้คนอื่นเป็นทาสรับใช้
เขาจะมีความสุขมากถ้าได้อยู่เหนือคนอื่น โดยเฉพาะตอนจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิง และหวานสวาทเองก็เคยประสบกับเหตุการณ์เลวร้ายนี้มาแล้วในช่วงเข้าสู่วัยสาว ด้วยน้ำมือของพรหมบุญ
สายสุนีย์เป็นห่วงหวานสวาทถ้ายังต้องอยู่ใกล้คนโรคจิตอย่างพรหมบุญ จึงอยากให้เธอถอนตัว แต่หวานสวาทปฏิเสธน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวว่า
“ไม่! ถึงแม้มันจะเจ็บปวด แต่ก็คุ้มที่จะเสี่ยงเพื่อแลกกับความพินาศของนายพรหมบุญ”
“ความจริงการที่เรารู้ว่านายพรหมบุญเป็นแบบนี้ก็น่าจะเป็นผลดีต่อเรานะ”
“แก้ว...นายคิดจะทำอะไร” ชาญสงสัย
“ถ้ามันชอบเป็นนาย เราก็เล่นเป็นทาสให้มันตายใจและไว้ใจเราให้มากๆ”
“ใช่ค่ะ หวานกับแก้วต้องเอาชนะใจนายพรหมบุญให้เร็วที่สุด จากนั้นเราสองคนก็จะค่อยๆบ่อนทำลายพวกมันทีละน้อย”
“แต่คนแรกที่ผมอยากทำลายก็คือไอ้เสือเล็ก”
“ไม่ต้องห่วงหรอกสีหราช พรุ่งนี้ผมกับหวานสวาทจะไปที่ไร่พรหมบุญ ถ้าเห็นไอ้เสือเล็กเมื่อไหร่จะรีบขึ้นอินสตาแกรมให้รู้ทันที”
แก้วรับปากแข็งขัน แล้วเพียงวันถัดมาก็ได้เรื่อง แก้วทำทีนำชาวคณะเข้าไปถ่ายมิวสิกวีดิโอเพลงลูกทุ่งในไร่พรหมบุญโดยขออนุญาตเจ้าของเรียบร้อยแล้ว แต่เสือเล็กที่ซ่อนตัวรักษาแผลถูกยิงอยู่บริเวณนั้นเกิดขัดหูขัดตาจึงสั่งสมุนไปวางระเบิดที่เครื่องปั่นไฟ แต่โดนแก้วซ้อนแผนเข้าให้ หลังจากสีหราชส่องกล้องทางไกลเข้ามาเห็นแล้วส่งข่าวให้แก้วรู้
สีหราช คำอ้าย และชาญพรางตัวขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาในไร่ตั้งใจจะถล่มพวกเสือเล็กแค่พอหอมปากหอมคอ พวกเขาสวนทางกับพรหมบุญที่นั่งรถออกจากไร่โดยโขนเป็นคนขับ โขนคลับคล้ายคลับคลาว่าหนึ่งในสามนั้นคือสีหราช พรหมบุญจึงสั่งให้มันจอดรถแล้วโทร.บอกคนในไร่ แต่ปรากฏว่าไม่มีใครรับสายเพราะเสียงเพลงของพวกแก้วดังกระหึ่มกลบเสียงอย่างอื่นไปหมด
แก้วซ้อนแผนเสือเล็กด้วยการถอดระเบิดที่เครื่องปั่นไฟมาวางใกล้พวกเสือเล็ก พอระเบิดทำงานด้วยน้ำมือของพวกมันส่งผลให้สมุนล้มตายหลายคน เสือเล็กกับสมุนคนสนิทอย่างสว่างก็แทบโดดหนีไม่ทัน มันแค้นมากคว้าปืนยิงกราดพวกสีหราชที่ดาหน้ากันเข้ามา โดยมีชาญรวมอยู่ด้วยแต่เขาปกปิดใบหน้าไว้อย่างมิดชิด
พรหมบุญย้อนกลับมาในช่วงเกิดเหตุการณ์ชุลมุน หวานสวาทตาไวรีบทำเป็นวิ่งหนีแล้วจัดฉากให้ตัวเองล้มลงตรงหน้ารถพรหมบุญ ส่วนแก้ววิ่งตามมาพยุงเธอตามที่เตี๊ยมกันไว้
พรหมบุญลงจากรถมาดูหวานสวาท พอได้ยินเธอบอกว่าเท้าแพลงก็เร่งให้ขึ้นรถพร้อมแก้วแล้วพาหนีออกไปจากไร่หลบคมกระสุนของพวกสีหราชได้อย่างหวุดหวิด
สีหราชไม่ได้ยิงจริงจังเพราะกลัวโดนแก้วกับหวานสวาท แค่ทำให้พรหมบุญตื่นกลัวก็เท่านั้น แต่สำหรับเสือเล็ก เขาอยากเก็บมันเสียวันนี้ แต่ชาญ
ไม่เห็นด้วย บอกเพื่อนให้อดเปรี้ยวไว้กินหวาน ตอนนี้เราต้องรีบออกจากไร่
ooooooo
เสือเล็กเจ็บใจมากที่โดนบุกถึงตัวอย่างง่ายดาย เขาถามหาแก้วอยู่ไหน คาดว่างานนี้มันต้องมีส่วนรู้เห็นแน่ แต่เมื่อเสือเล็กเข้ามาที่บ้านแล้วพูดให้พรหมบุญฟัง กลับโดนดุเสียงดังจนชะงัก
“ทำไมเสือเล็กถึงเที่ยวสงสัยใครไปซะหมด ตอนแรกก็ชาญ แต่วันนี้ชาญมันก็ไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ เสือเล็กยังจะสงสัยคนอื่นอีก”
เสือเล็กเซ็งที่ช่วงนี้พรหมบุญไม่โปรดปรานตนเหมือนเช่นเคย พรหมบุญเห็นท่าทางกระด้างๆของเสือเล็กก็ข่มใจ เปลี่ยนน้ำเสียงเพื่อหลอกใช้งานต่อไป
“เอาล่ะ ยังไงคืนนี้นอนที่นี่ไปก่อน ไม่ต้องกลับไปที่ไร่ เดี๋ยวจะไม่ปลอดภัย”
“งั้นผมขอตัว” เสือเล็กลุกเดินออกไป
ฟ้ารุ่งมองตามก่อนหันมาถามพรหมบุญไหนว่าไม่ชอบให้มีคนเจ็บอยู่ในบ้าน แล้วทำไมถึงให้เสือเล็กกับหวานสวาทพักที่นี่
“เธอรู้ตัวมั้ยว่าน่ารำคาญแค่ไหน”
พรหมบุญตวาดใส่ฟ้ารุ่งแล้วเดินหนี หญิงสาวไม่เข้าใจอยากกรีดร้องแต่ไม่กล้า ต้องฝืนความรู้สึกตามไปเอาใจแต่เขายังไม่ไยดี เพราะกำลังเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหมาดๆ พลาดท่าเสียทีพวกสีหราช
ความเบื่อความเซ็งทำให้ฟ้ารุ่งอาสาสาวใช้เอายาไปใส่แผลให้เสือเล็ก แล้วเผลอใจลูบไล้ร่างกายกำยำของเขาโดยเข้าใจว่าเขาหลับสนิท ความจริงเสือเล็กรับรู้ทุกอย่างแต่วางเฉยประสาคนเย็นชาเช่นเดิม
หวานสวาทและแก้วได้รับความไว้วางใจจากพรหมบุญให้พักอาศัยที่บ้านในคืนนี้ หรือจะรอหวานสวาทหายเป็นปกติเดินเหินได้แล้วค่อยไป หวานสวาทแสร้งข้อเท้าแพลงทรุดตัวลงแทบเท้าพรหมบุญ ออดอ้อนเพราะรู้จุดอ่อนของเขามาก่อนหน้านี้
“ลุกขึ้นมาเถอะหวานสวาท”
“อย่าเพิ่งให้หวานสวาทลุกเลยนะคะ นั่งแทบเท้าคุณพรหมบุญแบบนี้หวานสวาทรู้สึกดีเหลือเกินค่ะ”
“นี่เธออยู่แทบเท้าฉันแบบนี้ ไม่ถือหรอกเหรอ”
“สำหรับคนอื่น หวานสวาทถือค่ะ แต่สำหรับคุณพรหมบุญ หวานสวาทไม่...”
“ทำไม”
“บอกไม่ถูกค่ะ รู้แต่ว่าหวานสวาทอยากนอนอยู่แทบเท้าแบบนี้ตลอดไป”
พรหมบุญตาลุกวาว รู้สึกดื่มด่ำกับถ้อยคำเหล่านั้น ถามเธอว่าไม่ได้ล้อตนเล่นใช่ไหม
“ไม่ค่ะ หวานสวาทไม่ได้ล้อเล่น อยากจะทำแบบนี้มานานแล้ว เพียงแต่ไม่มีโอกาส”
“นี่เธอพูดจริงๆเหรอ”
“หวานสวาทขออะไรสักอย่างได้ไหมคะ”
“ขออะไร”
“ขออนุญาตเรียกคุณพรหมบุญว่านายท่านได้ไหมคะ”
เพียงได้ยินคำว่านายท่าน พรหมบุญเกือบถึงจุดหมาย มีความสุขอย่างล้นเหลือ หวานสวาทกลั้นใจก้มลงเคลียคลอเท้าเขาพร้อมเอ่ยวาจาเว้าวอนว่า
“นะคะนายท่าน เจ้าชีวิตของหวานสวาท”
พรหมบุญยิ้มพอใจ ก้มมองกิริยาประดุจนางทาสผู้ซื่อสัตย์ของหวานสวาทอย่างหลงใหล
“นี่ฉันคือนายของเธออย่างงั้นรึ”
“ค่ะนายท่าน ท่านคือนายผู้สูงส่ง ส่วนหวานสวาทคือนางทาสผู้ต่ำต้อย นายท่านเจ้าขา...หวานสวาทมีความสุขเหลือเกินที่ได้อยู่แทบเท้านายท่านแบบนี้”
พรหมบุญรู้สึกราวตัวเองลอยอยู่เหนือพื้น หลับตาพริ้มอย่างอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ ขณะที่หวานสวาทยิ้มพราย มั่นใจว่าตนเดินมาถูกทางแล้ว...
ooooooo
กิจการเกษมขนส่งกลับมาคึกคักเหมือนเดิม... ลูกค้าเก่าเข้ามาจ้างรถบรรทุกขนส่งสินค้าไม่ขาดสาย จนรถที่มีอยู่ไม่พอ เสี่ยเกษมจึงให้สายสุนีย์ติดต่อรถนอกบริษัทมาแต่เลือกคนที่เคยงานกันจะได้ไม่มีปัญหา
คุยเรื่องงานเสร็จแล้วเสี่ยเกษมให้ลูกสาวไปเชิญสีหราชมาพบบอกว่าอยากจะคุยอะไรสักหน่อย สายสุนีย์แปลกใจแต่ไม่ได้ซักถาม เมื่อสีหราชทราบจากเธอก็กระเซ้าว่าสงสัยเตี่ยจะเรียกตนไปคุยเรื่องค่าสินสอด
คำอ้ายกับชาญยินดีกับสีหราชที่น่าจะกลายเป็นคนโปรดของเสี่ยเกษม สีหราชดีใจหากตนได้ลงเอยกับสายสุนีย์ ขณะเดียวกันก็นึกถึงชาญอยากให้สมหวังกับมุกดา จึงนำเสื้อตัวใหม่ที่เพิ่งได้จากม่ายสาวให้เขา โกหกว่าเธอฝากมา ชาญรับไว้พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเป็นปลื้ม
บ่ายนั้น สายสุนีย์ไปตลาดเตรียมซื้อผักปลามาทำอาหารเลี้ยงสีหราชที่จะมาพบเสี่ยเกษมในตอนเย็น แล้วเผอิญเจอมุกดาที่มาซื้อของจะไปทำอาหารให้สีหราชและคนบาดเจ็บที่บ้านคำอ้ายกิน มุกดาคุยจ้อ แต่สายสุนีย์พูดไม่ออก ไม่กล้าบอกเพื่อนว่าอาจผิดหวังเพราะสีหราชมีนัดกับเตี่ยของตนแล้ว
เมื่อได้ข้าวของครบถ้วน มุกดารีบบึ่งรถไปที่ไร่คำอ้าย แล้วต้องตกใจแทบช็อกเพราะเดินทะเล่อทะล่าเข้ามาเห็นชาญกำลังเปลือยกายหลังโดนสีหราชแกล้งดึงผ้าเช็ดตัวออกจากร่าง หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียงจนคำอ้ายกับอาจารย์เป๋อที่อยู่อีกห้องสะดุ้งโหยง
เหตุการณ์ชวนขนลุกขนพองผ่านไป ชาญแต่งตัวเรียบร้อยออกมารวมกลุ่มกับพรรคพวก มุกดาไม่กล้าสบตา และทำตัวไม่ถูก สุดท้ายลุกหนีออกมาด้วยความเขินอาย สีหราชเลยคะยั้นคะยอชาญให้ตามไปปรับความเข้าใจกับเธอ
ชาญตามมาขอโทษมุกดาแต่พูดกันไปมากลับทำให้เธอยิ่งเขินเผลอทุบแผลที่แขนเขาเลือดออกเลยต้องพากลับเข้าไปปฐมพยาบาลในบ้าน เหตุนี้เองทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมาก เกิดความรู้สึกวาบหวามหวั่นไหวซึ่งกันและกัน
คำอ้ายทำอาหารให้ลูกน้องของตนและของเสี่ยเกษมที่ยังตกค้างรักษาตัวอยู่ในไร่กินกันอิ่มหนำสำราญ แต่สีหราชไม่อยู่ร่วมวงเพราะมีนัดกับเสี่ยเกษม มุกดาทำแผลให้ชาญเสร็จออกมาไม่เห็นเขาก็บ่นอุบว่าอุตส่าห์จะมาทำอาหารให้กิน ไม่รู้ไปไหนเสียแล้ว
ระหว่างทางไปบ้านเสี่ยเกษม สีหราชเจอเสือเล็กกับสว่างโดยบังเอิญ สองฝ่ายไล่ตามกันไปถึงหน้าบริษัทแล้วเปิดฉากสาดกระสุนใส่กัน สายสุนีย์กับลูกน้องออกมาช่วยระดมยิง เสือเล็กกับสว่างเห็นว่าเสียเปรียบจึงถอยร่นจากไป
เสี่ยเกษมมีธุระสำคัญคุยกับสีหราช...เขาจำได้แล้วว่าคนที่ซุ่มยิงสีทองคือเสือเล็ก เขาจำมันได้ก็ตอนที่ถูกจับไปคุมขังอยู่ในบ้านกลางดง
ขณะเดียวกันนั้น เสือเล็กกลับไปรายงานพรหมบุญ ว่าสีหราชอยู่ที่เกษมขนส่ง พรหมบุญไม่รอช้า สั่งเสือเล็กพาสมุนไปปิดล้อมทางเข้าออกอย่าให้มันหนีรอดไปได้ งานนี้จับตายสถานเดียว!
นอกจากกลุ่มของเสือเล็กแล้วพรหมบุญยังให้โขนกับหนุมานนำสมุนของตนไปสมทบด้วย แก้วกับหวานสวาทอยู่ในบ้านรู้เห็นแอบส่งข้อความบอกคำอ้ายโดยเร็ว
พวกคำอ้ายยังกินข้าวกันอยู่ที่บ้าน พอเห็นข้อความจากแก้วก็ตื่นตัวลุกพรวดไปคว้าอาวุธครบมือก่อนมุ่งหน้าไปเกษมขนส่ง
เสี่ยเกษมและลูกสาวกำลังจะกินข้าวกับสีหราช จู่ๆลูกน้องคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกว่าเสือเล็กกลับมาอีกแล้ว คราวนี้พาพวกมาเต็มเลย
“บอกพวกเราให้เตรียมพร้อม แล้วพาพวกผู้หญิงหลบออกไปด้านหลัง”
สั่งเสร็จ สายสุนีย์รีบตามสีหราชและเสี่ยเกษมออกไปด้านหน้า เสือเล็กตะโกนท้าทายสีหราชให้ออกมา ก่อนจะได้ยินเสียงยอกย้อนของสีหราชกลับมาว่า
“เมื่อกี้ยังไม่เข็ดใช่มั้ย ไอ้หมาเล็ก”
เสือเล็กโกรธจัดจนหนวดกระดิก ตะเบ็งเสียงก่อนสาดกระสุนเปิดเกม “ไม่เคยมีใครหยามข้าแล้วมีชีวิตรอด... ตายซะเถอะ”
สีหราชและคนอื่นๆพากันหลบเข้าบังเกอร์ แล้วจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็เปิดฉากยิงถล่มกันหูดับตับไหม้
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น