ลำหับต่อว่าคนังพูดรุนแรงทำให้จักรินจากไปและอาจไม่หวนกลับคืนมา ซึ่งเธอทำใจไม่ได้เพราะเลี้ยงจักรินมาเสมือนลูกในไส้ รักเขาไม่น้อยไปกว่าคนัง
อาการโศกเศร้าเสียใจของลำหับทำให้คนังน้อยใจแอบหนีออกจากบ้านไปโดยมีเพียงวิเวกกับตึ๋งหนืดเท่านั้นที่รู้เห็นแต่ไม่อาจทัดทานเขาได้ ซึ่งจุดหมายปลายทางของคนังคือบ้านลุงเปรื่องที่คุ้นเคยตอนออกทะเลกับจูเนียร์
คนังเดินเท้าและไม่ได้เอาอะไรมานอกจากกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียว ระหว่างทางเจอเพ็ญโพยมโดยบังเอิญ สองคนมีปากเสียงกันยกใหญ่อันเนื่องมาจากต่างคนต่างก็รักกันแต่โดนจักรินหลอกให้เข้าใจผิด
หลังจากทุ่มเถียงกันจนเหนื่อย คนังจับเพ็ญโพยมยัดใส่รถของเธอเองแล้วขับไปบ้านลุงเปรื่อง คนังไม่ได้ล่วงเกินเธอสักนิด แต่เฉิดเฉลากำลังใส่ร้ายเขาให้ยศพงษ์ฟังเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเรื่องจักริน ปรากฏว่าได้ผล ยศพงษ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเชื่อว่าเพ็ญโพยมแอบไปหาคนังและสองคนอาจมีความสัมพันธ์เกินเลยกันแล้ว
ชาตรีทราบเรื่องจากลำหับว่าคนังหายไปก็เป็นห่วง แต่เขาไม่อาจอยู่กับเธอได้เพราะติดภารกิจสำคัญที่ต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ จึงฝากวิเวก ตึ๋งหนืด และเสกสรรช่วยกันดูแลลำหับ อย่าทิ้งบ้านไปไหนอย่างเด็ดขาด
ยศพงษ์ให้เฉิดเฉลาพาไปพบจักรินเพื่อขอร้องให้ไปดูเพ็ญโพยมว่าอยู่กับคนังที่บ้านหรือไม่ จักรินร้อนใจผลุนผลันจะไปแต่เฉิดเฉลาแนะนำให้โทร.ขอโทษลำหับก่อนแล้วค่อยไปจะดีกว่า ส่วนยศพงษ์ให้สัญญาว่าถ้าจักรินหลอกล่อคนังให้ขึ้นไปบนเขาแล้วเอาตัวเพ็ญโพยมกลับมาได้ เขาจะไม่ขัดขวางความรักและพร้อมสนับสนุน
เพียงได้ยินคำว่าขอโทษจากจักริน ลำหับดีใจเหลือล้นและเฝ้ารอต้อนรับเขาโดยไม่รู้เลยว่าภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาถึงตัว จักรินแสร้งทำดีกับลำหับแต่แอบพาสมุนของยศพงษ์เข้ามาทำร้ายวิเวกกับตึ๋งหนืดจนสลบแล้วเปิดทางให้ยศพงษ์กับเฉิดเฉลาเข้ามาบีบบังคับลำหับให้บอกว่าคนังพาเพ็ญโพยมไปไหน
ลำหับไม่รู้จริงๆ จักรินไม่เชื่อ ประกาศว่าถ้าเจอคนังจะยิงให้ไส้แตกและพูดจาหยามเหยียดลำหับอีกหลายคำจนเธอน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจ เวลาเดียวกันนั้นคนังกับเพ็ญโพยมปรับความเข้าใจกันได้ด้วยดีกำลังเดินทางกลับ เห็นเบอร์โทร.ยศพงษ์ติดต่อเข้ามือถือหลายครั้ง เพ็ญโพยมจึงโทร.กลับและเดาว่าน่าจะเกิดเหตุร้ายที่บ้านลำหับเพราะได้ยินเสียงจักรินกับเฉิดเฉลาดังลั่น
เสกสรรเกือบถูกสมุนของยศพงษ์ทำร้าย เขาหลบซ่อนตัวแล้วโทร.หาชาตรีบอกให้รู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ ชาตรีตกใจมาก รับปากจะโทร.บอกตำรวจให้มาช่วย แต่เสกสรรต้องพยายามถ่วงเวลาอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับลำหับ และตนจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด
วางสายจากชาตรีแล้วเสกสรรรีบมาช่วยแก้มัดวิเวกกับตึ๋งหนืดก่อนจะพากันไปช่วยลำหับที่เวลานี้
ถูกพวกเฉิดเฉลาลากออกจากบ้านแล้วสั่งให้จักรินจุดไฟเผาก่อนที่เสกสรรจะไปแจ้งตำรวจ จักรินลังเล แต่พอนึกถึงคนังว่าทำลายเพ็ญโพยมก็โกรธหน้ามืดตามัวทำตามคำสั่ง
กว่าคนังกับเพ็ญโพยมจะมาถึงไฟก็ไหม้บ้านลำหับเกือบหมด คนังชกต่อยจักรินไม่ยั้ง พอรู้จากวิเวกว่าลำหับน่าจะติดอยู่ในกองไฟจึงวิ่งเข้าไปในบ้านทั้งที่ไฟกำลังลุกท่วม ลำหับต้องการซอซึ่งเป็นตัวแทนของแม่ เธอหยิบได้แต่ไม่สามารถฝ่าเปลวเพลิงออกมา กระทั่งคนังเข้าไปช่วยและพากันรอดชีวิตออกมาอย่างหวุดหวิด
แต่กลับต้องมาพบเจอข่าวร้ายยศพงษ์ยิงเสกสรรตาย แถมยศพงษ์ยังเอาปืนที่เช็ดรอยนิ้วมือตนเองแล้วยัดใส่มือคนังก่อนหลบหนีพร้อมลูกสาว เฉิดเฉลาและจักริน
ลำหับเสียใจที่เสกสรรต้องมาจบชีวิตเพื่อคนอื่น เธอกล่าวโทษคนังเป็นต้นเหตุพาเพ็ญโพยมไปทำลาย คนังเสียใจมากที่แม่เชื่อคำพูดพวกเฉิดเฉลา แต่ก็ยอมรับผิดก้มกราบขอโทษแม่และศพเสกสรรทั้งน้ำตา
ยศพงษ์ลากลูกสาวขึ้นรถไปแล้วแต่เฉิดเฉลากับจักรินยังอยู่หน้าบ้าน แล้วจักรินก็ตัดสินใจย้อนกลับเข้าไปในบ้านเพื่อทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับยศพงษ์ด้วยการแอบคุยกับคนังว่ามีข่าวน้าจูเนียร์ คนังหลงเชื่อตามขึ้นไปบนเขา โดยมีสมุนของรามมารอรับ
เมื่อชาตรีมาถึงทราบจากลำหับที่เพิ่งรู้จากจักรินว่าคนังขึ้นเขาไปพบจูเนียร์ก็เป็นห่วง พอคนของรามติดต่อมาที่ลำหับนัดให้ขึ้นเขามาพบคนังที่โดนจับไว้ตอนเที่ยงคืน ชาตรีกับลำหับจึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเล แต่พากันไปด้วยความระมัดระวัง โดยชาตรีไม่เผยตัวแต่คอยดูแลความปลอดภัยให้ลำหับตลอดเวลา
คนังรับรู้เรื่องจูเนียร์ตายด้วยความโศกเศร้าเสียใจแถมตกเป็นผู้สังหาร รามไม่เชื่อคำพูดคนังที่ปฏิเสธ แล้วให้สนไปเชิญตัวยศพงษ์กับเฉิดเฉลาขึ้นมาบนเขาเพื่อสอบถามเรื่องเงินจำนวนมากค่ายาเสพติดที่หายไป
จักรินขอไปกับเฉิดเฉลาเพราะอยากรู้ว่าบนเขาเป็นยังไงและอยากเห็นคนังโดนทำร้ายยังไงบ้าง ส่วนเพ็ญโพยมแอบตามยศพงษ์มา ทั้งหมดจึงถูกสมุนของรามควบคุมตัวขึ้นเขา
ลำหับมาตามเวลานัดแล้วถูกจับคุมขังก่อนจะพาไปยังหลุมศพของจูเนียร์ในเช้าถัดมา เธอร้องไห้เสียใจต่อหน้ารามและยืนยันว่าคนังไม่มีทางฆ่าจูเนียร์ พวกเขารักกันมาก แต่ถ้ารามไม่เชื่อและต้องการคนมารับโทษก็ลงโทษตนแต่อย่าลงโทษคนัง
“ได้สิ ฉันจะไม่ลงโทษคนัง แล้วแกมีอะไรมาต่อรองกับฉัน”
ลำหับนิ่งคิดทบทวนคำแนะนำของชาตรีก่อนหน้านี้ ให้เธอขอเป็นพวกเดียวกับรามให้เขาพึงพอใจเพื่อถ่วงเวลาให้ตนและตำรวจเข้าไปจัดการล้างบางพวกเขา ตอนนั้นลำหับลังเลเพราะกลัวรามเป็นอันตราย ชาตรีจึงพูดกับเธอว่าชาติของเรากับพ่อของเธออะไรยิ่งใหญ่กว่ากัน ถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว และเธอจะได้พบความจริงที่ยิ่งใหญ่ว่าเธอเลือกถูกต้องที่สุด
ในที่สุดลำหับก็เลือกชาติและความถูกต้อง หลอกรามว่าเธอกับคนังขอกรีดเลือดสาบานตัวร่วมอุดมการณ์กับพ่อ รามพอใจแล้วทำตามคำขอของลำหับที่ต้องการพบคนัง ให้สมุนไปพาเขามา
ชาตรีแอบบนต้นไม้ใช้กล้องส่องทางไกลมองมาที่ลำหับอย่างชื่นชม...เธอตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกกอบกู้เกียรติว่าไม่ใช่คนขายชาติด้วยการช่วยชาติ แต่แล้วแผนของลำหับแทบพังครืนเพราะรามให้เธอฆ่าคนังเพื่อพิสูจน์ตนเองว่าเป็นพวกเดียวกับเขาจริงๆ ลำหับจำใจรับปากและหวังว่าเธอกับลูกจะอยู่ในสายตาชาตรีตลอดเวลาตามที่บอก
คนังคิดไม่ถึงว่ารามจะสั่งฆ่าตนซึ่งคือหลานได้ลงคอ แต่ถ้าฆ่าแล้วแม่ของตนปลอดภัยตนก็ยินดี สนหรือหมายเลขสองมือสังหารจูเนียร์ตัวจริงเสียววาบไม่กล้าสบตาใคร แล้วรีบไปตามพวกยศพงษ์มาเพื่อยืนยันว่าก่อนขึ้นมาบนเขาคนังฆ่าเสกสรรตายคดียังคาโรงพัก
สนยิ้มย่องเดินออกไปหากลุ่มของยศพงษ์ในที่คุมขัง กำชับเสียงเข้มว่า “ฟังเอาไว้ให้ดีนะทุกคน หมายเลขหนึ่งต้องการพยานรู้เห็นว่าคนังใจคอเหี้ยมโหดสามารถฆ่าคนได้”
“เขาไม่ได้ฆ่าผู้ชายที่ชื่อเสกสรร คุณพ่อต่างหากที่ยิงเขาแล้วเอาปืนไปยัดใส่มือ”
ฉาด! ยศพงษ์ตบหน้าเพ็ญโพยมแล้วด่าซ้ำว่าอกตัญญูไม่ปกป้องพ่อ ขณะที่เฉิดเฉลาก็ตอกย้ำให้ฟังว่าถ้าเพ็ญโพยมบอกหมายเลขหนึ่งอย่างนั้นพ่อของเธอต้องโดนฆ่า จักรินเสริมว่าคนังมีลายนิ้วมือบนปืนเต็มไปหมดและตำรวจก็ยึดปืนไปแล้วด้วย
“ไม่ต้องพูดกันมาก ถ้าพวกแกไม่บอกว่าไอ้คนังฆ่าผู้ชายคนนั้น พวกแกจะต้องตายหมดทุกคน แต่สำหรับยศพงษ์กับเฉิดเฉลา ถ้าเป็นพยานเรื่องคนังฆ่าคนได้ ฉันอาจช่วยพวกคุณได้เรื่องเงินหายร้อยล้าน”
ยศพงษ์กับเฉิดเฉลาจะค้านเพราะสนเองก็ร่วมมือด้วย แต่สนชิงตัดบทแล้วพาทุกคนไปหาราม รามได้ทีบีบบังคับลำหับให้ฆ่าคนัง ถ้าไม่ทำพวกยศพงษ์ทั้งสี่คนต้องตาย...เวลาเดียวกัน สารวัตรนำกำลังตำรวจมาสมทบกับชาตรี ทั้งหมดวางแผนอย่างรอบคอบเพื่อจับพวกขายชาติที่อยู่กันพร้อมหน้า ชาตรีเตือนให้ระวังพวกลำหับจะโดนลูกหลง ทุกคนรับทราบแล้วแยกย้ายกันเตรียมปฏิบัติการ
รามยังคงกดดันลำหับที่รับปืนมาแต่ยังไม่กล้ายิงคนัง โดยมีสายตาทุกคู่ลุ้นระทึกอยู่รายรอบ
“ถ้าแกไม่กล้ายิงคนังทั้งที่ฉันรับปากว่าจะไม่ลงโทษมัน และแกรับปากฉันว่าจะทำตามสัญญา แปลว่าแกทรยศต่อคำพูด แกเป็นสายลับขึ้นมาสืบความลับ ฉันจะสั่งให้คนของฉันตามสับแกกับไอ้คนังรวมทั้งไอ้อีสี่คนนี่เป็นชิ้นๆ เอาไปให้แร้งกากิน”
ยศพงษ์กับเฉิดเฉลากลัวตายเร่งเร้าลำหับให้ยิงคนัง เช่นเดียวกับจักรินที่เห็นแก่ตัวถึงขนาดบอกลำหับว่าถ้ายิงคนังตายแล้วตนจะรับเธอเป็นแม่อีกครั้ง แต่เพ็ญโพยมร้องห้ามเสียงหลง
“อย่าทำนะคะ สัญญาบ้าๆเข้าข้างตัวเอง ถ้าจะมีการตายเกิดขึ้นก็ให้ตายกันให้หมดนี่แหละค่ะคุณน้า หนูมองสายตาของหมายเลขหนึ่งเขาไม่ปรานีให้ใครเหลือรอดสักคนแน่ เขาบ้าอำนาจ พวกเราเป็นเหยื่ออำนาจของเขา”
สนไม่พอใจจะตบหน้าเพ็ญโพยมโทษฐานบังอาจสั่งสอนผู้บังคับบัญชาสูงสุดของที่นี่ รามห้ามไว้เพราะชอบในความกล้าหาญของเธอ แต่จักรินไม่ชอบใจหาว่าเพ็ญโพยมไม่กล้าบอกความจริงว่าคนังฆ่าคนเพราะถูกมันฉุดหายไปทั้งคืน
เพ็ญโพยมโกรธจัดตบหน้าจักรินแล้วด่าซ้ำ “เธอนั่นแหละจักริน เป็นหนึ่งในผู้ให้ความร่วมมือในการฆ่าเสกสรรและเผาบ้านคนัง...จักรินคือคนที่ยอมรับใช้หมายเลขหนึ่ง เขาช่วยหลอกให้คนังขึ้นมาบนเขา ทุกคนใจร้ายมาก รวมทั้งคุณพ่อ ถ้าเขาสั่งให้คุณพ่อฆ่าหนู คุณพ่อจะทำไหมคะ แล้วคุณล่ะเฉิดเฉลา ถ้าใครสั่งให้คุณฆ่าจักริน คุณจะทำไหม... ใครจะฆ่าใครก็เชิญ หนูขอตายกับคนัง หนูจะถือว่าการตายของเราตายอย่างมีศักดิ์ศรี”
คนังตกใจห้ามไม่ให้เพ็ญโพยมเอาร่างเข้ามาบังตน แต่เธอไม่ฟัง ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันทีเมื่อพวกรามสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวของกลุ่มตำรวจ รามรีบสั่งสนยิงคนัง ลำหับ และพวกยศพงษ์ แต่สนกลับหันปืนมาสังหารรามเพราะต้องการขึ้นเป็นหมายเลขหนึ่งแทน...ลำหับถลาเข้าไปหารามที่นอนหายใจรวยริน เรียกเขาว่าพ่อทั้งน้ำตา แต่รามตวาดใส่เธอว่า
“ฉันไม่ใช่พ่อแก ไม่เคยเป็นพ่อแก แกก็แค่ลูกติดท้องผู้หญิงที่ฉันไปฉุดคร่ามาจากชายอื่น ฉันถึงยอมให้แกฆ่าลูกของแก แกคือความแค้นของฉัน แม่แกท้องกับมัน แกคือผลผลิตความแค้นของฉัน”
“ไม่จริง คุณพ่อเอาอะไรมาพูด”
“จริงที่สุด ฉันเกลียดแก เกลียดมาตั้งแต่แกเกิด” แล้วรามก็หันไปด่าสนว่าทรยศ สนสวนทันควันว่าตนกำลังช่วยชาติต่างหาก ช่วยฆ่าหัวหน้าผู้ก่อการร้ายรายใหญ่
ลำหับเห็นท่าไม่ดีสนจะยิงรามซ้ำจึงคว้าปืนยิงสนขาดใจตาย แทนที่รามจะขอบใจเธอกลับบอกว่าไม่มีประโยชน์ที่ช่วยชีวิตตน ถึงยังไงตนก็จะเกลียดเธอต่อไป
ขาดคำรามดึงปืนจากมือลำหับมายิงตัวเองสิ้นใจไปอีกคน ยศพงษ์จะยิงคนังแต่เพ็ญโพยมเอาตัวขวางไว้ จักรินจึงโดดเข้าปกป้อง เฉิดเฉลาแผดเสียงห้ามยศพงษ์พร้อมกับพุ่งมารับกระสุนแทนจักรินจนร่างทรุดฮวบ
แม้จะตายแต่เธอก็ดีใจที่ได้ยินจักรินเรียกแม่เป็นครั้งแรก ยศพงษ์พอรู้ความจริงว่าจักรินคือลูกชายที่เกิดกับเฉิดเฉลาก็ตะลึง แต่พริบตานั้นเขาก็ถูกเฉิดเฉลายิงตายไปด้วยกัน จักรินไม่เหลือใครจะยิงตัวตายตามแต่ลำหับกับคนังห้ามไว้ รวมทั้งเพ็ญโพยมซึ่งเป็นน้องสาวต่างมารดากับจักริน
ในที่สุดจักรินก็กราบขอโทษลำหับก่อนตัดสินใจบวชอุทิศส่วนกุศลให้พ่อแม่ที่แท้จริง ส่วนคนังกับเพ็ญโพยมได้ไปเรียนต่อเมืองนอกด้วยกันโดยมีลำหับเป็นผู้ส่งเสีย
ชาตรีกับตำรวจกวาดล้างพวกบนเขาได้หมดสิ้น แท้จริงชาตรีคือตำรวจที่ติดตามสืบจับพวกขายชาติมายาวนาน เขาเพิ่งบอกความจริงกับลำหับในวันนี้ และทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับบริพัตรด้วยการดูแลเธอและขอใช้ชีวิตคู่ร่วมกันจนวันตาย ลำหับตอบรับด้วยความเต็มใจพร้อมกับยอมรับว่าชาตรีคือพ่อพระตัวจริงของเธอ
ooooooo
–อวสาน–
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น