พิศอาการดีขึ้นกว่าตอนเย็นเนื่องจากมีลูกสาวสุดสวาทคอยปรนนิบัติพัดวีไม่ห่าง ถึงกับออกปากถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยป่านนี้ตนคงแย่ไปแล้วเป็นเพราะนังลูกชังคนเดียวที่ทำให้เป็นแบบนี้ ลอได้ยินพอดีรีบทักท้วง
“อาไปว่าแต่อีแพงไม่ได้หรอกจ้ะ ที่ผ่านมาไม่ใช่อีแพงเหรอที่ดูแลอามาตลอด”
พิศไม่พอใจที่ลอแก้ตัวให้แพงจนเหลิงกู่ไม่กลับ ต่อไปอย่าให้ตนได้ยินเขาแก้ตัวให้เธออีก ลอปฏิเสธว่าไม่ได้แก้ตัวแทนเธอ แค่พูดความจริงเท่านั้น พิศตัดพ้อต่อว่าเขาต่างๆนานาที่เดี๋ยวนี้เถียงคำไม่ตกฟาก แล้วไอโขลกๆ แสดงอาการเหนื่อยหอบออกมาอย่างเห็นได้ชัด เพื่อนจึงรีบตัดบท
“ฉันขอนะจ๊ะพี่ลอ ให้พ่อนอนพักเถอะนะ อย่าให้แกต้องแย่ไปกว่านี้เลย”
ลอยกมือไหว้ขอโทษพิศแล้วเดินหน้าเครียดลงไปข้างล่าง ชกต้นไม้แถวนั้นระบายความอัดอั้นที่ไม่สามารถพูดถึงเรื่องตนเองกับแพงได้ เพื่อนเข้ามากอดเอวเขาจากด้านหลัง ขอร้องอย่าทำแบบนี้ ลอสั่งให้เธอปล่อย เพื่อนต่อรองจะปล่อยก็ต่อเมื่อเขารับปากก่อนว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก เขาแกะมือเธอออกอย่างไม่ไยดี
“แม่เพื่อนจะเอาอะไรกับคำสัญญาจากปากพี่อีกในเมื่อไม่เคยเห็นมันมีความหมาย”
เพื่อนไม่อยากให้ลอปูดเรื่องชั่วที่ตัวเองก่อไว้ จึงยกเอาพิศมาอ้าง แม้เขาจะโกรธจะเกลียดจะไม่ยกโทษให้เธอ แต่ขอพ่อไว้สักคน แค่นี้ท่านก็จะแย่อยู่แล้วหากท่านรู้ความจริงที่เกิดขึ้น ท่านอาจจะรับไม่ไหว แล้วบีบน้ำตาเรียกร้องความเห็นใจ ลอขบกรามแน่น อัดอั้นตันใจสุดจะทน ชกต้นไม้อย่างแรงจนมือแตกเลือดซิบ
“ก็ได้ พี่จะไม่ทำร้ายใจอาพิศ แม่เพื่อนพอใจแล้วใช่ไหม” พูดจบลอผละจากไปทันที...
ทางฝ่ายแพงแอบมาร้องไห้อยู่ที่ซากโบสถ์เก่า ได้ยินเสียงลอร้องเรียกดังแว่วเข้ามารีบปิดปากกลั้นสะอื้นไม่อยากให้เขารู้ว่าอยู่ที่นี่ เขาขอร้องให้เธอออกมาหา เขาไม่ได้บอกอะไรอาพิศอย่างที่เธอขอเอาไว้ ขอให้สบายใจได้ แพงแอบเห็นลอเข้ามาใกล้ ขยับจะหนี แต่แก้วเข้ามาจับบ่าไว้ไม่ให้ไป เธอขอร้องทั้งน้ำตาให้ปล่อยเธอไปอย่าเพิ่งให้เจอพี่ลอตอนนี้เลย แก้วมองสหายรักทั้งสงสารและเห็นใจ ดึงเธอมากอด
“โธ่อีแพงเอ๊ย...เอ็งไปอยู่ที่เรือนริมน้ำหลังเก่าของบ้านข้าก่อน เดี๋ยวข้าจัดการทางนี้เอง” แก้วรอจนแพงลับสายตา จึงออกไปหาลอ โกหกว่าหาแพงไม่เจอแล้วขอให้เขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียวเพื่อทำใจสักพัก
“ยิ่งถ้าเจอหน้าพี่ตอนนี้คิดดูว่ามันจะยิ่งเจ็บ ขนาดไหนในเมื่อมันรักพี่ยิ่งกว่าชีวิต นะจ๊ะพี่ลอ ชีวิตอีแพงมันลำบากมาตั้งแต่เล็ก ถ้าใจมันไม่แข็งกว่าเรา มันคงโตมาไม่ได้หรอก”
ooooooo
เพื่อนไปที่วัดบ้านสร้างแต่เช้าเอาเงินที่ได้จากเจ้าคุณรัตน์ไปบริจาคหวังจะเอาหน้า ด้วงเห็นเงินมากมายถึงกับตาโตตื่นเต้น รีบเสนอหน้าเข้ามาดู สมภารบุญไล่ตะเพิดไม่ให้มายุ่ง จะไปไหนก็ไป
“โธ่หลวงพ่อ ไอ้ด้วงต้องคอยอยู่เป็นนกพิราบคาบข่าวเพราะชาวบ้านอยากรู้เรื่องพี่เพื่อนกันทั้งทุ่ง ว่าพี่เพื่อนไปได้ดิบได้ดีในพระนครกลับมาจริงๆ ไม่เหมือนพี่แรมที่ทำแสบเอาไว้กับครูไงจ๊ะ” ด้วงนึกได้ว่าครูแสงนั่งอยู่ด้วย รีบตบปากตัวเอง แล้วหันไปขอโทษ สมภารบุญเห็นเขาทำแค่นั้นน้อยไป จึงเขกหัวเต็มแรงแล้วด่าซ้ำ
“ปากเสียไม่พอยังทะลึ่งไปผสมโรงกับพวกปากหอย ปากปู วันๆไม่ทำอะไรคอยแต่สาระแนเรื่องชาวบ้าน”
เพื่อนรีบสวมบทนางเอกผู้แสนดี บอกท่านว่าไม่ต้องไปด่าว่าด้วง ถ้าพวกชาวบ้านรู้ว่าเธอกลับมาดูแลพ่อจริงๆ และยังหอบเงินที่ทำงานได้มาทำบุญบูรณะวัด เดี๋ยวพวกนั้นก็เลิกคิดกันไปเอง ด้วงเห็นด้วยกับเธอ
“ใช่จ้ะ แล้วถ้าพี่เพื่อนจัดงานแต่งกับพี่ลอให้ใหญ่โตล่ะก็ งานนี้ได้อิจฉากันทั้งบาง”
หญิงสาวยิ้มพอใจที่แผนทำตัวดูดีไม่เป็นคนเลวสำเร็จด้วยดี แม้วันข้างหน้าหากแพงคิดจะปูดเรื่องของเธอจะได้ไม่มีใครเชื่อ ส่วนเรื่องพี่ลอ เธอมั่นใจจะต้องทำให้เขาเปลี่ยนใจกลับมารักเธอเหมือนเดิม...
คำพูดของด้วงทำให้ครูแสงอดคิดมากเรื่องแรมไม่ได้ แอบมายืนน้ำตาซึมอยู่ข้างโบสถ์ เพื่อนตามมา ขอโทษที่ทำให้ชาวบ้านเอาเรื่องพี่แรมมาพูดกันอีก เขาไม่โทษเธอเพราะแรมเลวจริงๆอย่างที่ผู้คนกล่าวหา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังอยากจะรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง ไปหัวหก ก้นขวิดอยู่ที่ไหน เพื่อนโกหกว่าไม่เห็นเธออีกเลยตั้งแต่ถูกช่วยออกจากซ่อง จังหวะนั้นผู้ใหญ่ผาดเข้ามาชวนครูแสง ไปหาสมภารบุญด้วยกันเนื่องจากมีเรื่องสำคัญต้องปรึกษา แล้วหันบอกเพื่อนว่าวีระหรือเสือวีกลับมาแล้ว เธอกับลอเคยเป็นโจทก์กับมันมาก่อน
“ยิ่งต้องระวังตัวไว้ให้มากเพราะขนาดพ่อมันแท้ๆ มันยังกลับมาปล้นมาแทงเอาเกือบตาย”
เพื่อนถึงกับหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว...
วีระเหิมเกริมหนักข้อขึ้น ถึงขั้นไม่เกรงกลัวตำรวจที่ตามไล่ล่า หลอกล่อให้พวกตำรวจมาติดกับ สั่งสมุนไว้ชีวิตแค่นายเดียวนอกนั้นสังหารให้สิ้นซาก แล้วบอกกับตำรวจที่รอดตายว่าที่ตนยังไม่ฆ่าเพราะมีงานให้เขาไปทำ ตำรวจฮึดฮัดไม่ยอมทำให้ ไม้ไม่พอใจแทนลูกพี่เตะปลายคางหน้าหงาย
“อย่าอวดเก่งไปเลยคุณตำรวจ ข้าไม่ได้สั่งให้ไปทำเรื่องยากๆหรอก แค่อยากให้กลับไปบอกพ่อข้าไปบอกเจ้าหน้าที่คนอื่นให้รู้กันทั่วว่าอย่าได้คิดหาทางมาตามล่าไอ้เสือวีอีก” วีระยิ้มเจ้าเล่ห์ หันไปพยักพเยิดให้ไม้เอาปืนจากเอวมาให้ แล้วยิงขึ้นฟ้าหนึ่งนัดทำเหมือนมีกระสุนอยู่เต็มรังเพลิง ก่อนจะยัดปืนกระบอกนั้นใส่มือตำรวจ “ยิงข้าเลย โอกาสรอดกลับไปเอาผลงานของเอ็งอยู่ในมือแล้ว”
ตำรวจลังเลอยู่อึดใจก่อนจะลั่นไกใส่วีระ มีเพียงเสียงแชะกระสุนไม่ออก ลองยิงอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม วีระรีบกระชากปืนคืน แล้วยิงขึ้นฟ้า เสียงดังเปรี้ยงสนั่นหวั่นไหว ตำรวจถึงกับอึ้ง เสือร้ายคุยอวดที่ตำรวจยิงตนไม่ได้เพราะตนมีของดี จากนั้นเปิดคอเสื้อเผยให้เห็นพระเครื่องห้อยคออยู่องค์หนึ่ง
“ดูซะ แล้วเอ็งจะเข้าใจว่าทำไมข้าถึงไว้ชีวิตเอ็ง ไอ้มาด...ปล่อยมันกลับไปได้แล้ว มันต้องกลับไปบอกทุกคนว่าไอ้เสือวีมีของดี ลูกปืนยิงมันไม่เข้า ไม่ต้องเสียเวลามาตามล่า แต่ให้พวกมันเตรียมเงินเตรียมทอง เตรียมผู้หญิงเอาไว้ให้ดี ถ้าไอ้เสือวีอยากปล้นเมื่อไหร่ก็ให้เอามากองไว้หน้าบ้านจะได้ไม่มีใครตาย...ไป”
วีระพูดจบถีบหลังตำรวจให้ออกไป ทันทีที่ตำรวจลับสายตา เขาหัวเราะสะใจที่ตำรวจหลงเชื่อว่าเขาอยู่ยงคงกระพันทั้งที่เป็นแค่กลหลอกเด็ก เขานัดแนะให้ไม้เว้นกระสุนในรังเพลิงไว้สองนัดในปืนกระบอกที่ส่งให้ตำรวจยิง แล้วรีบแย่งคืนก่อนที่จะยิงนัดต่อมาซึ่งใส่กระสุนเอาไว้
ooooooo
ขณะที่ลอกำลังสุมไฟไล่ยุงให้ไอ้เปลี่ยวอยู่ที่คอกเลี้ยงควาย เพื่อนเข้ามาเตือนเรื่องวีระจะยกพวกมาบุกทุ่งบ้านสร้าง และยังเล่าเรื่องเขาอยู่ยงคงกระพันปืนยิงไม่เข้าตามปากคำของตำรวจที่รอดตายให้ฟังอีกด้วย
“พระพุทธคุณมีไว้คุ้มครองคนดีไม่ใช่โจร เรื่องนี้พ่อสอนพี่มาตลอด ตอนที่เขาถูกตำรวจยิงตาย เขาถึงให้พระที่ห้อยคอไว้กับพี่ เพื่อเตือนสติว่าพี่ต้องเป็นคนดี” ลอว่าพลางสุมไฟจนติด มีควันลอยคลุ้งไปหมด
“พี่ลอวางใจเกินไป เป็นคนดีหรือไม่ดีไม่เกี่ยวกับการที่พี่กับฉันจะถูกไอ้วีตามล้างแค้น”
ลอว่าเกี่ยวกันเพราะคนดีพระย่อมคุ้มครองและพาให้พบแต่สิ่งดีๆเหมือนที่เขาเคยเสียใจที่ถูกทรยศ แต่ไม่นานเขาก็มีคนดีๆหยิบยื่นชีวิตใหม่ให้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณความดีที่เขากับเธอคนนั้นทำร่วมกัน เขาก็คงตายทั้งเป็นไปแล้ว เพื่อนรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงแพง รีบใส่ไฟว่านังนั่นมีน้ำใจดูแลเขาก็เพราะมันปลิ้นปล้อน จ้องหาโอกาสทำดีด้วยเพื่อแย่งเขาไปจากเธอ ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่เขาคิด
“ถ้าอีแพงมันแค่จ้องหาโอกาสทำดีกับพี่ งั้นชีวิตมันก็คงว่างมากเพราะมันทำดีกับพี่ทุกที่ทุกเวลา ทั้งต่อหน้าและลับหลัง” ลอตอกหน้าอย่างเจ็บแสบ เธอโต้ไม่ยอมแพ้ที่เขาเอาแต่ด่าว่าเธอทั้งๆที่เธอบอกแล้วว่าเธอหลงผิดไปครั้งเดียว ถ้าเขายึดมั่นคุณธรมและความดีอย่างที่พูด คำว่าอโหสิคำเดียวจะให้เธอไม่ได้เลยหรือ แล้วขยับเข้าหาหมายจะกอดออดอ้อน ลอไม่เปิดโอกาสให้ แกล้งพัดไล่ควันที่สุมไฟใส่หน้าเธอเต็มๆ ก่อนจะตะโกนบอกพิศว่าสุมไฟไล่ยุงให้ไอ้เปลี่ยวเสร็จแล้ว คืนนี้เขาจะกลับไปนอนที่กระท่อมปลายนาแล้วเดินจากไป
เพื่อนแค้นใจมาก พาลโทษว่าเป็นเพราะแพงคนเดียวที่ทำให้ลอเป็นแบบนี้...
ในเวลาต่อมา ขณะผู้ใหญ่ผาดกำลังสั่งการให้ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านจัดเวรยามเฝ้าระวังภัยจากวีระกับพวก ลอเข้ามาทวงถามก้อนถึงข่าวคราวของแพง แต่ไม่ได้เรื่องอะไรเพราะแก้วปิดปากเงียบ ลอต่อว่าว่าเขากำลังจะเป็นผัวเธออยู่แล้ว บังคับให้เธอพูดแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้ ก้อนเสียงอ่อย ขืนไปเซ้าซี้กวนใจ แก้วพานไม่ยอมให้แตะเนื้อต้องตัวเขาไม่แย่หรือ ระหว่างนั้นผู้ใหญ่ผาดเดินถือคบไฟเข้ามาหา
“ไอ้ลอ เอ็งมาก็ดีแล้ว มาช่วยพวกข้าลาดตระเวนหมู่บ้านด้วยกัน”
ก้อนอาสาจะชวนลอไปลาดตระเวนแถวคุ้งต้นไทรให้ ผู้ใหญ่ผาดเห็นดีด้วย เตือนให้ลอระวังตัว ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับพวกชายฉกรรจ์ ก้อนรอจนพ่อพ้นระยะได้ยิน จึงหันไปแนะนำลอ
“เอ็งไปตามเรื่องอีแพงเถอะ ลองตามทางไอ้เรืองดู บางทีข้าว่าอาจจะได้ความ”
ลอทำตามที่ก้อนแนะนำ ทีแรกเรืองปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็น ลอต้องขู่จะหักไม้ตีระนาดที่เป็นมรดกตกทอดมาจากครูของครูแสงถ้าเขาไม่ยอมบอกว่าจะหาแพงเจอที่ไหน เรืองหนีไม่ออกจำต้องบอกที่ซ่อนตัวของเธอ...
เพื่อนคิดแผนกำจัดคู่แข่งหัวใจขึ้นมาได้ ยุให้พ่อรีบหาผัวให้แพงเพื่อที่จะได้พ้นไปจากอกพวกเราและจะได้เลิกยุ่งกับพี่ลอของตนสักที พิศไม่คิดว่าน้ำหน้าอย่างนั้นจะมีใครเอา มีแต่คนจะเข็ดขยาดมากกว่า
“แต่มันเป็นสาวแล้วนะพ่อ สะโพกผายซะขนาดนั้น รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ งานในไร่ในนาก็ทำได้หมด แค่พ่อบอกจะให้ยกสินสอดพอเป็นพิธี ขี้คร้านก็เอากันทั้งนั้น ได้ทั้งเมียได้ทั้งแรงช่วยงาน”
“เออ...เอ็งพูดมาก็เข้าท่า” พิศพยักหน้ารับ ขณะที่เพื่อนแอบยิ้มพอใจ...
ณ เรือนริมน้ำของแก้ว ลอย่องมาหาแพงเงียบๆ เกือบจะถูกเธอฟันหัวแบะเพราะคิดว่าเป็นโจร แถมโดนต่อว่าว่าทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก เขาตัดพ้อถ้าโผล่มาซึ่งหน้าเธอคงจะหนีเขาไปอีก ก็เลยต้องแอบเข้ามาเงียบๆ รอให้เธอเผลอแล้วจะรวบรัดกอดเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนอีก พูดพลางดึงเธอมากอด
“พี่ลอปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้จะหนีหน้าพี่ ฉันแค่ยังไม่อยากเจอหน้าใคร”
ลอพอเข้าใจหากเธอไม่อยากเจอพ่อเจอพี่สาว แต่ทำไมต้องไม่อยากเจอหน้าเขาด้วย หรือว่าเห็นเขาแล้วพานรู้สึกผิดต่อพี่สาวตัวเอง แพงได้แต่นิ่งอึ้ง เขาอธิบายว่าเราสองคนไม่ได้ทำผิดต่อเพื่อน จะให้เขาบอกเธอสักกี่ครั้งก็จะพูดเหมือนเดิมว่าเธอไม่ใช่เบี้ยใกล้มือที่เขาต้องรีบคว้าไว้เมื่อเวลาที่สิ้นเนื้อประดาตัว แต่เพราะน้ำใจแสนวิเศษของเธอต่างหากที่ทำให้เขารัก ตอนนี้ไม่ใช่เธอคนเดียวแล้วที่ต้องเจ็บทุกครั้งที่เห็นเขาเจ็บ
“ข้าก็เหมือนเอ็ง มันปวดใจทุกครั้งที่เห็นเอ็งร้องไห้ ยิ่งถ้าเอ็งต้องทุกข์ทรมาน ข้ายิ่งอยากจะขอให้ความทรมานนั่นมาสิงอยู่ในตัวข้าแทน อีแพงเอ๊ย ข้าอยากป่าวร้องบอกให้รู้ทั่วทั้งบ้านสร้างว่าเอ็งเป็นเมียรักของข้า แต่เพราะเอ็งขอไว้ข้าถึงต้องกลั้นใจหุบปาก รับปากกับข้านะอีแพง อาพิศหายดีแล้วเอ็งจะหุบปากข้าอีกไม่ได้”
“จ้ะพี่ลอ” แพงตื้นตันน้ำตาคลอเบ้า ลอจูบหน้าผากเธอเบาๆแล้วดึงมากอดแนบอก
ooooooo
แพงหลับในอ้อมกอดลออยู่ที่เรือนริมน้ำกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น เธอรู้สึกตัวก่อน นั่งมองเขาด้วยแววตาเปี่ยมรัก ลอแกล้งละเมอว่ารักเธอมากจะขอกอดให้สมรักแล้วไขว่คว้ามือไปในอากาศ แพงยิ้มขำกับท่าทางนั้น
“ขนาดฝันยังฝันว่ารักฉันเลย ฉันเชื่อแล้วจ้ะว่ารักของพี่เป็นของวิเศษแก่ฉัน” ไม่พูดเปล่าเธอหอมแก้มเขาเบาๆเพราะคิดว่ายังไม่ตื่น อยู่ๆลอลืมตาโพลงแล้วดึงเธอมากอด
“โบราณว่าฝันใกล้ตื่นจะเป็นจริง ไม่คิดว่าจะจริงเสียยิ่งกว่าจริง” ลอหัวเราะชอบใจทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรัก...
ด้านวีระกับพวกยังแสดงความเหี้ยมโหดไม่หยุดหย่อน ปล้นฆ่าเจ้าทุกข์ตายอนาถแถมฉุดลูกสาวหน้าตาสะสวยของเขาติดไม้ติดมือมาด้วย วีระไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอ มาดถึงกับบ่นอุบ
“โธ่พี่วี ฉันรู้ว่าพี่ยังฝังใจอยู่กับแม่เพื่อน แต่สวยหยาดฟ้าอย่างแม่เพื่อนจะหาได้ง่ายๆที่ไหน เอาสวยน้อยกว่าไปแก้ขัดก่อนเถอะจ้ะ หรือถ้าพี่ไม่อยากได้ก็เอามาให้ฉันก็ได้”
วีระผลักหญิงสาวให้มาดไปอย่างไม่สนใจ เขารีบกระชากเธอเข้าห้องปิดประตู เสียงหญิงสาวกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวดังลั่น จังหวะนั้นไม้เข้ามารายงานว่าคนของเราที่ส่งไปดูลาดเลาแถวทุ่งบ้านสร้างเพิ่งกลับมาแจ้งว่าพวกนั้นรู้เรื่องของลูกพี่แล้ว ตอนนี้กำลังเตรียมคนไว้รอรับมือกันยกใหญ่
“ฮึ...คิดจะรับมือกับข้าเหรอวะ...ไอ้มาด พอได้แล้ว เอาอีนั่นออกมา”
“อะไรเหรอจ๊ะพี่วี ฉันกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม” มาด ในสภาพเกือบเปลือยโวยวายพร้อมกับลากหญิงสาวที่เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยออกมาจากห้อง วีระไม่ให้เขาแตะต้องเธออีก เพราะจะใช้เธอเป็นจดหมายเตือนไปให้ลอกับเพื่อนรู้ว่าเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่ใกล้จะหมดแล้ว...
ข่าวพิศอยากให้แพงมีผัวแพร่สะพัดไปทั่วทุ่งบ้านสร้างรวดเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง แต่กว่าเจ้าตัวจะรู้เรื่องก็เป็นตอนที่ไปยืนเก็บยอดกระถินริมทางเข้าหมู่บ้าน แล้วมีชายหนุ่มสองคนเสนอตัวให้เธอเลือกจะเอาคนไหนทำผัว แพงโกรธมาก ตรงรี่กลับบ้านต่อว่าพ่อว่าทำแบบนี้กับตนได้อย่างไร เพื่อนยิ้มร้ายเข้ามาทันที
“ไม่ใช่พ่อ แต่ข้าเป็นคนป่าวประกาศให้ทั้งหมู่บ้าน เขารู้เองเพราะเอ็งมันหนักข้อดื้อด้านเข้าไปทุกวัน รีบๆ มีผัวไปซะบ้านนี้จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะเอ็งอีก”
แพงยืนกรานไม่เอาหน้าไหนทำผัวทั้งนั้น ขืนใครมายุ่งจะเอาเลือดหัวมันออก เพื่อนอ้างเป็นคำสั่งของพ่อที่ให้เธอมีผัว เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องทำตาม แพงยอกย้อน พ่อสั่งหรือว่าพี่เพื่อนเสี้ยมให้พ่อสั่งกันแน่ พิศออกรับแทนลูกสาวคนโปรดว่าใครสั่งก็เหมือนกัน ถ้าเธอยังดื้อด้านก็จะโดนทั้งตนและเพื่อนเฆี่ยนได้เหมือนกัน เธอไม่หวั่น อยากจะเฆี่ยนก็เชิญตามสบาย แต่เธอไม่ยอมให้ใครมาบังคับให้มีผัวเด็ดขาด เพื่อนเห็นพ่อฮึดฮัดจะเอาเรื่อง อาสาจะจัดการให้เอง เดี๋ยวพ่อออกแรงมากไปจะล้มป่วยอีก
“ที่มันดื้อด้านหัวเด็ดตีนขาดไม่ยอมทำตามเราสั่งนั่นก็เพราะมันจ้องจะเอาพี่ลอของฉันไปทำผัว มันหวังว่ามารยาของมันจะทำให้พี่ลอช่วยมันได้” เพื่อนเจตนายั่วโมโหแพงต่อหน้าพ่อ เธอตกหลุมพรางที่พี่สาวขุดไว้ โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงถึงกับด่าว่าหยาบๆคายๆขึ้นมึงขึ้นกู ระบายอารมณ์เสร็จก็เดินเลี่ยงออกมา
พิศไม่พอใจมากคว้าไม้เรียวเดินตามจะไปเอาเรื่องโดยมีเพื่อนตามไปอีกทอดหนึ่งอย่างสะใจ เขาตะโกนสั่งให้แพงกลับมาขอโทษพี่สาวที่พูดจาหยาบคาย แพงไม่ยอมขอโทษเพราะเธอเป็นอย่างที่ตนด่าจริงๆ เพื่อนได้ทีปรี่เข้าไปตบน้องหน้าหัน แพงหันขวับมาจ้องเขม็ง
“เอาเลยอีเพื่อน มึงอยากลงมือกับกูก็เชิญ กูจะไม่ตอบโต้มึง แต่มึงต้องรู้เอาไว้นิดนึง กูก็ไม่เคยคิดจะแย่งคนที่จะเป็นผัวมึง แต่เพราะกูรักกูถึงต้องการเห็นคนที่กูรักได้สุขได้รับการถนอมน้ำใจ”
“ได้ยินไหมพ่อ มันกล้าบอกว่ามันรักพี่ลอ มันจ้องจะแย่งพี่ลอไปจากฉันจริงๆ”
สองพี่น้องโต้เถียงกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร แพงเอาเรื่องของพี่สาวที่ก่อไว้ที่พระนครมาด่าว่า เธอรีบอ้อนพ่อว่าแพงเอาเรื่องไม่จริงมาพูด ท่านอย่าไปเชื่อ แล้วแย่งไม้เรียวในมือพ่อมากระหน่ำตีน้องเพื่อให้หยุดปูดเรื่องความเลวของตัวเอง แพงสู้กลับผลักเธอกระเด็น เพื่อนฟ้องพ่อทันทีว่าแพงกำเริบคิดจะสู้พี่ตัวเอง
“อีแพง ถ้ามึงทำนังเพื่อนเจ็บตัวอีก คนที่ลงมือจะเป็นกู” พิศสีหน้าขึงขัง เพื่อนได้ทีที่มีพ่อถือหาง ฟาดแพงไม่ยั้ง คราวนี้เธอยืนนิ่ง ปล่อยให้ตี แต่สายตาจับจ้องไปที่พ่อ
“พ่อดูเอาไว้นะ คนอย่างอีแพงเจ็บได้เพื่อพี่ลอ ไม่ตอแหลหน้าด้านเหมือนอีเพื่อน”
ooooooo
บริเวณลำกระโดง ระหว่างที่เรืองกำลังคุยกับลอเรื่องที่เขาจับปลาได้เต็มข้อง มีเรือแจวลำหนึ่งลอยตามน้ำเข้ามา ทั้งสองคนมองสงสัย ก่อนลอจะลุยน้ำเข้าไปดูใกล้ๆ ถึงกับผงะ เรืองแปลกใจ ร้องถามว่า เจออะไร เขาไม่ตอบ ลากเรือลำนั้นเข้าฝั่ง เรืองเห็น ศพหญิงสาวชาวบ้านในสภาพเกือบเปลือยก็ตกใจ
“ฉิบหายแล้ว คนตายนี่หว่า”...
ครู่ต่อมา ศพของหญิงสาวถูกนำมาให้ผู้ใหญ่ผาดกับก้อนตรวจสอบ สักพักสองพ่อลูกออกมาบอกลอกับเรืองที่รอฟังข่าวอย่างใจจดจ่อว่านี่เป็นศพของนังอ้าย ลูกสาวทิดกล่ำ ที่บ้านเพิ่งถูกวีระกับพวกปล้นฆ่าตายยกครัวเมื่อวันก่อน ส่วนเธอหายตัวไป ไม่นึกว่าจะต้องมาเจอในสภาพนี้
“ที่สภาพศพนังอ้ายมันโดนทารุณมากขนาดนี้ เป็นเพราะความตั้งใจของไอ้วีระที่อยากใช้ศพของนังอ้ายเป็นจดหมายเตือน” ก้อนว่าแล้วมองพ่อสีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นผู้ใหญ่ผาดยื่นเศษกระดาษยับยู่ยี่เปื้อนเลือดให้ลอดู ใจความในจดหมายเขียนไว้ว่ารายต่อไปคือนังเพื่อนกับไอ้ลอ...
เพื่อนยังคงกระหน่ำตีแพงจนตัวเองหอบเหนื่อย ส่วนคนถูกตีก็ทรุดลงกับพื้นแทบลุกไม่ขึ้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยไม้เรียวเลือดซิบ พิศเห็นสภาพลูกสาวคนเล็กแล้วเริ่มจะสงสาร บอกให้เพื่อนพอได้แล้ว แค่นี้เธอก็น่าจะหลาบจำบ้างแล้ว เพื่อนไม่วายขู่ หากเธอยังกล้าทรพีกับพ่อกับตนอีก จะตีให้ตายคามือ แพงหาเกรงกลัวไม่ ท้าทายให้ตีให้ตายตอนนี้ได้เลย เพราะเธอจะไม่ยอมให้เพื่อนหาผัวให้เด็ดขาด
“ฉันว่าหนังมันหนาเกินไม้เรียวแล้วพ่อ ฉันจะเอามันไปขังไว้ในห้องไม่ต้องโผล่หัวออกมาให้พ่อต้องเสียใจจนกว่ามันจะสำนึก ไป...ไปกับข้าเดี๋ยวนี้อีแพง” เพื่อนลากน้องถูลู่ถูกังขึ้นบ้าน
เมื่อได้อยู่ตามลำพังในห้องนอน เพื่อนเสนอทางเลือกให้แพงสองทาง คือไปจากทุ่งบ้านสร้างหรือจะอยู่ให้พ่อหาผัวให้ แพงยืนกรานมีทางเดียวเท่านั้นที่จะกันตนจากพี่ลอคือตนต้องตายเสียก่อน ระหว่างนั้นมีเสียงลอตะโกนเรียกแพงดังขึ้น เพื่อนชะงัก ขณะคนที่ถูกเอ่ยชื่อถึงได้ทียิ้มเย้ย
“ได้ยินพี่ลอเขามาตามหากู ถึงกับเนื้อเต้นเลยสิที่เดี๋ยวนี้เขามาถึงบ้านแล้วไม่เรียกหามึง...ถ้าเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับกู มึงนึกออกใช่ไหมอีเพื่อนว่าคนอย่างพี่ลอจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงยังไงบ้าง กับพ่อเขาคงไม่ แต่กับมึง กูบอกได้เลย แค่เขายังนับถือมึงเป็นน้องเขาก็ถือว่าบุญของมึงแล้ว”
เพื่อนหาว่าแพงจะเสี้ยมให้ลอเกลียดตนเพื่อเอาคืน เธอไม่มีวันทำแบบนั้นทั้งที่มีโอกาสไม่รู้กี่ร้อยครั้ง ดังนั้นเรื่องที่เพื่อนทำร้ายตนในวันนี้ พี่ลอไม่มีวันรู้เด็ดขาด เพราะตนไม่ต้องการให้เขาได้ชื่อว่าทำร้ายผู้หญิง
ลอยังคงร้องเรียกแพงอย่างต่อเนื่อง ในเมื่อไม่มีเสียงขานตอบ จึงเดินมาที่หน้าห้องนอน เพื่อนเปิดประตูออกมาพอดี เขาถามหาแพงอยู่ในนั้นหรือเปล่า จะเอาปลาที่เพิ่งจับได้มาให้เธอไปทำกับข้าว เพื่อนโกหกว่าไม่อยู่ รีบดึงแขนเขาออกห่างจากประตู อาสาจะเอาปลาไปจัดการให้เอง พลางชวนคุยเรื่องที่วีระกับพวกไปปล้นบ้านทิดกล่ำเมื่อวานนี้เพื่อเบนความสนใจ ลอเองก็จะมาเตือนเธอถึงเรื่องนี้เช่นกัน
“พี่เพิ่งเจอศพนังอ้ายลูกสาวทิดกล่ำเมื่อกลางวันนี้เอง ไอ้วีมันฆ่านังอ้ายแล้วใส่เรือลอยมาตามคลอง มันยัดจดหมายใส่ปากศพนังอ้ายมาเตือนพี่กับแม่เพื่อนว่ารายต่อไปจะเป็นเรา”
เพื่อนกลัวมากโผกอดลอแน่น ขณะที่แพงแอบดูอยู่ในห้องอดเป็นกังวลไม่ได้
ooooooo
ระหว่างที่ลอ เพื่อนและพิศนั่งล้อมวงกินมื้อเย็นด้วยกัน เรื่องที่คุยไม่พ้นเรื่องวีระปล้นฆ่าไม่เว้นแต่ละวันทั้งที่ผู้ใหญ่ผาดจัดเวรยามระวังภัยรอบหมู่บ้าน ทั้งกลางวันกลางคืน พิศเตือนให้ลอระวังตัวไว้บ้าง ได้ข่าวมาว่าวีระมีของดีทำให้ปืนยิงไม่เข้า เขาไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ อยากให้มันโผล่มาเร็วๆด้วยซ้ำจะได้ลากคอเข้าคุก
“พี่ลออย่าไปท้าอย่างนี้สิ เกิดมันยกโขยงชุมเสือของมันมาจริงๆ ฉันไม่อยากเป็นเหมือนนังอ้ายมันนะ” เพื่อนกลัวจัดถึงกับกินข้าวไม่ลง เดินหน้าเครียดออกไป พิศมองตามเป็นห่วง
“ไอ้ลอ ข้าก็มีแต่เอ็งคนเดียวเท่านั้นที่จะฝากผีฝากไข้ไว้ได้ ถือซะว่าตอบแทนบุญคุณที่ข้าเลี้ยงเอ็งมาจนโต เอ็งต้องดูแลนังเพื่อนให้ดี อย่าให้ใครมาทำร้ายนังเพื่อนได้ เอ็งรับปากข้าได้ไหม”
ลอนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรับปาก หลังกินข้าวเสร็จ ลอรีบกลับไปที่กระท่อมตัวเองค้นปืนเก่าของพ่อขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับเพื่อนมาตามเขากลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน เนื่องจากพ่อของเธอไม่วางใจเรื่องวีระ
“แม่เพื่อนไม่ต้องมาตามพี่หรอก พี่ตั้งใจจะไปเวรยามดูแลให้ที่บ้านอยู่แล้ว เลยมาค้นเอาปืนเก่าของพ่อพี่ติดตัวไว้รับมือไอ้วีระกับพวก” ลอว่าแล้วเอาปืนเหน็บเอว เพื่อนจับมือเขามาแนบแก้ม ขอบใจเขามากที่คอยเป็นห่วงเป็นใย เธอก็มีแค่เขาเท่านั้นที่จะฝากผีฝากไข้ ลอดึงมือออกอย่างเย็นชา แล้วหันไปหยิบดาบมากระชับ แล้วดึงมีดเล่มเล็กอีกเล่มยื่นให้เพื่อนเผื่อเกิดอะไรขึ้นจะได้ใช้ป้องกันตัว
“ขอบใจจ้ะพี่ลอ ถ้ามีพี่อยู่ดูแล ฉันก็คงไม่ได้ใช้มันหรอก”
“ระวังไว้ก็ดี เพราะแม่เพื่อนคงไม่ได้อยู่ในสายตาพี่ตลอด หน้าที่พี่คือต้องดูแลทุกคนในบ้านทั้งอาพิศและอีแพง” ลอจงใจเน้นคำว่า “อีแพง” ก่อนจะเดินออกจากกระท่อม เพื่อนมองตามไม่พอใจ...
ค่ำวันเดียวกัน ชายชาวบ้านพร้อมอาวุธครบมือ รวมทั้งเรืองและด้วงต่างมารวมตัวกันที่บ้านผู้ใหญ่ผาดเพื่อฟังก้อนเล่าเรื่องของนังอ้ายและเรื่องคำขู่ลอกับเพื่อนของวีระ จากนั้นผู้ใหญ่ผาดจัดสรรให้ออกตรวจเวรยามรอบหมู่บ้านเป็นคู่ๆเพื่อจะได้คอยช่วยเหลือกัน และเตือนทุกคนอย่าประมาท ตำรวจฝีมือดีๆยังเสียท่าให้พวกวีระมาแล้ว เพราะของดีที่ลูกปืนทำอะไรมันไม่ได้ แล้วสั่งให้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัว...
วีระรู้เรื่องการจัดเวรยามของชาวทุ่งบ้านสร้างเพราะส่งคนไปคอยดูความเคลื่อนไหว แล้วประกาศต่อหน้าสมุนให้รับรู้กันทั่วว่าการกลับมาทุ่งบ้านสร้างของตนครั้งนี้ ต้องการแก้แค้นลอ รวมทั้งทุกคนที่นั่น
“ถึงเวลาที่พวกมันจะโดนข้าเผาให้ราบเป็นหน้ากลอง” วีระหัวร่อร่า แล้วสั่งการให้บุกทุ่งบ้านสร้างทันที
ooooooo
ก้อนได้ด้วงเป็นคู่หู ถือคบไฟเดินลาดตระเวนมาตามทางโดยที่ด้วงซ้อมจ้วงแทงดาบในมือไปด้วย ดาบเสียบต้นกล้วยดึงไม่ออก ก้อนเห็นท่าไม่ได้การไล่เขากลับไปอยู่กับสมภารบุญจะได้ไม่มาเกะกะคนอื่น
ด้วงถึงกับเซ็ง แต่ยังไม่ทันจะขยับไปไหน ได้ยินเสียงเอะอะดังขึ้น ชายหนุ่มในหมู่บ้านคนหนึ่งโซเซออก มาจากข้างทางในสภาพเลือดท่วม ก่อนจะล้มลงตรงหน้าก้อน
“ช่วย...ช่วยด้วย พวก...พวกมัน บุก...เข้ามาแล้ว” พูดได้แค่นั้นเขาก็ขาดใจตาย
พลันแสงเพลิงที่สมุนของวีระเผาบ้านเรือนชาวบ้านลุกโชนขึ้น เผยให้เห็นพรรคพวกที่ออกลาดตระเวนกำลังต่อสู้กับพวกคนร้าย ก้อนรีบเข้าไปช่วย ด้วงได้แต่ยืนตะลึงทำอะไรไม่ถูก พอตั้งสติได้ค่อยๆถอยหนี แต่เห็นศพ
ชาวบ้านที่นอนจมกองเลือด ก็เกิดฮึดขึ้นมา ควงดาบตามก้อนเข้าไป...
ขณะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นที่หมู่บ้าน ลอนั่งลับดาบอยู่ที่แคร่ใกล้คอกเลี้ยงควาย สายตาไม่ได้จับจ้องอยู่กับงานตรงหน้า กลับชะเง้อมองขึ้นไปบนบ้านเพราะอยากเจอหน้าแพง ที่สุดก็ทนไม่ไหวร้องเรียกเธอเบาๆ
“อีแพง...ข้ารู้ว่าเอ็งอยู่ในนั้นคนเดียว ลงมาหาข้าหน่อยเถอะวะอีแพง”
เงียบไม่มีเสียงขานตอบ ลอขยับเข้าไปใกล้ๆ เอาก้อนหินปาไปที่หน้าต่างห้อง ถ้ายังไม่ออกมาจะปีนขึ้นไปหาเอง แพงที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยหวาย ตัดสินใจคว้าผ้ามาคลุมตัว แล้วเปิดหน้าต่างออกมา เป็นจังหวะเดียวกับลอปาก้อนหินพอดี โดนหัวเธอเต็มๆถึงกับร้องโอ๊ย ลอขอโทษแล้วขอร้องให้เธอลงมาพบ
สักพักแพงมีผ้าคลุมตัวปกปิดรอยหวายลงมาหาลอที่ใต้ถุนบ้าน เตือนว่าตอนนี้เราไม่ควรออกมาเจอกันตามลำพัง เขารู้เรื่องนั้นดี แต่อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าเธอรู้เรื่องวีระแล้วหรือยัง แพงได้ยินพ่อกับพี่เพื่อนพูดถึง
“มันตั้งใจกลับมาคราวนี้ถ้าไม่ได้ล้างแค้นพี่ มันคงไม่ไปง่ายๆ พี่ต้องระวังตัวให้มากนะจ๊ะพี่ลอ”
“เอ็งไม่ต้องห่วงข้าหรอกอีแพง ข้ารับมือมันได้แน่ ห่วงก็แต่เอ็งนี่แหละ” ลอพูดจบดึงแพงมากอด เธอถึงกับร้องลั่นเจ็บแผลที่ถูกเฆี่ยน เขาซักว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโกหกว่าไม่มีอะไร แล้วขอตัวขึ้นบ้าน ลอเพิ่งสังเกตเห็นเธอมีผ้าคลุมตัวมิดชิด ลองดึงผ้าคลุมออก ต้องตะลึงที่เห็นเนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยหวาย
“อีแพง นี่เอ็งโดนตีมาขนาดนี้เลยหรือ เกิดอะไรขึ้น อาพิศตีเอ็งใช่ไหม เขาตีเอ็งทำไม” ลอถามเป็นชุด แพงอึกอักไม่รู้จะตอบอย่างไร เขาเห็นคนรักเจ็บก็พลอยเจ็บไปด้วยฮึดฮัดขึ้นไปถามอาพิศเองว่าตีทำไม
“ฉัน...ฉันไปหัวเด็ดตีนขาดกับพ่อกับพี่เพื่อน ไม่ยอมให้เขาบังคับหาผัวให้ฉันจ้ะพี่ลอ”
ลอโกรธมากจะไปคุยกับสองพ่อลูกให้รู้เรื่อง แต่แพงรั้งไว้ ถูกตีแค่นี้เธอทนได้ ขอร้องอย่าไปมีเรื่องกับพ่อกับพี่เพื่อน ลอยอมไม่ได้ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ อาพิศคงต้องหาผัวให้เธอแน่ เขาจะไปบอกความจริงให้ท่านรู้เรื่องของเรา จะปล่อยให้เธอต้องทนให้ท่านเข้าใจผิดต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
“อีแพง นี่แหละถึงเวลาที่ต้องเป็นไงเป็นกันแล้ว ถ้าข้าปกป้องเอ็งไม่ได้ ข้าก็ปกป้องใครไม่ได้อีกแล้ว” ลอแกะมือแพงออก ขยับจะขึ้นเรือน แต่ต้องชะงักเมื่อเรืองเดินนำเพื่อนเข้ามาเตือนว่าวีระกับพวกบุกเผาบ้านชาวบ้านวอดไปหลายหลังแล้ว ตอนนี้ผู้ใหญ่ผาดกับพวกเรากำลังรับมือพวกนั้นอยู่ เพื่อนพุ่งมาจับมือลอ
“พี่ลอ ไอ้วีระมันเอาจริงแน่ๆ มันไม่กลัวพวกเรา มันถึงกล้าขู่กล้าบุกเข้ามาอย่างนี้ ฉันกลัวจ้ะ กลัวมันจะมาเอาตัวฉันไป” เพื่อนน้ำตาคลอกอดลอไว้แน่น เขาหันมองแพงสีหน้ากระอักกระอ่วน เธอกลั้นใจปลอบ
“มีพี่ลออยู่ทั้งคน เขาไม่ปล่อยให้พี่เพื่อนเป็นอะไรไปหรอก พี่ลอพาพี่เพื่อนขึ้นไปบนบ้านเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันกับไอ้เรืองจะช่วยดูลาดเลาให้” แพงไม่รอให้ลอพูดอะไร ดึงเรืองออกไปทันที
ooooooo
ที่ถนนในหมู่บ้าน ก้อนเสียทีให้สมุนของวีระและกำลังจะถูกทำร้าย ด้วงเข้ามาจ้วงแทงสมุนคนนั้นล้มคว่ำทั้งที่หลับตาปี๋ ก้อนต้องสั่งให้ลืมตาได้แล้ว เขาฆ่ามันตายแล้ว ขอบใจเขามากที่ช่วยชีวิตตนไว้ ด้วงได้ทีคุยโอ่ ทีหน้าทีหลังอย่าดูถูกเขาอีก ระหว่างนั้นผู้ใหญ่ผาดนำกำลังเข้ามาช่วยพวกสมุนเสียเปรียบเพราะคนน้อยกว่าพากัน
ล่าถอย ผู้ใหญ่ผาดเข้ามาถามลูกชายว่าเป็นอย่างไรบ้าง ด้วงคุยอวดถ้าไม่ได้ตนช่วยไว้ ป่านนี้เขาคงเสียลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปแล้ว ผู้ใหญ่ผาดดีใจที่ทั้งคู่ไม่เป็นอะไร ด้วงมองไปรอบๆแล้วเอะใจ ตั้งแต่พวกเราสู้กับพวกคนร้ายอยู่ที่นี่ ยังไม่เห็นหัววีระกับสมุนคู่ใจ มีแต่พวกลิ่วล้อหางแถว ก้อนคิดคล้อยตามคำพูดของเขา สีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวลขึ้นมาทันที...
ด้านเพื่อนถือโอกาสที่ลอมาเฝ้าระวังอยู่บนชานเรือน เข้าไปกอดออดอ้อนออเซาะว่ากลัววีระมาก อย่าทิ้งเธอไปไหน เธอมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะฝากชีวิตไว้ได้ ถ้าเขาจะไม่รักเธออย่างคนรักแล้ว ก็ขอให้รักอย่างน้องที่เคยอุ้มชูกันมา ลอดันเพื่อนออกห่างสีหน้าเย็นชา เธอรีบทรุดตัวลงกับพื้นพนมมือไหว้
“อย่าเกลียดฉันเลยนะจ๊ะพี่ลอ น้องสาวคนนี้สำนึกผิดและพร้อมรับการลงโทษแต่มันควรมาจากน้ำมือของพี่ไม่ใช่คนอื่น หากพี่จะเอามีดกรีดหัวใจฉันให้สาสม นั่นฉันก็ยังได้ตายด้วยน้ำมือพี่และได้รับการอโหสิจากน้ำใจของพี่...พี่ลอจ๋า ขอให้ชีวิตของน้องสาวคนนี้อยู่ในกำมือพี่ด้วยเถอะจ้ะ” ว่าแล้วเพื่อนก้มกราบแทบเท้า ลอใจอ่อนดึงให้ลุกขึ้นและยอมยกโทษให้ เธอโผกอดเขาร้องไห้ดีใจ เขาเลยต้องกอดตอบปลอบใจ
เพื่อนที่อยู่ในอ้อมแขนลอยิ้มสะใจให้แพงที่มองขึ้นมา เรืองไม่อยากให้มีเรื่องกัน ชวนแพงไปหลังบ้านจะได้ไม่เห็นอะไรที่ไม่อยากเห็น แล้วแนะว่าอย่าไปใส่ใจสิ่งที่เพื่อนพยายามยั่วโมโห เธอก็รู้ดีว่าลอเป็นคนพูด
คำไหนคำนั้น ถ้าเขาบอกว่ารักเธอแล้ว เขาไม่มีวันใจอ่อนกลับไปรักเพื่อนอีก แพงไม่ได้คิดอะไร แค่อยากดูว่าพี่เพื่อนจะหน้าด้านไปถึงขนาดไหน ระหว่างนั้นไม้ย่องเข้ามาใช้เชือกรัดคอเรือง แพงจะเข้าไปช่วยก็ถูกมาดเอามีดจ่อหน้า เธอเป็นห่วงสหายรักที่เริ่มหายใจไม่ออก สั่งให้ไม้ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้
“อยากให้ปล่อยไอ้เรือง เอ็งก็ต้องเรียกไอ้ลอให้ออกมาก่อน” ไม้เห็นเธอเฉย รัดคอเรืองแน่นขึ้นอีก
แพงจึงต้องทำตาม ลอได้ยินเสียงร้องของแพง รีบผลักเพื่อนออกคว้าดาบจะลงไปดู เธอรั้งเขาไว้ขอร้องอย่าทิ้งเธอไว้คนเดียว แพงมีเรืองช่วยดูแลอยู่แล้ว ลอยืนยันจะไปช่วยแพง แล้วกระโจนลงเรือนทันที...
ไม้เล่นงานเรืองสลบเหมือด ส่วนมาดใช้สันมือทุบท้ายทอยแพงถึงกับทรุด ก่อนจะหมดสติ เธอเห็นลอวิ่งเข้ามาพร้อมดาบ ไม้โดดขวางเลยโดนล่อฟันดาบใส่ไม่ยั้งจนตั้งรับไม่ทัน มาดเห็นเขาเพลี่ยงพล้ำ รีบวางแพงลง แล้วเข้าไปช่วย ลอต่อสู้กับสองโจรชั่วอย่างดุดัน โดย
ไม่ล่วงรู้ว่านี่เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ วีระกับสมุนอีกสองคนอาศัยจังหวะนั้นย่องขึ้นไปลักพาตัวเพื่อนที่อยู่บนบ้านเพียงลำพัง
ทางด้านลอฟันแขนมาดเลือดสาด ส่วนไม้โดนกำปั้นของเขาไปหลายหมัดจนซวนเซ ทั้งคู่เห็นว่าสู้เขาไม่ได้พากันเผ่นหนี ลอเข้าไปประคองแพง เห็นเธอฟื้นขึ้นมาอย่างปลอดภัยก็โล่งใจ ทันใดนั้นมีเสียงเพื่อนร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้น แพงเป็นห่วงพี่สาวมาก รีบบอกให้เขาไปช่วย จากนั้นไม่นาน ก้อนกับด้วงตามมาสมทบ พอรู้ว่าเพื่อนถูกวีระกับพวกลักพาตัวไป โดยมีลอกำลังไปช่วย ทั้งคู่รีบตามไปช่วยเขาอีกแรงหนึ่ง...
ที่กลางป่าทึบ ขณะเพื่อนกำลังจะเสียทีให้วีระ ลอเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เขาไม่พอใจสั่งให้สมุนสองคนรุมเล่นงาน ทีแรกลอเสียเปรียบถูกรุกไล่ถอยร่นไม่เป็นขบวน แต่พอตั้งหลักได้ก็อัดพวกสมุนล้มคว่ำล้มหงาย วีระเห็นท่าไม่ดี ชักปืนยิง เพื่อนเอาตัวเองขวางไว้โชคดีกระสุนแค่เฉียดแขน
วีระจะยิงซ้ำ แต่ลอชักปืนของพ่อที่เหน็บเอวออกมายิงได้ก่อน กระสุนถูกมือเลือดสาดปืนหลุดกระเด็น พวกสมุนเห็นลูกพี่เสียท่า เข้าไปรุมเล่นงานลออีกครั้ง จังหวะนั้นก้อนพุ่งเข้ามาถีบพวกสมุนเซถลา
“ไอ้ลอเอ็งรีบพาแม่เพื่อนออกไป ทางนี้ข้ารับมือเอง”
ลอพยักหน้ารับ ใช้มือกดแผลที่แขนของเพื่อนแล้วพยุงออกมา ด้วงเห็นวีระที่มือได้รับบาดเจ็บพยายามกระเสือกกระสนจะหยิบปืนที่ตกพื้น ปรี่เข้าไปเตะปืนทิ้งแล้วเอาดาบชี้หน้า
“ไอ้เสือวีระ นี่น่ะเหรอวะมหาโจรที่แม้แต่ลูกปืนก็ทำอะไรไม่ได้ ถุย หลอกลวงทั้งเพ วันนี้เอ็งโดนเด็กวัดลากคอเข้าตะรางแน่” ด้วงอ่อนหัดไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมวีระถูกเขาใช้มีดที่เหน็บไว้ด้านหลังแทงซ้ำหลายครั้งจนล้มลง ก้อนหันมาเห็นก็ตกใจ ถีบสมุนของวีระกระเด็นแล้วเข้ามาประคอง พวกโจรชั่วสบช่องพากันหนีหายไปในความมืด ด้วงทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตายอนาถต่อหน้าต่อตาลอ เพื่อนและก้อน
ooooooo
การบุกมาแก้แค้นลอครั้งนี้ นอกจากวีระจะเจ็บตัวแล้ว พวกสมุนยังถูกตำรวจกวาดจับไปหมด แถมผู้คนก็เลิกเกรงกลัวเขาเพราะมีคนเอาไปโพนทะนาว่าแค่โดนลอยิงปืนใส่มือบาดเจ็บ วีระก็วิ่งหนีหางจุกก้น และการที่เขาฆ่าด้วงตายทำให้ชาวบ้านโกรธแค้น รวบรวมคนออกไล่ล่าเขาอีกด้วย มาดรีบเสนอแนะ
“งั้นฉันว่าเราอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้วรีบหนีกลับไปชุมโจรของเราเถอะอย่างน้อยก็ยังมีพวกเราอยู่ที่นั่นอีก”
“นี่กูต้องหนีไอ้ลออีกแล้วหรือวะ คราวนี้กูไม่หนีเปล่าแน่ไอ้ลอมึงกับกูต้องได้เห็นดีกัน” วีระเจ็บแค้นใจ...
การตายของด้วงทำให้ทุกคนเสียใจมาก โดยเฉพาะแพงกับแก้วซึ่งสนิทสนมกับเขามาตั้งแต่เด็ก...
ที่วัดบ้านสร้าง ขณะครูแสงกับชาวบ้านผู้หญิงกำลังช่วยกันดูแลรักษาอาการบาดเจ็บให้กับพวกผู้ชายที่ต่อสู้กับพวกของวีระเมื่อคืน รวมทั้งเพื่อนด้วย พิศปรี่เข้ามาถามไถ่ลูกสาวสุดสวาทว่าเป็นอย่างไรบ้าง ครูแสงช่วยตอบคำถามแทนว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พวกเราช่วยทำแผลให้เธอแล้ว พิศขอบใจเขามาก
“เฮ่อ จับตัวไอ้วีระกลับมาได้เมื่อไหร่ หมู่บ้านเราคงต้องทำบุญล้างซวยกันขนานใหญ่”
จังหวะนั้นเรืองวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกทุกคนว่าวีระกับพวกที่เหลือฉวยโอกาสตอนที่พวกเรามารวมตัวกันอยู่ที่วัดเข้าไปขโมยวัวกับควายหายไปเกือบเกลี้ยงหมู่บ้าน พิศและเพื่อนเป็นห่วงเครื่องมือทำมาหากินรีบ กลับไปดู เจอแพงกับลอยืนอยู่ที่คอกเลี้ยงควายว่างเปล่า ได้แต่มองอย่างเจ็บแค้นใจ...
ด้วยแรงยุยงของเพื่อน กอปรกับเป็นห่วงชีวิตควายคู่ใจ ลอตัดสินใจจะไปตามไอ้เปลี่ยวคืน และสะสางแค้นกับวีระในคราวเดียวกัน แพงไม่พอใจมาก รอจนเพื่อนเข้าครัวต้มยาหม้อให้พ่อ ตามมาต่อว่าว่าไปยุพี่ลอให้ตามล่าวีระทำไม ทำแบบนี้เท่ากับส่งเขาไปหาเรื่องตาย สองพี่น้องมีปากเสียงกันรุนแรง ถึงขั้นจะลงไม้ลงมือกัน แต่มีเสียงพิศตะโกนถามเพื่อนเสียก่อนว่ายาหม้อของตนได้หรือยัง ทั้งคู่จึงเงียบเสียงได้
แต่เพื่อนไม่วายขู่ “ปากเก่งไปเถอะอีแพง พี่ลอไม่อยู่ ข้ากับเอ็งได้เห็นดีกันแน่”...
แม้จะเป็นกังวลกับการไปครั้งนี้ของลอ แต่ในเมื่อเป็นความตั้งใจของเขา แพงก็ไม่ขัดขวาง เพราะเชื่อว่าเขาเป็นคนดี ทั้งผีและพระของเทิดจะคุ้มครองให้เขากลับมาอย่างปลอดภัย ลอดึงเธอมากอดแล้วหอมแก้ม เพื่อให้มั่นใจในความรัก ทั้งคู่พากันไปที่คุ้มต้นไทรสาบานว่าทั้งชีวิตและจิตใจจะมีแต่กันและกันเท่านั้น ลอ ให้คำมั่นอีกว่าจะกลับมาหาเธอให้ได้ และการกลับมาครั้งนี้ทุกคนจะต้องรู้ความจริงเรื่องของเราสองคน...
ก้อนเองก็จะร่วมเดินทางไปกับลอ แก้วอดเป็นห่วงไม่ได้ บอกให้เขาระวังตัวเองดีๆ และขอคำมั่นจากเขาว่าจะต้องกลับมาแต่งงานกับเธอ เขาสาบานไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะต้องกลับมาหาเธอให้ได้...
นอกจากลอกับก้อนแล้ว ยังมีชายฉกรรจ์ฝีมือดีของหมู่บ้านอีกหลายคนที่ร่วมเดินทางไปล่าตัววีระด้วย โดยทั้งหมดจะตามไปสมทบกับตำรวจจากอำเภอ แพงแก้วและเรืองมาส่งลอกับก้อนที่ท่าน้ำ ลอกำชับแพงว่าช่วงที่ตนไม่อยู่ อย่าไปมีปากเสียงกับพ่อและพี่สาว ให้เธอหลบไปอยู่ที่กระท่อมของเขา แล้วฝากเรืองดูแลแพงแทนเขาด้วย อย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอเด็ดขาด เรืองรับปากจะดูแลเธออย่างดี
แพงยืนส่งลอจนเรือลับสายตา อยู่ๆเธอรู้สึกวิงเวียนจะเป็นลม เนื่องจากไม่ได้กินไม่ได้นอนมัวแต่เป็นห่วงชายคนรัก แก้วอาสาจะไปตามเขากลับมาให้ แต่เธอห้ามไว้ ด้วยไม่อยากเป็นตัวถ่วงเขา
“ก็ได้ แต่เอ็งต้องกลับไปพักนะอีแพง เดี๋ยวข้าจะหาข้าวให้เอ็งกิน”
ooooooo
ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนที่รอนแรมอยู่ในป่า ลอถึงได้รู้ว่านี่เป็นแผนการที่วีระวางไว้ตั้งแต่ต้น เขาไม่ได้จะลักวัวลักควายรวมทั้งไอ้เปลี่ยวไปขาย แต่อยากจะให้ลอออกตามล่า ลอจึงตัดสินใจจะลุยเดี่ยว บอกก้อนว่าไม่ต้องตามตนเอง ให้พาช่วงที่ป่วยเป็นไข้ป่าอาการหนักกลับไปพร้อมกับตำรวจ
“ข้าให้ตำรวจพาไอ้ช่วงไปแล้วเพราะข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เอ็งไปตามไอ้เปลี่ยวกลับมาคนเดียวเด็ดขาด”
ชายฉกรรจ์จากทุ่งบ้านสร้างที่เหลือจะขอตามไปช่วยลอด้วย เพราะวีระไม่ได้สร้างความแค้นไว้กับเขาคนเดียว แต่ฝากไว้กับพวกเราทั้งหมู่บ้าน...
ขณะที่ลอกับพวกไล่ล่าวีระอยู่กลางป่าอย่างไม่หยุดหย่อน เพื่อนเห็นแพงวิ่งมาอาเจียนหน้ากระท่อมของลอ เข้าไปถามว่าทำไมอยู่ที่นี่ พ่อเรียกหาจะให้ไปช่วยดำนา เธอไม่ค่อยสบายเพิ่งอาเจียนไปเมื่อครู่นี้
“อีแพงถ้าเอ็งไม่สบายแล้วมาโผล่หัวที่กระท่อมพี่ลอทำไม”
แพงมาช่วยเก็บกวาดทำความสะอาดกระท่อมไว้รอรับพี่ลอกลับ เพื่อนไม่พอใจ อ้างว่านี่เป็นหน้าที่ของคู่หมั้นอย่างตน แล้วไล่เธอให้ไปช่วยพ่อดำนา ระหว่างนั้นแก้วกับเรืองเดินหน้าเครียดเข้ามาแจ้งว่ามีข่าวไม่ดีจากอาผู้ใหญ่ว่าลอกับพวกที่ไปตามล่าวีระหายตัวไป...
ข่าวนี้ทำให้แพงไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ข้างคอกไอ้เปลี่ยวที่ตอนนี้ว่างเปล่า เพื่อนรำคาญเข้ามาต่อว่าว่าร้องไห้ราวกับจะแช่งให้พี่ลอตาย แพงต่อว่ากลับว่าเป็นเพราะเธอที่ไล่เขาไปตกหลุมพราง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอต้องรับผิดชอบ เพื่อนบอกปัดเรื่องอะไรจะต้องรับผิดชอบ แพงด่าเธอว่าเห็นแก่ตัว สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรจากแรมที่เป็นได้แค่นางแพศยา เพื่อนโกรธจัดตบน้องหน้าหัน
“นับแต่นี้ไป มึงกับกูขาดกัน อย่ามาเรียกกูว่าพี่มึงอีกอีแพง” เพื่อนชี้หน้าอาฆาต ขณะที่แพงค่อยๆลูบท้องน้อยตัวเอง เป็นห่วงพี่ลอจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่
ooooooo
ที่มาไทยรัฐ
