ขณะแพงกำลังคุยอยู่กับแก้วและเรืองอยู่หน้าบ้าน เจิดหนุ่มจากหมู่บ้านใกล้เคียงเข้ามาขอดูตัวเธอเพราะได้รับการติดต่อจากเพื่อน แพงไม่พอใจมาก ก็เลยแพ่นกบาลไอ้หนุ่มหน้าจืดเลือดอาบแถมขู่อย่ามาให้เห็นหน้าอีกไม่อย่างนั้นจะจับหักขาให้เป๋ เพื่อนกับพิศกลับมาทันได้ยินโวยวายว่าทำเกินไปแล้ว แพงโวยกลับ
“ทีหลังพี่เพื่อนไม่ต้องสะเออะริหาผัวให้ฉันอีก แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
พี่สาวตัวแสบโกรธมากกระชากแขนแพงขึ้นบ้าน แก้วกับเรืองเป็นห่วงสหายรักขยับจะตาม แต่พิศร้องห้ามไม่ให้มายุ่งแล้วเดินตามลูกๆ เพื่อนขึ้นมาถึงชานบ้านจับน้องเหวี่ยงลงกับพื้นยืนยันจะให้เธอมีผัวให้ได้ แพงเห็นพ่อตามเข้ามา รีบคุกเข่าพนมมือไหว้ขอร้องอย่าหาผัวให้ตนอีกเลย ตนแต่งงานกับใครไม่ได้ทั้งนั้น
“ข้ากับพ่อหวังดีไม่ได้อยากทรมานเอ็ง ไอ้ที่เอ็งฟาดกบาลเขาไป ข้าก็เลือกให้อย่างดีแล้ว”
แพงยืนกรานต่อให้ดีต่อให้วิเศษแค่ไหนตนก็แต่งงานด้วยไม่ได้ พิศสงสัยทำไมถึงเป็นอย่างนั้น เธออึกอักไม่รู้จะตอบพ่ออย่างไร เพื่อนไม่ยอมแพ้กระชากลากถูแพงลงจากบ้านจะเอาไปให้ผู้ชายทำเมียโดยมีพิศตามประกบ เรืองกับแก้วที่รอดูเหตุการณ์อยู่รีบเข้ามาขอร้องให้พอได้แล้ว แพงไม่ใช่วัวใช่ควายจะได้ลากไปให้ตัวผู้ทับเล่น พิศเห็นดีเห็นงามไปกับเพื่อน ไล่ตะเพิดเรืองกับแก้วไม่ให้มายุ่ง นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวคนอื่นไม่เกี่ยว ทั้งคู่พยายามขอร้อง แต่เพื่อนยังคงลากแพงออกไปไม่สนใจ...
แก้วกับเรืองตัดสินใจไปหาสมภารบุญกับผู้ใหญ่ผาด ซึ่งมาทำบุญที่วัดพอดี ฟ้องท่านทั้งสองว่าเพื่อนอยากให้แพงมีผัว พอเธอไม่ยอมก็จะลากไปให้ผู้ชายทำเมียให้ได้ พวกตนห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง
“เฮ้ย ลากอีแพงไปให้คนอื่นทำเมียเลยหรือวะ มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว” สมภารบุญร้องเอะอะ...
โชคดีของแพงที่สมภารบุญกับผู้ใหญ่ผาดตามมาช่วยห้ามปรามพิศไว้ทัน ไม่อย่างนั้นเธอคงถูกเพื่อนลากตัวเอาไปให้ผู้ชายจากหมู่บ้านอื่นทำเมียไปแล้ว แม้ครั้งนี้จะรอดพ้นมาได้ แต่แพงก็ถูกพิศสั่งให้อยู่แต่ในห้อง ห้ามออกมาจนกว่าเขาจะอนุญาต เธออิดออดไม่ยอมขยับจึงโดนเพื่อนผลักเข้าห้อง
“อีแพง อย่าคิดว่าพรรคพวกเอ็งหาทางช่วยเอ็งได้แล้วข้าจะหยุด ในเมื่อข้ากับพ่อตกลงกันแล้วว่าต้องให้เอ็งไปให้พ้นอก เอ็งก็ต้องไป จะช้าจะเร็วก็ต้องไป” เพื่อนพูดพลางดันหลังแพงไปด้วย เธอรู้สึกพะอืดพะอมจะวิ่งไปอ้วกแต่เพื่อนเกะกะขวางทาง กลั้นไม่อยู่ อ้วกใส่เลอะเทอะไปหมด
“อีแพง อีบ้า เอ็งอ้วกใส่ข้า” เพื่อนสุดทนรีบวิ่งไปตักน้ำราดเสื้อที่เปรอะอ้วก พิศสงสัยแพงคงจะกินอะไรผิดสำแดงเข้าไป สั่งให้เพื่อนไปหายาให้มันกินหน่อย หากตอนกลางคืนเกิดอาการหนักชักดิ้นชักงอขึ้นมาจะเดือดร้อน เธอถึงกับหัวเสีย นอกจากจะกำจัด
นังมารหัวใจไม่ได้ ยังจะต้องมาดูแลหาหยูกหายาให้อีก
ooooooo
พิศต้องไปดูแลต้นข้าวในนาที่กำลังออกรวง ทิ้งให้เพื่อนอยู่เฝ้าแพงและคอยดูแลต้มยาให้กิน เธอถือโอกาสนี้ขอให้พี่สาวเลิกยัดเยียดผัวให้ตนเอง เพื่อนไม่ยอมเลิกจนกว่าเธอจะไปพ้นหูพ้นตา
“งั้นถ้าอยู่บ้านนี้ด้วยกันแล้วเห็นฉันขวางหูขวางตานักล่ะก็ ทำไมไม่หาผัวให้ตัวเองล่ะ สวยๆอย่างพี่เดิน ตลาดรอบหนึ่งก็มีแต่คนอยากเป็นผัวพี่จนตัวสั่น ง่ายกว่ามายุ่งกับฉันตั้งเยอะ เว้นเสียแต่ว่า...พี่ไม่คิดว่าคนอื่นจะเอาพี่ เพราะกลัวโดนจับได้ว่าพี่ไม่ใช่ดอกไม้งามแรกแย้มไม่เคยต้องมือชาย แต่เป็นดอกไม้ในแจกันที่ถูกผู้ชายพระนครขยี้ขยำจนหนำใจแล้วก็เขี่ยทิ้งลงถังขยะ” แพงกับเพื่อนมัวแต่เถียงกันไม่ทันได้ยินเสียงพิศกลับมา เพื่อนไม่พอใจที่น้องเอาเรื่องมานพมาพูด สั่งให้หุบปาก
“ฉันจะพูด...พูดออกมาให้หมดว่าฉันรู้ทันสันดานพี่ อีคนเห็นแก่ตัว รักเผื่อเลือก พอไม่มีใครให้เลือกก็กลับมาออเซาะคนเก่า คิดว่าพี่ลอเป็นผู้ชายซื่อๆต่อให้บอบช้ำเสียหายมาแค่ไหน เขาก็ต้องยกโทษให้และเทิดทูนพี่เอาไว้บนหัวเพราะพี่ลอเป็นผู้ชายรักอย่างโง่ๆ พี่ดูถูกพี่ลอ รู้ไว้ซะด้วย”
เพื่อนทนไม่ไหวตบน้องฉาดใหญ่ แล้วปัดถ้วยยาแตกกระจาย เชิญเธออ้วกให้ตายไปเลย ตนจะไม่สนใจอีก แต่ขอให้จำเอาไว้ ไม่ว่าอย่างไรตนจะหาผัวให้เธอจนได้ ต่อให้สมภารบุญก็ห้ามตนไม่ได้ แล้วเปิดประตูห้องจะออกไป แต่ต้องชะงักเมื่อเจอพ่อยืนอยู่ ร้องทักว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาปดว่าเพิ่งมา ได้ยินเสียงโครมครามก็เลยขึ้นมาดู เพื่อนแต่งเรื่องว่าอุตส่าห์เอายามาให้ แต่แพงพยศไม่เลิกปัดยาหก แล้วรีบดึงพ่อออกไป แพงมองตามสีหน้าเคร่งเครียด ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนจะถูกบังคับให้มีผัว...
ในขณะเรืองครุ่นคิดหาทางช่วยแพงให้พ้นจากเรื่องเลวร้ายครั้งนี้ อยู่ๆแก้วก็ร้องเอะอะลุกพรวดขึ้น เขาหลงดีใจคิดว่าเธอหาทางออกให้แพงได้แล้ว แก้วปฏิเสธว่าเปล่า ไม่ได้คิดเรื่องนั้น แต่สงสัยทำไมหมู่นี้แพงถึงโอ้กอ้ากบ่อยนัก แค่ได้กลิ่นปลาตากแห้งที่เคยชื่นชอบก็อ้วกแตก แล้วชวนเรืองไปถามแพงถึงเรื่องคาใจนี้...
เพื่อนรู้มาจากชาวบ้านว่าวันนี้สมภารบุญกับผู้ใหญ่ผาดไม่อยู่มีภารกิจต้องไปทำ จึงชวนพ่อให้พาแพงไปจัดการหาผัวให้ตอนนี้เลย พิศมัวแต่ใจลอยครุ่นคิดถึงคำพูดของแพงที่ทะเลาะกับเพื่อนเมื่อครู่ จนเพื่อนต้องพูดซ้ำอีกครั้ง เขาถึงตื่นจากภวังค์พยักหน้าเออออไปด้วย เธอเอะใจว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ
“เดี๋ยว...พ่อเป็นอะไร พ่อได้ยินที่อีแพงมันด่าฉันใช่ไหม” ยิ่งเห็นพ่อนิ่งไม่ตอบ เพื่อนยิ่งมั่นใจว่าพ่อได้ยิน แก้ตัวว่าแพงเกลียดเธอ ตั้งใจจะแย่งพี่ลอไปจากเธอถึงได้แต่งเรื่องใส่ร้าย หรือว่าพ่อเชื่อที่มันพูด พิศปฏิเสธว่าไม่เชื่อ เพื่อนรีบตัดบท ชวนพ่อเอาตัวแพงไปตอนนี้เลย...
แพงหมดทางไม่รู้จะทำอย่างไรให้พ่อล้มเลิกความตั้งใจจะให้เธอมีผัว ตัดสินใจบอกท่านไปตามตรงว่าตัวเองท้อง ถ้าท่านไม่เชื่อจะให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้ แก้วและเรืองมาทันได้ยินถึงกับชะงัก
“มิน่าล่ะพ่อ หมู่นี้มันถึงได้อ้วกเช้าอ้วกเย็นบ่อยๆ ท้องมันก็ดูโตขึ้นด้วย” เพื่อนตั้งข้อสังเกต
พิศคาดคั้นให้แพงบอกว่าใครเป็นพ่อเด็ก เธอได้แต่อ้ำอึ้ง เพื่อนดักคอว่าพี่ลอหรือเปล่า เพราะเธอคิดจะแย่งเขาไปจากตนก็เลยไปให้ท่าเขาแล้วปล่อยให้ท้อง เธอปฏิเสธว่าไม่ใช่เขา พิศโกรธมากที่เธอไม่ยอมบอกว่าท้องกับใคร ลงไม้ลงมือตบตี เรืองกับแก้วทนไม่ไหว รีบขึ้นไปห้าม พิศชี้หน้าไม่ให้มายุ่ง แล้วหันไป
เล่นงานแพงต่อ เรืองสงสารเธอมาก ยอมรับว่าเป็นคนทำแพงท้อง ขอร้องให้พิศหยุดลงโทษเธอ เขาจะให้พ่อมาสู่ขอเธอให้ถูกต้อง แล้วก้มกราบขอโทษ พิศถึงยั้งมือไว้ได้ แต่เพื่อนดูเหมือนไม่เชื่อว่าแพงจะเอาเรืองมาทำผัว
ooooooo
ครู่ต่อมา แก้วกับเรืองพาแพงมาพักที่กระท่อมปลายนาของลอ แก้วตัดพ้อเรื่องคอขาดบาดตาย
ขนาดนี้ทำไมแพงเก็บเอาไว้คนเดียวไม่ยอมบอกกันบ้าง เธอกลับเห็นตรงข้าม นี่เป็นเรื่องมงคลกับชีวิตต่างหาก ในตัวเธอมีความรักของพี่ลออยู่ เลือดเนื้อเชื้อไขที่รอวันจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
“ก็จริงของอีแพงมันนะอีแก้ว เด็กมันเกิดมาจากความรักของพ่อแม่ ใครจะเข้าใจยังไงก็ช่างหัวมันปะไร”
แก้วไม่เถียงเรื่องนั้นหากลออยู่อธิบายให้คนอื่นเข้าใจ แต่นี่เขาจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วถ้าเกิดไม่ได้กลับมาจะทำอย่างไร แพงมั่นใจว่าพี่ลอต้องกลับมาเพราะเราสาบานกันไว้แล้ว เรืองรีบตัดบท อย่าเพิ่งคิดไปไกลขนาดนั้น เขาจำเป็นต้องช่วยแพงรับเป็นพ่อของเด็กไปก่อน แต่ถ้าลอกลับมา ทั้งคู่คงอยู่ที่นี่ไม่ได้อีก คงต้องไปหาชีวิตใหม่บนแผ่นดินใหม่ แพงขอบใจเขามากแม้ไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนด้วย
“ทำเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุข ข้าเรียนรู้มาจากเอ็งนั่นแหละอีแพง แล้วข้าก็รับปากพี่ลอเอาไว้ว่าจะดูแลเอ็งด้วย ลูกผู้ชายยึดมั่นคำสัตย์และความรักอย่างพี่ลอ ข้าได้แค่ครึ่งเดียวของเขา ก็ภูมิใจแย่แล้ว”...
ระหว่างที่แพงต้องพยายามเอาตัวรอดจากถูกพ่อกับพี่สาวเอาตัวไปให้คนอื่นทำเมีย ลอกับพวกตามรอยจนเจอชุมโจรของวีระ แต่กลับเป็นฝ่ายโดนไล่ล่าเสียเอง กว่าจะจัดการพวกนั้นได้ แสบหนึ่งในคนของทุ่งบ้านสร้างถูกคมดาบได้รับบาดเจ็บ ก้อนเสนอให้ปักหลักรอตำรวจอยู่ที่ริมลำธารนี่ก่อนจะดีกว่า แสบเห็นด้วย ไม่เคยมีใครเจอชุมโจรมาก่อน รับรองตำรวจต้องแห่กันมาแน่
“งั้นเดี๋ยวข้าทำแผลให้เอ็ง เสร็จแล้วรีบออกไปแจ้งข่าวให้เจ้าหน้าที่รู้” ก้อนว่าแล้วพยุงแสบออกไป...
ในขณะที่ลอกับก้อนกำลังบ่นคิดถึงหญิงคนรักของตนเองที่ไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเดือนๆอยู่ข้างกองไฟในที่พักแรมกลางป่า ไม้กับเหล่าสมุนฆ่าหมึกคนยืนยามเฝ้าระวัง แล้วบุกล้อมกรอบทั้งคู่ไว้ โจรชั่วหัวเราะหยันที่เหลือเพียงลอกับก้อนที่จะมาต่อกรกับพวกตน ลอไม่หวั่น แม้มีเพียงสองคนก็เล่นงานเขากับพวกได้
“อวดเก่งเข้าไปให้มากๆเถอะไอ้ลอ สมแล้วที่ลูกพี่ข้าเขาอยากเห็นพรรคพวกเอ็งถูกฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตาทีละคน พอเหลือเอ็งเป็นคนสุดท้าย ความอวดเก่งของเอ็งก็จะกลายเป็นความรู้สึกผิดที่ลากคนอื่นมาตายเพราะควายตัวเดียว...ฆ่าไอ้ก้อนให้ได้” สิ้นเสียงไม้ สมุนกรูเข้าหาก้อน ส่วนไม้รุกไล่ฟาดดาบใส่ลอ กันไม่ให้เข้าไปช่วยสหายรัก ก้อนถูกรุมสามต่อหนึ่ง แต่ก็สู้ยิบตาจัดการสมุนไปได้หนึ่งคน แต่สุดท้ายก็ต้านไม่ไหว จำต้องวิ่งหนี ลอเป็นห่วงเขามากจะตามไปช่วยแต่ถูกไม้ถีบเซถลา แล้วไล่ตามก้อนไปอีกคน
ฝ่ายก้อนสังหารสมุนไปได้อีกหนึ่งคน แต่ก็ถูกอีกคนที่เหลือฟันแขนเลือดสาด ไม้ตามมาสมทบเห็นก้อนกำลังเสียทีก็ยิ้มสะใจ สมุนย่ามใจเดินเข้าใส่แต่พลาดท่าถูกก้อนแทงตายแต่เขาเองก็โดนฟันอีกแผลหนึ่งแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ไม้ปรี่เข้าหาหมายจะฆ่าให้ตาย แต่ลอโดดถีบเขากระเด็นเสียก่อน แล้วพยุงก้อนที่หมดแรงออกไป กว่าไม้จะยันตัวลุกขึ้นได้ สองคนนั่นก็หนีหายไปในความมืด
ooooooo
ครูแสงทราบเรื่องที่เรืองทำแพงท้องก็เสียใจหนัก ไม่รู้ตัวเองไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงเลี้ยงลูกไม่ได้ดั่งใจสักคน แล้วเดินน้ำตาคลอออกไป แพงมาทันได้ยินพอดีสงสารท่านมาก สั่งให้เรืองไปบอกความจริง ไม่อย่างนั้นเธอจะเป็นคนบอกเองแล้วขยับจะไป เรืองรั้งเธอไว้ ขืนทำอย่างนั้นอาพิศรู้เข้าคงตีเธอตายทั้งแม่ทั้งลูก
“ไม่หรอก ข้าเชื่อว่าอีกไม่นานพี่ลอก็จะกลับมา แล้วเขาก็จะพาข้าไปอยู่กินด้วยกัน”
เรืองอึกอักก่อนจะตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟังว่าได้ยินอาผู้ใหญ่คุยกับตำรวจว่าพวกลอพลาดท่าถูกหลอกล่อให้ตามเข้าไปในชุมโจร แล้วโดนพวกนั้นฆ่าตายหมดแล้ว แพงไม่เชื่อวิ่งออกไปทันที
แก้วรู้เรื่องนี้เช่นกัน แอบมานั่งร้องไห้อยู่ที่เถียงนา ได้ยินเสียงเรืองตะโกนเตือนแพงว่าอย่าวิ่ง กำลังท้องไส้อยู่ ยังไม่ทันขาดคำเธอลื่นล้มก้นจ้ำเบ้า แก้วตกใจรีบเข้าไปประคองจะพากลับบ้าน เธอไม่ยอมกลับ จะไปขอให้ผู้ใหญ่ผาดส่งคนไปตามหาพี่ลอ แล้วดันแก้วออกห่าง จะลุกขึ้น แต่ต้องทรุดลงไปกองกับพื้นเนื่องจากเจ็บแปลบที่ท้องน้อยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แก้วกับเรืองพลอยใจคอไม่ดีไปด้วย...
ด้านเพื่อนยังมั่นใจว่าเรืองไม่ใช่พ่อของเด็กในท้องแพง จึงพยายามทักท้วงพ่อของเธอกับครูแสงซึ่งกำลังคุยเรื่องการแต่งงานของทั้งคู่ พิศต้องขอให้เธอเลิกสงสัยได้แล้ว ในเมื่อเรืองกล้ารับผิดต่อหน้าตน ก็ให้จัดการตามประเพณี ไม่ต้องจัดงานใหญ่โต คนอื่นจะได้ไม่รู้ว่าแพงกำลังท้อง แล้วหันไปขอความเห็นจากครูแสง
“ข้าก็ต้องว่าตามเอ็ง เพราะที่เสียหายคือลูกสาวเอ็ง ค่าใช้จ่ายทุกอย่างข้าจะจัดการให้”...
ที่หน้ากระท่อมของลอ หลังจากป้าแม้นหมอตำแยประจำหมู่บ้านตรวจดูแพงอย่างละเอียดแล้ว ออกมาบอกเรืองกับแก้วที่รอฟังข่าวอย่างใจจดจ่อว่าเด็กในท้องยังอยู่ดี ที่แพงปวดท้องเป็นเพราะไม่ยอมกินข้าวกินปลา เรืองถอนใจโล่งอกขอเข้าไปดูแพงก่อนจะได้หาอะไรให้กิน ขณะที่แก้วรีบดึงแขนป้าแม้นออกห่างจากตัวกระท่อม ก่อนจะขอร้องไม่ให้พูดเรื่องแพงท้อง พร้อมกับหยิบเงินให้เป็นค่าปิดปาก
“เออ ไม่พูดก็ไม่พูด แต่ข้าเตือนเอ็งไว้สักอย่าง เท่าที่ข้าดูท้องอีแพงมัน เอ็งต้องคอยดูแลมันให้ดี ข้าว่าท้องนี้มันไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ยิ่งข้าวปลาไม่กินจะเดินเหินก็ไม่ระวัง เดี๋ยวมันจะแท้งเอาง่ายๆ ข้าไปล่ะ”
แก้วรับคำแล้วเข้าไปดูแพง พอเธอคล้อยหลัง เพื่อนออกจากที่ซ่อนมองตามสีหน้าครุ่นคิดสงสัย ด้านเรืองและแก้วต่างบังคับให้แพงกินอาหารเพื่อเห็นแก่เด็กในท้องและกำชับต่อไปจะเดินเหินไปไหนต้องระวังให้มากไม่อย่างนั้นอาจแท้งได้ ส่วนเรื่องไปขอร้องอาผู้ใหญ่ให้ส่งคนไปช่วยพี่ลอ แก้วอาสาจะจัดการให้...
ทางฝ่ายก้อนซึ่งได้รับบาดเจ็บไม่อยากเป็นตัวถ่วงลอ ไล่เขากลับทุ่งบ้านสร้างเพราะเขายังมีแรงเหลือพอเอาชีวิตรอดกลับไปหาคนรักได้ ส่วนตนจะลุยเข้าไปช่วยไอ้เปลี่ยวเอง ลอจะตามไปด้วย แต่ก้อนชูดาบขู่ห้ามตามเด็ดขาด เขาปล่อยให้สหายรักไปต่อสู้ทั้งที่บาดเจ็บไม่ได้ใช้เชิงมวยปัดดาบทิ้งแล้วจับมือเขาบิดไพล่หลัง
“ถ้าชาตินี้วาสนาข้ามันน้อยนัก ข้าก็ขอฝากเอ็งไปบอกอีแพงด้วยว่า เกิดชาติหน้าฉันใดข้าจะตามไปรัก อีแพงให้สมกับที่มันรักข้า” สั่งเสร็จ ลอทุบต้นคอก้อนสลบเหมือด
ooooooo
เพื่อนต้องการจะรู้ให้ได้ว่าแพงท้องกับใครกันแน่ จึงบุกไปหาเรืองถึงบ้าน บังคับให้บอกความจริง เขายืนยันว่าเป็นพ่อของเด็กจริงๆ แต่เธอไม่เชื่อ ขู่ถ้าไม่บอกจะโวยวายว่าเขาปล้ำ แล้วทำทีจะปลดผ้าแถบ
“ช่วยด้วยๆ...ไอ้เรืองมันจะปล้ำฉัน ช่วยด้วย” ไม่โวยวายเปล่า เธอจับแขนเขาไว้ไม่ให้หนีอีกด้วย
เรืองถึงกับหน้าเสียขอร้องให้เพื่อนหยุดได้แล้ว อย่าทำให้พ่อของเขาต้องอกแตกตายเลย เธอไม่ยอมหยุด คาดคั้นให้เขาบอกมาว่าแพงท้องกับพี่ลอใช่ไหม เรืองจนแต้มกำลังจะเปิดปากสารภาพ แต่แก้วโผล่เข้ามาเสียก่อน ผลักเธอกระเด็น สั่งให้อยู่ห่างๆเรืองไว้ ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่ แล้วลากเขาออกมา เรืองถอนใจโล่งอก ถ้าแก้วมาไม่ทัน คงต้องแย่แน่ๆ แล้วเตือนให้ระวังเพื่อนเอาไว้บ้าง ตอนนี้มันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
“ไปๆมาๆข้าว่านังเพื่อนจะร้ายกว่าพี่แรมซะอีก”
จังหวะนั้น ครูแสงเข้ามาตามเรืองให้ไปคุยเรื่องงานแต่งกับแพง แก้วกระซิบกับเขาว่าไปดูแลแพงให้ดีๆ ส่วนเรื่องเพื่อน ตนจะจัดการเอง เรืองจะห้ามแต่ถูกพ่อเร่ง จึงต้องเดินตามท่านไปสีหน้าไม่สบาย
แก้วเดินตามเพื่อนจนทันกันที่ท่าน้ำ สองสาวเปิดศึกน้ำลายกันไม่พอ ยังตบตีกันอุตลุด แก้วสู้ไม่ได้ ถูกนังตัวแสบถีบตกน้ำ แล้วชี้หน้าขู่ซ้ำ อย่าตามมาอีกไม่อย่างนั้นมีตายกันไปข้างหนึ่งแน่นอน...
ระหว่างที่พิศกับครูแสงกำลังเจรจากันเรื่องสินสอดทองหมั้น เรืองหลบมาเล่าเรื่องที่แก้วจะตามไปเล่นงานเพื่อนให้แพงฟัง พลอยทำให้เธอเป็นห่วงสหายรักไปด้วย แต่ยังไม่ทันจะว่าอะไร ครูแสงกับพิศเข้ามาแจ้งข่าวดีเสียก่อนว่าอีก 3 วันจะให้ทั้งคู่แต่งงานกันเพื่อลบคำครหา แพงครุ่นคิดหนักก่อนจะปฏิเสธว่าแต่งกับเรืองไม่ได้ จะปล่อยให้ชีวิตเขาต้องมาหมดอนาคตเพราะเธอไม่ได้ แก้วก็เหมือนกันจะต้องไม่เจ็บตัวเพราะเธออีก แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เรืองจะตามแต่พิศคว้าคอเสื้อไว้ สีหน้าเคร่งเครียด
“ไอ้เรือง อีแพงมันเป็นอะไรของมัน เอ็งพูดมาให้หมด ไม่งั้นข้าเอาจริง”...
แก้วไม่ยอมแพ้ ตามไปเอาเรื่องเพื่อนอีก คราวนี้มีปากเสียงกันรุนแรง ต่างฝ่ายต่างด่ากันหยาบๆคายๆ ก่อนจะตะลุมบอนกัน เพื่อนเพลี่ยงพล้ำถูกแก้วตบคว่ำแล้วขึ้นคร่อมบีบคอ แพงเข้ามาเห็น ตะโกนห้ามเสียงลั่น แก้วชะงัก เพื่อนสบช่องคว้าก้อนหินใกล้มือฟาดเธอหัวแตกเลือดอาบ แล้วเงื้อจะฟาดซ้ำ
แพงสั่งให้เพื่อนหยุดทำร้ายสหายรักของเธอได้แล้ว ไม่อย่างนั้นได้เห็นดีกันแน่ แก้วบอกให้เธอถอยไป ปล่อยให้ตนจัดการนังหน้าด้านนี่เอง ไม่อย่างนั้นมันจะข่มเหงเธอไม่หยุดหย่อน แพงไม่ยอมให้พี่สาวด่าว่าอีกแล้ว เมื่อก่อนเธอเกรงใจความรักที่พี่ลอมีให้พี่เพื่อน แต่ตอนนี้เธอไม่มีอะไรต้องเกรงใจอีกแล้ว
“อีแพง เอ็งกล้าท้าทายข้าแบบนี้เพราะเอ็งร่านไปเสนอตัวให้พี่ลอเอาเอ็งทำเมียไปแล้วใช่ไหม”
“เออ กูกับพี่ลอได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว แต่กูไม่ได้ร่านไปยั่ว หวังจับเขาทำผัวอย่างที่มึงตู่เอาเอง พี่ลอกับกูได้เสียกันเพราะความรัก เขารักกูหมดหัวใจ กูก็รักเขาหมดหัวใจ หน้าไหนถึงมาหยุดให้กูกับเขาสมรักกันไม่ได้ มึงรู้ไว้อีเพื่อน” แพงท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว เพื่อนเงื้อมือจะตบ แพงเชิดหน้าใส่ถ้ากล้าตบคนกำลังท้อง ทั้งทุ่งบ้านสร้างจะได้รู้กันว่าเธอใจทรามแค่ไหน แล้วหันไปประคองแก้วออกไป เพื่อนมองตามเจ็บแค้นใจ
ooooooo
เพื่อนอารมณ์ค้างที่เล่นงานแพงไม่ได้กลับถึงบ้านอาละวาดขว้างปาข้าวของ พิศพยายามห้ามแต่เธอไม่ฟัง เขาจึงตวาดเสียงลั่นให้พอได้แล้ว เธอถึงกับอึ้งเพราะท่านไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน พอตั้งสติได้โวยกลับ
“พ่อมาลงที่ฉันไม่ได้ คนที่พ่อควรไปเอาเรื่องคืออีแพง มันทำลายชีวิตฉันย่อยยับ ตอนนี้มันกำลังหัวเราะ เยาะฉันเพราะมันสมใจที่แย่งพี่ลอไปจากฉันได้ พ่อได้ยินไหม พี่ลอไม่มีวันกลับมาหาฉันอีกแล้วเพราะอีแพงมันท้องกับพี่ลอ มันสารภาพเองว่าท้องกับพี่ลอ มันหน้าด้านเข้าหาพี่ลอตอนที่ฉันยังไม่กลับมา มันยั่วจน
พี่ลออดใจไม่ไหวต้องคว้ามันไปทำเมีย พ่อได้ยินไหม อีแพงมันแย่งพี่ลอไปจากฉันแล้ว”
พิศรู้ทุกอย่างจากเรืองแล้ว ไม่ใช่เฉพาะเรื่องที่แพงท้องกับลอ แต่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่พระนครด้วย เขาถึงรอถามเธอว่าจริงหรือเปล่าที่เธอทิ้งลอทั้งๆที่ป่วยเจียนตายแล้วไปยุ่งกับมานพ เพื่อนปฏิเสธว่าไม่จริง พวกนั้นรวมหัวกันป้ายสีเธอ ทั้งเรือง แก้วและก้อน เป็นพวกเดียวกับแพงหมด
“ถึงพ่อจะโทรเลขไปถามน้าโฉม เขาก็ต้องตอบกลับมาเหมือนที่พวกมันใส่ร้ายฉันนั่นแหละ เพราะตอนอยู่พระนครอีแพงมันไปออเซาะออดอ้อนเป่าหูให้น้าโฉมเกลียดฉัน”
พิศผิดหวังในตัวลูกรักมากจึงตัดบท เอาไว้ลอกลับมาแล้วตนจะเอาความจริงจากเขาเอง ตนเชื่อว่าต่อหน้าพระห้อยคอที่เขานับถือ ตนจะได้ความจริงทั้งหมด เพื่อนหน้าเครียดที่คราวนี้พ่อไม่เชื่อคำพูดของเธอ...
ขณะที่เรื่องชั่วๆที่เพื่อนทำไว้ที่พระนครถูกเปิดเผย ลอลอบสังหารสมุนของวีระที่ออกลาดตระเวนในป่าทีละคนเพื่อตัดกำลัง ทำให้วีระมั่นใจที่ลอทำแบบนี้เพราะเหลือตัวคนเดียว ก้อนคงจะตายไปแล้ว
แต่วีระคาดผิด เจ้าป่าเจ้าเขาคุ้มครองคนดี พรานป่ามาเจอก้อนนอนหมดสติอยู่บนแพล่องมาตามลำธาร จึงช่วยลากขึ้นฝั่งและรักษาบาดแผลถูกฟันจนอาการทุเลาและฟื้นคืนสติ ก้อนเป็นห่วงลอมากขอร้องให้พรานป่าช่วยพาไปหาตำรวจให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นสหายรักของเขาต้องตายแน่ๆ...
พิศกลัดกลุ้มเรื่องลูกๆ ต้องหันไปพึ่งเหล้าดับอารมณ์ เพื่อนเข้าไปแย่งไหเหล้าจากมือ แต่เขากระชากกลับ อย่าสาระแนมาห้ามตนดื่มเหล้าอีก ตัดพ้อว่าอุตส่าห์เหนื่อยสายตัวแทบขาดเลี้ยงดูพวกเธอมา แต่ทั้งคู่ไม่เคยทำให้เขาภูมิใจสักคน มีแต่ทำให้เสียใจ ไล่ตะเพิดเพื่อนไปให้พ้นหน้าแล้วเดินกอดไหเหล้าออกไป
“...เพราะมึงคนเดียว อีแพง” เพื่อนเข่นเขี้ยวด้วยความแค้น
ooooooo
เพื่อนไม่ต้องการให้แพงอยู่ในทุ่งบ้านสร้างอีกต่อไป จึงโพนทะนาไปทั่วว่าน้องแย่งลอไปจากเธอ ชาวบ้านหลงเชื่อพากันก่นด่าแพง แถมเอาข้าวของที่ตัวเองขายขว้างปาใส่ แก้วรีบมาขวาง
“หยุดเดี๋ยวนี้ บอกให้หยุด อีแพงไม่ได้ไปยั่วพี่ลอ อีเพื่อนต่างหากที่เลวเห็นแก่ตัว ทิ้งพี่ลอไปหาผู้ชายคนอื่น อีแพงไม่ได้ผิด” คำพูดของแก้วเหมือนเสียงนกเสียงกาไม่มีใครฟัง ยังคงด่าแพงไม่เลิกจนต้องวิ่งหนี
จากนั้นไม่นาน แพงมาทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ที่แคร่หน้ากระท่อมของลอ แก้วตามมาปลอบว่าอย่าไปฟังพวกปากหอยปากปูเดี๋ยวตนจะไปจัดการให้พูดไม่ได้เอง ระหว่างนั้นเรืองวิ่งหน้าตื่นเข้ามาเล่าว่าตอนเดินผ่านตลาดได้ยินพวกชาวบ้านด่าแพงว่าไปแย่งผัวพี่สาว แก้วสั่งให้เขาหุบปากแพงเพิ่งโดนมากับตัวเมื่อครู่นี้เอง
“ฝีมือนังเพื่อนตัวดี พอรู้ว่าหมดทางจะแย่งพี่ลอคืน มันเลยต้องทำลายอีแพงให้อยู่ในหมู่บ้านไม่ได้ สันดานมันเลวเกินจะเรียกว่าคนแล้ว”
แพงกลัวทั้งคู่จะพาลถูกเกลียดชังไปด้วย ไล่ให้กลับบ้าน เธออยากอยู่คนเดียว แล้วเดินเข้าข้างในปิดประตูตามหลัง แก้วกับเรืองจำต้องจากมาทั้งที่เป็นห่วง แพงหยิบผ้าขาวม้าของลอมากอดไว้แน่น
“พี่ลอจ๋า พี่ลออยู่ไหน กลับมาหาฉันเถอะจ้ะพี่ลอ ฉันคิดถึงพี่เหลือเกิน” แล้วร้องไห้อย่างน่าเวทนา...
คนที่แพงคร่ำครวญถึงกำลังถูกวีระและสมุนไล่ล่าอย่างหนักเพราะรู้ว่าเขาเหลือตัวคนเดียว วีระต้องการได้ตัวลอมาก ถึงขนาดยอมเสียมาดหนึ่งให้สมุนคนสนิท แต่เขาก็สู้สุดฤทธิ์เล่นงานสมุนล้มคว่ำไปหลายคนและเกือบจะจัดการไม้ได้ แต่ถูกวีระยิงปืนใส่แขนถึงกับทรุด ไม้สบช่องจับหัวลอกระแทกกับเข่าหมดสภาพ วีระตามเข้ามาใช้ด้ามปืนฟาดหน้าลอสลบเหมือด
ในเวลาต่อมา ลอฟื้นคืนสติเพราะถูกน้ำสาดใส่หน้า มองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าตัวเองถูกมัดอยู่หน้าคอกควายที่ขังไอ้เปลี่ยวเอาไว้ในชุมโจร วีระต้องการให้เขาเป็นคนฆ่าควายคู่ใจด้วยน้ำมือเขาเอง จึงเอาปืนที่ใส่กระสุนไว้นัดเดียวยัดใส่มือ แล้วบังคับให้ฆ่าไอ้เปลี่ยว ลอไม่ยอมทำตาม วีระพยักพเยิดให้ไม้กับสมุนช่วยกันจับมือลอเล็งไปที่ไอ้เปลี่ยว แต่ยังไม่ทันจะเหนี่ยวไก ก้อนพาตำรวจบุกเข้ามาสังหารวีระกับพวกตายเกลี้ยง...
แพงยังต้องผจญวิบากกรรมจากฝีมือพี่สาวตัวเองที่ยุยงให้ชาวบ้านไล่ตะเพิดไปจากทุ่งบ้านสร้าง เธอพยายามอธิบายให้ชาวบ้านฟังว่าเธอไม่ได้แย่งพี่ลอ แต่เป็นเพราะพี่เพื่อนทิ้งเขาไปหาผู้ชายคนอื่น เพื่อนเดินหน้าเศร้าบีบน้ำตาเข้ามาขอร้องแพงให้เลิกใส่ร้ายตนได้แล้ว ทำกับตนแค่นี้ยังไม่สาแก่ใจอีกหรือ ชาวบ้านหลงเชื่อ เข้ามาล้อมกรอบด่าแพงเสียงขรม จังหวะนั้น แก้วทั้งผลักทั้งดันชาวบ้านพ้นทางแล้วพาแพงออกไป
“พามันไปให้พ้นจากบ้านสร้างเลย...ไปเลย อีแพงหน้าด้านแย่งผัวพี่” ชาวบ้านตะโกนด่าไล่หลังเพื่อนแอบยิ้มสะใจที่แพงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อีก ไม่นานนักแก้วพาแพงมาที่กระท่อมของลอ เห็นเธอถูกชาวบ้านบีบคั้นหนัก เสนอให้ไปจากทุ่งบ้านสร้าง ตนจะดูแลเธอเอง พี่ลอกลับมาเมื่อไหร่ค่อยให้เรืองพาไปหาเรา แพงยังไม่ทันจะว่าอะไร เรืองวิ่งหน้าตั้งเข้ามาบอกว่ามีข่าวดีจากอาผู้ใหญ่ ลอกับก้อนปลอดภัยกำลังจะพาไอ้เปลี่ยวกลับมาที่นี่ สองสาวโผกอดกันด้วยความดีใจ เรืองพลอยยิ้มดีใจไปด้วย
“พี่ลอกลับมาถึงเมื่อไหร่ ทุกคำพูดจากปากพี่ลอจะทำให้นังเพื่อนต้องหน้าม้านกลายเป็นจำเลยให้ทุกคนตราหน้าแทนอีแพง”
แพงขอตัวไปเตรียมของที่พี่ลอชอบเอาไว้รอเขากลับแล้วเข้าไปในกระท่อมด้วยสีหน้าเบิกบาน แก้วฝากเรืองดูแลเธอด้วย ตนขอไปทำธุระสักพักถึงจะกลับ
ooooooo
ในขณะที่เพื่อนกำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พ่อที่เมาไม่ได้สติอยู่บนบ้าน แก้วตะโกนเรียกให้เธอออกมาหา เพื่อนมาที่นอกชานมองลงไปเห็นแก้วยืนหน้าตาเอาเรื่องอยู่ข้างล่าง ก็โวยวายว่าจะตามมาหาเรื่องกันถึงที่นี่เลยหรือ แก้วไม่ได้มาหาเรื่อง แต่จะมาบอกว่าถ้าแพงจะไปจากทุ่งบ้านสร้างก็ไม่ใช่เพราะคำพูดใส่ร้ายของเธอ
“แต่จะไปเพราะที่อื่นมันน่าอยู่กว่าที่นี่ ไปในที่ที่อีแพงจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับพี่ลอ...พี่ลอปลอดภัยแล้วและกำลังจะกลับมา เขาจะมาพูดความจริงให้คนทั้งทุ่งบ้านสร้างรู้ว่าสันดานจริงๆของนังดอกไม้แห่งทุ่งบ้านสร้างมันเหม็นเน่าฉาวโฉ่แค่ไหน” แก้วยิ้มสะใจแล้วเดินจากไป
“ไม่จริง อีแก้ว เอ็งตอแหลข้า” ด่าเสร็จเพื่อนจะตามไปเอาเรื่อง แต่พอขาก้าวลงบันไดหน้าเกือบคะมำเพราะขั้นบันไดหลุดออกจากสลักที่ยึดเอาไว้ เธอหยิบมันขึ้นมามองเจ็บใจ...
ไม่นานนัก แก้วกลับมาหาแพงที่กระท่อม เห็นเธอหน้าเหยเกกุมท้องน้อย รีบไปตามป้าแม้นมาดูอาการ แม้ลูกในท้องของแพงจะยังอยู่ดี แต่หมอตำแยประจำ
หมู่บ้านย้ำว่าถ้าจะให้ไม่มีปัญหา เธอต้องอยู่นิ่งๆไม่ขยับให้กระเทือนมาก ไม่ต้องลุกเดินไปไหนมาไหนได้ยิ่งดี เนื่องจากท้องนี้ของแพงไม่ค่อยแข็งแรง...
ดึกคืนเดียวกัน เพื่อนเก็บเอาคำเย้ยหยันของแก้วไปฝันร้าย เห็นผีแรมหน้าตาเต็มไปด้วยเลือดมาหา แนะให้กำจัดแพง เพื่อลอจะได้รักเธอคนเดียว เพื่อนสะดุ้งตื่นสีหน้าหวาดกลัว เสียงของผีแรมยังก้องอยู่ในหู
“อีแพงมันระยำ ถ้าไม่มีมันสักคน พี่ลอก็จะรักแต่เอ็งคนเดียว”
ooooooo
แพงตัดสินใจเอาพวงมาลัยดอกมะลิมาขอขมาพ่อที่ทำให้ท่านต้องอับอายชาวบ้าน เพื่อนพยายามกันท่าแถมไล่ตะเพิดไปให้พ้นจากทุ่งบ้านสร้าง เพราะเธอคนเดียว ท่านถึงได้ดื่มเหล้าเมามายแบบนี้
“ฉันไปแน่ แต่จะไปพร้อมพี่ลอทันทีที่เขากลับมา แล้วเรียกคืนศักดิ์ศรีที่ถูกพี่ทำลายไป”
สองพี่น้องทำท่าจะเปิดศึกน้ำลายกัน พิศทนไม่ไหวสั่งให้พอได้แล้ว ตนไม่อยากฟังพวกเธอทะเลาะกันแล้วบอกให้เพื่อนออกไปก่อน เธอจะทักท้วงแต่พอเห็นสีหน้าแข็งกร้าวของพ่อ จำต้องทำตามคำสั่ง...
พิศจับเข่าคุยกันกับแพงจนปรับความเข้าใจกันได้ และขอให้เธอยกโทษให้เขาที่โยนความผิดเรื่องการตายของสายให้ ทั้งที่เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย เพื่อนที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องถึงกับตะลึง รับไม่ได้ พาลโกรธทั้งพ่อ ทั้งพี่ลอและน้องสาวตัวเอง วิ่งไปที่บันไดเพื่อหนีไปให้พ้น แต่พอเท้าแตะขั้นบันไดนึกขึ้นได้ว่ามันชำรุด พลันความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในสมองของเธอ...
หลังจากเร่งเดินทางทั้งกลางวันกลางคืน ในที่สุดลอกับก้อนก็ถึงทุ่งบ้านสร้าง ทั้งคู่หยุดพักดื่มน้ำที่เถียงนาเพื่อดับกระหาย มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมาพอดี พอเห็นลอเท่านั้นก็พากันด่าว่าต่างๆนานา ครูแสงกับเรืองเข้ามาห้ามปรามพวกชาวบ้านแล้วไล่ตะเพิดไม่ให้มายุ่งเรื่องคนอื่น หนึ่งในชาวบ้านไม่วายชี้หน้าลอ
“สันดานอย่างมึง อย่าเดินเฉียดบ้านกูนะโว้ย เสนียด”
เรืองบอกลอว่าอย่าไปสนใจ พวกนั้นแค่อยากด่าคนเอาสะใจเล่น ก้อนอดสงสัยไม่ได้ ชาวบ้านมาชี้หน้าด่าลอทำไม ทั้งที่เขาเพิ่งจะกลับจากช่วยปราบโจร ลอเห็นครูแสงอึกอัก จึงหันไปคาดคั้นเรืองแทนที่
“พี่ลอ...คือ...ที่พวกชาวบ้านมาด่าพี่เพราะว่านังเพื่อนไปโพนทะนาว่าพี่ลอกับอีแพงสวมเขาให้มัน แอบลักลอบได้เสียกันจนอีแพงมันท้อง เย้ยให้มันต้องเสียใจ” เรืองพูดยังไม่ทันขาดคำ ลอวิ่งหน้าตื่นออกไปทันที...
ความริษยาครอบงำจิตใจเพื่อนจนแทบไม่เหลือความเป็นคน ยืนลุ้นอยู่ใต้ถุนบ้านรอให้แพงลงบันไดที่ชำรุดอย่างใจจดจ่อ แพงเฝ้าจนพ่อหลับ จึงค่อยๆก้าวลงบันไดช้าๆ ขณะเธอจะเหยียบขั้นที่ชำรุด จิตใจสำนึกของความเป็นมนุษย์ในใจเพื่อนที่เหลือเพียงน้อยนิด สะกิดให้วิ่งไปเตือน แต่ช้าเกินไป บันไดหลุด แพงร่วงกระแทกพื้น หัวโขกเลือดไหลอาบ แต่ที่ทำให้เธอเจ็บมากกลับเป็นที่ท้องน้อย เลือดไหลเปรอะผ้าถุง
“ข้า...ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่ตั้งใจจะให้เป็นอย่างนี้ อีแพง...ข้าไม่ตั้งใจ”
แพงตระหนักทันทีว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุแต่เป็นฝีมือพี่สาวตัวเอง ปวดร้าวใจมากกัดฟันลุกขึ้นทั้งที่ยังตกเลือด เพื่อนจะช่วยประคองแต่เธอปัดมือออกแล้วเดินซวนเซจากไป คล้อยหลังไม่นาน ลอซึ่งกำลังตามหาแพงเข้ามา เห็นเพื่อนนั่งร้องไห้อยู่ที่ใต้ถุนบ้าน แถมมีกองเลือดที่พื้นก็ตกใจ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
“อี...อีแพงมันตกบันได ฉัน...ฉันไม่ได้ทำมันนะพี่ลอ อีแพงมันตกลงมาเอง”
ลอใจคอไม่ดีถามเสียงสั่นว่าแพงอยู่ไหน ก่อนจะวิ่งไปยังทิศทางที่เพื่อนชี้ เขาเร่งฝีเท้าตามหญิงคนรักจนทัน เห็นเธอทรุดลงหมดแรงใกล้บึงน้ำ รีบเข้าไปอุ้มกลับกระท่อมตัวเอง...
อาการของแพงหนักหนาสาหัสเกินความสามารถของป้าแม้นเนื่องจากเสียเลือดมาก เธอแนะให้ไปตามหมอจากอำเภอมารักษา ก้อนเสนอให้เอาแพงขึ้นเกวียนไปทีเดียวเลยจะได้ไม่เสียเวลาเทียวไปเทียวมา
“ไม่ได้หรอกเว้ย ขืนเอาอีแพงขึ้นเกวียนไปอำเภอก็เท่ากับซ้ำให้มันเจ็บหนักกว่าเดิม มันจะตายเอากลางทางไม่ว่า เอ็งควรจะรีบไปตามหมอมา ข้าไปล่ะ หมดหน้าที่ข้าแล้ว จะทำอะไรก็รีบๆทำซะ”
ก้อนกับเรืองอาสาจะไปตามหมอมาให้เอง แล้วพากันรีบร้อนออกไป แก้วทนเห็นสหายรักต้องเจ็บปวดไม่ไหว วิ่งร้องไห้ออกมาจากกระท่อม เพื่อนเข้ามาถามว่าแพงเป็นอย่างไรบ้าง แก้วโกรธแค้นมากจะเข้าไปเล่นงาน แต่เธอชักมีดสั้นขึ้นมาขู่ อ้างไม่ได้จะมามีเรื่อง แค่อยากรู้อาการของแพงเท่านั้น
“มึงพกมีดมาเพราะกลัวกูจะเอาเรื่องมึง แสดงว่ามึงเป็นต้นเหตุให้อีแพงแท้งลูกจนเจียนตายใช่มั้ย”
เพื่อนแก้ตัวเป็นพัลวันว่าไม่ได้ทำ บันไดผุพังอยู่แล้ว ลอออกมาต่อว่าว่ารู้อยู่แล้วว่าบันไดพังทำไมไม่เตือนน้อง เพื่อนถึงกับพูดไม่ออก แก้วเห็นท่าก็รู้ว่าเธอเจตนาจะให้แพงแท้งลูกจะเข้าไปเอาเรื่อง ลอต้องขอร้องไว้ แล้วไล่เพื่อนไปให้พ้น จังหวะนั้นแพงเดินหน้าซีดไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงออกมาร้องเรียกชายคนรัก
ลอรีบวิ่งไปประคองก่อนที่เธอจะล้ม สองคนต่างกอดกันด้วยความรักและคิดถึง เพื่อนทนดูไม่ไหว เดินหัวเสียออกมา ลออุ้มแพงกลับไปนอนในกระท่อม ขอให้เธออดทนอีกหน่อย เดี๋ยวก้อนกับเรืองจะพาหมอจากอำเภอมารักษา หายเมื่อไหร่ เขาจะพาเธอไปเริ่มชีวิตใหม่ด้วยกัน โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าเธอจะไม่รอดถึงมือหมอ
แพงนอนซุกในอ้อมกอดชายคนรักอย่างมีความสุข มองเขาน้ำตาคลอเบ้า เพราะรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะตาย เธอขอให้เขาจำคำพูดคำนี้ของเธอไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ได้รักเขาเพราะเขาไม่มีเจ้าของ ไม่ได้รักเพราะเหตุผลอะไรทั้งนั้น เธอรักเขาเพราะเธอเกิดมาเพื่อเขา
“ข้าไม่มีวันลืมอีแพง ความรักของเอ็งมันวิเศษแก่ชีวิตข้าและเอ็งก็ไม่ได้เกิดมาสำหรับข้าคนเดียว ข้าเกิดมาเพื่อเอ็งด้วยเหมือนกัน ทีนี้ก็นอนพักได้แล้วนะ ไอ้ก้อนกับไอ้เรืองมันกำลังพาหมอมารักษาเอ็ง”
ooooooo
ลอตื่นขึ้นในตอนเช้าโดยมีแพงอยู่ในอ้อมกอด เริ่มเป็นกังวล ป่านนี้แล้วทำไมหมอยังไม่มา บรรจงจูบริมฝีปากเธอ ก่อนจะขอตัวออกไปดูว่าหมอมาหรือยัง เธอน้ำตาไหลพราก มองตามคนรักเป็นครั้งสุดท้าย
ก้อนกับเรืองเสียเวลาทั้งคืนต้องไปตามหมอถึงตัวจังหวัด กว่าจะพามาถึงกระท่อมของลอก็สายเกินไป ลอรับไม่ได้กับการต้องสูญเสียคนรัก พยายามเขย่าตัวให้ตื่นแต่เธอนอนนิ่ง เขาช้อนตัวแพงขึ้นมาซบหน้ากับร่างไร้วิญญาณร้องไห้โฮ
“อีแพงโว้ย ข้าบอกให้ตื่น ข้าไม่ให้เอ็งทิ้งข้าไปแบบนี้นะโว้ย ลุกขึ้นมา ลุกสิวะอีแพง”
จากนั้นลออุ้มร่างแพงเดินร้องไห้มาตามถนนในหมู่บ้านเพื่อไปที่วัด โดยมีก้อน แก้วและเรืองเดินน้ำตาซึมตามมา ชาวบ้านเริ่มมุงดูโดยหนึ่งในนั้นมีเพื่อนรวมอยู่ด้วย เธอร้องถามว่าแพงเป็นอะไร
“อีเพื่อน มึงเห็นอยู่ทนโท่แล้วยังมีหน้ามาถามอีกหรือ เมียกูลูกกูต้องมาตายเพราะความหน้าซื่อใจคดของมึงไง สะใจมึงแล้วใช่ไหม มันตายไปพร้อมกับความรักที่มันมีให้กู มันไม่ใช่อีแร่ร่านอย่างที่มึงโพนทะนา มีแต่มึงนี่แหละทิ้งกูไปหาชายอื่นที่พระนคร มึงต่างหากที่ใจง่ายใจคดไม่ใช่กูกับอีแพง”
แก้วแค้นใจมากที่เพื่อนทำให้แพงต้องตาย ตบสั่งสอนแล้วสาปแช่งซ้ำก่อนจะเดินตามลอ เพื่อนจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่เห็นสายตาตำหนิของชาวบ้าน จำต้องถอยหนี ครู่ต่อมาเพื่อนกลับถึงบ้าน พลันมีเสียงดังโครมมาจากห้องนอนของพ่อ เธอตกใจรีบวิ่งไปดูเห็นพ่อนอนกองอยู่ที่พื้น ก็ประคองให้ลุกขึ้น อยากได้อะไรทำไมไม่เรียกตน พิศฝันเห็นแพงก็เลยจะไปหา เธอพยายามห้ามแต่ท่านไม่ฟังจะไปหาแพงให้ได้
“พ่อไปหาอีแพงไม่ได้หรอกจ้ะ เพราะอีแพงมันตายแล้ว”
พิศถึงกับทรุดลงกองกับพื้น เพื่อนจะช่วยพยุง เขาปัดมือออกแล้วร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเสียใจ
ooooooo
ในวันเผาศพแพงมีมิตรสหายและคนที่รักเธอมาร่วมส่งวิญญาณกันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะป่วยกระเสาะกระแสะ แต่พิศก็กัดฟันมาร่วมงานด้วย ลอเข้ามากราบขอโทษเขา ที่มีส่วนผิดทำให้แพงต้องตาย เงินที่เขาได้จากค่าหัววีระ ขอยกให้พิศทั้งหมด แล้วหยิบธนบัตรมัดใหญ่ยื่นให้
“ข้าไม่รับเงินเอ็งหรอกไอ้ลอ อย่างเดียวที่ข้ายังไม่ได้ยินจากปากเอ็ง ข้าก็จะขอฟังมันวันนี้ว่านังเพื่อนมันเลวจริงอย่างที่ใครต่อใครเล่าให้ข้าฟัง...บอกมาสิไอ้ลอ”
“ไม่มีใครโกหกอาหรอกจ้ะ แต่ถึงเวลานี้แล้ว ฉันบอกได้แค่ว่าน้ำใจอีแพงมันประเสริฐนัก ชีวิตมันมีแต่อยากให้อาให้ฉันให้พี่สาวมันมีความสุข จนเมื่อวันที่ฉันไม่เหลือใคร ก็มีแต่อีแพงที่ยังเฝ้าดูแลและยังรักฉันอย่างไม่หวังสิ่งตอบแทน ฉันจึงรักและตอบแทนความเสียสละที่มันมีให้ฉันจ้ะอา”
แม้ลอจะไม่ได้กล่าวโทษอะไรเพื่อน แต่นั่นก็เป็นคำตอบให้พิศได้รู้ว่าใครกันแน่ที่เลว จังหวะนั้นเพื่อนเดินเข้ามาหา จะมาลาศพแพงเป็นครั้งสุดท้าย พิศไม่อยากเห็นหน้าเธออีก บอกลอว่าจะขออาศัยอยู่ที่วัด จะไม่กลับไปเหยียบบ้านตัวเองอีก ขอให้เขาช่วยพาไปหาสมภารบุญ จากนั้นพากันเดินผ่านหน้าเพื่อนโดยไม่แม้แต่จะปรายตามอง เธอโวยวายอย่าทำเห็นไม่เห็นหัวกันแบบนี้ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย...
เมื่อได้มาเห็นกระท่อมตัวเองซึ่งเป็นสถานที่สุดท้ายที่ได้อยู่กับแพง ลอถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ พึมพำว่าคิดถึงเธอเหลือเกิน มีเสียงเพื่อนร้องเรียกจากด้านหลัง เขารีบปาดน้ำตาทิ้ง เดินหนีเข้าข้างในไม่สนใจ เธอเข้าไปจับข้อมือไว้ วันนี้เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง ลอสะบัดมือเธอออกไล่ตะเพิดไปให้พ้นหน้า
เพื่อนยังไม่สำนึก แก้ตัวหน้าด้านๆว่าเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นจะโทษเธอคนเดียวไม่ได้ ต้องโทษเขาด้วย เพราะเขาผิดคำสาบานว่าจะรักเธอคนเดียว จำได้ไหมว่าเขาพูดแบบนั้นกับเธอต่อหน้าพระที่ห้อยคอเขา
“แม่เพื่อน ทำไมพี่จะจำไม่ได้ พี่สาบานอะไรไว้พี่จำได้หมดเพราะพระของพ่อเตือนสติพี่ให้รู้จักผิดชอบชั่วดี ไม่เหมือนแม่เพื่อนที่ทำผิดแล้วยังหน้าด้านไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย”
เพื่อนโกรธมากตบลอหน้าหัน ทั้งคู่มีปากเสียงกัน เธอโยนความผิดมาให้เขาไม่พอ ยังโทษว่าแพงเป็นคนทำให้เขาผิดคำสาบานกับเธอ ยั่วยวนจนเขาทนไม่ไหว ลอโกรธเลือดขึ้นหน้า ยืนยันว่าแพงไม่เคยยั่วเขา ไม่เคยใช้จริตมารยาล่อลวงให้เขาตายใจเหมือนที่เพื่อนทำ
“คืนที่พี่จะได้อีแพงเป็นเมียมันว่ามันรักพี่ลอเพราะมันเกิดมาเพื่อพี่ลอคนเดียว ความรักของมันยิ่งใหญ่เกินฟ้า เกินน้ำ แต่...แต่พี่กลับย่ำมันเอาไว้แค่รอยฝ่าตีน เพราะคำสาบานที่ให้ไว้กับอีผู้หญิงสันดานชั่วอย่างมึงไง อีเพื่อน” ลอเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ขึ้นมึงขึ้นกู เพื่อนเจ็บใจชี้หน้าด่ากลับถ้าเธอชั่ว เขาก็สัตว์ดีๆนี่เอง
“สัตว์เหรอ เพราะมึงไม่สาบานมึงเลยนอกใจกูได้ ส่วนกูสาบานเลยนอกใจมึงไม่ได้ มึงคิดว่าที่กูเคยซื่อต่อมึงเพราะกูกลัวคำสาบาน...ถุย ฟังนะอีเพื่อน ให้ไฟนรกลุกขึ้นมาอยู่ตรงหน้า ให้ความฉิบหายตายโหงทุกๆประการมาสุมอยู่บนหัว ให้สาบานไว้หน้าพระสักร้อยครั้งพันหน ให้ตกนรกร้อยกัปแสนกัลป์ กูยอมหมด แต่ขออย่างเดียวในชาตินี้ ชาติที่กูได้มาพบอีแพง กูขอเป็นผัวมัน รักมันให้สมกับที่มันรักกูให้จงได้” ลอพรั่งพรูความในใจออกมาจนหมด แล้ววิ่งออกจากกระท่อม เพื่อนจะตามแต่สะดุดล้มลงเสียก่อน...
ครู่ต่อมา ลอมาถึงคอกเลี้ยงควาย เข้าไปจูงไอ้เปลี่ยวออกมา พลางพึมพำอย่างเจ็บปวดที่เพื่อนประณามหยามเหยียดเขากับแพงให้คนทั้งหมู่บ้านเกลียดชัง นั่นเท่ากับบีบให้ชีวิตของเขาสั้นลงทุกที
“บัดนี้คนที่กูรักและรักกูได้ตายไปแล้ว กูจึงหมดอาลัยที่จะอยู่อีก เมื่อมึงอยากให้กูยึดมั่นคำสาบาน กูก็จะทำตามที่กูลั่นไว้ทุกประการ ไม่ใช่คำสาบานต่อมึง แต่เป็นคำสาบานของกูกับอีแพง ความตายจะพากูไปให้ได้อยู่กับมัน” ลอพูดจบจูงไอ้เปลี่ยวไปยังคุ้งต้นไทร ลูบหัวมันอย่างรักใคร่ก่อนจะปล่อยมันเป็นอิสระ ใช้สายตะพายของไอ้เปลี่ยวมัดมือตัวเองแล้วเดินไปริมตลิ่งมองพื้นเบื้องหน้าแล้วอดนึกถึงตอนที่เคยว่ายน้ำเล่นกับแพง ผลัดกันหอมแก้มอย่างมีความสุขไม่ได้
“ในเมื่อทุกที่ไม่มีเอ็ง ข้าจึงเลือกมาตายที่นี่ตามคำสาบาน ตายอย่างที่ตั้งใจให้เป็นเยี่ยงอย่าง วันนี้บ้านสร้างอาจจะเกลียดเอ็งเกลียดข้าว่าเป็นอีแม่ใจง่ายไอ้พ่อใจคด แต่ความตายของข้านี่แหละจะพิสูจน์ว่าเอ็งกับข้าไม่ใช่นักโทษคำหมิ่น รอข้านะอีแพง ข้ากำลังจะไปอยู่กับเอ็ง ไปรักเอ็งให้สมกับที่เอ็งรักข้า อีแพง” ลอก้าวลงในน้ำจนจมมิดหัว ก่อนจะขาดอากาศหายใจ เขาเห็นแพงที่สีหน้ายิ้มแย้มปรากฏตัวในน้ำตรงหน้า เข้ามาสวมกอดเขาไว้ ร่างของลอสะดุ้งเฮือกในอ้อมกอดเธอก่อนจะจมลงใต้ผืนน้ำ...
หลังจากลอตายไม่นาน พิศก็ตรอมใจตาย ชาวบ้านพากันนับถือในความรักอันยิ่งใหญ่ที่ลอกับแพงมีต่อกัน ส่วนเพื่อนเอาแต่นั่งจมอยู่ในความทุกข์ แม้จะมีลมหายใจ แต่ก็เหมือนตายแล้วทั้งเป็น
ooooooo
–อวสาน–
ที่มาไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น