อติเทพกลับบ้านในสภาพที่อรอุมาเห็นแล้วตกใจถามว่าไปทำอะไรมาเสื้อผ้าถึงหลุดลุ่ยอย่างนี้ ถามอำๆว่า
“อย่าบอกนะว่าพี่กับยายดาหวัน...”
“ถ้าง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ นี่ขนาดความจำเสื่อมนะ แสบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
แล้วอติเทพก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้อรอุมาฟังอย่างเจ็บใจว่า เมื่อคืนตนพาดาหวันเข้าโรงแรมม่านรูด
ดาหวันถามว่าพาตนมาที่ไหน อติเทพทำเสียง โรแมนติกบอกว่า
“ที่ที่เราจะมีความสุขด้วยกันไง” แล้วโน้มตัวเข้ากอดหมายจูบ ถูกดาหวันเอามือกั้นไว้ไล้คางเบาๆ เหมือนจะอยู่ในอารมณ์เดียวกันแต่เธอกลับตบหน้าเขาแล้วผลักออกโวยใส่ไม่ยั้ง
“เมายาหรือไง! ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าฉันเที่ยวกับคุณ เพราะฉันสนุก ถ้าคุณทำให้ฉันหมดสนุกเมื่อไร เราก็จบกัน” อติเทพอ้อนว่าตนแค่อยากทำให้เธอมีความสุข “ฉันอยากมีความสุขแบบไหน ฉันเลือกเอง คุณทำตามที่ฉันสั่งพอ อย่าเกินคำสั่ง ไม่งั้นคุณจะไม่เหลืออะไรเลย อย่างเช่นรถคันนี้ที่ใช้อยู่”
“ผมขอโทษ ผมรักคุณ อย่าโกรธผมเลยนะ”
“หึ...ฉันไม่ใช่เด็กประถมนะ เก็บคำหวานของคุณไว้หลอกยายนภาเถอะ สำหรับฉัน คุณเป็นแค่เพื่อนเที่ยวสนุกๆเท่านั้นแหละ แล้วจำไว้ด้วยว่าอย่าพาฉันมาเหยียบที่กระจอกๆแบบนี้อีก”
อรอุมาหัวเราะถามว่าแสดงว่าที่แล้วมาเขายังไม่เคย...พูดอย่างไม่อยากเชื่อว่าเป็นไปได้อย่างไร อติเทพบอกว่าดาหวันคบกับตนเพื่อประชดพ่อที่จับหมั้นกับกานต์เท่านั้นเอง อรอุมาติงว่าดาหวันก็หลงเขาอยู่ไม่ใช่หรือไม่อย่างนั้นจะให้เงินเขาหรือ
“หึ...เงินนั้นมันก็แค่ราคาอาหารที่คนรวยกินแค่มื้อเดียว ดาหวันจึงไม่คิดมากที่จะให้ฉัน ดาหวันเป็นผู้หญิงฉลาดก็จริง แต่ก็ทิฐิมากเช่นกัน ยิ่งพ่อดาหวันแรง ดาหวันก็ยิ่งแรงกลับ ฉันเสียเวลาทุ่มเททำตัวดีให้ดาหวันไว้ใจจนเกือบสำเร็จอยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุนั้นเสียก่อน สิ่งที่ฉันจะได้ไม่ใช่แค่เศษเงิน แต่เป็นมรดกทั้งหมดของดาหวัน เพราะงั้นฉันจะไม่ยอมให้สิ่งที่ฉันทำมามันสูญไปง่ายๆหรอก”
อติเทพพูดอย่างผิดหวังแต่ไม่ยอมแพ้ ยังคิดหาทางที่จะเอาชนะดาหวันให้ได้
ooooooo
ปีเตอร์มาประชุมที่บริษัทของกานต์เพื่อฟังกานต์รายงานโปรเจกต์ที่ปีเตอร์จะมาร่วมทุนด้วย กานต์รายงานตามความจริง แต่ก็ถูกปีเตอร์ถ่วงเวลาซักไซ้ซ้ำบอกว่าไม่มั่นใจ กานต์บอกว่ามีข้อสงสัยอะไรให้ถามได้
ปีเตอร์แสดงความไม่เชื่อมั่นในศักยภาพการทำงานของบริษัท อยากให้ทบทวนแผนทั้งหมดอีกครั้ง แต่พอกานต์บอกให้เสนอมา ปีเตอร์ก็ขอกลับไปคิดทบทวนก่อน
กานต์รู้ทัน ปรารภกับจิตราว่าปีเตอร์หมายถ่วงเวลาทำให้งานไม่เสร็จตามโครงการเพื่อบริษัทเราจะถูกปรับ และอาจถูกยกเลิกสัญญากันไปเลย
กานต์รู้ทันความคิดของปีเตอร์ เขาเครียดและคิดหนัก
ooooooo
ธวัชที่ถูกพรรณีบีบคั้นกดดันให้หาเงิน 10 ล้านไปใช้หนี้ให้มาเฟียอิทธิไม่ได้ ซ้ำแม่ยังเอาสร้อยมรกตของดาหวันไปจ่ายเป็นดอกแล้วด้วย
ธวัชเสียใจที่ตนแก้ปัญหาให้แม่ไม่ได้ โทษว่าตัวเองเป็นลูกอกตัญญู ดื่มเหล้าจนเมามาย เจนจิราพบเข้าจึงพาไปส่งบ้าน ระหว่างทางเจนจิราถามไถ่ว่าทำไมถึงต้องกินเหล้าเมาขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาไม่เคยประพฤติแบบนี้เลย พอรู้ถึงปัญหาของเขาเจนจิราตกใจถามว่าคุณป้าเอาเงินไปทำอะไรตั้ง 10 ล้าน ธวัชได้แต่หัวเราะหึๆ ประชดตัวเองแต่ไม่บอก
วันนี้เจนจิราก็ตกใจแทบช็อก เมื่อเห็นธวัชปีนระเบียงที่ห้องทำงานแล้วกระโดดลงไป นึกว่าเขาจะฆ่าตัวตาย แต่ที่แท้เขาเห็นลูกแมวติดอยู่ที่ระเบียงจึงไปช่วย เขาบอกเจนจิราที่ยังไม่หายตกใจว่า
“พี่เห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้หรอก จะตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทิ้งปัญหาให้แม่กับน้องรับผิดชอบกันสองคนได้ยังไง” เจนจิราถามว่าแม้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาทำกระนั้นหรือ
“แน่นอน ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่ยังไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงเลย”
“แมนสุดๆ พี่ธวัชเป็นผู้ชายที่น่ารักที่สุดเลย รู้ไหมคะผู้หญิงที่เป็นแฟนพี่คงโชคดีที่สุดที่ได้ผู้ชายที่เป็นคนดีแล้วก็รักครอบครัวแบบนี้” ธวัชเขินที่เจนจิราชม หลับตาเคลิ้ม ค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือที่เลื่อนถ้วยกาแฟให้ พูดตะกุกตะกักอย่างประหม่าว่า
“เอ่อ...อืม... คือ...พี่ดีใจมากที่น้องเจนรู้ความจริงแบบนี้แล้วไม่รังเกียจพี่ พี่...พี่...ชอบน้องเจนมานานแล้ว”
แต่พอเงยหน้าขึ้นอีกที ธวัชก็ผงะเมื่อเห็นว่าตนกำลังกุมมือแม่บ้านที่เอากาแฟมาให้ เหลียวมองหาเจนจิรา เห็นเธอกำลังเล่นกับลูกแมวที่เขาไปอุ้มมาจากระเบียงอยู่อีกมุมหนึ่ง ไม่ได้ฟังตนพูดเลย เขินแม่บ้านจนทำหน้าไม่ถูก
ooooooo
นทียังมุที่จะเอาชนะดาหวันให้ได้ วันนี้นัดเธอไปทานข้าวเล่าเรื่องงานของกานต์ให้ฟังแล้วพูดออกตัวว่าตนเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาเล่าให้เธอฟังหรือเปล่า
ดาหวันปัดว่าปีเตอร์กับกานต์จะมีเรื่องอะไรกันเป็นเรื่องของเขา แต่การที่กานต์ต่อยหน้าปีเตอร์นั้นเป็นเรื่องโง่มาก สมควรแล้วที่เขาจะเขี่ยพีเคทิ้ง แต่กานต์เป็นสามีตนถ้าข่าวออกไปตนก็ขายหน้า และออฟฟิศของตนเป็นบริษัทเงินทุนกลัวจะมีผลกระทบกับบริษัทตนตรงนี้มากกว่า
นทีได้จังหวะเสนอว่าตนจะช่วยพูดกับปีเตอร์ให้ ดาหวันขอบคุณ บอกว่าถ้าเขาช่วยพูดย่อมมีน้ำหนักอยู่แล้ว ทำเป็นอ่อยว่าชักอิจฉารุจิกาเสียแล้วที่มีแฟนเก่งอย่างนี้
นทียอดาหวันว่าทั้งฉลาดทั้งสวยแถมเซ็กซี่กว่าก่อนอีก บ่นตัวเองว่า “ทำไมผมถึงเพิ่งได้คุยกับคุณดานะ”
“เราคุยกันตอนนี้ ก็ยังไม่ช้านี่คะ” ดาหวันอ่อย แต่ขณะนทีกำลังจะต่ออารมณ์กันติดนั่นเอง อติเทพก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ ตำหนินทีว่าน่าจะเอาเวลาไปชวนรุจิกามากกว่ามาควงแฟนชาวบ้านถ่ายรูปอวดไปทั่วกรุงเทพฯแบบนี้
ดาหวันทำเป็นตื่นเต้นว่าอติเทพมาได้อย่างไร เขาบอกว่าเห็นในเฟซบุ๊กของเธอ ดาหวันทำเป็นตกใจขอโทษนทีบอกว่าตนไม่ทันได้คิด
“ไม่เป็นไรนี่ครับ” นทีหวานกับดาหวันแล้วหันไปขึงขังกับอติเทพว่า “คุณใช้คำผิดไปมั้ง แฟนชาวบ้าน เท่าที่ผมรู้ตามกฎหมาย คุณดาก็ไม่ใช่แฟนคุณเหมือนกัน”
อติเทพอวดอ้างว่านทีคงเพิ่งคุยกับดาหวันเลยไม่รู้ว่าตนกับเธอสนิทกันมาตั้งแต่ก่อนเธอแต่งงานเสียอีก ทั้งคู่คุยทับกันไปมาจนนทีขอให้ดาหวันเป็นคนตัดสินดีกว่า
พอดีดาหวันได้รับโทรศัพท์ เธอมองไปนอกร้านแล้วโบกมือทักเจนจิราที่เดินอยู่หน้าร้านแล้วขอตัวกับสองหนุ่มเดินออกไปหาเจนจิราที่นัดกันไว้ พอเธอลุกเดินไป สองหนุ่มต่างก็จะตามแต่ก็กันกันไปมาจนดาหวันหายไปกับเจนจิรา
ooooooo
ดาหวันกับเจนจิราเดินหนีสองหนุ่ม เจนจิรามองหน้าเพื่อนสาวอย่างประเมินที่เห็นมากับสองหนุ่ม ดาหวันทำเป็นพูดติดตลกว่า ขอโทษทีเสน่ห์แรงไปหน่อย ช่วยไม่ได้ ดาหวันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ เจนจิรามองอย่างพิจารณาถามว่า
“ความจำดากลับมาแล้วจริงๆเหรอ ดาแต่งตัวเหมือนเดิม แต่งหน้าเหมือนเดิม แต่แววตาดา...” ดาหวันตัดบทกลัวเพื่อนจับได้ ถามว่าถ้าเธอไม่ชอบที่ตนกลับมาเป็นคนเดิมแล้วมาหาตนทำไม “ไม่ใช่นะ ไม่ว่าดาเป็นยังไง เจนก็ยังเป็นเพื่อนดาเหมือนเดิม” ดาหวันเร่งว่ามีอะไรให้ว่ามาเลยเพราะตนมีนัดทำเล็บตอนห้าโมง
“ดารู้เรื่องพี่ธวัชบ้างหรือเปล่า”
เพียงเจนจิราเอ่ยถึงธวัชเท่านั้น ดาหวันยักไหล่ดักคอว่าอย่าบอกนะว่าเจนจิราสนใจผู้ชายที่ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว คนแบบนี้ไม่อยู่ในสายตาตนแม้แต่นิดเดียว แต่ถ้าผู้หญิงจืดๆอย่างเธอก็โอเค
“เจนไม่ได้มาพูดเรื่องตัวเอง แต่เจนอยากพูดเรื่องสร้อยมรกตที่หายไปกับเงิน 10 ล้านที่ธวัชต้องรับผิดชอบ”
พอเจนจิราพูดเรื่องนี้ ดาหวันก็สนใจขึ้นมาทันที
ฝ่ายนทีกลับถึงบ้านอย่างหัวเสีย ครองขวัญบอกพี่ชายว่าตอนนี้ดาหวันกลับมาจำได้แล้ว อติเทพก็ต้องกลับมาจี๋จ๋าด้วยเป็นเรื่องธรรมดา นทีถามว่าแบบนี้แล้วตนจะเดินหน้าได้อย่างไร
“อติเทพมันก็เป็นแค่หมาหวงก้าง คอยเฝ้าดาหวันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว และขวัญเชื่อว่าถ้าแผนของเราดำเนินไปด้วยดีตามที่เราวางไว้ตอนนี้ พี่หาโอกาสใกล้ชิดนังดาบ่อยๆ เดี๋ยวมันก็เสร็จพี่จนได้ อติเทพทำอะไรไม่ได้หรอก” นทีบอกว่าให้มันจริงเถอะ ถ้าอติเทพมาวุ่นวายมากแผนของเราจะเสีย “ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่เอานังดาให้ได้ก็พอ อย่าให้สิ่งที่ขวัญอุตส่าห์ลงทุนเสี่ยงดึงตัวทุเรศอย่างปีเตอร์มาเสียเปล่า ส่วนเรื่องอติเทพ ขวัญจะจัดการให้เอง”
ooooooo
ดาหวันได้ข้อมูลจากมารตีเรื่องสร้อยมรกตของเธอว่าเวลานี้ถูกอิทธิที่เป็นนายทุนเงินกู้ของพรรณียึดไปแทนดอกเบี้ยแล้ว ดาหวันถามว่าพรรณีเอาเงินจำนวนมากมายไปทำอะไร
“รู้สึกว่าจะเอาไปลงแชร์น้ำมันนี่แหละ แล้วก็โดนหลอกเหมือนกันถึงไม่มีเงินมาคืนเธอไงล่ะ” ดาหวันบ่นว่าโลภมากกลัวเสียชื่อแต่ไม่กลัวตาย “ใช่...เฮียอิทธินี่ขึ้นชื่อมากนะ จู่ๆ อาจจะโดนอุ้มไปไม่รู้ตัวก็ได้ ทางที่ดีที่สุดคือต้องเอาเงินมาจ่ายให้ได้ เรื่องถึงจะจบ” แล้วเร่งดาหวันว่า “เธอจะเอายังไงต่อบอกมาได้เลยนะ”
“หนี้ป้าพรรณฉันไม่สนหรอก แต่สร้อยของฉัน ฉันก็ควรต้องได้คืนสิ ขอบใจมากนะ ที่ช่วยสืบเรื่องนี้ให้” ดาหวันวางสายจากมารตีด้วยความว้าวุ่นใจว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
พอลงมาเจอกานต์ เขาทักทายอย่างร่าเริงหยอกเย้าจนเธอค่อยคลายเครียด แต่เธอก็เหน็บว่า ให้เขาเอาเวลาที่มายั่วเย้าตนไปทบทวนเรื่องออฟฟิศเขาดีกว่า ได้ข่าวว่าปีเตอร์อยากทบทวนสัญญาใหม่อีกทีไม่ใช่หรือ พูดกระชากความรู้สึกของกานต์ให้ไปกังวลเรื่องงานแล้วดาหวันก็ฉวยโอกาสผละจากเขาไป
ดาหวันไปขึ้นรถที่สมกำลังเช็ดอยู่ สมจะขับรถให้ ดาหวันจะขับเองแล้วขึ้นรถขับถอยพรืดจนสมหลบแทบไม่ทันแล้วเร่งพุ่งออกไป ประจวบดูอยู่ที่ระเบียงถอนใจเบาๆกับพฤติกรรมของดาหวัน กานต์เดินมายืนดูด้วย ประจวบถามว่า
“นี่...เราได้หนูดาคนเก่ากลับมาสมบูรณ์แบบ 100 เปอร์เซ็นต์แล้วใช่ไหม”
“นั่นสิพ่อ พ่อว่าผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะ”
“ยังไง แกก็คือสามีหนูดาที่ถูกต้องตามกฎหมาย และยังต้องดูแลหนูดาให้ปลอดภัยจากคนที่รายล้อมอยู่เหมือนเดิม”
“เขากลับมาเป็นแบบนี้ ใครจะกล้าทำอะไรเขาอีกล่ะพ่อ เขาอาจไม่ต้องการให้เราดูแลแล้วก็ได้ แต่เอาเถอะ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ก็แล้วกัน” กานต์พูดปลงๆ ประจวบตบบ่าลูกชายทั้งให้กำลังใจและขอบใจในที
ooooooo
จู่ๆดาหวันก็ไปหาปีเตอร์ที่ห้องพักในโรงแรม ยิ้มให้อย่างยั่วยวน ชูขวดไวน์ที่หิ้วมาให้ดูบอกว่า
“ถ้าไวน์สองขวดนี้ไม่หมด ฉันจะไม่กลับออกไปจากห้องของคุณ”
“ว้าวววว...” ปีเตอร์อุทานอย่างอัศจรรย์ใจ ถอยให้ดาหวันเข้าไปในห้อง ซึ่งมีกล้องวงจรปิดติดอยู่
อีกด้านหนึ่ง ดาหวันก็ยื่นซองขาวให้ธวัช เขาตกใจ ดาหวันพูดอย่างเลือดเย็นว่า
“ดาขอพูดตรงๆก็แล้วกัน ไตรมาสที่ผ่านมาผลประกอบการของบริษัทลดลงฮวบฮาบ ดาคงปล่อยให้พี่อยู่ลอยหน้าในบริษัทไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะ”
“แต่เรื่องนี้ที่ประชุมก็ทราบแล้วนี่ครับ ว่าเศรษฐกิจประเทศคู่ค้าของเราไม่ดีมันเลยสะดุดไปบ้าง”
“ให้โอกาสพี่สักครั้งเถอะ พี่ยอมทุกอย่าง พี่ออกจากงานไม่ได้จริงๆ” ธวัชตามไปคุกเข่าขอร้อง ดาหวันจึงมอบซองสีน้ำตาลให้ สั่งหน้าขรึม
“นี่เป็นรายละเอียดและสถานที่นัดพบนักลงทุนเกรดเอ ที่ดาอยากให้เขามาร่วมทุนกับเรา ดานัดไว้เรียบร้อยแล้ว เห็นแก่ความเป็นญาติของเรา ดาจะให้โอกาสนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพี่ธวัชเจรจาไม่สำเร็จ ทำให้เขามาร่วมทุนกับเราไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาให้ดาเห็นหน้าอีก!” ดาหวันพูดอย่างไม่แคร์
“ถ้าไม่ใช่เพราะหนี้ก้อนนั้น พี่คงไม่ทนให้ดามาดูถูกแบบนี้แน่!!” ธวัชมองซองในมือพึมพำอย่างคับแค้นใจ
ooooooo
ฝ่ายพรรณีก็พารุจิกาไปพบนายหัวเฒ่าคนหนึ่งที่ร้านอาหาร พอพบกันก็แนะนำว่านี่คือลูกสาวตน นายหัวเอามือกุมหัวใจจนพรรณีตกใจจะเรียกรถพยาบาล นายหัวเฒ่ารีบห้าม
“ไม่ต้อง คุณนาย ผมยังไม่ตาย...น้องสวยอย่างแรง ทิ่มกลางใจพี่บ่าวเลยนิ...เห็นหน้าน้องปุ๊บก็รู้ปั๊บ นี่ล่ะ เมียในอนาคตของผม...” แล้วถือวิสาสะยกมือโอบรุจิกา เธอทำท่าจะวีนใส่ ถูกพรรณีแอบหยิกที่ใต้โต๊ะ แต่พูดยิ้มแย้มกับนายหัวว่า
“นายหัวอย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิคะ ลูกสาวเดี๊ยนเสียหายแย่”
“ฮ่าๆๆ วัยรุ่นก็ใจร้อนอย่างนี้ล่ะคุณนาย ผมจะพูดตรงๆไม่อ้อมค้อมแล้วกัน ผมยินดีใช้หนี้ให้ทุกบาททุกสตางค์ แลกกับการเป็นเมียน้อยของลูกสาวคุณนาย” เห็นรุจิกาทำท่าจะวีนเมื่อรู้ว่าแม่พาตนมาขาย นายหัวเฒ่าหัวเราะร่า “ฮ่าๆๆไม่ต้องห่วงน่าคนสวย ถึงจะเป็นบ้านเล็ก พี่บ่าวก็จะจัดทุกอย่างไม่ให้น้อยหน้าบ้านใหญ่เด็ดขาด” แล้วทำท่าจะหอมแก้มถูกรุจิกาผลักจนหน้าหงายแล้วคว้าชามแกงราดหัวทันที
พรรณีตกใจสุดขีด นายหัวถามว่าเธอทำบ้าอะไรไม่อยากได้เงินใช้หนี้แล้วใช่ไหม
“เออ...ฉันยอมตายซะยังดีกว่าเป็นเมียน้อยไอ้เฒ่าโสโครกไร้รสนิยมอย่างแก” รุจิกาสะบัดหนีออกจากร้านไปเลย พรรณีรีบลุกตามตะโกนเรียกให้หยุดเดี๋ยวนี้ “ไม่ต้องมาพูดอะไรอีกแล้วนะคะ ถ้ารุรู้ว่าแม่จะพารุมาหาไอ้เฒ่าหัวงูนั่น รุไม่มีทางมากับแม่หรอก” ถูกพรรณีด่าว่าไอ้ลูกชั่ว ทำทุกอย่างพังหมดแล้ว ทุบตีจนรุจิการ้องว่าเจ็บ ก็ด่า
“แค่นี้ยังน้อยไป กว่าจะหาคนยอมจ่ายเงินสิบล้านมันไม่ได้หาได้ง่ายๆเลยนะ นังเด็กโง่! โง่ๆๆๆๆ!!”
“แม่นั่นแหละเสียสติไปแล้วใช่ไหม ถึงกับขายลูกกิน” ถูกพรรณีตบเพียะ!รุจิกาอึ้งถาม “แม่...แม่ตบรุทำไม”
“ฉันทำทุกอย่างเพื่อแกนะ เป็นเมียน้อยไอ้แก่นั่นมันก็ยังดีกว่าโดนไอ้มาเฟียพวกนั้นจับไปขายตัวในซ่อง”
สองแม่ลูกต่างนิ่งอึ้งไปด้วยความเจ็บปวด พริบตานั้นรถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอดขวางหน้า ลูกน้องอิทธิกรูลงมา สองแม่ลูกตกใจตะโกนให้คนช่วย แต่ถูกสมุนของอิทธิโปะยาสลบจนหมดสติแล้วอุ้มทั้งสองขึ้นรถตู้ไป
ooooooo
สั่งงานธวัชแล้ว ดาหวันแอบไปดูการทำงานนั่งในล็อบบี้โรงแรมยกหนังสือพิมพ์อ่านบังหน้า แต่ตาชำเลืองสังเกตการเคลื่อนไหวของธวัช
เจ้ากรรม! กำลังกระหยิ่มกับแผนการของตนที่ดำเนินไปด้วยดี จู่ๆกานต์ออกจากห้องอาหารในโรงแรมมาเห็น เขาตรงมาทักทันที ไม่ทักธรรมดาแต่ตรงเข้ากอดหมับราวกับอยู่กันในที่รโหฐานจนดาหวันผลักไสโวยวายให้ปล่อย ถูกกานต์ถามว่า รักจะเป็นผู้หญิงมั่นแซ่บอย่างเธอ แคร์สายตาชาวบ้านด้วยหรือ ดาหวันตวาด “จะมากไปแล้วนะ”
“อย่ามาทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนหน่อยเลยน่า ผมรู้นะที่ทำเป็นหน้าบางอยู่เนี่ยไม่ใช่เพราะเป็นผู้ดีมีมารยาท แต่กลัวว่ากิ๊กเก่ากิ๊กใหม่จะมาเห็นล่ะสิ”
ดาหวันถูกกานต์เกใส่เธอเกทับอย่างทันควัน แกล้งล้มลงบนโซฟาแล้วตะโกนว่าถูกคนโรคจิตรังแกร้องขอความช่วยเหลือ จนกานต์ถูกการ์ดมาล็อกตัวออกไป เธอหัวเราะสะใจที่กำราบกานต์ลงได้
ฝ่ายธวัชพอขึ้นไปหาปีเตอร์ที่ห้องพัก ปีเตอร์ นึกว่าเป็นสาวที่นัดมา พอธวัชถามว่าเขาคือปีเตอร์ใช่ไหม ปีเตอร์ก็ย้อนถามอย่างรู้ก่อนแล้วว่า “คุณคือคนของ
ดาหวัน?”
เมื่อรู้ว่าใครเป็นใครแล้ว ธวัชเอาแฟ้มใส่สัญญาร่วมทุนพร้อมเอกสารโบรชัวร์บริษัทวางเพื่อประกอบการคุย
“ครับ...ผมอยากจะแนะนำเกี่ยวกับบริษัทของเราสักเล็กน้อย เพื่อประกอบการตัดสินใจการร่วมทุนของคุณ”
ธวัชยังไม่ทันคุยอะไร ก็มีสาวสวยสองคนพุ่งเข้ามาโอบปีเตอร์ซ้ายขวา ปีเตอร์โอบกอดทักอย่างกระเหี้ยน กระหือรือ
“มากันแล้วเหรอ นางฟ้าของฉัน” แล้วหันบอกธวัช “ซอรี่นะธวัช ไอต้องลงไปสปากับนางฟ้าสองคนนี้แล้ว”
ธวัชมึน อึ้ง แต่ไม่ทันพูดอะไร ปีเตอร์บอกว่าตนไม่มีเวลาแล้ว ตัดบทเอาดื้อๆว่า
“งั้นเอาอย่างนี้ก็แล้วกัน” แล้วเปิดสัญญาที่วางบนโต๊ะเซ็นแกร๊กทันที “เรียบร้อยแล้วนะ ไอไปล่ะ” ว่าแล้วก็โอบสองสาวไปทันที ทิ้งธวัชให้นั่งงงแล้วงงอีก พอนึกได้ก็ร้องบอก
“คุณปีเตอร์ คุณจะไม่อ่านสัญญาก่อนหรือครับ แก้ไขไม่ได้แล้วนะครับ” แต่ปีเตอร์ก็ไม่สนใจ พอเริ่มหายมึนก็พึมพำ
“อะไรกัน ทำไมมันง่ายอย่างนี้ล่ะ เซ็นสัญญาร่วมทุนเป็นร้อยล้านแต่ไม่อ่านอะไรสักบรรทัด!”
ooooooo
พรรณีกับรุจิกาถูกเอาตัวไปไว้ในตึกแถวแห่งหนึ่ง พอได้สติขึ้นมาก็ถามกันว่าอยู่ที่ไหน อิทธิแสยะยิ้มบอกว่า
“นรกของแกสองคนไงล่ะ ฮ่ะๆๆ”
สองแม่ลูกช่วยกันด่าขรม รุจิกาชวนพรรณีให้กลับกันเถอะ แต่พอลุกขึ้นก็ถูกตบคว่ำ พรรณีโผเข้าปกป้องลูก ถูกอิทธิสั่ง “หุบปากได้แล้ว วันนี้ครบกำหนด 1 อาทิตย์แล้ว อั๊วจะถามเป็นครั้งสุดท้าย เงินสิบล้านอั๊วอยู่ไหน”
พรรณีโทร.หาธวัช พอดีเขากลับถึงออฟฟิศหยิบเอกสารลงจากรถทำโทรศัพท์ตกในซอกรถไม่รู้ตัว โทรศัพท์เรียกจนหยุดไปเอง อิทธิคว้าโทรศัพท์ของพรรณีขว้างแล้วเหยียบขยี้อย่างเจ็บใจ พรรณีขอเวลาคุยกับลูกชาย ก็ถูกหาว่าถ่วงเวลา เมื่อไม่มีเงินมาคืนก็ต้องเอาอย่างอื่นมาแทน
“ของมีค่าอะไรอีก อยากจะได้อะไรก็พูดๆมาจะได้จบๆ” รุจิกาตวาด ถูกอิทธิสวนอย่างเหี้ยมเกรียมว่าเมื่อไม่มีเงินก็ต้องขายตัว แล้วพุ่งเข้าปล้ำทันที พรรณีคว้าเทียนที่จุดอยู่ปาใส่หลังอิทธิจนไฟไหม้เสื้อ มันเลยพัลวันกับการดับไป เป็นโอกาสให้สองแม่ลูกพากันหนีออกไป แต่ไม่รอด พออิทธิตามมาทันก็เอาปืนมาเล็งขู่
เป็นเวลาที่ธวัชเอาสัญญาที่ปีเตอร์เซ็นไปให้
ดาหวัน เธอชมว่ามีฝีมือเหมือนกันนี่ ธวัชถามว่าตนกลับไปทำงานในตำแหน่งเดิมได้แล้วใช่ไหม พอเขาจะเดินไป ดาหวันก็เรียกบอกว่า “ดามีอะไรจะให้”
ooooooo
พรรณีกับรุจิกาหนีไปจนมุมที่สุดทาง อิทธิถามว่าจะโดดลงตึกไปเองหรือจะกลับมาขายตัว รุจิการ้องไห้โฮๆ มันให้เวลาตัดสินใจ แค่นับหนึ่งถึงสาม แต่พอมันนับสองเท่านั้น มือถือของรุจิกาที่ตกอยู่ก็ดังขึ้น มีเสียงรุจิกาบอกว่า
“ขณะนี้ยังไม่ว่างรับสายนะคะ ฝากข้อความไว้หลังสัญญาณค่ะ”
“รุ...อยู่ไหน พี่ได้ค่าคอมมิชชั่นจากน้องดามา 10 ล้าน พี่มีเงินมาใช้หนี้แล้วนะ” เสียงธวัชตื่นเต้นดีใจมาก
อิทธิมองโทรศัพท์ในมืออึ้ง ส่วนพรรณีกับรุจิกาตะลึงงัน ดีใจเหมือนตายแล้วเกิดใหม่
แต่พอกลับถึงบ้าน พรรณีก็จุดธูปขอบคุณเจ้าที่เจ้าทางเจ้ากรรมนายเวรวุ่นวายไปหมดซ้ำยังจะไปทำบุญล้างซวยอีก รุจิกาบอกว่าแม่ไม่ต้องไปทำอะไรที่ไหนหรอก เพราะคนที่แม่ต้องขอบใจคือพี่ธวัชที่หาเงินมาให้ ทั้งสองต่างถามว่าธวัชไปเอาเงินจากงบไหนมา พอธวัชบอกว่าดาหวันให้เป็นค่าคอมมิชชั่น ก็ยังไม่เชื่ออีก
กานต์เองก็มึนงงกับการเปลี่ยนแปลงของดาหวันที่กลับไปเป็นคนเดิม แต่ก็ยังจับพิรุธไม่ได้ ถามดาหวันว่าเธอไปหาปีเตอร์ทำไม เธอกลับบอกให้เขาเดาดูซิว่าตนไปทำอะไร กานต์หัวเสียที่จนแล้วจนรอดก็ต้อนดาหวันไม่จนสักที
ooooooo
วันนี้กานต์ขี่มอเตอร์ไซค์ไปทำงาน จิตราและพนักงานต่างพากันเครียดไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อกานต์มาถึงเขาถามจิตราว่าตามเรื่องซีเกตไปถึงไหนแล้ว
“ดิฉันทำจดหมายไปตามที่คุณกานต์สั่ง และโทร.ไปตามอีกหลายครั้ง ทางซีเกตก็ยังไม่มีคำตอบมาเหมือนเดิม” กานต์บอกว่าซีเกตรอปีเตอร์ ถ้าปีเตอร์ไม่มีคำตอบชัดเจนซีเกตก็ไม่กล้าทำอะไร “ตอนนี้งานทั้งหมดของเราไม่เดินเลย แต่เรายังจ่ายซัพพลายเออร์ต่างๆตามดิวเดิม” จิตรารายงาน
กานต์บอกว่าปีเตอร์คือตัวแปรตัวเดียวของเรื่องทั้งหมด แต่ยังไงเราก็เป็นฝ่ายรอตั้งรับแบบนี้เรื่อยไปไม่ได้แน่ ถามว่าอาทิตย์หน้ามีประชุมบอร์ดบริหารใช่ไหม บอกจิตราว่าเราคงต้องมีคำตอบที่ดีกว่านี้ไปให้กับบอร์ด
กานต์ตัดสินใจว่า ในสถานการณ์แบบนี้คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
ฝ่ายดาหวันที่ทำตัวกลับมาเป็นคนเดิม เธอวีนใส่ทุกคนได้ในทุกเรื่อง แต่ทำแล้วก็รู้สึกตัวเองเหนื่อย คิดถึงวันที่เอาไวน์ไปอ่อยปีเตอร์ที่ห้อง วันนั้นเธอลงทุนเอาตัวเข้าไปเสี่ยง มอมเหล้าจนปีเตอร์คึกขึ้นมาเธอจึงหลอกล่อให้ปีเตอร์เล่นยาโดยตัวเองกินให้ดูเป็นตัวอย่าง พอปีเตอร์หลับไป เธอก็โทร.หามารตีบอกว่าปีเตอร์หมดฤทธิ์ไปแล้ว นึกกลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรหรือไม่
ดาหวันโซเซออกจากห้องมาเจอมารตีและธนายง เธอบอกเพื่อนรักให้พาออกจากที่นี่ที แล้วเริ่มมีอาการเมายาแต่ยังมีสติถามมารตีว่าตนเป็นอะไร มารตีบอกว่าเดี๋ยวนอนพักก็ดีขึ้นเอง ให้อดทนหน่อย แล้วธนายงก็แบกดาหวันขึ้นบ่าเพื่อพาไปพัก แต่โชคไม่ดีขณะแบกดาหวันออกจากลิฟต์ ครองขวัญเห็นเข้าพอดี!
“ทุเรศ ทำตัวเหมือนเดิมไม่มีผิด” ครองขวัญเบ้ปากอย่างสมเพช
ooooooo
กานต์ไปขอพบปีเตอร์เพื่อคุยเรื่องการร่วมทุน รออยู่นานเลขาจึงออกมาบอกว่าวันนี้ปีเตอร์ติดประชุมทั้งวัน และยื่นซองให้กานต์ เมื่อกานต์เปิดอ่านเขาพูดกับจิตราอย่างแปลกใจว่า
“ปีเตอร์ทำหนังสือเห็นชอบให้บริษัทเราทำงานได้ตามสัญญาเดิม ไม่มีข้อสงสัยอะไรอีกแล้ว” แต่ก็สงสัยว่า “ทำไมจู่ๆคนอย่างปีเตอร์จะแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับงานได้ง่ายๆแบบนี้ ทั้งๆที่ตอนแรกเล่นแง่กับเรามาตลอด” ฉุกคิดได้อ่านจดหมายอีกที “เอ๊ะ เดี๋ยวนะ มีหนังสืออีกฉบับ แจ้งว่ามีผู้ร่วมทุนรายใหม่ เป็นไปได้ยังไง?” กานต์งงมาก
จิตราเช็กข้อมูลแล้วโทร.รายงานกานต์ที่กลับถึงบ้านแล้วว่า ผู้ร่วมทุนคนใหม่ของซีเกตคือดาหวันจริงๆ กานต์ตรงไปที่ห้องนอนเพื่อหาดาหวัน แต่เธอไม่อยู่ซ้ำเสื้อผ้าในตู้ยังหายไปบางส่วน กานต์ว้าวุ่นใจตามหาสมถามว่าดาหวันกลับมาหรือยัง
“กลับมาแล้ว แล้วก็ออกไปแล้วครับ”
ดาหวันกลับถึงบ้านตัวเองแล้ว บอกนมมาลัยว่าจะกลับมาอยู่บ้านสักพัก เห็นนมมาลัยทำท่าจะถามก็ดักคอว่า
“ไม่ต้องถามนะคะว่าทำไม ดาแค่อยากกลับมานอนบ้านของดา” นมถามว่าแล้วกานต์ล่ะ ดาหวันไหวไหล่บอกว่า เขาก็มีบ้านของเขา แล้วเปลี่ยนเรื่องถามว่า “นมจ๋า วันก่อนดาไปทาน...อืม...ข้าวแช่มา อร่อยสู้ที่นมทำไม่ได้เลยล่ะ”
นมมาลัยดีใจที่จะได้ทำของชอบให้ดาหวันจนลืมเรื่องอื่น ดาหวันโล่งใจที่หลอกนมได้สำเร็จ แต่ไม่ทันไรเด็กก็มาบอกเธอว่ามีคนมาขอพบ ดาหวันเหวี่ยงใส่ทันทีว่าเธอเป็นคนบอกหรือว่าตนอยู่ที่นี่ เด็กตกใจหน้าซีดก็พอดีคมกริชเข้ามา
“ขอโทษทีน้องดา อย่าต่อว่าเด็กเลย พี่เป็นคนโทร.มาถามเอง”
พอเห็นว่าคนที่มาขอพบคือคมกริช ดาหวันก็คลายเครียดลง
ooooooo
แม้ว่าครองขวัญกับอติเทพจะมีผลประโยชน์ร่วมกัน เพราะถ้าอติเทพแยกดาหวันไปได้ก็จะได้มรดกของเธอ ส่วนครองขวัญก็จะได้กานต์ไปครองสมใจ
แต่ทั้งสองก็ขัดแย้งกันเมื่ออติเทพไม่พอใจที่นทีตามจีบดาหวันเพื่อเปิดโอกาสให้ครองขวัญฉกกานต์
อติเทพกลัวตัวเองจะคว้าน้ำเหลวปรามาสครองขวัญว่า คิดว่าคนอย่างกานต์จะยอมทิ้งถังข้าวสารอย่างดาหวันมาหาเธอที่เคยมีสามีแล้วรึ
“แต่สิ่งที่คุณทำมันจะทำให้เราทุกคนยิ่งห่าง
ดาหวัน ทุกคนจะเสียกันหมด และยิ่งผลักให้กานต์ตกถังข้าวสารลึกลงไปอีก คุณคงยังไม่รู้สินะว่าดาหวันยอมปล่อยกู้ดอกเบี้ยถูกๆ เพื่อให้บริษัทของกานต์ได้งานกับซีเกตต่อไป”
“ไม่จริง ความจำดาหวันกลับมาแล้ว”
“ใช่ แถมยังร้ายยิ่งกว่าเดิม จี๋จ๋ากับผู้ชายทุกคน แต่ไม่ยอมปล่อยกานต์ ผู้ชายคนอื่นๆ ตอนนี้มีค่าแค่ของเล่นเท่านั้น แต่กานต์คือตัวจริง คือสามีที่นาง
ตีทะเบียน และมีสิทธิทุกอย่างตามกฎหมาย คุณก็ไม่ได้โง่ คงคิดออกนะว่าผู้ชายที่คุณควรจะเขี่ยออกไปคนแรกจากชีวิตดาหวันให้เร็วที่สุดคือใคร”
เห็นอติเทพคิดเครียด ครองขวัญรุกต่อ ถามว่า “คิดออกหรือยัง ว่าทำไมเราถึงไม่ควรตีกันเองและหันมาร่วมมือกัน”
ooooooo
วันนี้อรอุมาไปดูหนังกับชายหนุ่มออกมาเห็นอติเทพกับครองขวัญเดินมาด้วยกัน อรอุมาออกอุบายขอไปเข้าห้องน้ำแล้วรี่ไปถามอติเทพว่า เขาจะยอมร่วมมือกับครองขวัญหรือ มันหลอกเราหรือเปล่า
“อย่างน้อยก็มีเป้าหมายเดียวกัน เขี่ยไอ้กานต์น่ะไม่ใช่ง่ายๆนะ เรื่องอะไรเราต้องเปิดศึกหลายด้าน รอให้ไอ้กานต์มันหลุดไปก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”
อรอุมาถามว่าสามีครองขวัญกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ อติเทพบอกว่าเรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเพราะครองขวัญเบื่อฝรั่งจึงหนีกลับเมืองไทยเพื่อจะจับกานต์ให้ได้ แล้วอติเทพก็แบมือบังคับเอาเงินจากอรอุมาที่เพิ่งได้มาจากชายเมื่อครู่ อรอุมาบอกว่าไม่มี
“เฮ้ย...อย่ามาหลอกฉัน เอามาให้ฉันต่อทุนหน่อย เดี๋ยวคืนให้ เร็ว อย่าให้โมโห อยากเจ็บตัวเหรอ”
อรอุมาเลยจำต้องควักเงินที่เพิ่งได้รับมาให้ไปอย่างไม่เต็มใจ
ooooooo
คมกริชเอายาที่เพียงนภากินมาให้ดาหวันดู บอกว่าตนให้เพื่อนที่เป็นหมอเช็กดูแล้วนี่เป็นยาทางจิตเวชใช้แก้อาการซึมเศร้า ดาหวันติงว่าวีรอรไม่เคยพาเพียงนภาไปหาหมอและไม่เคยบอกว่าเพียงนภาเป็นอะไร
คมกริชเชื่อว่าวีรอรซื้อยาให้เพียงนภากินเอง พูดอย่างกังวลว่า
“พี่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ น่าสงสารนภาเพราะตอนเรียนเมืองนอกพี่เคยมีเพื่อนลักษณะเหมือนนภานี่แหละ อารมณ์จะเป็นสองขั้วอย่างชัดเจน เวลาเศร้าก็จะซึมเศร้ามากกว่าคนปกติ แต่ก็อาจจะพลิกกลับมาร่าเริงสุดขั้วได้เหมือนกัน”
ดาหวันถามว่าจะมีทางรักษาหรือไม่ คมกริชเชื่อว่ารักษาได้แน่ถ้าเพียงนภายอมรับว่าตัวเองเป็นอะไร
“คงยาก ทั้งอาอรและพี่นภาคงไม่ยอมรับง่ายๆ”
ฝ่ายกานต์เมื่อเช็กได้ว่าธวัชเป็นคนไปติดต่อจนปีเตอร์ยอมเซ็นสัญญาร่วมทุนกับซีเกต จึงเรียกมาถาม ธวัชบอกว่าตนก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยมีใครรู้เรื่องโปรเจกต์นี้มาก่อนทุกอย่างดาหวันเป็นคนตัดสินใจทั้งหมดแล้วก็เร็วมาก กานต์ถามว่ายังไง?
“ก็จู่ๆเธอให้ผมไปพบลูกค้า แล้วผมก็ได้ค่าคอมนั่นมาอย่างง่ายดาย ตอนแกบอกผมยังคิดว่าน้องดาช่วยผมให้ได้ค่าคอมเพื่อเอาไปใช้หนี้ให้แม่ เอ่อ...”
ธวัชหยุดกึกเมื่อรู้ว่าพลั้งปากเรื่องหนี้ของแม่ แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ปิดบังต่อไป บอกกานต์ว่า
“ตอนนี้ตนใช้หนี้หมดแล้ว ความจริงก็ต้องขอบใจปีเตอร์ที่ยอมเซ็นสัญญาโดยที่ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ ผมก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่า น้องดาได้คุยกับปีเตอร์มาก่อนหรือเปล่า”
กานต์หัวเราะในลำคอบอกว่าตนรู้แล้วว่าอะไรเป็นแรงจูงใจให้ปีเตอร์เซ็นสัญญาโดยง่าย ธวัชถามว่าเขาหึงหรือ
“เป็นเมียนายนายจะหึงไหมล่ะ แถมหลังจากเกิดเรื่อง เขายังหนีกลับไปอยู่บ้านอีก นายจะให้ฉันคิดอะไรได้อีก”
“ดูเหมือนคุณกานต์คงอยากได้น้องดาคนเก่าที่จำไม่ได้กลับคืนมามาก”
“ฉันรู้ว่าวันหนึ่งความจำของดาหวันก็จะค่อยๆ กลับมา ดาหวันก็จะกลายเป็นดาหวันจอมเหวี่ยงคนเก่าที่เรารู้จัก แต่มันเร็วไปจนตั้งตัวไม่ติดเท่านั้นเอง แล้วนายล่ะ ชอบดาหวันแบบไหน”
“น้องดาคนเก่า เอ๊ย...คนใหม่ที่ความจำเสื่อม โอ๊ย...พูดไปพูดมาผมชักงงแล้ว อืม...มาลองคิดดูอีกที ผมว่ามันก็แปลกๆนะ ถึงน้องดาจะร้ายใส่ทุกคนเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นน้องดาคนเก่า คงไม่ยอมส่งผมไปให้ผมได้ค่าคอมมิชชั่นหรอก”
กานต์คิดตาม เริ่มมองเห็นว่า “ซึ่งมันเป็นจังหวะดูพอดิบพอดีเกินเหตุทั้งเรื่องที่บริษัทฉันมีปัญหากับปีเตอร์ และนายต้องหาเงินใช้หนี้ให้แม่” เห็นธวัชคล้อยตาม กานต์ถามว่า “นายคิดเหมือนฉันไหมว่าบางทีดาหวันที่แสดงให้เราเห็นตอนนี้ อาจจะไม่ใช่ดาหวันที่เราเห็นอยู่ก็ได้นะ”
กานต์เริ่มไม่แน่ใจว่า ดาหวันความจำคืนมาแล้วจริงๆหรือไม่?
ooooooo
เพื่อช่วยเพียงนภา ดาหวันขับรถพาอติเทพไปที่สวนสาธารณะที่เขานัดพบเพียงนภาไว้ บอกเขาก่อนลงจากรถว่า จัดการให้เรียบร้อย ตนไม่ชอบอะไรที่ไม่ชัดเจน
อติเทพไปคุยกับเพียงนภา ทีแรกก็ทำปากหวานเอาใจ เพียงนภาบอกว่าวันนี้ตนมีความสุขมากที่ได้มาเดินคุยสบายๆอยู่กับเขา อติเทพเข้าประเด็นทันทีถามว่า รู้ไหมถ้าเรารักใครคนหนึ่งมากจริงๆ เราจะดีใจที่เห็นเขามีความสุข “นภาบอกว่ารักผม นภาก็ต้องอยากเห็นผมมีความสุขใช่ไหม” พอเพียงนภารับว่าใช่ อติเทพเสนอทันทีว่า “งั้นเราเลิกกัน ผมจะมีความสุขที่สุดก็ตอนที่ผมเลิกกับคุณ”
เพียงนภาช็อก ใช้วิธีเดิมคือพยายามหาเงินให้เขา เอาบัตรเครดิตและเอทีเอ็มให้เขาบอกว่า ยกให้เขาหมดเลย แต่กลับถูกอติเทพปาใส่หน้า ด่าเพียงนภาอย่างหยาบคายแล้วไล่จะไปไหนก็ไปเลย เพียงนภาบอกว่าถ้าเขาทิ้งตนไปหาดาหวันตนจะตายให้ดู
“งั้นก็ตายเสียเลยสิ ช้าอยู่ทำไม” อติเทพพูดและจ้องอย่างอำมหิต เพียงนภาร้องกรี๊ดสุดเสียง
อติเทพเดินกลับมาหาดาหวันที่รถ ดาหวันขับออกไปทันที ไม่มีใครสนใจเพียงนภาที่เดินใจลอยออกไปยังท้องถนน
ดาหวันขับรถออกไปคิดถึงที่ตนคุยกับคมกริชเรื่องเพียงนภา ต่างเชื่อว่าเพียงนภารักและทนอติเทพได้ทุกอย่างเพราะเป็นคนแรกที่เธอรัก และหากเพียงนภาได้คนดูแลที่เป็นคนดี เธอก็คงจะมีความสุขกว่านี้ใช่ไหม
ขณะดาหวันตกอยู่ในภวังค์คิดนั่นเอง เพียงนภาพุ่งออกให้รถชน รองเท้าเพียงนภากระเด็นไปพร้อมกับเสียงเบรกรถลากยาวสนั่น...
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น