หลังจากโชวเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยชีวิตเหว่ยชิง ทำให้เธอเริ่มใจอ่อนสงสารโชวที่หลงคิดว่าเธอคือแม่บังเกิดเกล้า เหว่ยชิงจึงขอร้องอนาวิลไม่ให้ฆ่าโชว แต่อนาวิลไม่เชื่อฟัง เขาต้องการเอาชนะและแย่งเม่ยมาเป็นของตัวเอง
“ผมบอกแม่แล้วไงว่าไอ้โชวต้องตาย หรือว่าแม่เกิดใจอ่อนเปลี่ยนใจไม่อยากฆ่ามันแล้ว”
เหว่ยชิงเถียงไม่ออก เพราะเธอไม่อยากให้โชวตายจริงๆ
“หรือเพราะแม่เลี้ยงมันมา แม่ก็เลยรักมันใช่มั้ย”
“แต่คนที่ควรตายคือไอ้อนันต์ ไม่ใช่โชว”
“ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรอนันต์กับครอบครัวเด็ดขาด”
เหว่ยชิงชะงัก รู้ว่าอนาวิลยังรักอนันต์และครอบครัว แต่เธอต่อรองกับลูกชายไม่ได้...ได้แต่ถามว่า เขาเองก็รักพวกมันใช่ไหม
อนาวิลสะดุดไปนิดก่อนจะกล่าวอย่างเลือดเย็น “อนันต์จะต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เขาต้องสูญเสียเหมือนที่เราเสีย นี่คือการแก้แค้นของผม ระหว่างโชวกับผม แม่ต้องเลือกจะให้ใครอยู่ใครตาย...แม่ต้องเลือก”
แน่นอนว่าแม่ต้องเลือกลูกแท้ๆ อนาวิลจึงใช้เชือกมัดมือเท้าโชวที่หมดสติแล้วตั้งใจให้เขาถูกไฟคลอกตายพร้อมร่างไร้วิญญาณของเฉิน เหว่ยชิงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเอ่ยปากขอโทษโชวทั้งน้ำตา ก่อนจะถูกอนาวิลดึงตัวออกมาจากโกดัง แล้วจุดไฟแช็กโยนเข้าไปตรงบริเวณถังน้ำมันและสารเคมี
ความจริงแล้วโชวแกล้งสลบ เขาได้ยินทุกอย่างที่อนาวิลกับเหว่ยชิงคุยกัน เมื่อรู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย โชวพยุงกายไปลากศพเฉินอย่างยากลำบาก
เปลวไฟลามไปถึงสารเคมี เสียงระเบิดดังกึกก้อง อนาวิลสะใจตะโกนลั่นว่าลาก่อนตลอดกาล เหว่ยชิงทำใจไม่ได้น้ำตาไหลพรากสงสารโชว
เม่ย ดุจดาว และวายุตามมาเห็นไฟกำลังลุกไหม้ ทุกคนตกใจ เม่ยเรียกอนาวิลก่อนวิ่งนำเข้าไปถามเขาว่าโชวกับเฉินอยู่ไหน อนาวิลอ้ำอึ้ง เหว่ยชิงรีบบอกว่าสองคนนั้นติดอยู่ในโกดัง
วายุไม่รอช้า วิ่งพรวดออกไป ดุจดาวจ้องหน้าอนาวิลอย่างโกรธจัดก่อนวิ่งตามเขา เม่ยจะตามไปด้วยแต่อนาวิลโอบเอวล็อกตัวไว้
“อย่าเม่ย...มันอันตราย”
“ไม่! เม่ยจะไปช่วยพี่เฉินกับคุณชาย”
เม่ยผลักอนาวิลแล้ววิ่งตามวายุกับดุจดาว แต่ขณะที่ทั้งหมดกำลังจะเข้าไปในโกดัง เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนรีบหลบไปคนละทิศละทาง เม่ยกรีดร้องน้ำตานองหน้า เป็นห่วงโชวและเฉินใจแทบขาด
ด้านภูผากับอันดาที่กำลังรอฟังข่าวอย่างใจจดจ่อ สักพักลูกน้องภูผาเข้ามารายงานว่าเฉินเอาตัวเหว่ยชิงไปที่โกดังเก็บสารเคมี ตอนนี้ที่โกดังเกิดไฟไหม้มีสารเคมีระเบิด ภูผากับอันดาตกใจว่าเกิดเรื่องใหญ่ วิ่งตามกันออกไปจากบ้านทันที...
ภายในโกดังไฟเผาทุกสิ่งแทบไม่เหลือ เจ้าหน้าที่เร่งดับไฟ พวกเม่ยร้อนใจช่วยกันตามหาโชวกับเฉิน ทันใดได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ดังจากอีกฝั่งว่าเจอแล้ว!
ทุกคนวิ่งกรูไป เป็นจังหวะที่ภูผากับอันดามาถึงพอดี ภูผาถามเหว่ยชิงว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่อันดาเร่งเร้าอยากรู้ว่าโชวอยู่ไหน?
เม่ยแทบทรุดเมื่อเห็นศพเฉินพี่ชาย เหว่ยชิงวิ่งเข้ามาพร้อมภูผาและอันดา ถามระรัวว่าโชวล่ะ โชวอยู่ไหน
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกว่าพวกตนไม่เจอใครเลย นอกจากศพนี้ศพเดียว
“หมายความว่าไง แล้วโชวล่ะ”
“โชวยังไม่ตาย” เหว่ยชิงพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง แต่อนาวิลแอบเจ็บใจ เค้นเสียงว่ามันหนีไปแล้ว!
วายุข้องใจว่าทำไมโชวต้องหนี อนาวิล โยนความผิดของตัวเองให้โชวทันที
“เพราะโชวเป็นคนฆ่าเฉินไง”
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะเม่ยหันขวับมองหน้าอนาวิล เหว่ยชิงรู้เต็มอกว่าอนาวิลโกหกแต่พูดไม่ออก
“คุณชายฆ่าพี่เฉิน” พูดแล้วเม่ยร้องไห้โฮ วายุไม่เชื่อว่าโชวจะทำแบบนั้น เม่ยหันไปทางเหว่ยชิง ถามว่าไม่จริงใช่ไหม คุณชายไม่ได้ฆ่าพี่เฉิน...
เหว่ยชิงลำบากใจ เหลือบตามองอนาวิลแล้วค่อยๆพยักหน้าพูดทั้งน้ำตา
“โชวช่วยชีวิตฉัน เลยยิงเฉินตาย”
เม่ยตะลึงงันอย่างรับไม่ได้...อนาวิลลอบยิ้มสะใจที่อย่างน้อยก็ทำให้เม่ยเกลียดโชวได้
ooooooo
เช้ามืดที่บ้านตระกูลจาง มิ่งกับแจ่มซุบซิบสงสัยเรื่องโชวฆ่าเฉิน ทั้งคู่ไม่เชื่อเพราะรู้จักโชวดี พอถามเหว่ยชิงก็ถูกตวาดใส่ว่าไม่ใช่เรื่องของพวกแก!
อนาวิลไปส่งเม่ยที่บ้านหลังจากจัดการเรื่องศพเฉินเรียบร้อยแล้ว เม่ยร่ำไห้เสียใจตลอดเวลา อนาวิลอยากอยู่เป็นเพื่อนแต่เธอปฏิเสธแล้วเดินเข้าบ้านไป เขามองตามสงสารเธอจับใจ รำพึงออกมาโดยไม่รู้ว่าภูผาซุ่มอยู่ใกล้ๆได้ยินทุกคำ
“พี่ขอโทษนะเม่ย แต่เม่ยต้องลืมไอ้โชวให้ได้ คนแบบมันไม่คู่ควรจะได้หัวใจเม่ย...เม่ยต้องลืม”
อนาวิลหันหลังกลับ เป็นจังหวะที่ภูผาก้าวออกมา พูดใส่หน้าอนาวิลว่า “ไอ้โชวไม่ได้เป็นคนฆ่าเฉินจริงๆด้วย”
อนาวิลเครียดที่โดนภูผาจับได้ว่าโชวไม่ได้ฆ่าเฉิน อีกทั้งภูผาก็พูดจาสงสัยในความสัมพันธ์ของเขากับเหว่ยชิง ซึ่งอนาวิลไม่อยากเปิดเผย เมื่อกลับเข้าบ้านเจอเหว่ยชิงร้อนใจที่รู้ว่าโชวยังไม่ตายแต่รู้ความจริงหมดแล้ว กลัวเขาจะมาแก้แค้น อนาวิลรีบบอกแม่ว่า
“เรื่องโชวเอาไว้ก่อนเถอะครับ มันบาดเจ็บสาหัสกว่าจะฟื้นตัวมาเล่นงานเราได้คงอีกสักพัก แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น...ภูผาเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้ว”
“อะไรนะ”
“มันรู้ว่าผมโกหก แล้วแม่เข้าข้างผม ผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมคือลูกที่แท้จริงของแม่”
“ถ้างั้นเราคงต้องชิงเปิดเผยความจริงกับทุกคน”
“ยังไม่ถึงเวลาครับ ก่อนอื่นเราต้องทำให้มันเลิกสงสัยแล้วหาทางกำจัดพวกมันซะก่อน”
“ลูกมีแผนแล้วเหรอ”
อนาวิลพยักหน้า...แล้วอีกไม่ช้าแผนการของเขาก็เริ่มขึ้น!
เหว่ยชิงให้สมุนซ้อมอนาวิลต่อหน้าภูผาและอันดาข้อหาร่วมมือกับเฉินแก้แค้นเธอแทนอนันต์ อนาวิลถึงได้แกล้งเข้ามาในภาคี แต่คนอย่างเฉินไม่กล้าทำงานนี้คนเดียวแน่ เธออยากรู้ว่าใครเป็นคนบงการ
ภูผากับอันดาฟังแล้วสะอึก เพราะทั้งหมดเป็นแผนของตนร่วมกับอนาวิล แต่เมื่อเหว่ยชิงคาดคั้นแล้วอนาวิลไม่ยอมปริปาก ทั้งคู่จึงรอดตัวไป แต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เมื่อเหว่ยชิงเรียกประชุมในวันเดียวกัน
“สมาชิกทุกท่านคงรู้ข่าวที่ประมุขของเราได้ถูกออกหมายจับในข้อหาฆ่าคนตายแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้แม้โชวจะทำไปเพื่อปกป้องฉัน แต่เพื่อไม่ให้มีผลกระทบกับจตุรภาคี ฉันจึงจำเป็นต้องประกาศตัดขาดและปลดโชวออกจากตำแหน่งประมุขนับแต่นี้เป็นต้นไป ดังนั้นจึงมีความจำเป็นต้องคัดเลือกคนที่เหมาะสมจะมาเป็นประมุขคนต่อไป”
เหว่ยชิงมองภูผา อันดา และวายุ ก่อนจะพูดต่อไปตามแผนที่เตี๊ยมไว้กับอนาวิล
“ซึ่งตามกฎภาคีประมุขต้องเป็นสายเลือดของจตุรภาคีเท่านั้น ในฐานะนายหญิงของภาคี ฉันจะใช้สิทธิ์นี้คัดเลือกผู้ที่เหมาะสมด้วยตัวเอง และฉันก็มีคนที่มองๆเอาไว้บ้างแล้ว ฉันขอเวลาคิดทบทวนอีกครั้งและจะประกาศ ตำแหน่งประมุขในวันประชุมถัดไป”
เหว่ยชิงมองภูผาเหมือนจะส่งสัญญาณว่าเป็นเขา แต่แล้วเธอกลับเดินไปหาอันดา บอกให้ไปพบตนที่ห้อง ภูผามองอันดาตาวาว ขณะที่คนอื่นๆซุบซิบกันเพราะคิดว่าเหว่ยชิงคงหมายตาอันดาไว้
เมื่ออันดามาพบ เหว่ยชิงให้ความหวังเขาจริงๆ และเหลือบเห็นภูผาแอบมองมาก็ยิ้มพอใจ ก่อนจะไปคุยกับอนาวิลว่าท่าทางภูผาจะเชื่อตามแผนของเรา
“ดีครับ ถือว่าที่ผมยอมเจ็บตัวครั้งนี้ก็คุ้ม ที่เหลือก็แค่รอให้พวกมันกำจัดกันเอง”
“ลูกคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลเหรอ”
“ความโลภเป็นจุดอ่อนของคนครับแม่ ให้เป็นเพื่อนรักกันแค่ไหน แต่ถ้าเพื่อนจะยิ่งใหญ่เหนือกว่าหรือแย่งสิ่งที่ตัวเองต้องการไปก็คงไม่มีใครยอม”
เหว่ยชิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ooooooo
โชวรอดชีวิตเพราะแกล้งสลบ และได้ยินทุกอย่างที่เหว่ยชิงกับอนาวิลคุยกันว่าเขาเป็นลูกของอนันต์
เมื่อหนีออกมาได้ก่อนที่โกดังจะระเบิด แต่ไม่สามารถเอาศพเฉินออกมาได้ โชวแอบไปหาเม่ยที่บ้านเช่าเพื่อบอกความจริงว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉิน แต่เม่ยลังเลไม่เชื่อ เพราะเหว่ยชิงยืนยันด้วยตัวเองว่าโชวฆ่าเฉิน
“คุณชายจะบอกว่านายหญิงโกหกใส่ร้ายลูก ตัวเองเหรอ”
คำถามของเม่ยทำให้โชวชะงัก อยากบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ใช่ลูกของเหว่ยชิง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่บอกเป็นเชิงลาว่า ถ้าเธอไม่เชื่อ เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...
แยกจากเม่ยแล้วโชวกลับไปที่วัดขอบพระคุณหลวงพ่อที่ช่วยชีวิตตนไว้ แต่จากนี้ไปตนยังไม่รู้จะทำยังไง
“พ่อแม่ล่ะ ไม่มีหรือไง” หลวงพ่อถาม
“ที่มีก็ไม่ใช่ ที่ใช่ก็...” โชวหน้าเศร้าไม่รู้จะพูดยังไง ตัดบทว่า “ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับหลวงพ่อ”
“คนที่ไหนไม่มีพ่อแม่ หมามันยังมีเลยโยม...เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันได้ต้องทำบุญและบาปร่วมกันมามาก สายเลือดยังไงก็เป็นสายเลือด ตัดยังไงก็ไม่มีวันขาดหรอก กลับไปหาเขาซะ”
“แต่ถ้าเขารู้ว่ามีผมอยู่บนโลก เขาคงรับไม่ได้ ผมทำเลวกับเขาไว้มาก”
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกรรม และมันจะจบเมื่อหมดกรรมต่อกัน ถ้ามีโอกาสจึงเลือกแก้ไข อย่าปล่อยให้สายเกินไปแล้วแก้ตัว ไม่มีประโยชน์ กลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไม่สายเกินไปหรอกนะโยม ให้อภัยกับทุกคนซะรวมทั้งตัวเองด้วย ถ้าโยมทำได้ก็จะได้ชื่อว่าประเสริฐกว่าใครและทั้งหมดนี้ทำเพื่อตัวโยมเองไม่ใช่คนอื่น อภัยได้ใจโยมก็เป็นสุข”
โชวรับฟังและคิดตาม ค่อยๆก้มลงกราบหลวงพ่อโดยไร้ข้อโต้แย้ง
ooooooo
หลังจากคิดว่าเหว่ยชิงหมายตาตนเองไว้ อันดาก็กร่างใส่วายุ แล้วยังปากกล้าบอกความจริงกับดุจดาวว่าวายุเป็นคนฆ่านัท!
ดุจดาวตกใจมาก คาดคั้นวายุเสียงดังลั่น วายุยอมรับและว่าตนคิดจะบอกเรื่องนี้กับเธอหลายครั้งแล้ว อันดาเห็นสองคนทะเลาะกันก็ยิ้มสะใจ เดินลอยนวลหนีไปให้ทั้งคู่เคลียร์กันเอง
วายุถูกดุจดาวกระชากคอเสื้อแล้วตะคอกถามทั้งน้ำตา “พี่นัททำอะไรคุณ ทำไมคุณต้องฆ่าเขา คุณทำแบบนี้ทำไม”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ฆ่าพี่นัทจะเป็นคนคนเดียวกับที่ช่วยชีวิตฉัน ดีกับฉัน คุณมาทำดีกับฉันทำไมทั้งๆที่คุณฆ่าคนที่ฉันรัก เคยคิดไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ความจริง”
“ฉันแค่สำนึกผิด อยากชดเชยให้เธอ แต่มันกลับ กลายเป็นความรักฉันเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฉันขอโทษ”
“หยุดพูด หยุด! ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่ยกโทษ ให้คุณ” เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เล็งปืนจะยิงวายุ
“ฉันรู้ว่าชีวิตของฉันไม่สามารถทดแทนชีวิตของนัทได้ แต่ถ้าฉันตายแล้วมันทำให้เธอหายเจ็บปวด ฉันก็ยินดี ฆ่าฉันเถอะดุจดาว...ฆ่าฉัน”
วายุหลับตาลง พร้อมยอมตายด้วยมือของหญิงคนรัก...ดุจดาวถือปืนมือสั่น ลังเลใจจะเอายังไงดี จะเดินหน้าแก้แค้นหรือให้อภัย เธอน้ำตาไหลพราก ในที่สุดก็ตัดสินใจลั่นไกปังไปทางอื่น
“วันนี้ฉันจะปล่อยคุณไปเพื่อตอบแทนที่คุณเคยช่วยชีวิตฉัน แต่เจอกันครั้งต่อไปฉันไม่ปล่อยคุณแน่!!”
ดุจดาวหันหลังเดินจากไป พึมพำขอโทษนัท...รู้สึกผิดต่อนัทเพราะเธอแอบมีใจให้วายุไปแล้ว
ฝ่ายอันดาที่เดินอารมณ์ดีจากมา เขาเจอภูผาดักรอถามเรื่องตำแหน่งประมุขภาคี อยากรู้ว่าเหว่ยชิงคุยเรื่องนี้กับอันดาหรือเปล่า
“ภูผา...แกกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด จนถึงวันนี้แกไม่ใช่แค่เพื่อน แต่แกเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัว เป็นเหมือนร่างกายของฉัน”
“แกกำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่อันดา”
“ฉันอยากให้แกรู้ เราเหมือนคนคนเดียวกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นฉันหรือแกที่เป็นประมุขมันไม่ต่างกันจริงไหมวะ”
“จริงสินะ ฉันเข้าใจล่ะ”
อันดาสวมกอดภูผา ยิ้มร่าที่เพื่อนเข้าใจ หารู้ไม่ว่าภูผาคิดตรงกันข้าม ตำแหน่งใหญ่ยิ่งนั้นควรเป็นของตนเพียงคนเดียว!
ภูผากลับเข้าบ้านหน้าเครียด วีนัสจมูกไวมารอเขาอยู่ ลุกขึ้นโวยวายทันที “อย่าบอกนะว่าน้าเหว่ยชิงจะให้พี่อันดาเป็นประมุขคนต่อไป”
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้? ไหนคุณบอกว่าถ้าโชวตาย คุณจะได้เป็นประมุขไงล่ะ”
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครเหมาะสมอีก”
“บ้าจริง! แล้วตำแหน่งนายหญิงของฉันล่ะ ถ้าพี่อันดาเป็นประมุขฉันก็อดน่ะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ คุณสัญญากับฉันแล้ว ฉันไม่ยอม”
“เงียบ!!”
“ไอ้บ้า! แกสิเงียบ ฉันไม่น่าหลงเชื่อแกเลย ฉันไม่ยอมหรอกนะ พี่อันดาจะต้องก้มหัวให้ฉัน ต้องไม่มองฉันเป็นแค่ลูกเมียน้อยอีก ทุกคนต้องยอมรับฉัน ฉันไม่ยอมเข้าใจมั้ย”
“ฉันสั่งให้เงียบ!!” ภูผาตวาดด้วยความโมโหแล้วตบเปรี้ยงเดียววีนัสล้มลงเลือดกบปากเงียบกริบ แต่แววตาวาวโรจน์ไม่พอใจ
ooooooo
เมื่อเหว่ยชิงประกาศตัดขาดโชวและคิดแต่งตั้งประมุขคนใหม่ โดยทำทีหมายตาอันดาไว้ ภูผาที่หวังตำแหน่งนี้มานานถึงกับลงมือฆ่าอันดาเพื่อนรักด้วยตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่านี่คือแผนของอนาวิล
หลังจากอันดาตาย ภูผาคิดว่าตัวเองจะได้ขึ้นเป็นประมุข แต่เหว่ยชิงกลับบอกความจริงแก่ทุกคนว่า
อนาวิลคือลูกที่แท้จริงและตำแหน่งประมุขจตุรภาคีเป็นของอนาวิลตั้งแต่ต้น ทุกคนตกใจมาก คนที่โกรธแค้นก็คือภูผาที่เป็นคนชักพาอนาวิลเข้ามาอยู่ใกล้ตัว
ด้านโชวที่รอดตายและรู้ว่าเขาคือลูกของอนันต์กับนวลจันทร์ ความจริงทำให้เขาเจ็บปวด เสียใจที่กระทำไม่ดีต่อคนทั้งคู่ อยากขอโทษแต่ก็ไม่กล้าปรากฏตัว
โชวไปหาวายุในคืนนั้น ยืนยันว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉินและบอกความจริงว่าเขาไม่ใช่ลูกของจางฉงกับเหว่ยชิง วายุตกใจแต่ไม่ลืมเล่าเรื่องอันดาถูกฆ่าตาย ซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นแผนของอนาวิลที่หลอกให้อันดากับภูผาฆ่ากันเอง และคนอย่างภูผาต้องหาทางแก้แค้นอนาวิลแน่
อนาวิลคิดเช่นนั้นเหมือนกัน จึงรีบบอกวีนัสว่าภูผาฆ่าอันดา หมายใจว่าเธอจะต้องโกรธแค้นแทนพี่ชายอย่างแน่นอน วีนัสโกรธภูผาอยู่เป็นทุนที่เขาทำให้เธอพลาดตำแหน่งนายหญิงประมุขจตุรภาคี พอรู้เรื่องจากอนาวิลก็วางแผนลวงภูผาไปฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น
หลี่เฟยเสียใจต่อการจากไปของเฉิน แต่ในขณะเดียวกันอาการของหลี่เฟยก็ดีขึ้นจนพูดและลุกเดินได้ วันที่เขาได้พบโชวจึงคุกเข่าทำความเคารพ แต่โชวรีบพยุงเขาขึ้นยืนและห้ามเรียกตนว่าคุณชาย ตนไม่ใช่ลูกของจางฉง ไม่ใช่คุณชายของตระกูลจางอีกต่อไป
“คุณชายรู้ความจริงแล้ว?”
“อารู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
หลี่เฟยหน้าสลดรู้สึกผิด “ผมผิดเอง ถ้าผมบอกความจริงกับนายหญิงเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”
โชว วายุ และเม่ยมองหน้ากันงงๆ หลี่เฟยจึงเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าอนันต์ไม่ได้ฆ่าจางฉง แต่พยายามช่วยเขาที่กำลังจะตกตึกต่างหาก
“อนันต์พยายามช่วยจางฉงแล้ว แต่จางฉงยอมตายเพื่อให้ได้ฆ่าอนันต์ เพื่อให้ได้แก้แค้น ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับตลอดมาเพื่อปกป้องศักดิ์ศรี”
จางฉงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากอนันต์ เขาตกตึกลงไปตายแต่เหว่ยชิงไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น คิดว่าอนันต์ฆ่าจางฉงแล้วหล่นลงไป เธอจึงผูกใจเจ็บอนันต์มาตลอด
โชวซึ่งเป็นลูกที่แท้จริงของอนันต์ วันนี้ได้รู้ความจริงก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อพ่อบังเกิดเกล้า เขาลุกพรวดออกจากบ้านเช่า วายุกับเม่ยรีบก้าวตามออกมา
“ไอ้โชว...แกจะไปไหน”
“อนาวิลไม่หยุดแค่นี้แน่ ฉันต้องไปเตือนท่านอนันต์”
“จะทำยังไงคะ คุณลุงอนันต์ไม่มีทางเชื่อหรอก”
“ฉันจะพาเขามาหาอาหลี่ ให้อาหลี่อธิบายให้เขาเข้าใจ”
“แค่เจอหน้าเขาก็จับแกเข้าคุกแล้ว ไม่รอให้แกพามาที่นี่หรอก”
“ถึงเขาจะเอาฉันเข้าคุก ฉันก็ต้องไป” โชวตัดสินใจเดินหน้า แต่ไม่ทันก้าวขาได้ยินเสียงข้อความส่งเข้ามาที่มือถือ กดอ่านแล้วตกใจ อนาวิลบอกมาว่า “ถ้าไม่อยากให้พ่อแกตายก็รีบมา”
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้น เหว่ยชิงอยู่ต่อหน้ารูปถ่ายจางฉง เธอกำลังหนักใจกลัวอนาวิลใจอ่อนกับอนันต์ ถ้าปล่อยให้เขาจัดการคนเดียวคงไม่สำเร็จ ดังนั้นเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้อนันต์ชดใช้ด้วยชีวิต
อนาวิลต้องการฆ่าโชว เขาหลอกพาอนันต์ไปเพื่อล่อให้โชวมาหา โดยพาอนันต์ไปในป่าใกล้น้ำตก แต่ไม่รู้ว่าเหว่ยชิงแอบตามมาพร้อมจ่าเดชและสมุนจำนวนหนึ่ง จนกระทั่งเหว่ยชิงปรากฏตัว อนาวิลแปลกใจถามระรัวว่าแม่มาที่นี่ทำไม เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าตนจะจัดการเรื่องนี้เอง
“ฉากสำคัญแบบนี้ แม่ไม่มาดูด้วยตาตัวเองได้ยังไงลูก”
อนันต์งงงัน มองอนาวิลกับเหว่ยชิงแล้วแผดเสียงว่า “นี่มันอะไรกันวิน หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าอนาวิลไม่ใช่ลูกของแกไง”
“ไม่จริง เธอเอาอะไรมาพูด”
“วันนั้นที่โรงพยาบาล...ฉันเป็นคนสลับลูกของแกกับอนาวิลเอง เพราะฉะนั้นลูกที่แท้จริงของแกก็คือไอ้โชว”
“อะไรนะ”
“ความจริงฉันตั้งใจเลี้ยงไอ้โชวเพื่อให้มันไปฆ่าแกแก้แค้นให้จางฉง แต่ไอ้โชวมันมีสายเลือดที่อ่อนแอเหมือนแก มันถึงขอให้ฉันเลิกแก้แค้นแกไงล่ะ โง่ไหมล่ะ ลูกแกมันทั้งโง่ทั้งอ่อนแอเลยจะบอกให้ ฉันถึงต้องเปลี่ยนแผนยังไงล่ะ”
อนันต์รู้เรื่องราวทั้งหมด น้ำตาไหล ทั้งเจ็บทั้งแค้น อนาวิลเห็นพ่อเจ็บปวดก็อดสงสารไม่ได้ ยืนน้ำตาคลอฟังเหว่ยชิงกับอนันต์ตอบโต้กัน
“ฉันว่าจางฉงเลวแล้วนะ แต่เธอมันเลวยิ่งกว่านะเหว่ยชิง”
“แล้วใครบีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้ล่ะ เพราะแกไง แกฆ่าจางฉง”
“ถ้าแค้นฉันทำไมไม่ลงที่ฉัน ไปลงที่เด็กที่ไม่รู้เรื่องด้วยทำไม”
“พ่อแม่จะมีอะไรเจ็บปวดเท่าต้องตายด้วยน้ำมือลูกตัวเองอีกล่ะ”
“เธอมันชั่ว!”
“ฆ่ามัน...อนาวิล”
“ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ฆ่าเขา”
“ไม่ฆ่าไอ้อนันต์จะเรียกแก้แค้นยังไง ทางเดียวที่ฉันจะหายแค้นคือไอ้อนันต์ต้องตาย”
“ไม่! ผมไม่ทำ!!”
“อนาวิล!! ถ้าแกไม่ทำ...ฉันทำเอง”
เหว่ยชิงชักปืนยิงอนันต์โดยที่อนาวิลอยู่ไกลเกินจะช่วยทัน แต่นาทีนั้นโชวพุ่งตัวโถมใส่อนันต์ล้มลงหลบกระสุนทันท่วงที สองพ่อลูกกอดกันกลมกลิ้งไป อนาวิลเห็นโชวก็ยิงใส่ไม่ยั้ง แต่โชวหลบหลีกแล้วพาอนันต์วิ่งหนี ส่วนวายุกับเม่ยที่มากับโชวก็ช่วยกันต่อสู้กับสมุนของเหว่ยชิง
โชวพาอนันต์ไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่แล้วถามอย่างห่วงใยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง อนันต์น้ำตาคลอมองลูกชายที่แท้จริง เรียกลูกพ่อแล้วดึงเขามากอดแน่น ได้ยินเสียงอนาวิลตะโกนเรียกโชวอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้โชว!! โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ แน่จริงก็ออกมาสู้กันอย่างลูกผู้ชาย”
โชวรีบดึงตัวออกจากอ้อมกอดอนันต์ เตรียมตั้งรับด้วยการให้อนันต์หนีไป ตนจะล่ออนาวิลเอง
“คุณเอาปืนนี้ไว้ เดี๋ยวคนของวายุกับเม่ยจะตามมาช่วย คุณหาทางหนีออกไปให้ได้”
“ไม่...พ่อจะปล่อยให้ลูกเป็นอันตรายไม่ได้”
“ไม่ต้องห่วงผม”
“ลูกต้องไม่เป็นไรนะ”
“ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ ผมดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ” พูดจบโชวก็กระโดดออกไป อนาวิลหันมาเห็นยิงใส่หลายนัดก่อนวิ่งไล่กวด อนันต์มองตามพวกเขาไปอย่างเจ็บปวด...ลูกกับลูกต้องมาฆ่ากันเอง
อนาวิลกับโชวยิงต่อสู้กันเหมือนอนันต์และจางฉงในอดีต ทั้งคู่สู้กันจนพลัดตกหน้าผาน้ำตก ทุกคนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ต่างฝ่ายต่างเสียใจ โดยเฉพาะเหว่ยชิงที่กรีดร้องแทบเป็นบ้า เส้นเลือดในสมองแตกหมดสติล้มตึง!
ooooooo
อนาวิลกับโชวตกหน้าผา แต่ทุกคนเจอศพอนาวิลคนเดียว วันเผาศพอนาวิล นวลจันทร์ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ แม้เขาไม่ใช่ลูกแต่เธอก็เลี้ยงดูกันมา
“ลูกแม่...อนาวิลลูกแม่ ไม่ว่าจะยังไงอนาวิลก็ยังเป็นลูกของแม่...ทำไมลูกถึงทิ้งแม่ไปอย่างนี้...อนาวิล”
“เพราะไฟความอาฆาตพยาบาทเคียดแค้นในจิตใจของลูก...เราถึงต้องจากกันไปแบบนี้”
“เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันจริงๆนะคะ...พี่วิน” ดุจดาวอาลัยรักอนาวิล แล้วหันมาทางนวลจันทร์ บอกแม่ว่ายังมีสมาชิกอีกคนของบ้านเรารอเราอยู่
สามคนพ่อแม่ลูกหันไปมองอีกมุมใกล้เมรุ เม่ยหน้าเศร้าถือรูปของโชวที่หาศพไม่เจอ นวลจันทร์น้ำตาไหลพรากเดินนำสามีและลูกสาวมาหยุดยืนตรงหน้าเม่ย...มองรูปโชว ไล้มือไปบนรูปพร้อมกับพึมพำเสียงสั่นเครือ เสียใจอย่างสุดซึ้ง
“โชว...โชวลูกแม่...แม่ขอโทษ...แม่ขอโทษ”
นวลจันทร์ร้องไห้อย่างหนักถึงกับเข่าอ่อนทรุดลง อนันต์กับดุจดาวช่วยกันพยุง เม่ยสะเทือนใจไม่แพ้ใคร ยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า กอดรูปโชวไว้แน่น
หลังงานศพอนาวิล เม่ยนำกุหลาบไปโปรยลงหน้าผาเพื่อเป็นการรำลึกถึงโชว วายุบอกให้เธอตัดใจเพราะโชวตายแล้ว แต่เม่ยยืนยันว่าคุณชายไม่มีวันตายไปจากใจเธอ
ทางด้านหลี่เฟยที่หายเป็นปกติ เขามาเยี่ยมเหว่ยชิงซึ่งบัดนี้นอนเป็นผักขยับตัวไม่ได้ ตกอยู่ในสภาพอัมพาต พูดไม่ได้แต่รู้สึกตัวดี แจ่มกับมิ่งคอยดูแล
แรกเห็นหลี่เฟย เหว่ยชิงสีหน้าตกใจ สายตาหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ได้คิดจะมาทำร้ายอะไรนายหญิง ถึงตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการอาฆาตพยาบาทมันสร้างแต่ความทุกข์ ผลที่เกิดขึ้นมีแต่ความสูญเสีย ผมมาหานายหญิงเพื่อขออโหสิกรรมในทุกสิ่งที่ผ่านมา ขอให้เราอภัยให้แก่กัน เลิกแล้วต่อกัน อย่าได้จองเวรจองกรรมกันอีกเลย จากนี้ไปผมจะขอออกบวชละซึ่งเรื่องของทางโลกเพื่อหันหน้าเข้าสู่เส้นทางของความสงบอย่างแท้จริง...ผมลานะครับนายหญิง”
หลี่เฟยโค้งคำนับเหว่ยชิงเป็นการจากลากันครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกไป เหว่ยชิงน้ำตาไหล รู้สึกผิดก็สายเกินไปเสียแล้ว ต้องทนทุกข์ทรมานตลอดไป
ooooooo
บัดนี้จตุรภาคีเหลือแต่วายุเพียงคนเดียว อนันต์พบหลักฐานเอาผิดพวกจตุรภาคีได้ในที่สุด ดุจดาวจึงนำกำลังเจ้าหน้าที่บุกทลาย ปรากฏว่าวายุยอมให้เธอจับใส่กุญแจมืออย่างง่ายดาย
เม่ยเหมือนตัวคนเดียวหลังจากหลี่เฟยออกบวช เธอตัดสินใจนำวิชาชีพพยาบาลที่เรียนมาไปช่วยเหลือผู้ยากไร้ห่างไกลความเจริญ โดยร่วมกลุ่มไปกับแพทย์อาสา หวังว่ากุศลผลบุญจะช่วยทำให้โชวกับอนาวิลมีความสุข
2 ปีผ่านไป...
ไม่คาดคิดว่าเม่ยจะได้พบโชวในสภาพตาบอด... เรื่องนี้วายุรู้มาตลอดแต่จำต้องปิดทุกคนเพราะโชวขอร้อง ไม่อยากให้เม่ยลำบากต้องดูแลคนตาบอด
เมื่อพบกันจังๆ เม่ยตัดพ้อต่อว่าโชวทั้งน้ำตา “คุณชายใจร้าย คุณชายยังไม่ตาย คุณชายหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่กลับไปหาเม่ย หัวใจคุณชายทำด้วยอะไร”
“กลับไปซะ ฉันไม่ใช่คุณชายของเธอหรือของใครอีกต่อไปแล้วเม่ย จนถึงวันนี้...ฉันเป็นใคร...ฉันยังไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าฉันไม่เหลืออะไร...ไม่เหลือใครอีกแล้ว”
“ทำไมจะไม่เหลือคะ คุณชายยังมีครอบครัว มีคุณพ่อ คุณแม่ ดุจดาวน้องสาวแท้ๆของคุณชาย แล้วก็เม่ย คุณชายยังมีเม่ยอยู่อีกคน”
โชวลำบากใจกับสายเลือดที่เจือจาง...บอกเม่ยว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธออีกแล้ว
“เม่ยไม่ได้ต้องการคนดี แต่เม่ยต้องการคนที่เม่ยรัก โลกที่ไม่มีคุณชายมันไม่มีความสุขเลย...เม่ยขอร้อง อย่าทิ้งเม่ยไป ถ้าไม่มีคุณชาย...เม่ยก็อยู่ต่อไปไม่ได้...เม่ยรักคุณชาย”
คำว่ารักที่ไม่เคยมีใครพูดให้ได้ยินมาทั้งชีวิต
วันนี้โชวได้ยินจากปากเม่ย ผู้หญิงที่เขารักและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ใส่ใจเข้าใจเขามาตลอด
แม้ดวงตามองไม่เห็นแต่โชวก็พยายามจะสัมผัสใบหน้าของเม่ย เขาเอื้อมมือมาใกล้แต่เม่ยไม่รอ เป็นฝ่ายดึงมือเขามาสัมผัสตัวและลูบหน้าตาเขาด้วยความรักและสงสาร
“กลับมาหาเม่ยนะคุณชาย...อย่าทิ้งเม่ยไปอีก เม่ยสัญญา เม่ยจะเป็นดวงตาให้คุณชาย แต่คุณชายก็ต้องสัญญาว่าจะดูแลหัวใจให้เม่ยไปตลอดชีวิต”
โชวใจอ่อนยวบ ให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลหัวใจเม่ยไปตลอดชีวิต
ooooooo
–อวสาน–
ที่มา ไทยรัฐหลังจากโชวเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยชีวิตเหว่ยชิง ทำให้เธอเริ่มใจอ่อนสงสารโชวที่หลงคิดว่าเธอคือแม่บังเกิดเกล้า เหว่ยชิงจึงขอร้องอนาวิลไม่ให้ฆ่าโชว แต่อนาวิลไม่เชื่อฟัง เขาต้องการเอาชนะและแย่งเม่ยมาเป็นของตัวเอง
“ผมบอกแม่แล้วไงว่าไอ้โชวต้องตาย หรือว่าแม่เกิดใจอ่อนเปลี่ยนใจไม่อยากฆ่ามันแล้ว”
เหว่ยชิงเถียงไม่ออก เพราะเธอไม่อยากให้โชวตายจริงๆ
“หรือเพราะแม่เลี้ยงมันมา แม่ก็เลยรักมันใช่มั้ย”
“แต่คนที่ควรตายคือไอ้อนันต์ ไม่ใช่โชว”
“ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรอนันต์กับครอบครัวเด็ดขาด”
เหว่ยชิงชะงัก รู้ว่าอนาวิลยังรักอนันต์และครอบครัว แต่เธอต่อรองกับลูกชายไม่ได้...ได้แต่ถามว่า เขาเองก็รักพวกมันใช่ไหม
อนาวิลสะดุดไปนิดก่อนจะกล่าวอย่างเลือดเย็น “อนันต์จะต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เขาต้องสูญเสียเหมือนที่เราเสีย นี่คือการแก้แค้นของผม ระหว่างโชวกับผม แม่ต้องเลือกจะให้ใครอยู่ใครตาย...แม่ต้องเลือก”
แน่นอนว่าแม่ต้องเลือกลูกแท้ๆ อนาวิลจึงใช้เชือกมัดมือเท้าโชวที่หมดสติแล้วตั้งใจให้เขาถูกไฟคลอกตายพร้อมร่างไร้วิญญาณของเฉิน เหว่ยชิงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเอ่ยปากขอโทษโชวทั้งน้ำตา ก่อนจะถูกอนาวิลดึงตัวออกมาจากโกดัง แล้วจุดไฟแช็กโยนเข้าไปตรงบริเวณถังน้ำมันและสารเคมี
ความจริงแล้วโชวแกล้งสลบ เขาได้ยินทุกอย่างที่อนาวิลกับเหว่ยชิงคุยกัน เมื่อรู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย โชวพยุงกายไปลากศพเฉินอย่างยากลำบาก
เปลวไฟลามไปถึงสารเคมี เสียงระเบิดดังกึกก้อง อนาวิลสะใจตะโกนลั่นว่าลาก่อนตลอดกาล เหว่ยชิงทำใจไม่ได้น้ำตาไหลพรากสงสารโชว
เม่ย ดุจดาว และวายุตามมาเห็นไฟกำลังลุกไหม้ ทุกคนตกใจ เม่ยเรียกอนาวิลก่อนวิ่งนำเข้าไปถามเขาว่าโชวกับเฉินอยู่ไหน อนาวิลอ้ำอึ้ง เหว่ยชิงรีบบอกว่าสองคนนั้นติดอยู่ในโกดัง
วายุไม่รอช้า วิ่งพรวดออกไป ดุจดาวจ้องหน้าอนาวิลอย่างโกรธจัดก่อนวิ่งตามเขา เม่ยจะตามไปด้วยแต่อนาวิลโอบเอวล็อกตัวไว้
“อย่าเม่ย...มันอันตราย”
“ไม่! เม่ยจะไปช่วยพี่เฉินกับคุณชาย”
เม่ยผลักอนาวิลแล้ววิ่งตามวายุกับดุจดาว แต่ขณะที่ทั้งหมดกำลังจะเข้าไปในโกดัง เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนรีบหลบไปคนละทิศละทาง เม่ยกรีดร้องน้ำตานองหน้า เป็นห่วงโชวและเฉินใจแทบขาด
ด้านภูผากับอันดาที่กำลังรอฟังข่าวอย่างใจจดจ่อ สักพักลูกน้องภูผาเข้ามารายงานว่าเฉินเอาตัวเหว่ยชิงไปที่โกดังเก็บสารเคมี ตอนนี้ที่โกดังเกิดไฟไหม้มีสารเคมีระเบิด ภูผากับอันดาตกใจว่าเกิดเรื่องใหญ่ วิ่งตามกันออกไปจากบ้านทันที...
ภายในโกดังไฟเผาทุกสิ่งแทบไม่เหลือ เจ้าหน้าที่เร่งดับไฟ พวกเม่ยร้อนใจช่วยกันตามหาโชวกับเฉิน ทันใดได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ดังจากอีกฝั่งว่าเจอแล้ว!
ทุกคนวิ่งกรูไป เป็นจังหวะที่ภูผากับอันดามาถึงพอดี ภูผาถามเหว่ยชิงว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่อันดาเร่งเร้าอยากรู้ว่าโชวอยู่ไหน?
เม่ยแทบทรุดเมื่อเห็นศพเฉินพี่ชาย เหว่ยชิงวิ่งเข้ามาพร้อมภูผาและอันดา ถามระรัวว่าโชวล่ะ โชวอยู่ไหน
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกว่าพวกตนไม่เจอใครเลย นอกจากศพนี้ศพเดียว
“หมายความว่าไง แล้วโชวล่ะ”
“โชวยังไม่ตาย” เหว่ยชิงพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง แต่อนาวิลแอบเจ็บใจ เค้นเสียงว่ามันหนีไปแล้ว!
วายุข้องใจว่าทำไมโชวต้องหนี อนาวิล โยนความผิดของตัวเองให้โชวทันที
“เพราะโชวเป็นคนฆ่าเฉินไง”
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะเม่ยหันขวับมองหน้าอนาวิล เหว่ยชิงรู้เต็มอกว่าอนาวิลโกหกแต่พูดไม่ออก
“คุณชายฆ่าพี่เฉิน” พูดแล้วเม่ยร้องไห้โฮ วายุไม่เชื่อว่าโชวจะทำแบบนั้น เม่ยหันไปทางเหว่ยชิง ถามว่าไม่จริงใช่ไหม คุณชายไม่ได้ฆ่าพี่เฉิน...
เหว่ยชิงลำบากใจ เหลือบตามองอนาวิลแล้วค่อยๆพยักหน้าพูดทั้งน้ำตา
“โชวช่วยชีวิตฉัน เลยยิงเฉินตาย”
เม่ยตะลึงงันอย่างรับไม่ได้...อนาวิลลอบยิ้มสะใจที่อย่างน้อยก็ทำให้เม่ยเกลียดโชวได้
ooooooo
เช้ามืดที่บ้านตระกูลจาง มิ่งกับแจ่มซุบซิบสงสัยเรื่องโชวฆ่าเฉิน ทั้งคู่ไม่เชื่อเพราะรู้จักโชวดี พอถามเหว่ยชิงก็ถูกตวาดใส่ว่าไม่ใช่เรื่องของพวกแก!
อนาวิลไปส่งเม่ยที่บ้านหลังจากจัดการเรื่องศพเฉินเรียบร้อยแล้ว เม่ยร่ำไห้เสียใจตลอดเวลา อนาวิลอยากอยู่เป็นเพื่อนแต่เธอปฏิเสธแล้วเดินเข้าบ้านไป เขามองตามสงสารเธอจับใจ รำพึงออกมาโดยไม่รู้ว่าภูผาซุ่มอยู่ใกล้ๆได้ยินทุกคำ
“พี่ขอโทษนะเม่ย แต่เม่ยต้องลืมไอ้โชวให้ได้ คนแบบมันไม่คู่ควรจะได้หัวใจเม่ย...เม่ยต้องลืม”
อนาวิลหันหลังกลับ เป็นจังหวะที่ภูผาก้าวออกมา พูดใส่หน้าอนาวิลว่า “ไอ้โชวไม่ได้เป็นคนฆ่าเฉินจริงๆด้วย”
อนาวิลเครียดที่โดนภูผาจับได้ว่าโชวไม่ได้ฆ่าเฉิน อีกทั้งภูผาก็พูดจาสงสัยในความสัมพันธ์ของเขากับเหว่ยชิง ซึ่งอนาวิลไม่อยากเปิดเผย เมื่อกลับเข้าบ้านเจอเหว่ยชิงร้อนใจที่รู้ว่าโชวยังไม่ตายแต่รู้ความจริงหมดแล้ว กลัวเขาจะมาแก้แค้น อนาวิลรีบบอกแม่ว่า
“เรื่องโชวเอาไว้ก่อนเถอะครับ มันบาดเจ็บสาหัสกว่าจะฟื้นตัวมาเล่นงานเราได้คงอีกสักพัก แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น...ภูผาเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้ว”
“อะไรนะ”
“มันรู้ว่าผมโกหก แล้วแม่เข้าข้างผม ผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมคือลูกที่แท้จริงของแม่”
“ถ้างั้นเราคงต้องชิงเปิดเผยความจริงกับทุกคน”
“ยังไม่ถึงเวลาครับ ก่อนอื่นเราต้องทำให้มันเลิกสงสัยแล้วหาทางกำจัดพวกมันซะก่อน”
“ลูกมีแผนแล้วเหรอ”
อนาวิลพยักหน้า...แล้วอีกไม่ช้าแผนการของเขาก็เริ่มขึ้น!
เหว่ยชิงให้สมุนซ้อมอนาวิลต่อหน้าภูผาและอันดาข้อหาร่วมมือกับเฉินแก้แค้นเธอแทนอนันต์ อนาวิลถึงได้แกล้งเข้ามาในภาคี แต่คนอย่างเฉินไม่กล้าทำงานนี้คนเดียวแน่ เธออยากรู้ว่าใครเป็นคนบงการ
ภูผากับอันดาฟังแล้วสะอึก เพราะทั้งหมดเป็นแผนของตนร่วมกับอนาวิล แต่เมื่อเหว่ยชิงคาดคั้นแล้วอนาวิลไม่ยอมปริปาก ทั้งคู่จึงรอดตัวไป แต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เมื่อเหว่ยชิงเรียกประชุมในวันเดียวกัน
“สมาชิกทุกท่านคงรู้ข่าวที่ประมุขของเราได้ถูกออกหมายจับในข้อหาฆ่าคนตายแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้แม้โชวจะทำไปเพื่อปกป้องฉัน แต่เพื่อไม่ให้มีผลกระทบกับจตุรภาคี ฉันจึงจำเป็นต้องประกาศตัดขาดและปลดโชวออกจากตำแหน่งประมุขนับแต่นี้เป็นต้นไป ดังนั้นจึงมีความจำเป็นต้องคัดเลือกคนที่เหมาะสมจะมาเป็นประมุขคนต่อไป”
เหว่ยชิงมองภูผา อันดา และวายุ ก่อนจะพูดต่อไปตามแผนที่เตี๊ยมไว้กับอนาวิล
“ซึ่งตามกฎภาคีประมุขต้องเป็นสายเลือดของจตุรภาคีเท่านั้น ในฐานะนายหญิงของภาคี ฉันจะใช้สิทธิ์นี้คัดเลือกผู้ที่เหมาะสมด้วยตัวเอง และฉันก็มีคนที่มองๆเอาไว้บ้างแล้ว ฉันขอเวลาคิดทบทวนอีกครั้งและจะประกาศ ตำแหน่งประมุขในวันประชุมถัดไป”
เหว่ยชิงมองภูผาเหมือนจะส่งสัญญาณว่าเป็นเขา แต่แล้วเธอกลับเดินไปหาอันดา บอกให้ไปพบตนที่ห้อง ภูผามองอันดาตาวาว ขณะที่คนอื่นๆซุบซิบกันเพราะคิดว่าเหว่ยชิงคงหมายตาอันดาไว้
เมื่ออันดามาพบ เหว่ยชิงให้ความหวังเขาจริงๆ และเหลือบเห็นภูผาแอบมองมาก็ยิ้มพอใจ ก่อนจะไปคุยกับอนาวิลว่าท่าทางภูผาจะเชื่อตามแผนของเรา
“ดีครับ ถือว่าที่ผมยอมเจ็บตัวครั้งนี้ก็คุ้ม ที่เหลือก็แค่รอให้พวกมันกำจัดกันเอง”
“ลูกคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลเหรอ”
“ความโลภเป็นจุดอ่อนของคนครับแม่ ให้เป็นเพื่อนรักกันแค่ไหน แต่ถ้าเพื่อนจะยิ่งใหญ่เหนือกว่าหรือแย่งสิ่งที่ตัวเองต้องการไปก็คงไม่มีใครยอม”
เหว่ยชิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ooooooo
โชวรอดชีวิตเพราะแกล้งสลบ และได้ยินทุกอย่างที่เหว่ยชิงกับอนาวิลคุยกันว่าเขาเป็นลูกของอนันต์
เมื่อหนีออกมาได้ก่อนที่โกดังจะระเบิด แต่ไม่สามารถเอาศพเฉินออกมาได้ โชวแอบไปหาเม่ยที่บ้านเช่าเพื่อบอกความจริงว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉิน แต่เม่ยลังเลไม่เชื่อ เพราะเหว่ยชิงยืนยันด้วยตัวเองว่าโชวฆ่าเฉิน
“คุณชายจะบอกว่านายหญิงโกหกใส่ร้ายลูก ตัวเองเหรอ”
คำถามของเม่ยทำให้โชวชะงัก อยากบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ใช่ลูกของเหว่ยชิง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่บอกเป็นเชิงลาว่า ถ้าเธอไม่เชื่อ เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...
แยกจากเม่ยแล้วโชวกลับไปที่วัดขอบพระคุณหลวงพ่อที่ช่วยชีวิตตนไว้ แต่จากนี้ไปตนยังไม่รู้จะทำยังไง
“พ่อแม่ล่ะ ไม่มีหรือไง” หลวงพ่อถาม
“ที่มีก็ไม่ใช่ ที่ใช่ก็...” โชวหน้าเศร้าไม่รู้จะพูดยังไง ตัดบทว่า “ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับหลวงพ่อ”
“คนที่ไหนไม่มีพ่อแม่ หมามันยังมีเลยโยม...เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันได้ต้องทำบุญและบาปร่วมกันมามาก สายเลือดยังไงก็เป็นสายเลือด ตัดยังไงก็ไม่มีวันขาดหรอก กลับไปหาเขาซะ”
“แต่ถ้าเขารู้ว่ามีผมอยู่บนโลก เขาคงรับไม่ได้ ผมทำเลวกับเขาไว้มาก”
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกรรม และมันจะจบเมื่อหมดกรรมต่อกัน ถ้ามีโอกาสจึงเลือกแก้ไข อย่าปล่อยให้สายเกินไปแล้วแก้ตัว ไม่มีประโยชน์ กลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไม่สายเกินไปหรอกนะโยม ให้อภัยกับทุกคนซะรวมทั้งตัวเองด้วย ถ้าโยมทำได้ก็จะได้ชื่อว่าประเสริฐกว่าใครและทั้งหมดนี้ทำเพื่อตัวโยมเองไม่ใช่คนอื่น อภัยได้ใจโยมก็เป็นสุข”
โชวรับฟังและคิดตาม ค่อยๆก้มลงกราบหลวงพ่อโดยไร้ข้อโต้แย้ง
ooooooo
หลังจากคิดว่าเหว่ยชิงหมายตาตนเองไว้ อันดาก็กร่างใส่วายุ แล้วยังปากกล้าบอกความจริงกับดุจดาวว่าวายุเป็นคนฆ่านัท!
ดุจดาวตกใจมาก คาดคั้นวายุเสียงดังลั่น วายุยอมรับและว่าตนคิดจะบอกเรื่องนี้กับเธอหลายครั้งแล้ว อันดาเห็นสองคนทะเลาะกันก็ยิ้มสะใจ เดินลอยนวลหนีไปให้ทั้งคู่เคลียร์กันเอง
วายุถูกดุจดาวกระชากคอเสื้อแล้วตะคอกถามทั้งน้ำตา “พี่นัททำอะไรคุณ ทำไมคุณต้องฆ่าเขา คุณทำแบบนี้ทำไม”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ฆ่าพี่นัทจะเป็นคนคนเดียวกับที่ช่วยชีวิตฉัน ดีกับฉัน คุณมาทำดีกับฉันทำไมทั้งๆที่คุณฆ่าคนที่ฉันรัก เคยคิดไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ความจริง”
“ฉันแค่สำนึกผิด อยากชดเชยให้เธอ แต่มันกลับ กลายเป็นความรักฉันเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฉันขอโทษ”
“หยุดพูด หยุด! ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่ยกโทษ ให้คุณ” เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เล็งปืนจะยิงวายุ
“ฉันรู้ว่าชีวิตของฉันไม่สามารถทดแทนชีวิตของนัทได้ แต่ถ้าฉันตายแล้วมันทำให้เธอหายเจ็บปวด ฉันก็ยินดี ฆ่าฉันเถอะดุจดาว...ฆ่าฉัน”
วายุหลับตาลง พร้อมยอมตายด้วยมือของหญิงคนรัก...ดุจดาวถือปืนมือสั่น ลังเลใจจะเอายังไงดี จะเดินหน้าแก้แค้นหรือให้อภัย เธอน้ำตาไหลพราก ในที่สุดก็ตัดสินใจลั่นไกปังไปทางอื่น
“วันนี้ฉันจะปล่อยคุณไปเพื่อตอบแทนที่คุณเคยช่วยชีวิตฉัน แต่เจอกันครั้งต่อไปฉันไม่ปล่อยคุณแน่!!”
ดุจดาวหันหลังเดินจากไป พึมพำขอโทษนัท...รู้สึกผิดต่อนัทเพราะเธอแอบมีใจให้วายุไปแล้ว
ฝ่ายอันดาที่เดินอารมณ์ดีจากมา เขาเจอภูผาดักรอถามเรื่องตำแหน่งประมุขภาคี อยากรู้ว่าเหว่ยชิงคุยเรื่องนี้กับอันดาหรือเปล่า
“ภูผา...แกกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด จนถึงวันนี้แกไม่ใช่แค่เพื่อน แต่แกเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัว เป็นเหมือนร่างกายของฉัน”
“แกกำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่อันดา”
“ฉันอยากให้แกรู้ เราเหมือนคนคนเดียวกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นฉันหรือแกที่เป็นประมุขมันไม่ต่างกันจริงไหมวะ”
“จริงสินะ ฉันเข้าใจล่ะ”
อันดาสวมกอดภูผา ยิ้มร่าที่เพื่อนเข้าใจ หารู้ไม่ว่าภูผาคิดตรงกันข้าม ตำแหน่งใหญ่ยิ่งนั้นควรเป็นของตนเพียงคนเดียว!
ภูผากลับเข้าบ้านหน้าเครียด วีนัสจมูกไวมารอเขาอยู่ ลุกขึ้นโวยวายทันที “อย่าบอกนะว่าน้าเหว่ยชิงจะให้พี่อันดาเป็นประมุขคนต่อไป”
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้? ไหนคุณบอกว่าถ้าโชวตาย คุณจะได้เป็นประมุขไงล่ะ”
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครเหมาะสมอีก”
“บ้าจริง! แล้วตำแหน่งนายหญิงของฉันล่ะ ถ้าพี่อันดาเป็นประมุขฉันก็อดน่ะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ คุณสัญญากับฉันแล้ว ฉันไม่ยอม”
“เงียบ!!”
“ไอ้บ้า! แกสิเงียบ ฉันไม่น่าหลงเชื่อแกเลย ฉันไม่ยอมหรอกนะ พี่อันดาจะต้องก้มหัวให้ฉัน ต้องไม่มองฉันเป็นแค่ลูกเมียน้อยอีก ทุกคนต้องยอมรับฉัน ฉันไม่ยอมเข้าใจมั้ย”
“ฉันสั่งให้เงียบ!!” ภูผาตวาดด้วยความโมโหแล้วตบเปรี้ยงเดียววีนัสล้มลงเลือดกบปากเงียบกริบ แต่แววตาวาวโรจน์ไม่พอใจ
ooooooo
เมื่อเหว่ยชิงประกาศตัดขาดโชวและคิดแต่งตั้งประมุขคนใหม่ โดยทำทีหมายตาอันดาไว้ ภูผาที่หวังตำแหน่งนี้มานานถึงกับลงมือฆ่าอันดาเพื่อนรักด้วยตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่านี่คือแผนของอนาวิล
หลังจากอันดาตาย ภูผาคิดว่าตัวเองจะได้ขึ้นเป็นประมุข แต่เหว่ยชิงกลับบอกความจริงแก่ทุกคนว่า
อนาวิลคือลูกที่แท้จริงและตำแหน่งประมุขจตุรภาคีเป็นของอนาวิลตั้งแต่ต้น ทุกคนตกใจมาก คนที่โกรธแค้นก็คือภูผาที่เป็นคนชักพาอนาวิลเข้ามาอยู่ใกล้ตัว
ด้านโชวที่รอดตายและรู้ว่าเขาคือลูกของอนันต์กับนวลจันทร์ ความจริงทำให้เขาเจ็บปวด เสียใจที่กระทำไม่ดีต่อคนทั้งคู่ อยากขอโทษแต่ก็ไม่กล้าปรากฏตัว
โชวไปหาวายุในคืนนั้น ยืนยันว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉินและบอกความจริงว่าเขาไม่ใช่ลูกของจางฉงกับเหว่ยชิง วายุตกใจแต่ไม่ลืมเล่าเรื่องอันดาถูกฆ่าตาย ซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นแผนของอนาวิลที่หลอกให้อันดากับภูผาฆ่ากันเอง และคนอย่างภูผาต้องหาทางแก้แค้นอนาวิลแน่
อนาวิลคิดเช่นนั้นเหมือนกัน จึงรีบบอกวีนัสว่าภูผาฆ่าอันดา หมายใจว่าเธอจะต้องโกรธแค้นแทนพี่ชายอย่างแน่นอน วีนัสโกรธภูผาอยู่เป็นทุนที่เขาทำให้เธอพลาดตำแหน่งนายหญิงประมุขจตุรภาคี พอรู้เรื่องจากอนาวิลก็วางแผนลวงภูผาไปฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น
หลี่เฟยเสียใจต่อการจากไปของเฉิน แต่ในขณะเดียวกันอาการของหลี่เฟยก็ดีขึ้นจนพูดและลุกเดินได้ วันที่เขาได้พบโชวจึงคุกเข่าทำความเคารพ แต่โชวรีบพยุงเขาขึ้นยืนและห้ามเรียกตนว่าคุณชาย ตนไม่ใช่ลูกของจางฉง ไม่ใช่คุณชายของตระกูลจางอีกต่อไป
“คุณชายรู้ความจริงแล้ว?”
“อารู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
หลี่เฟยหน้าสลดรู้สึกผิด “ผมผิดเอง ถ้าผมบอกความจริงกับนายหญิงเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”
โชว วายุ และเม่ยมองหน้ากันงงๆ หลี่เฟยจึงเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าอนันต์ไม่ได้ฆ่าจางฉง แต่พยายามช่วยเขาที่กำลังจะตกตึกต่างหาก
“อนันต์พยายามช่วยจางฉงแล้ว แต่จางฉงยอมตายเพื่อให้ได้ฆ่าอนันต์ เพื่อให้ได้แก้แค้น ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับตลอดมาเพื่อปกป้องศักดิ์ศรี”
จางฉงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากอนันต์ เขาตกตึกลงไปตายแต่เหว่ยชิงไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น คิดว่าอนันต์ฆ่าจางฉงแล้วหล่นลงไป เธอจึงผูกใจเจ็บอนันต์มาตลอด
โชวซึ่งเป็นลูกที่แท้จริงของอนันต์ วันนี้ได้รู้ความจริงก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อพ่อบังเกิดเกล้า เขาลุกพรวดออกจากบ้านเช่า วายุกับเม่ยรีบก้าวตามออกมา
“ไอ้โชว...แกจะไปไหน”
“อนาวิลไม่หยุดแค่นี้แน่ ฉันต้องไปเตือนท่านอนันต์”
“จะทำยังไงคะ คุณลุงอนันต์ไม่มีทางเชื่อหรอก”
“ฉันจะพาเขามาหาอาหลี่ ให้อาหลี่อธิบายให้เขาเข้าใจ”
“แค่เจอหน้าเขาก็จับแกเข้าคุกแล้ว ไม่รอให้แกพามาที่นี่หรอก”
“ถึงเขาจะเอาฉันเข้าคุก ฉันก็ต้องไป” โชวตัดสินใจเดินหน้า แต่ไม่ทันก้าวขาได้ยินเสียงข้อความส่งเข้ามาที่มือถือ กดอ่านแล้วตกใจ อนาวิลบอกมาว่า “ถ้าไม่อยากให้พ่อแกตายก็รีบมา”
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้น เหว่ยชิงอยู่ต่อหน้ารูปถ่ายจางฉง เธอกำลังหนักใจกลัวอนาวิลใจอ่อนกับอนันต์ ถ้าปล่อยให้เขาจัดการคนเดียวคงไม่สำเร็จ ดังนั้นเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้อนันต์ชดใช้ด้วยชีวิต
อนาวิลต้องการฆ่าโชว เขาหลอกพาอนันต์ไปเพื่อล่อให้โชวมาหา โดยพาอนันต์ไปในป่าใกล้น้ำตก แต่ไม่รู้ว่าเหว่ยชิงแอบตามมาพร้อมจ่าเดชและสมุนจำนวนหนึ่ง จนกระทั่งเหว่ยชิงปรากฏตัว อนาวิลแปลกใจถามระรัวว่าแม่มาที่นี่ทำไม เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าตนจะจัดการเรื่องนี้เอง
“ฉากสำคัญแบบนี้ แม่ไม่มาดูด้วยตาตัวเองได้ยังไงลูก”
อนันต์งงงัน มองอนาวิลกับเหว่ยชิงแล้วแผดเสียงว่า “นี่มันอะไรกันวิน หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าอนาวิลไม่ใช่ลูกของแกไง”
“ไม่จริง เธอเอาอะไรมาพูด”
“วันนั้นที่โรงพยาบาล...ฉันเป็นคนสลับลูกของแกกับอนาวิลเอง เพราะฉะนั้นลูกที่แท้จริงของแกก็คือไอ้โชว”
“อะไรนะ”
“ความจริงฉันตั้งใจเลี้ยงไอ้โชวเพื่อให้มันไปฆ่าแกแก้แค้นให้จางฉง แต่ไอ้โชวมันมีสายเลือดที่อ่อนแอเหมือนแก มันถึงขอให้ฉันเลิกแก้แค้นแกไงล่ะ โง่ไหมล่ะ ลูกแกมันทั้งโง่ทั้งอ่อนแอเลยจะบอกให้ ฉันถึงต้องเปลี่ยนแผนยังไงล่ะ”
อนันต์รู้เรื่องราวทั้งหมด น้ำตาไหล ทั้งเจ็บทั้งแค้น อนาวิลเห็นพ่อเจ็บปวดก็อดสงสารไม่ได้ ยืนน้ำตาคลอฟังเหว่ยชิงกับอนันต์ตอบโต้กัน
“ฉันว่าจางฉงเลวแล้วนะ แต่เธอมันเลวยิ่งกว่านะเหว่ยชิง”
“แล้วใครบีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้ล่ะ เพราะแกไง แกฆ่าจางฉง”
“ถ้าแค้นฉันทำไมไม่ลงที่ฉัน ไปลงที่เด็กที่ไม่รู้เรื่องด้วยทำไม”
“พ่อแม่จะมีอะไรเจ็บปวดเท่าต้องตายด้วยน้ำมือลูกตัวเองอีกล่ะ”
“เธอมันชั่ว!”
“ฆ่ามัน...อนาวิล”
“ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ฆ่าเขา”
“ไม่ฆ่าไอ้อนันต์จะเรียกแก้แค้นยังไง ทางเดียวที่ฉันจะหายแค้นคือไอ้อนันต์ต้องตาย”
“ไม่! ผมไม่ทำ!!”
“อนาวิล!! ถ้าแกไม่ทำ...ฉันทำเอง”
เหว่ยชิงชักปืนยิงอนันต์โดยที่อนาวิลอยู่ไกลเกินจะช่วยทัน แต่นาทีนั้นโชวพุ่งตัวโถมใส่อนันต์ล้มลงหลบกระสุนทันท่วงที สองพ่อลูกกอดกันกลมกลิ้งไป อนาวิลเห็นโชวก็ยิงใส่ไม่ยั้ง แต่โชวหลบหลีกแล้วพาอนันต์วิ่งหนี ส่วนวายุกับเม่ยที่มากับโชวก็ช่วยกันต่อสู้กับสมุนของเหว่ยชิง
โชวพาอนันต์ไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่แล้วถามอย่างห่วงใยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง อนันต์น้ำตาคลอมองลูกชายที่แท้จริง เรียกลูกพ่อแล้วดึงเขามากอดแน่น ได้ยินเสียงอนาวิลตะโกนเรียกโชวอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้โชว!! โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ แน่จริงก็ออกมาสู้กันอย่างลูกผู้ชาย”
โชวรีบดึงตัวออกจากอ้อมกอดอนันต์ เตรียมตั้งรับด้วยการให้อนันต์หนีไป ตนจะล่ออนาวิลเอง
“คุณเอาปืนนี้ไว้ เดี๋ยวคนของวายุกับเม่ยจะตามมาช่วย คุณหาทางหนีออกไปให้ได้”
“ไม่...พ่อจะปล่อยให้ลูกเป็นอันตรายไม่ได้”
“ไม่ต้องห่วงผม”
“ลูกต้องไม่เป็นไรนะ”
“ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ ผมดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ” พูดจบโชวก็กระโดดออกไป อนาวิลหันมาเห็นยิงใส่หลายนัดก่อนวิ่งไล่กวด อนันต์มองตามพวกเขาไปอย่างเจ็บปวด...ลูกกับลูกต้องมาฆ่ากันเอง
อนาวิลกับโชวยิงต่อสู้กันเหมือนอนันต์และจางฉงในอดีต ทั้งคู่สู้กันจนพลัดตกหน้าผาน้ำตก ทุกคนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ต่างฝ่ายต่างเสียใจ โดยเฉพาะเหว่ยชิงที่กรีดร้องแทบเป็นบ้า เส้นเลือดในสมองแตกหมดสติล้มตึง!
ooooooo
อนาวิลกับโชวตกหน้าผา แต่ทุกคนเจอศพอนาวิลคนเดียว วันเผาศพอนาวิล นวลจันทร์ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ แม้เขาไม่ใช่ลูกแต่เธอก็เลี้ยงดูกันมา
“ลูกแม่...อนาวิลลูกแม่ ไม่ว่าจะยังไงอนาวิลก็ยังเป็นลูกของแม่...ทำไมลูกถึงทิ้งแม่ไปอย่างนี้...อนาวิล”
“เพราะไฟความอาฆาตพยาบาทเคียดแค้นในจิตใจของลูก...เราถึงต้องจากกันไปแบบนี้”
“เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันจริงๆนะคะ...พี่วิน” ดุจดาวอาลัยรักอนาวิล แล้วหันมาทางนวลจันทร์ บอกแม่ว่ายังมีสมาชิกอีกคนของบ้านเรารอเราอยู่
สามคนพ่อแม่ลูกหันไปมองอีกมุมใกล้เมรุ เม่ยหน้าเศร้าถือรูปของโชวที่หาศพไม่เจอ นวลจันทร์น้ำตาไหลพรากเดินนำสามีและลูกสาวมาหยุดยืนตรงหน้าเม่ย...มองรูปโชว ไล้มือไปบนรูปพร้อมกับพึมพำเสียงสั่นเครือ เสียใจอย่างสุดซึ้ง
“โชว...โชวลูกแม่...แม่ขอโทษ...แม่ขอโทษ”
นวลจันทร์ร้องไห้อย่างหนักถึงกับเข่าอ่อนทรุดลง อนันต์กับดุจดาวช่วยกันพยุง เม่ยสะเทือนใจไม่แพ้ใคร ยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า กอดรูปโชวไว้แน่น
หลังงานศพอนาวิล เม่ยนำกุหลาบไปโปรยลงหน้าผาเพื่อเป็นการรำลึกถึงโชว วายุบอกให้เธอตัดใจเพราะโชวตายแล้ว แต่เม่ยยืนยันว่าคุณชายไม่มีวันตายไปจากใจเธอ
ทางด้านหลี่เฟยที่หายเป็นปกติ เขามาเยี่ยมเหว่ยชิงซึ่งบัดนี้นอนเป็นผักขยับตัวไม่ได้ ตกอยู่ในสภาพอัมพาต พูดไม่ได้แต่รู้สึกตัวดี แจ่มกับมิ่งคอยดูแล
แรกเห็นหลี่เฟย เหว่ยชิงสีหน้าตกใจ สายตาหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ได้คิดจะมาทำร้ายอะไรนายหญิง ถึงตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการอาฆาตพยาบาทมันสร้างแต่ความทุกข์ ผลที่เกิดขึ้นมีแต่ความสูญเสีย ผมมาหานายหญิงเพื่อขออโหสิกรรมในทุกสิ่งที่ผ่านมา ขอให้เราอภัยให้แก่กัน เลิกแล้วต่อกัน อย่าได้จองเวรจองกรรมกันอีกเลย จากนี้ไปผมจะขอออกบวชละซึ่งเรื่องของทางโลกเพื่อหันหน้าเข้าสู่เส้นทางของความสงบอย่างแท้จริง...ผมลานะครับนายหญิง”
หลี่เฟยโค้งคำนับเหว่ยชิงเป็นการจากลากันครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกไป เหว่ยชิงน้ำตาไหล รู้สึกผิดก็สายเกินไปเสียแล้ว ต้องทนทุกข์ทรมานตลอดไป
ooooooo
บัดนี้จตุรภาคีเหลือแต่วายุเพียงคนเดียว อนันต์พบหลักฐานเอาผิดพวกจตุรภาคีได้ในที่สุด ดุจดาวจึงนำกำลังเจ้าหน้าที่บุกทลาย ปรากฏว่าวายุยอมให้เธอจับใส่กุญแจมืออย่างง่ายดาย
เม่ยเหมือนตัวคนเดียวหลังจากหลี่เฟยออกบวช เธอตัดสินใจนำวิชาชีพพยาบาลที่เรียนมาไปช่วยเหลือผู้ยากไร้ห่างไกลความเจริญ โดยร่วมกลุ่มไปกับแพทย์อาสา หวังว่ากุศลผลบุญจะช่วยทำให้โชวกับอนาวิลมีความสุข
2 ปีผ่านไป...
ไม่คาดคิดว่าเม่ยจะได้พบโชวในสภาพตาบอด... เรื่องนี้วายุรู้มาตลอดแต่จำต้องปิดทุกคนเพราะโชวขอร้อง ไม่อยากให้เม่ยลำบากต้องดูแลคนตาบอด
เมื่อพบกันจังๆ เม่ยตัดพ้อต่อว่าโชวทั้งน้ำตา “คุณชายใจร้าย คุณชายยังไม่ตาย คุณชายหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่กลับไปหาเม่ย หัวใจคุณชายทำด้วยอะไร”
“กลับไปซะ ฉันไม่ใช่คุณชายของเธอหรือของใครอีกต่อไปแล้วเม่ย จนถึงวันนี้...ฉันเป็นใคร...ฉันยังไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าฉันไม่เหลืออะไร...ไม่เหลือใครอีกแล้ว”
“ทำไมจะไม่เหลือคะ คุณชายยังมีครอบครัว มีคุณพ่อ คุณแม่ ดุจดาวน้องสาวแท้ๆของคุณชาย แล้วก็เม่ย คุณชายยังมีเม่ยอยู่อีกคน”
โชวลำบากใจกับสายเลือดที่เจือจาง...บอกเม่ยว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธออีกแล้ว
“เม่ยไม่ได้ต้องการคนดี แต่เม่ยต้องการคนที่เม่ยรัก โลกที่ไม่มีคุณชายมันไม่มีความสุขเลย...เม่ยขอร้อง อย่าทิ้งเม่ยไป ถ้าไม่มีคุณชาย...เม่ยก็อยู่ต่อไปไม่ได้...เม่ยรักคุณชาย”
คำว่ารักที่ไม่เคยมีใครพูดให้ได้ยินมาทั้งชีวิต
วันนี้โชวได้ยินจากปากเม่ย ผู้หญิงที่เขารักและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ใส่ใจเข้าใจเขามาตลอด
แม้ดวงตามองไม่เห็นแต่โชวก็พยายามจะสัมผัสใบหน้าของเม่ย เขาเอื้อมมือมาใกล้แต่เม่ยไม่รอ เป็นฝ่ายดึงมือเขามาสัมผัสตัวและลูบหน้าตาเขาด้วยความรักและสงสาร
“กลับมาหาเม่ยนะคุณชาย...อย่าทิ้งเม่ยไปอีก เม่ยสัญญา เม่ยจะเป็นดวงตาให้คุณชาย แต่คุณชายก็ต้องสัญญาว่าจะดูแลหัวใจให้เม่ยไปตลอดชีวิต”
โชวใจอ่อนยวบ ให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลหัวใจเม่ยไปตลอดชีวิต
ooooooo
–อวสาน–
ที่มา ไทยรัฐ
“ผมบอกแม่แล้วไงว่าไอ้โชวต้องตาย หรือว่าแม่เกิดใจอ่อนเปลี่ยนใจไม่อยากฆ่ามันแล้ว”
เหว่ยชิงเถียงไม่ออก เพราะเธอไม่อยากให้โชวตายจริงๆ
“หรือเพราะแม่เลี้ยงมันมา แม่ก็เลยรักมันใช่มั้ย”
“แต่คนที่ควรตายคือไอ้อนันต์ ไม่ใช่โชว”
“ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรอนันต์กับครอบครัวเด็ดขาด”
เหว่ยชิงชะงัก รู้ว่าอนาวิลยังรักอนันต์และครอบครัว แต่เธอต่อรองกับลูกชายไม่ได้...ได้แต่ถามว่า เขาเองก็รักพวกมันใช่ไหม
อนาวิลสะดุดไปนิดก่อนจะกล่าวอย่างเลือดเย็น “อนันต์จะต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เขาต้องสูญเสียเหมือนที่เราเสีย นี่คือการแก้แค้นของผม ระหว่างโชวกับผม แม่ต้องเลือกจะให้ใครอยู่ใครตาย...แม่ต้องเลือก”
แน่นอนว่าแม่ต้องเลือกลูกแท้ๆ อนาวิลจึงใช้เชือกมัดมือเท้าโชวที่หมดสติแล้วตั้งใจให้เขาถูกไฟคลอกตายพร้อมร่างไร้วิญญาณของเฉิน เหว่ยชิงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเอ่ยปากขอโทษโชวทั้งน้ำตา ก่อนจะถูกอนาวิลดึงตัวออกมาจากโกดัง แล้วจุดไฟแช็กโยนเข้าไปตรงบริเวณถังน้ำมันและสารเคมี
ความจริงแล้วโชวแกล้งสลบ เขาได้ยินทุกอย่างที่อนาวิลกับเหว่ยชิงคุยกัน เมื่อรู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย โชวพยุงกายไปลากศพเฉินอย่างยากลำบาก
เปลวไฟลามไปถึงสารเคมี เสียงระเบิดดังกึกก้อง อนาวิลสะใจตะโกนลั่นว่าลาก่อนตลอดกาล เหว่ยชิงทำใจไม่ได้น้ำตาไหลพรากสงสารโชว
เม่ย ดุจดาว และวายุตามมาเห็นไฟกำลังลุกไหม้ ทุกคนตกใจ เม่ยเรียกอนาวิลก่อนวิ่งนำเข้าไปถามเขาว่าโชวกับเฉินอยู่ไหน อนาวิลอ้ำอึ้ง เหว่ยชิงรีบบอกว่าสองคนนั้นติดอยู่ในโกดัง
วายุไม่รอช้า วิ่งพรวดออกไป ดุจดาวจ้องหน้าอนาวิลอย่างโกรธจัดก่อนวิ่งตามเขา เม่ยจะตามไปด้วยแต่อนาวิลโอบเอวล็อกตัวไว้
“อย่าเม่ย...มันอันตราย”
“ไม่! เม่ยจะไปช่วยพี่เฉินกับคุณชาย”
เม่ยผลักอนาวิลแล้ววิ่งตามวายุกับดุจดาว แต่ขณะที่ทั้งหมดกำลังจะเข้าไปในโกดัง เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนรีบหลบไปคนละทิศละทาง เม่ยกรีดร้องน้ำตานองหน้า เป็นห่วงโชวและเฉินใจแทบขาด
ด้านภูผากับอันดาที่กำลังรอฟังข่าวอย่างใจจดจ่อ สักพักลูกน้องภูผาเข้ามารายงานว่าเฉินเอาตัวเหว่ยชิงไปที่โกดังเก็บสารเคมี ตอนนี้ที่โกดังเกิดไฟไหม้มีสารเคมีระเบิด ภูผากับอันดาตกใจว่าเกิดเรื่องใหญ่ วิ่งตามกันออกไปจากบ้านทันที...
ภายในโกดังไฟเผาทุกสิ่งแทบไม่เหลือ เจ้าหน้าที่เร่งดับไฟ พวกเม่ยร้อนใจช่วยกันตามหาโชวกับเฉิน ทันใดได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ดังจากอีกฝั่งว่าเจอแล้ว!
ทุกคนวิ่งกรูไป เป็นจังหวะที่ภูผากับอันดามาถึงพอดี ภูผาถามเหว่ยชิงว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่อันดาเร่งเร้าอยากรู้ว่าโชวอยู่ไหน?
เม่ยแทบทรุดเมื่อเห็นศพเฉินพี่ชาย เหว่ยชิงวิ่งเข้ามาพร้อมภูผาและอันดา ถามระรัวว่าโชวล่ะ โชวอยู่ไหน
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกว่าพวกตนไม่เจอใครเลย นอกจากศพนี้ศพเดียว
“หมายความว่าไง แล้วโชวล่ะ”
“โชวยังไม่ตาย” เหว่ยชิงพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง แต่อนาวิลแอบเจ็บใจ เค้นเสียงว่ามันหนีไปแล้ว!
วายุข้องใจว่าทำไมโชวต้องหนี อนาวิล โยนความผิดของตัวเองให้โชวทันที
“เพราะโชวเป็นคนฆ่าเฉินไง”
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะเม่ยหันขวับมองหน้าอนาวิล เหว่ยชิงรู้เต็มอกว่าอนาวิลโกหกแต่พูดไม่ออก
“คุณชายฆ่าพี่เฉิน” พูดแล้วเม่ยร้องไห้โฮ วายุไม่เชื่อว่าโชวจะทำแบบนั้น เม่ยหันไปทางเหว่ยชิง ถามว่าไม่จริงใช่ไหม คุณชายไม่ได้ฆ่าพี่เฉิน...
เหว่ยชิงลำบากใจ เหลือบตามองอนาวิลแล้วค่อยๆพยักหน้าพูดทั้งน้ำตา
“โชวช่วยชีวิตฉัน เลยยิงเฉินตาย”
เม่ยตะลึงงันอย่างรับไม่ได้...อนาวิลลอบยิ้มสะใจที่อย่างน้อยก็ทำให้เม่ยเกลียดโชวได้
ooooooo
เช้ามืดที่บ้านตระกูลจาง มิ่งกับแจ่มซุบซิบสงสัยเรื่องโชวฆ่าเฉิน ทั้งคู่ไม่เชื่อเพราะรู้จักโชวดี พอถามเหว่ยชิงก็ถูกตวาดใส่ว่าไม่ใช่เรื่องของพวกแก!
อนาวิลไปส่งเม่ยที่บ้านหลังจากจัดการเรื่องศพเฉินเรียบร้อยแล้ว เม่ยร่ำไห้เสียใจตลอดเวลา อนาวิลอยากอยู่เป็นเพื่อนแต่เธอปฏิเสธแล้วเดินเข้าบ้านไป เขามองตามสงสารเธอจับใจ รำพึงออกมาโดยไม่รู้ว่าภูผาซุ่มอยู่ใกล้ๆได้ยินทุกคำ
“พี่ขอโทษนะเม่ย แต่เม่ยต้องลืมไอ้โชวให้ได้ คนแบบมันไม่คู่ควรจะได้หัวใจเม่ย...เม่ยต้องลืม”
อนาวิลหันหลังกลับ เป็นจังหวะที่ภูผาก้าวออกมา พูดใส่หน้าอนาวิลว่า “ไอ้โชวไม่ได้เป็นคนฆ่าเฉินจริงๆด้วย”
อนาวิลเครียดที่โดนภูผาจับได้ว่าโชวไม่ได้ฆ่าเฉิน อีกทั้งภูผาก็พูดจาสงสัยในความสัมพันธ์ของเขากับเหว่ยชิง ซึ่งอนาวิลไม่อยากเปิดเผย เมื่อกลับเข้าบ้านเจอเหว่ยชิงร้อนใจที่รู้ว่าโชวยังไม่ตายแต่รู้ความจริงหมดแล้ว กลัวเขาจะมาแก้แค้น อนาวิลรีบบอกแม่ว่า
“เรื่องโชวเอาไว้ก่อนเถอะครับ มันบาดเจ็บสาหัสกว่าจะฟื้นตัวมาเล่นงานเราได้คงอีกสักพัก แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น...ภูผาเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้ว”
“อะไรนะ”
“มันรู้ว่าผมโกหก แล้วแม่เข้าข้างผม ผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมคือลูกที่แท้จริงของแม่”
“ถ้างั้นเราคงต้องชิงเปิดเผยความจริงกับทุกคน”
“ยังไม่ถึงเวลาครับ ก่อนอื่นเราต้องทำให้มันเลิกสงสัยแล้วหาทางกำจัดพวกมันซะก่อน”
“ลูกมีแผนแล้วเหรอ”
อนาวิลพยักหน้า...แล้วอีกไม่ช้าแผนการของเขาก็เริ่มขึ้น!
เหว่ยชิงให้สมุนซ้อมอนาวิลต่อหน้าภูผาและอันดาข้อหาร่วมมือกับเฉินแก้แค้นเธอแทนอนันต์ อนาวิลถึงได้แกล้งเข้ามาในภาคี แต่คนอย่างเฉินไม่กล้าทำงานนี้คนเดียวแน่ เธออยากรู้ว่าใครเป็นคนบงการ
ภูผากับอันดาฟังแล้วสะอึก เพราะทั้งหมดเป็นแผนของตนร่วมกับอนาวิล แต่เมื่อเหว่ยชิงคาดคั้นแล้วอนาวิลไม่ยอมปริปาก ทั้งคู่จึงรอดตัวไป แต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เมื่อเหว่ยชิงเรียกประชุมในวันเดียวกัน
“สมาชิกทุกท่านคงรู้ข่าวที่ประมุขของเราได้ถูกออกหมายจับในข้อหาฆ่าคนตายแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้แม้โชวจะทำไปเพื่อปกป้องฉัน แต่เพื่อไม่ให้มีผลกระทบกับจตุรภาคี ฉันจึงจำเป็นต้องประกาศตัดขาดและปลดโชวออกจากตำแหน่งประมุขนับแต่นี้เป็นต้นไป ดังนั้นจึงมีความจำเป็นต้องคัดเลือกคนที่เหมาะสมจะมาเป็นประมุขคนต่อไป”
เหว่ยชิงมองภูผา อันดา และวายุ ก่อนจะพูดต่อไปตามแผนที่เตี๊ยมไว้กับอนาวิล
“ซึ่งตามกฎภาคีประมุขต้องเป็นสายเลือดของจตุรภาคีเท่านั้น ในฐานะนายหญิงของภาคี ฉันจะใช้สิทธิ์นี้คัดเลือกผู้ที่เหมาะสมด้วยตัวเอง และฉันก็มีคนที่มองๆเอาไว้บ้างแล้ว ฉันขอเวลาคิดทบทวนอีกครั้งและจะประกาศ ตำแหน่งประมุขในวันประชุมถัดไป”
เหว่ยชิงมองภูผาเหมือนจะส่งสัญญาณว่าเป็นเขา แต่แล้วเธอกลับเดินไปหาอันดา บอกให้ไปพบตนที่ห้อง ภูผามองอันดาตาวาว ขณะที่คนอื่นๆซุบซิบกันเพราะคิดว่าเหว่ยชิงคงหมายตาอันดาไว้
เมื่ออันดามาพบ เหว่ยชิงให้ความหวังเขาจริงๆ และเหลือบเห็นภูผาแอบมองมาก็ยิ้มพอใจ ก่อนจะไปคุยกับอนาวิลว่าท่าทางภูผาจะเชื่อตามแผนของเรา
“ดีครับ ถือว่าที่ผมยอมเจ็บตัวครั้งนี้ก็คุ้ม ที่เหลือก็แค่รอให้พวกมันกำจัดกันเอง”
“ลูกคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลเหรอ”
“ความโลภเป็นจุดอ่อนของคนครับแม่ ให้เป็นเพื่อนรักกันแค่ไหน แต่ถ้าเพื่อนจะยิ่งใหญ่เหนือกว่าหรือแย่งสิ่งที่ตัวเองต้องการไปก็คงไม่มีใครยอม”
เหว่ยชิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ooooooo
โชวรอดชีวิตเพราะแกล้งสลบ และได้ยินทุกอย่างที่เหว่ยชิงกับอนาวิลคุยกันว่าเขาเป็นลูกของอนันต์
เมื่อหนีออกมาได้ก่อนที่โกดังจะระเบิด แต่ไม่สามารถเอาศพเฉินออกมาได้ โชวแอบไปหาเม่ยที่บ้านเช่าเพื่อบอกความจริงว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉิน แต่เม่ยลังเลไม่เชื่อ เพราะเหว่ยชิงยืนยันด้วยตัวเองว่าโชวฆ่าเฉิน
“คุณชายจะบอกว่านายหญิงโกหกใส่ร้ายลูก ตัวเองเหรอ”
คำถามของเม่ยทำให้โชวชะงัก อยากบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ใช่ลูกของเหว่ยชิง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่บอกเป็นเชิงลาว่า ถ้าเธอไม่เชื่อ เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...
แยกจากเม่ยแล้วโชวกลับไปที่วัดขอบพระคุณหลวงพ่อที่ช่วยชีวิตตนไว้ แต่จากนี้ไปตนยังไม่รู้จะทำยังไง
“พ่อแม่ล่ะ ไม่มีหรือไง” หลวงพ่อถาม
“ที่มีก็ไม่ใช่ ที่ใช่ก็...” โชวหน้าเศร้าไม่รู้จะพูดยังไง ตัดบทว่า “ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับหลวงพ่อ”
“คนที่ไหนไม่มีพ่อแม่ หมามันยังมีเลยโยม...เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันได้ต้องทำบุญและบาปร่วมกันมามาก สายเลือดยังไงก็เป็นสายเลือด ตัดยังไงก็ไม่มีวันขาดหรอก กลับไปหาเขาซะ”
“แต่ถ้าเขารู้ว่ามีผมอยู่บนโลก เขาคงรับไม่ได้ ผมทำเลวกับเขาไว้มาก”
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกรรม และมันจะจบเมื่อหมดกรรมต่อกัน ถ้ามีโอกาสจึงเลือกแก้ไข อย่าปล่อยให้สายเกินไปแล้วแก้ตัว ไม่มีประโยชน์ กลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไม่สายเกินไปหรอกนะโยม ให้อภัยกับทุกคนซะรวมทั้งตัวเองด้วย ถ้าโยมทำได้ก็จะได้ชื่อว่าประเสริฐกว่าใครและทั้งหมดนี้ทำเพื่อตัวโยมเองไม่ใช่คนอื่น อภัยได้ใจโยมก็เป็นสุข”
โชวรับฟังและคิดตาม ค่อยๆก้มลงกราบหลวงพ่อโดยไร้ข้อโต้แย้ง
ooooooo
หลังจากคิดว่าเหว่ยชิงหมายตาตนเองไว้ อันดาก็กร่างใส่วายุ แล้วยังปากกล้าบอกความจริงกับดุจดาวว่าวายุเป็นคนฆ่านัท!
ดุจดาวตกใจมาก คาดคั้นวายุเสียงดังลั่น วายุยอมรับและว่าตนคิดจะบอกเรื่องนี้กับเธอหลายครั้งแล้ว อันดาเห็นสองคนทะเลาะกันก็ยิ้มสะใจ เดินลอยนวลหนีไปให้ทั้งคู่เคลียร์กันเอง
วายุถูกดุจดาวกระชากคอเสื้อแล้วตะคอกถามทั้งน้ำตา “พี่นัททำอะไรคุณ ทำไมคุณต้องฆ่าเขา คุณทำแบบนี้ทำไม”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ฆ่าพี่นัทจะเป็นคนคนเดียวกับที่ช่วยชีวิตฉัน ดีกับฉัน คุณมาทำดีกับฉันทำไมทั้งๆที่คุณฆ่าคนที่ฉันรัก เคยคิดไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ความจริง”
“ฉันแค่สำนึกผิด อยากชดเชยให้เธอ แต่มันกลับ กลายเป็นความรักฉันเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฉันขอโทษ”
“หยุดพูด หยุด! ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่ยกโทษ ให้คุณ” เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เล็งปืนจะยิงวายุ
“ฉันรู้ว่าชีวิตของฉันไม่สามารถทดแทนชีวิตของนัทได้ แต่ถ้าฉันตายแล้วมันทำให้เธอหายเจ็บปวด ฉันก็ยินดี ฆ่าฉันเถอะดุจดาว...ฆ่าฉัน”
วายุหลับตาลง พร้อมยอมตายด้วยมือของหญิงคนรัก...ดุจดาวถือปืนมือสั่น ลังเลใจจะเอายังไงดี จะเดินหน้าแก้แค้นหรือให้อภัย เธอน้ำตาไหลพราก ในที่สุดก็ตัดสินใจลั่นไกปังไปทางอื่น
“วันนี้ฉันจะปล่อยคุณไปเพื่อตอบแทนที่คุณเคยช่วยชีวิตฉัน แต่เจอกันครั้งต่อไปฉันไม่ปล่อยคุณแน่!!”
ดุจดาวหันหลังเดินจากไป พึมพำขอโทษนัท...รู้สึกผิดต่อนัทเพราะเธอแอบมีใจให้วายุไปแล้ว
ฝ่ายอันดาที่เดินอารมณ์ดีจากมา เขาเจอภูผาดักรอถามเรื่องตำแหน่งประมุขภาคี อยากรู้ว่าเหว่ยชิงคุยเรื่องนี้กับอันดาหรือเปล่า
“ภูผา...แกกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด จนถึงวันนี้แกไม่ใช่แค่เพื่อน แต่แกเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัว เป็นเหมือนร่างกายของฉัน”
“แกกำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่อันดา”
“ฉันอยากให้แกรู้ เราเหมือนคนคนเดียวกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นฉันหรือแกที่เป็นประมุขมันไม่ต่างกันจริงไหมวะ”
“จริงสินะ ฉันเข้าใจล่ะ”
อันดาสวมกอดภูผา ยิ้มร่าที่เพื่อนเข้าใจ หารู้ไม่ว่าภูผาคิดตรงกันข้าม ตำแหน่งใหญ่ยิ่งนั้นควรเป็นของตนเพียงคนเดียว!
ภูผากลับเข้าบ้านหน้าเครียด วีนัสจมูกไวมารอเขาอยู่ ลุกขึ้นโวยวายทันที “อย่าบอกนะว่าน้าเหว่ยชิงจะให้พี่อันดาเป็นประมุขคนต่อไป”
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้? ไหนคุณบอกว่าถ้าโชวตาย คุณจะได้เป็นประมุขไงล่ะ”
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครเหมาะสมอีก”
“บ้าจริง! แล้วตำแหน่งนายหญิงของฉันล่ะ ถ้าพี่อันดาเป็นประมุขฉันก็อดน่ะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ คุณสัญญากับฉันแล้ว ฉันไม่ยอม”
“เงียบ!!”
“ไอ้บ้า! แกสิเงียบ ฉันไม่น่าหลงเชื่อแกเลย ฉันไม่ยอมหรอกนะ พี่อันดาจะต้องก้มหัวให้ฉัน ต้องไม่มองฉันเป็นแค่ลูกเมียน้อยอีก ทุกคนต้องยอมรับฉัน ฉันไม่ยอมเข้าใจมั้ย”
“ฉันสั่งให้เงียบ!!” ภูผาตวาดด้วยความโมโหแล้วตบเปรี้ยงเดียววีนัสล้มลงเลือดกบปากเงียบกริบ แต่แววตาวาวโรจน์ไม่พอใจ
ooooooo
เมื่อเหว่ยชิงประกาศตัดขาดโชวและคิดแต่งตั้งประมุขคนใหม่ โดยทำทีหมายตาอันดาไว้ ภูผาที่หวังตำแหน่งนี้มานานถึงกับลงมือฆ่าอันดาเพื่อนรักด้วยตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่านี่คือแผนของอนาวิล
หลังจากอันดาตาย ภูผาคิดว่าตัวเองจะได้ขึ้นเป็นประมุข แต่เหว่ยชิงกลับบอกความจริงแก่ทุกคนว่า
อนาวิลคือลูกที่แท้จริงและตำแหน่งประมุขจตุรภาคีเป็นของอนาวิลตั้งแต่ต้น ทุกคนตกใจมาก คนที่โกรธแค้นก็คือภูผาที่เป็นคนชักพาอนาวิลเข้ามาอยู่ใกล้ตัว
ด้านโชวที่รอดตายและรู้ว่าเขาคือลูกของอนันต์กับนวลจันทร์ ความจริงทำให้เขาเจ็บปวด เสียใจที่กระทำไม่ดีต่อคนทั้งคู่ อยากขอโทษแต่ก็ไม่กล้าปรากฏตัว
โชวไปหาวายุในคืนนั้น ยืนยันว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉินและบอกความจริงว่าเขาไม่ใช่ลูกของจางฉงกับเหว่ยชิง วายุตกใจแต่ไม่ลืมเล่าเรื่องอันดาถูกฆ่าตาย ซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นแผนของอนาวิลที่หลอกให้อันดากับภูผาฆ่ากันเอง และคนอย่างภูผาต้องหาทางแก้แค้นอนาวิลแน่
อนาวิลคิดเช่นนั้นเหมือนกัน จึงรีบบอกวีนัสว่าภูผาฆ่าอันดา หมายใจว่าเธอจะต้องโกรธแค้นแทนพี่ชายอย่างแน่นอน วีนัสโกรธภูผาอยู่เป็นทุนที่เขาทำให้เธอพลาดตำแหน่งนายหญิงประมุขจตุรภาคี พอรู้เรื่องจากอนาวิลก็วางแผนลวงภูผาไปฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น
หลี่เฟยเสียใจต่อการจากไปของเฉิน แต่ในขณะเดียวกันอาการของหลี่เฟยก็ดีขึ้นจนพูดและลุกเดินได้ วันที่เขาได้พบโชวจึงคุกเข่าทำความเคารพ แต่โชวรีบพยุงเขาขึ้นยืนและห้ามเรียกตนว่าคุณชาย ตนไม่ใช่ลูกของจางฉง ไม่ใช่คุณชายของตระกูลจางอีกต่อไป
“คุณชายรู้ความจริงแล้ว?”
“อารู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
หลี่เฟยหน้าสลดรู้สึกผิด “ผมผิดเอง ถ้าผมบอกความจริงกับนายหญิงเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”
โชว วายุ และเม่ยมองหน้ากันงงๆ หลี่เฟยจึงเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าอนันต์ไม่ได้ฆ่าจางฉง แต่พยายามช่วยเขาที่กำลังจะตกตึกต่างหาก
“อนันต์พยายามช่วยจางฉงแล้ว แต่จางฉงยอมตายเพื่อให้ได้ฆ่าอนันต์ เพื่อให้ได้แก้แค้น ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับตลอดมาเพื่อปกป้องศักดิ์ศรี”
จางฉงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากอนันต์ เขาตกตึกลงไปตายแต่เหว่ยชิงไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น คิดว่าอนันต์ฆ่าจางฉงแล้วหล่นลงไป เธอจึงผูกใจเจ็บอนันต์มาตลอด
โชวซึ่งเป็นลูกที่แท้จริงของอนันต์ วันนี้ได้รู้ความจริงก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อพ่อบังเกิดเกล้า เขาลุกพรวดออกจากบ้านเช่า วายุกับเม่ยรีบก้าวตามออกมา
“ไอ้โชว...แกจะไปไหน”
“อนาวิลไม่หยุดแค่นี้แน่ ฉันต้องไปเตือนท่านอนันต์”
“จะทำยังไงคะ คุณลุงอนันต์ไม่มีทางเชื่อหรอก”
“ฉันจะพาเขามาหาอาหลี่ ให้อาหลี่อธิบายให้เขาเข้าใจ”
“แค่เจอหน้าเขาก็จับแกเข้าคุกแล้ว ไม่รอให้แกพามาที่นี่หรอก”
“ถึงเขาจะเอาฉันเข้าคุก ฉันก็ต้องไป” โชวตัดสินใจเดินหน้า แต่ไม่ทันก้าวขาได้ยินเสียงข้อความส่งเข้ามาที่มือถือ กดอ่านแล้วตกใจ อนาวิลบอกมาว่า “ถ้าไม่อยากให้พ่อแกตายก็รีบมา”
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้น เหว่ยชิงอยู่ต่อหน้ารูปถ่ายจางฉง เธอกำลังหนักใจกลัวอนาวิลใจอ่อนกับอนันต์ ถ้าปล่อยให้เขาจัดการคนเดียวคงไม่สำเร็จ ดังนั้นเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้อนันต์ชดใช้ด้วยชีวิต
อนาวิลต้องการฆ่าโชว เขาหลอกพาอนันต์ไปเพื่อล่อให้โชวมาหา โดยพาอนันต์ไปในป่าใกล้น้ำตก แต่ไม่รู้ว่าเหว่ยชิงแอบตามมาพร้อมจ่าเดชและสมุนจำนวนหนึ่ง จนกระทั่งเหว่ยชิงปรากฏตัว อนาวิลแปลกใจถามระรัวว่าแม่มาที่นี่ทำไม เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าตนจะจัดการเรื่องนี้เอง
“ฉากสำคัญแบบนี้ แม่ไม่มาดูด้วยตาตัวเองได้ยังไงลูก”
อนันต์งงงัน มองอนาวิลกับเหว่ยชิงแล้วแผดเสียงว่า “นี่มันอะไรกันวิน หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าอนาวิลไม่ใช่ลูกของแกไง”
“ไม่จริง เธอเอาอะไรมาพูด”
“วันนั้นที่โรงพยาบาล...ฉันเป็นคนสลับลูกของแกกับอนาวิลเอง เพราะฉะนั้นลูกที่แท้จริงของแกก็คือไอ้โชว”
“อะไรนะ”
“ความจริงฉันตั้งใจเลี้ยงไอ้โชวเพื่อให้มันไปฆ่าแกแก้แค้นให้จางฉง แต่ไอ้โชวมันมีสายเลือดที่อ่อนแอเหมือนแก มันถึงขอให้ฉันเลิกแก้แค้นแกไงล่ะ โง่ไหมล่ะ ลูกแกมันทั้งโง่ทั้งอ่อนแอเลยจะบอกให้ ฉันถึงต้องเปลี่ยนแผนยังไงล่ะ”
อนันต์รู้เรื่องราวทั้งหมด น้ำตาไหล ทั้งเจ็บทั้งแค้น อนาวิลเห็นพ่อเจ็บปวดก็อดสงสารไม่ได้ ยืนน้ำตาคลอฟังเหว่ยชิงกับอนันต์ตอบโต้กัน
“ฉันว่าจางฉงเลวแล้วนะ แต่เธอมันเลวยิ่งกว่านะเหว่ยชิง”
“แล้วใครบีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้ล่ะ เพราะแกไง แกฆ่าจางฉง”
“ถ้าแค้นฉันทำไมไม่ลงที่ฉัน ไปลงที่เด็กที่ไม่รู้เรื่องด้วยทำไม”
“พ่อแม่จะมีอะไรเจ็บปวดเท่าต้องตายด้วยน้ำมือลูกตัวเองอีกล่ะ”
“เธอมันชั่ว!”
“ฆ่ามัน...อนาวิล”
“ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ฆ่าเขา”
“ไม่ฆ่าไอ้อนันต์จะเรียกแก้แค้นยังไง ทางเดียวที่ฉันจะหายแค้นคือไอ้อนันต์ต้องตาย”
“ไม่! ผมไม่ทำ!!”
“อนาวิล!! ถ้าแกไม่ทำ...ฉันทำเอง”
เหว่ยชิงชักปืนยิงอนันต์โดยที่อนาวิลอยู่ไกลเกินจะช่วยทัน แต่นาทีนั้นโชวพุ่งตัวโถมใส่อนันต์ล้มลงหลบกระสุนทันท่วงที สองพ่อลูกกอดกันกลมกลิ้งไป อนาวิลเห็นโชวก็ยิงใส่ไม่ยั้ง แต่โชวหลบหลีกแล้วพาอนันต์วิ่งหนี ส่วนวายุกับเม่ยที่มากับโชวก็ช่วยกันต่อสู้กับสมุนของเหว่ยชิง
โชวพาอนันต์ไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่แล้วถามอย่างห่วงใยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง อนันต์น้ำตาคลอมองลูกชายที่แท้จริง เรียกลูกพ่อแล้วดึงเขามากอดแน่น ได้ยินเสียงอนาวิลตะโกนเรียกโชวอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้โชว!! โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ แน่จริงก็ออกมาสู้กันอย่างลูกผู้ชาย”
โชวรีบดึงตัวออกจากอ้อมกอดอนันต์ เตรียมตั้งรับด้วยการให้อนันต์หนีไป ตนจะล่ออนาวิลเอง
“คุณเอาปืนนี้ไว้ เดี๋ยวคนของวายุกับเม่ยจะตามมาช่วย คุณหาทางหนีออกไปให้ได้”
“ไม่...พ่อจะปล่อยให้ลูกเป็นอันตรายไม่ได้”
“ไม่ต้องห่วงผม”
“ลูกต้องไม่เป็นไรนะ”
“ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ ผมดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ” พูดจบโชวก็กระโดดออกไป อนาวิลหันมาเห็นยิงใส่หลายนัดก่อนวิ่งไล่กวด อนันต์มองตามพวกเขาไปอย่างเจ็บปวด...ลูกกับลูกต้องมาฆ่ากันเอง
อนาวิลกับโชวยิงต่อสู้กันเหมือนอนันต์และจางฉงในอดีต ทั้งคู่สู้กันจนพลัดตกหน้าผาน้ำตก ทุกคนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ต่างฝ่ายต่างเสียใจ โดยเฉพาะเหว่ยชิงที่กรีดร้องแทบเป็นบ้า เส้นเลือดในสมองแตกหมดสติล้มตึง!
ooooooo
อนาวิลกับโชวตกหน้าผา แต่ทุกคนเจอศพอนาวิลคนเดียว วันเผาศพอนาวิล นวลจันทร์ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ แม้เขาไม่ใช่ลูกแต่เธอก็เลี้ยงดูกันมา
“ลูกแม่...อนาวิลลูกแม่ ไม่ว่าจะยังไงอนาวิลก็ยังเป็นลูกของแม่...ทำไมลูกถึงทิ้งแม่ไปอย่างนี้...อนาวิล”
“เพราะไฟความอาฆาตพยาบาทเคียดแค้นในจิตใจของลูก...เราถึงต้องจากกันไปแบบนี้”
“เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันจริงๆนะคะ...พี่วิน” ดุจดาวอาลัยรักอนาวิล แล้วหันมาทางนวลจันทร์ บอกแม่ว่ายังมีสมาชิกอีกคนของบ้านเรารอเราอยู่
สามคนพ่อแม่ลูกหันไปมองอีกมุมใกล้เมรุ เม่ยหน้าเศร้าถือรูปของโชวที่หาศพไม่เจอ นวลจันทร์น้ำตาไหลพรากเดินนำสามีและลูกสาวมาหยุดยืนตรงหน้าเม่ย...มองรูปโชว ไล้มือไปบนรูปพร้อมกับพึมพำเสียงสั่นเครือ เสียใจอย่างสุดซึ้ง
“โชว...โชวลูกแม่...แม่ขอโทษ...แม่ขอโทษ”
นวลจันทร์ร้องไห้อย่างหนักถึงกับเข่าอ่อนทรุดลง อนันต์กับดุจดาวช่วยกันพยุง เม่ยสะเทือนใจไม่แพ้ใคร ยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า กอดรูปโชวไว้แน่น
หลังงานศพอนาวิล เม่ยนำกุหลาบไปโปรยลงหน้าผาเพื่อเป็นการรำลึกถึงโชว วายุบอกให้เธอตัดใจเพราะโชวตายแล้ว แต่เม่ยยืนยันว่าคุณชายไม่มีวันตายไปจากใจเธอ
ทางด้านหลี่เฟยที่หายเป็นปกติ เขามาเยี่ยมเหว่ยชิงซึ่งบัดนี้นอนเป็นผักขยับตัวไม่ได้ ตกอยู่ในสภาพอัมพาต พูดไม่ได้แต่รู้สึกตัวดี แจ่มกับมิ่งคอยดูแล
แรกเห็นหลี่เฟย เหว่ยชิงสีหน้าตกใจ สายตาหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ได้คิดจะมาทำร้ายอะไรนายหญิง ถึงตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการอาฆาตพยาบาทมันสร้างแต่ความทุกข์ ผลที่เกิดขึ้นมีแต่ความสูญเสีย ผมมาหานายหญิงเพื่อขออโหสิกรรมในทุกสิ่งที่ผ่านมา ขอให้เราอภัยให้แก่กัน เลิกแล้วต่อกัน อย่าได้จองเวรจองกรรมกันอีกเลย จากนี้ไปผมจะขอออกบวชละซึ่งเรื่องของทางโลกเพื่อหันหน้าเข้าสู่เส้นทางของความสงบอย่างแท้จริง...ผมลานะครับนายหญิง”
หลี่เฟยโค้งคำนับเหว่ยชิงเป็นการจากลากันครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกไป เหว่ยชิงน้ำตาไหล รู้สึกผิดก็สายเกินไปเสียแล้ว ต้องทนทุกข์ทรมานตลอดไป
ooooooo
บัดนี้จตุรภาคีเหลือแต่วายุเพียงคนเดียว อนันต์พบหลักฐานเอาผิดพวกจตุรภาคีได้ในที่สุด ดุจดาวจึงนำกำลังเจ้าหน้าที่บุกทลาย ปรากฏว่าวายุยอมให้เธอจับใส่กุญแจมืออย่างง่ายดาย
เม่ยเหมือนตัวคนเดียวหลังจากหลี่เฟยออกบวช เธอตัดสินใจนำวิชาชีพพยาบาลที่เรียนมาไปช่วยเหลือผู้ยากไร้ห่างไกลความเจริญ โดยร่วมกลุ่มไปกับแพทย์อาสา หวังว่ากุศลผลบุญจะช่วยทำให้โชวกับอนาวิลมีความสุข
2 ปีผ่านไป...
ไม่คาดคิดว่าเม่ยจะได้พบโชวในสภาพตาบอด... เรื่องนี้วายุรู้มาตลอดแต่จำต้องปิดทุกคนเพราะโชวขอร้อง ไม่อยากให้เม่ยลำบากต้องดูแลคนตาบอด
เมื่อพบกันจังๆ เม่ยตัดพ้อต่อว่าโชวทั้งน้ำตา “คุณชายใจร้าย คุณชายยังไม่ตาย คุณชายหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่กลับไปหาเม่ย หัวใจคุณชายทำด้วยอะไร”
“กลับไปซะ ฉันไม่ใช่คุณชายของเธอหรือของใครอีกต่อไปแล้วเม่ย จนถึงวันนี้...ฉันเป็นใคร...ฉันยังไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าฉันไม่เหลืออะไร...ไม่เหลือใครอีกแล้ว”
“ทำไมจะไม่เหลือคะ คุณชายยังมีครอบครัว มีคุณพ่อ คุณแม่ ดุจดาวน้องสาวแท้ๆของคุณชาย แล้วก็เม่ย คุณชายยังมีเม่ยอยู่อีกคน”
โชวลำบากใจกับสายเลือดที่เจือจาง...บอกเม่ยว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธออีกแล้ว
“เม่ยไม่ได้ต้องการคนดี แต่เม่ยต้องการคนที่เม่ยรัก โลกที่ไม่มีคุณชายมันไม่มีความสุขเลย...เม่ยขอร้อง อย่าทิ้งเม่ยไป ถ้าไม่มีคุณชาย...เม่ยก็อยู่ต่อไปไม่ได้...เม่ยรักคุณชาย”
คำว่ารักที่ไม่เคยมีใครพูดให้ได้ยินมาทั้งชีวิต
วันนี้โชวได้ยินจากปากเม่ย ผู้หญิงที่เขารักและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ใส่ใจเข้าใจเขามาตลอด
แม้ดวงตามองไม่เห็นแต่โชวก็พยายามจะสัมผัสใบหน้าของเม่ย เขาเอื้อมมือมาใกล้แต่เม่ยไม่รอ เป็นฝ่ายดึงมือเขามาสัมผัสตัวและลูบหน้าตาเขาด้วยความรักและสงสาร
“กลับมาหาเม่ยนะคุณชาย...อย่าทิ้งเม่ยไปอีก เม่ยสัญญา เม่ยจะเป็นดวงตาให้คุณชาย แต่คุณชายก็ต้องสัญญาว่าจะดูแลหัวใจให้เม่ยไปตลอดชีวิต”
โชวใจอ่อนยวบ ให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลหัวใจเม่ยไปตลอดชีวิต
ooooooo
–อวสาน–
ที่มา ไทยรัฐหลังจากโชวเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยชีวิตเหว่ยชิง ทำให้เธอเริ่มใจอ่อนสงสารโชวที่หลงคิดว่าเธอคือแม่บังเกิดเกล้า เหว่ยชิงจึงขอร้องอนาวิลไม่ให้ฆ่าโชว แต่อนาวิลไม่เชื่อฟัง เขาต้องการเอาชนะและแย่งเม่ยมาเป็นของตัวเอง
“ผมบอกแม่แล้วไงว่าไอ้โชวต้องตาย หรือว่าแม่เกิดใจอ่อนเปลี่ยนใจไม่อยากฆ่ามันแล้ว”
เหว่ยชิงเถียงไม่ออก เพราะเธอไม่อยากให้โชวตายจริงๆ
“หรือเพราะแม่เลี้ยงมันมา แม่ก็เลยรักมันใช่มั้ย”
“แต่คนที่ควรตายคือไอ้อนันต์ ไม่ใช่โชว”
“ไม่! ผมจะไม่ทำอะไรอนันต์กับครอบครัวเด็ดขาด”
เหว่ยชิงชะงัก รู้ว่าอนาวิลยังรักอนันต์และครอบครัว แต่เธอต่อรองกับลูกชายไม่ได้...ได้แต่ถามว่า เขาเองก็รักพวกมันใช่ไหม
อนาวิลสะดุดไปนิดก่อนจะกล่าวอย่างเลือดเย็น “อนันต์จะต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น เขาต้องสูญเสียเหมือนที่เราเสีย นี่คือการแก้แค้นของผม ระหว่างโชวกับผม แม่ต้องเลือกจะให้ใครอยู่ใครตาย...แม่ต้องเลือก”
แน่นอนว่าแม่ต้องเลือกลูกแท้ๆ อนาวิลจึงใช้เชือกมัดมือเท้าโชวที่หมดสติแล้วตั้งใจให้เขาถูกไฟคลอกตายพร้อมร่างไร้วิญญาณของเฉิน เหว่ยชิงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเอ่ยปากขอโทษโชวทั้งน้ำตา ก่อนจะถูกอนาวิลดึงตัวออกมาจากโกดัง แล้วจุดไฟแช็กโยนเข้าไปตรงบริเวณถังน้ำมันและสารเคมี
ความจริงแล้วโชวแกล้งสลบ เขาได้ยินทุกอย่างที่อนาวิลกับเหว่ยชิงคุยกัน เมื่อรู้ว่าตัวเองตกอยู่ในอันตราย โชวพยุงกายไปลากศพเฉินอย่างยากลำบาก
เปลวไฟลามไปถึงสารเคมี เสียงระเบิดดังกึกก้อง อนาวิลสะใจตะโกนลั่นว่าลาก่อนตลอดกาล เหว่ยชิงทำใจไม่ได้น้ำตาไหลพรากสงสารโชว
เม่ย ดุจดาว และวายุตามมาเห็นไฟกำลังลุกไหม้ ทุกคนตกใจ เม่ยเรียกอนาวิลก่อนวิ่งนำเข้าไปถามเขาว่าโชวกับเฉินอยู่ไหน อนาวิลอ้ำอึ้ง เหว่ยชิงรีบบอกว่าสองคนนั้นติดอยู่ในโกดัง
วายุไม่รอช้า วิ่งพรวดออกไป ดุจดาวจ้องหน้าอนาวิลอย่างโกรธจัดก่อนวิ่งตามเขา เม่ยจะตามไปด้วยแต่อนาวิลโอบเอวล็อกตัวไว้
“อย่าเม่ย...มันอันตราย”
“ไม่! เม่ยจะไปช่วยพี่เฉินกับคุณชาย”
เม่ยผลักอนาวิลแล้ววิ่งตามวายุกับดุจดาว แต่ขณะที่ทั้งหมดกำลังจะเข้าไปในโกดัง เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนรีบหลบไปคนละทิศละทาง เม่ยกรีดร้องน้ำตานองหน้า เป็นห่วงโชวและเฉินใจแทบขาด
ด้านภูผากับอันดาที่กำลังรอฟังข่าวอย่างใจจดจ่อ สักพักลูกน้องภูผาเข้ามารายงานว่าเฉินเอาตัวเหว่ยชิงไปที่โกดังเก็บสารเคมี ตอนนี้ที่โกดังเกิดไฟไหม้มีสารเคมีระเบิด ภูผากับอันดาตกใจว่าเกิดเรื่องใหญ่ วิ่งตามกันออกไปจากบ้านทันที...
ภายในโกดังไฟเผาทุกสิ่งแทบไม่เหลือ เจ้าหน้าที่เร่งดับไฟ พวกเม่ยร้อนใจช่วยกันตามหาโชวกับเฉิน ทันใดได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่ดังจากอีกฝั่งว่าเจอแล้ว!
ทุกคนวิ่งกรูไป เป็นจังหวะที่ภูผากับอันดามาถึงพอดี ภูผาถามเหว่ยชิงว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะที่อันดาเร่งเร้าอยากรู้ว่าโชวอยู่ไหน?
เม่ยแทบทรุดเมื่อเห็นศพเฉินพี่ชาย เหว่ยชิงวิ่งเข้ามาพร้อมภูผาและอันดา ถามระรัวว่าโชวล่ะ โชวอยู่ไหน
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกว่าพวกตนไม่เจอใครเลย นอกจากศพนี้ศพเดียว
“หมายความว่าไง แล้วโชวล่ะ”
“โชวยังไม่ตาย” เหว่ยชิงพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง แต่อนาวิลแอบเจ็บใจ เค้นเสียงว่ามันหนีไปแล้ว!
วายุข้องใจว่าทำไมโชวต้องหนี อนาวิล โยนความผิดของตัวเองให้โชวทันที
“เพราะโชวเป็นคนฆ่าเฉินไง”
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะเม่ยหันขวับมองหน้าอนาวิล เหว่ยชิงรู้เต็มอกว่าอนาวิลโกหกแต่พูดไม่ออก
“คุณชายฆ่าพี่เฉิน” พูดแล้วเม่ยร้องไห้โฮ วายุไม่เชื่อว่าโชวจะทำแบบนั้น เม่ยหันไปทางเหว่ยชิง ถามว่าไม่จริงใช่ไหม คุณชายไม่ได้ฆ่าพี่เฉิน...
เหว่ยชิงลำบากใจ เหลือบตามองอนาวิลแล้วค่อยๆพยักหน้าพูดทั้งน้ำตา
“โชวช่วยชีวิตฉัน เลยยิงเฉินตาย”
เม่ยตะลึงงันอย่างรับไม่ได้...อนาวิลลอบยิ้มสะใจที่อย่างน้อยก็ทำให้เม่ยเกลียดโชวได้
ooooooo
เช้ามืดที่บ้านตระกูลจาง มิ่งกับแจ่มซุบซิบสงสัยเรื่องโชวฆ่าเฉิน ทั้งคู่ไม่เชื่อเพราะรู้จักโชวดี พอถามเหว่ยชิงก็ถูกตวาดใส่ว่าไม่ใช่เรื่องของพวกแก!
อนาวิลไปส่งเม่ยที่บ้านหลังจากจัดการเรื่องศพเฉินเรียบร้อยแล้ว เม่ยร่ำไห้เสียใจตลอดเวลา อนาวิลอยากอยู่เป็นเพื่อนแต่เธอปฏิเสธแล้วเดินเข้าบ้านไป เขามองตามสงสารเธอจับใจ รำพึงออกมาโดยไม่รู้ว่าภูผาซุ่มอยู่ใกล้ๆได้ยินทุกคำ
“พี่ขอโทษนะเม่ย แต่เม่ยต้องลืมไอ้โชวให้ได้ คนแบบมันไม่คู่ควรจะได้หัวใจเม่ย...เม่ยต้องลืม”
อนาวิลหันหลังกลับ เป็นจังหวะที่ภูผาก้าวออกมา พูดใส่หน้าอนาวิลว่า “ไอ้โชวไม่ได้เป็นคนฆ่าเฉินจริงๆด้วย”
อนาวิลเครียดที่โดนภูผาจับได้ว่าโชวไม่ได้ฆ่าเฉิน อีกทั้งภูผาก็พูดจาสงสัยในความสัมพันธ์ของเขากับเหว่ยชิง ซึ่งอนาวิลไม่อยากเปิดเผย เมื่อกลับเข้าบ้านเจอเหว่ยชิงร้อนใจที่รู้ว่าโชวยังไม่ตายแต่รู้ความจริงหมดแล้ว กลัวเขาจะมาแก้แค้น อนาวิลรีบบอกแม่ว่า
“เรื่องโชวเอาไว้ก่อนเถอะครับ มันบาดเจ็บสาหัสกว่าจะฟื้นตัวมาเล่นงานเราได้คงอีกสักพัก แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้น...ภูผาเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้ว”
“อะไรนะ”
“มันรู้ว่าผมโกหก แล้วแม่เข้าข้างผม ผมกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมคือลูกที่แท้จริงของแม่”
“ถ้างั้นเราคงต้องชิงเปิดเผยความจริงกับทุกคน”
“ยังไม่ถึงเวลาครับ ก่อนอื่นเราต้องทำให้มันเลิกสงสัยแล้วหาทางกำจัดพวกมันซะก่อน”
“ลูกมีแผนแล้วเหรอ”
อนาวิลพยักหน้า...แล้วอีกไม่ช้าแผนการของเขาก็เริ่มขึ้น!
เหว่ยชิงให้สมุนซ้อมอนาวิลต่อหน้าภูผาและอันดาข้อหาร่วมมือกับเฉินแก้แค้นเธอแทนอนันต์ อนาวิลถึงได้แกล้งเข้ามาในภาคี แต่คนอย่างเฉินไม่กล้าทำงานนี้คนเดียวแน่ เธออยากรู้ว่าใครเป็นคนบงการ
ภูผากับอันดาฟังแล้วสะอึก เพราะทั้งหมดเป็นแผนของตนร่วมกับอนาวิล แต่เมื่อเหว่ยชิงคาดคั้นแล้วอนาวิลไม่ยอมปริปาก ทั้งคู่จึงรอดตัวไป แต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เมื่อเหว่ยชิงเรียกประชุมในวันเดียวกัน
“สมาชิกทุกท่านคงรู้ข่าวที่ประมุขของเราได้ถูกออกหมายจับในข้อหาฆ่าคนตายแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้แม้โชวจะทำไปเพื่อปกป้องฉัน แต่เพื่อไม่ให้มีผลกระทบกับจตุรภาคี ฉันจึงจำเป็นต้องประกาศตัดขาดและปลดโชวออกจากตำแหน่งประมุขนับแต่นี้เป็นต้นไป ดังนั้นจึงมีความจำเป็นต้องคัดเลือกคนที่เหมาะสมจะมาเป็นประมุขคนต่อไป”
เหว่ยชิงมองภูผา อันดา และวายุ ก่อนจะพูดต่อไปตามแผนที่เตี๊ยมไว้กับอนาวิล
“ซึ่งตามกฎภาคีประมุขต้องเป็นสายเลือดของจตุรภาคีเท่านั้น ในฐานะนายหญิงของภาคี ฉันจะใช้สิทธิ์นี้คัดเลือกผู้ที่เหมาะสมด้วยตัวเอง และฉันก็มีคนที่มองๆเอาไว้บ้างแล้ว ฉันขอเวลาคิดทบทวนอีกครั้งและจะประกาศ ตำแหน่งประมุขในวันประชุมถัดไป”
เหว่ยชิงมองภูผาเหมือนจะส่งสัญญาณว่าเป็นเขา แต่แล้วเธอกลับเดินไปหาอันดา บอกให้ไปพบตนที่ห้อง ภูผามองอันดาตาวาว ขณะที่คนอื่นๆซุบซิบกันเพราะคิดว่าเหว่ยชิงคงหมายตาอันดาไว้
เมื่ออันดามาพบ เหว่ยชิงให้ความหวังเขาจริงๆ และเหลือบเห็นภูผาแอบมองมาก็ยิ้มพอใจ ก่อนจะไปคุยกับอนาวิลว่าท่าทางภูผาจะเชื่อตามแผนของเรา
“ดีครับ ถือว่าที่ผมยอมเจ็บตัวครั้งนี้ก็คุ้ม ที่เหลือก็แค่รอให้พวกมันกำจัดกันเอง”
“ลูกคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลเหรอ”
“ความโลภเป็นจุดอ่อนของคนครับแม่ ให้เป็นเพื่อนรักกันแค่ไหน แต่ถ้าเพื่อนจะยิ่งใหญ่เหนือกว่าหรือแย่งสิ่งที่ตัวเองต้องการไปก็คงไม่มีใครยอม”
เหว่ยชิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ooooooo
โชวรอดชีวิตเพราะแกล้งสลบ และได้ยินทุกอย่างที่เหว่ยชิงกับอนาวิลคุยกันว่าเขาเป็นลูกของอนันต์
เมื่อหนีออกมาได้ก่อนที่โกดังจะระเบิด แต่ไม่สามารถเอาศพเฉินออกมาได้ โชวแอบไปหาเม่ยที่บ้านเช่าเพื่อบอกความจริงว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉิน แต่เม่ยลังเลไม่เชื่อ เพราะเหว่ยชิงยืนยันด้วยตัวเองว่าโชวฆ่าเฉิน
“คุณชายจะบอกว่านายหญิงโกหกใส่ร้ายลูก ตัวเองเหรอ”
คำถามของเม่ยทำให้โชวชะงัก อยากบอกเหลือเกินว่าเขาไม่ใช่ลูกของเหว่ยชิง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่บอกเป็นเชิงลาว่า ถ้าเธอไม่เชื่อ เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก...
แยกจากเม่ยแล้วโชวกลับไปที่วัดขอบพระคุณหลวงพ่อที่ช่วยชีวิตตนไว้ แต่จากนี้ไปตนยังไม่รู้จะทำยังไง
“พ่อแม่ล่ะ ไม่มีหรือไง” หลวงพ่อถาม
“ที่มีก็ไม่ใช่ ที่ใช่ก็...” โชวหน้าเศร้าไม่รู้จะพูดยังไง ตัดบทว่า “ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับหลวงพ่อ”
“คนที่ไหนไม่มีพ่อแม่ หมามันยังมีเลยโยม...เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันได้ต้องทำบุญและบาปร่วมกันมามาก สายเลือดยังไงก็เป็นสายเลือด ตัดยังไงก็ไม่มีวันขาดหรอก กลับไปหาเขาซะ”
“แต่ถ้าเขารู้ว่ามีผมอยู่บนโลก เขาคงรับไม่ได้ ผมทำเลวกับเขาไว้มาก”
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกรรม และมันจะจบเมื่อหมดกรรมต่อกัน ถ้ามีโอกาสจึงเลือกแก้ไข อย่าปล่อยให้สายเกินไปแล้วแก้ตัว ไม่มีประโยชน์ กลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไม่สายเกินไปหรอกนะโยม ให้อภัยกับทุกคนซะรวมทั้งตัวเองด้วย ถ้าโยมทำได้ก็จะได้ชื่อว่าประเสริฐกว่าใครและทั้งหมดนี้ทำเพื่อตัวโยมเองไม่ใช่คนอื่น อภัยได้ใจโยมก็เป็นสุข”
โชวรับฟังและคิดตาม ค่อยๆก้มลงกราบหลวงพ่อโดยไร้ข้อโต้แย้ง
ooooooo
หลังจากคิดว่าเหว่ยชิงหมายตาตนเองไว้ อันดาก็กร่างใส่วายุ แล้วยังปากกล้าบอกความจริงกับดุจดาวว่าวายุเป็นคนฆ่านัท!
ดุจดาวตกใจมาก คาดคั้นวายุเสียงดังลั่น วายุยอมรับและว่าตนคิดจะบอกเรื่องนี้กับเธอหลายครั้งแล้ว อันดาเห็นสองคนทะเลาะกันก็ยิ้มสะใจ เดินลอยนวลหนีไปให้ทั้งคู่เคลียร์กันเอง
วายุถูกดุจดาวกระชากคอเสื้อแล้วตะคอกถามทั้งน้ำตา “พี่นัททำอะไรคุณ ทำไมคุณต้องฆ่าเขา คุณทำแบบนี้ทำไม”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”
“ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ฆ่าพี่นัทจะเป็นคนคนเดียวกับที่ช่วยชีวิตฉัน ดีกับฉัน คุณมาทำดีกับฉันทำไมทั้งๆที่คุณฆ่าคนที่ฉันรัก เคยคิดไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงถ้ารู้ความจริง”
“ฉันแค่สำนึกผิด อยากชดเชยให้เธอ แต่มันกลับ กลายเป็นความรักฉันเองก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ฉันขอโทษ”
“หยุดพูด หยุด! ฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่ยกโทษ ให้คุณ” เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เล็งปืนจะยิงวายุ
“ฉันรู้ว่าชีวิตของฉันไม่สามารถทดแทนชีวิตของนัทได้ แต่ถ้าฉันตายแล้วมันทำให้เธอหายเจ็บปวด ฉันก็ยินดี ฆ่าฉันเถอะดุจดาว...ฆ่าฉัน”
วายุหลับตาลง พร้อมยอมตายด้วยมือของหญิงคนรัก...ดุจดาวถือปืนมือสั่น ลังเลใจจะเอายังไงดี จะเดินหน้าแก้แค้นหรือให้อภัย เธอน้ำตาไหลพราก ในที่สุดก็ตัดสินใจลั่นไกปังไปทางอื่น
“วันนี้ฉันจะปล่อยคุณไปเพื่อตอบแทนที่คุณเคยช่วยชีวิตฉัน แต่เจอกันครั้งต่อไปฉันไม่ปล่อยคุณแน่!!”
ดุจดาวหันหลังเดินจากไป พึมพำขอโทษนัท...รู้สึกผิดต่อนัทเพราะเธอแอบมีใจให้วายุไปแล้ว
ฝ่ายอันดาที่เดินอารมณ์ดีจากมา เขาเจอภูผาดักรอถามเรื่องตำแหน่งประมุขภาคี อยากรู้ว่าเหว่ยชิงคุยเรื่องนี้กับอันดาหรือเปล่า
“ภูผา...แกกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด จนถึงวันนี้แกไม่ใช่แค่เพื่อน แต่แกเป็นพี่น้อง เป็นครอบครัว เป็นเหมือนร่างกายของฉัน”
“แกกำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่อันดา”
“ฉันอยากให้แกรู้ เราเหมือนคนคนเดียวกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นฉันหรือแกที่เป็นประมุขมันไม่ต่างกันจริงไหมวะ”
“จริงสินะ ฉันเข้าใจล่ะ”
อันดาสวมกอดภูผา ยิ้มร่าที่เพื่อนเข้าใจ หารู้ไม่ว่าภูผาคิดตรงกันข้าม ตำแหน่งใหญ่ยิ่งนั้นควรเป็นของตนเพียงคนเดียว!
ภูผากลับเข้าบ้านหน้าเครียด วีนัสจมูกไวมารอเขาอยู่ ลุกขึ้นโวยวายทันที “อย่าบอกนะว่าน้าเหว่ยชิงจะให้พี่อันดาเป็นประมุขคนต่อไป”
“ผมไม่รู้”
“ไม่รู้? ไหนคุณบอกว่าถ้าโชวตาย คุณจะได้เป็นประมุขไงล่ะ”
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครเหมาะสมอีก”
“บ้าจริง! แล้วตำแหน่งนายหญิงของฉันล่ะ ถ้าพี่อันดาเป็นประมุขฉันก็อดน่ะสิ ฉันไม่ยอมหรอกนะ คุณสัญญากับฉันแล้ว ฉันไม่ยอม”
“เงียบ!!”
“ไอ้บ้า! แกสิเงียบ ฉันไม่น่าหลงเชื่อแกเลย ฉันไม่ยอมหรอกนะ พี่อันดาจะต้องก้มหัวให้ฉัน ต้องไม่มองฉันเป็นแค่ลูกเมียน้อยอีก ทุกคนต้องยอมรับฉัน ฉันไม่ยอมเข้าใจมั้ย”
“ฉันสั่งให้เงียบ!!” ภูผาตวาดด้วยความโมโหแล้วตบเปรี้ยงเดียววีนัสล้มลงเลือดกบปากเงียบกริบ แต่แววตาวาวโรจน์ไม่พอใจ
ooooooo
เมื่อเหว่ยชิงประกาศตัดขาดโชวและคิดแต่งตั้งประมุขคนใหม่ โดยทำทีหมายตาอันดาไว้ ภูผาที่หวังตำแหน่งนี้มานานถึงกับลงมือฆ่าอันดาเพื่อนรักด้วยตัวเอง โดยที่ไม่รู้ว่านี่คือแผนของอนาวิล
หลังจากอันดาตาย ภูผาคิดว่าตัวเองจะได้ขึ้นเป็นประมุข แต่เหว่ยชิงกลับบอกความจริงแก่ทุกคนว่า
อนาวิลคือลูกที่แท้จริงและตำแหน่งประมุขจตุรภาคีเป็นของอนาวิลตั้งแต่ต้น ทุกคนตกใจมาก คนที่โกรธแค้นก็คือภูผาที่เป็นคนชักพาอนาวิลเข้ามาอยู่ใกล้ตัว
ด้านโชวที่รอดตายและรู้ว่าเขาคือลูกของอนันต์กับนวลจันทร์ ความจริงทำให้เขาเจ็บปวด เสียใจที่กระทำไม่ดีต่อคนทั้งคู่ อยากขอโทษแต่ก็ไม่กล้าปรากฏตัว
โชวไปหาวายุในคืนนั้น ยืนยันว่าเขาไม่ได้ฆ่าเฉินและบอกความจริงว่าเขาไม่ใช่ลูกของจางฉงกับเหว่ยชิง วายุตกใจแต่ไม่ลืมเล่าเรื่องอันดาถูกฆ่าตาย ซึ่งเขาเชื่อว่าเป็นแผนของอนาวิลที่หลอกให้อันดากับภูผาฆ่ากันเอง และคนอย่างภูผาต้องหาทางแก้แค้นอนาวิลแน่
อนาวิลคิดเช่นนั้นเหมือนกัน จึงรีบบอกวีนัสว่าภูผาฆ่าอันดา หมายใจว่าเธอจะต้องโกรธแค้นแทนพี่ชายอย่างแน่นอน วีนัสโกรธภูผาอยู่เป็นทุนที่เขาทำให้เธอพลาดตำแหน่งนายหญิงประมุขจตุรภาคี พอรู้เรื่องจากอนาวิลก็วางแผนลวงภูผาไปฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็น
หลี่เฟยเสียใจต่อการจากไปของเฉิน แต่ในขณะเดียวกันอาการของหลี่เฟยก็ดีขึ้นจนพูดและลุกเดินได้ วันที่เขาได้พบโชวจึงคุกเข่าทำความเคารพ แต่โชวรีบพยุงเขาขึ้นยืนและห้ามเรียกตนว่าคุณชาย ตนไม่ใช่ลูกของจางฉง ไม่ใช่คุณชายของตระกูลจางอีกต่อไป
“คุณชายรู้ความจริงแล้ว?”
“อารู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
หลี่เฟยหน้าสลดรู้สึกผิด “ผมผิดเอง ถ้าผมบอกความจริงกับนายหญิงเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้”
โชว วายุ และเม่ยมองหน้ากันงงๆ หลี่เฟยจึงเล่าเรื่องราวในอดีตให้ฟังว่าอนันต์ไม่ได้ฆ่าจางฉง แต่พยายามช่วยเขาที่กำลังจะตกตึกต่างหาก
“อนันต์พยายามช่วยจางฉงแล้ว แต่จางฉงยอมตายเพื่อให้ได้ฆ่าอนันต์ เพื่อให้ได้แก้แค้น ผมเก็บเรื่องนี้เป็นความลับตลอดมาเพื่อปกป้องศักดิ์ศรี”
จางฉงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากอนันต์ เขาตกตึกลงไปตายแต่เหว่ยชิงไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น คิดว่าอนันต์ฆ่าจางฉงแล้วหล่นลงไป เธอจึงผูกใจเจ็บอนันต์มาตลอด
โชวซึ่งเป็นลูกที่แท้จริงของอนันต์ วันนี้ได้รู้ความจริงก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อพ่อบังเกิดเกล้า เขาลุกพรวดออกจากบ้านเช่า วายุกับเม่ยรีบก้าวตามออกมา
“ไอ้โชว...แกจะไปไหน”
“อนาวิลไม่หยุดแค่นี้แน่ ฉันต้องไปเตือนท่านอนันต์”
“จะทำยังไงคะ คุณลุงอนันต์ไม่มีทางเชื่อหรอก”
“ฉันจะพาเขามาหาอาหลี่ ให้อาหลี่อธิบายให้เขาเข้าใจ”
“แค่เจอหน้าเขาก็จับแกเข้าคุกแล้ว ไม่รอให้แกพามาที่นี่หรอก”
“ถึงเขาจะเอาฉันเข้าคุก ฉันก็ต้องไป” โชวตัดสินใจเดินหน้า แต่ไม่ทันก้าวขาได้ยินเสียงข้อความส่งเข้ามาที่มือถือ กดอ่านแล้วตกใจ อนาวิลบอกมาว่า “ถ้าไม่อยากให้พ่อแกตายก็รีบมา”
ooooooo
เวลาเดียวกันนั้น เหว่ยชิงอยู่ต่อหน้ารูปถ่ายจางฉง เธอกำลังหนักใจกลัวอนาวิลใจอ่อนกับอนันต์ ถ้าปล่อยให้เขาจัดการคนเดียวคงไม่สำเร็จ ดังนั้นเธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้อนันต์ชดใช้ด้วยชีวิต
อนาวิลต้องการฆ่าโชว เขาหลอกพาอนันต์ไปเพื่อล่อให้โชวมาหา โดยพาอนันต์ไปในป่าใกล้น้ำตก แต่ไม่รู้ว่าเหว่ยชิงแอบตามมาพร้อมจ่าเดชและสมุนจำนวนหนึ่ง จนกระทั่งเหว่ยชิงปรากฏตัว อนาวิลแปลกใจถามระรัวว่าแม่มาที่นี่ทำไม เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าตนจะจัดการเรื่องนี้เอง
“ฉากสำคัญแบบนี้ แม่ไม่มาดูด้วยตาตัวเองได้ยังไงลูก”
อนันต์งงงัน มองอนาวิลกับเหว่ยชิงแล้วแผดเสียงว่า “นี่มันอะไรกันวิน หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าอนาวิลไม่ใช่ลูกของแกไง”
“ไม่จริง เธอเอาอะไรมาพูด”
“วันนั้นที่โรงพยาบาล...ฉันเป็นคนสลับลูกของแกกับอนาวิลเอง เพราะฉะนั้นลูกที่แท้จริงของแกก็คือไอ้โชว”
“อะไรนะ”
“ความจริงฉันตั้งใจเลี้ยงไอ้โชวเพื่อให้มันไปฆ่าแกแก้แค้นให้จางฉง แต่ไอ้โชวมันมีสายเลือดที่อ่อนแอเหมือนแก มันถึงขอให้ฉันเลิกแก้แค้นแกไงล่ะ โง่ไหมล่ะ ลูกแกมันทั้งโง่ทั้งอ่อนแอเลยจะบอกให้ ฉันถึงต้องเปลี่ยนแผนยังไงล่ะ”
อนันต์รู้เรื่องราวทั้งหมด น้ำตาไหล ทั้งเจ็บทั้งแค้น อนาวิลเห็นพ่อเจ็บปวดก็อดสงสารไม่ได้ ยืนน้ำตาคลอฟังเหว่ยชิงกับอนันต์ตอบโต้กัน
“ฉันว่าจางฉงเลวแล้วนะ แต่เธอมันเลวยิ่งกว่านะเหว่ยชิง”
“แล้วใครบีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้ล่ะ เพราะแกไง แกฆ่าจางฉง”
“ถ้าแค้นฉันทำไมไม่ลงที่ฉัน ไปลงที่เด็กที่ไม่รู้เรื่องด้วยทำไม”
“พ่อแม่จะมีอะไรเจ็บปวดเท่าต้องตายด้วยน้ำมือลูกตัวเองอีกล่ะ”
“เธอมันชั่ว!”
“ฆ่ามัน...อนาวิล”
“ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าจะไม่ฆ่าเขา”
“ไม่ฆ่าไอ้อนันต์จะเรียกแก้แค้นยังไง ทางเดียวที่ฉันจะหายแค้นคือไอ้อนันต์ต้องตาย”
“ไม่! ผมไม่ทำ!!”
“อนาวิล!! ถ้าแกไม่ทำ...ฉันทำเอง”
เหว่ยชิงชักปืนยิงอนันต์โดยที่อนาวิลอยู่ไกลเกินจะช่วยทัน แต่นาทีนั้นโชวพุ่งตัวโถมใส่อนันต์ล้มลงหลบกระสุนทันท่วงที สองพ่อลูกกอดกันกลมกลิ้งไป อนาวิลเห็นโชวก็ยิงใส่ไม่ยั้ง แต่โชวหลบหลีกแล้วพาอนันต์วิ่งหนี ส่วนวายุกับเม่ยที่มากับโชวก็ช่วยกันต่อสู้กับสมุนของเหว่ยชิง
โชวพาอนันต์ไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่แล้วถามอย่างห่วงใยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง อนันต์น้ำตาคลอมองลูกชายที่แท้จริง เรียกลูกพ่อแล้วดึงเขามากอดแน่น ได้ยินเสียงอนาวิลตะโกนเรียกโชวอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้โชว!! โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ แน่จริงก็ออกมาสู้กันอย่างลูกผู้ชาย”
โชวรีบดึงตัวออกจากอ้อมกอดอนันต์ เตรียมตั้งรับด้วยการให้อนันต์หนีไป ตนจะล่ออนาวิลเอง
“คุณเอาปืนนี้ไว้ เดี๋ยวคนของวายุกับเม่ยจะตามมาช่วย คุณหาทางหนีออกไปให้ได้”
“ไม่...พ่อจะปล่อยให้ลูกเป็นอันตรายไม่ได้”
“ไม่ต้องห่วงผม”
“ลูกต้องไม่เป็นไรนะ”
“ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ ผมดีใจนะที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ” พูดจบโชวก็กระโดดออกไป อนาวิลหันมาเห็นยิงใส่หลายนัดก่อนวิ่งไล่กวด อนันต์มองตามพวกเขาไปอย่างเจ็บปวด...ลูกกับลูกต้องมาฆ่ากันเอง
อนาวิลกับโชวยิงต่อสู้กันเหมือนอนันต์และจางฉงในอดีต ทั้งคู่สู้กันจนพลัดตกหน้าผาน้ำตก ทุกคนตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก ต่างฝ่ายต่างเสียใจ โดยเฉพาะเหว่ยชิงที่กรีดร้องแทบเป็นบ้า เส้นเลือดในสมองแตกหมดสติล้มตึง!
ooooooo
อนาวิลกับโชวตกหน้าผา แต่ทุกคนเจอศพอนาวิลคนเดียว วันเผาศพอนาวิล นวลจันทร์ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ แม้เขาไม่ใช่ลูกแต่เธอก็เลี้ยงดูกันมา
“ลูกแม่...อนาวิลลูกแม่ ไม่ว่าจะยังไงอนาวิลก็ยังเป็นลูกของแม่...ทำไมลูกถึงทิ้งแม่ไปอย่างนี้...อนาวิล”
“เพราะไฟความอาฆาตพยาบาทเคียดแค้นในจิตใจของลูก...เราถึงต้องจากกันไปแบบนี้”
“เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เราได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันจริงๆนะคะ...พี่วิน” ดุจดาวอาลัยรักอนาวิล แล้วหันมาทางนวลจันทร์ บอกแม่ว่ายังมีสมาชิกอีกคนของบ้านเรารอเราอยู่
สามคนพ่อแม่ลูกหันไปมองอีกมุมใกล้เมรุ เม่ยหน้าเศร้าถือรูปของโชวที่หาศพไม่เจอ นวลจันทร์น้ำตาไหลพรากเดินนำสามีและลูกสาวมาหยุดยืนตรงหน้าเม่ย...มองรูปโชว ไล้มือไปบนรูปพร้อมกับพึมพำเสียงสั่นเครือ เสียใจอย่างสุดซึ้ง
“โชว...โชวลูกแม่...แม่ขอโทษ...แม่ขอโทษ”
นวลจันทร์ร้องไห้อย่างหนักถึงกับเข่าอ่อนทรุดลง อนันต์กับดุจดาวช่วยกันพยุง เม่ยสะเทือนใจไม่แพ้ใคร ยืนร้องไห้น้ำตานองหน้า กอดรูปโชวไว้แน่น
หลังงานศพอนาวิล เม่ยนำกุหลาบไปโปรยลงหน้าผาเพื่อเป็นการรำลึกถึงโชว วายุบอกให้เธอตัดใจเพราะโชวตายแล้ว แต่เม่ยยืนยันว่าคุณชายไม่มีวันตายไปจากใจเธอ
ทางด้านหลี่เฟยที่หายเป็นปกติ เขามาเยี่ยมเหว่ยชิงซึ่งบัดนี้นอนเป็นผักขยับตัวไม่ได้ ตกอยู่ในสภาพอัมพาต พูดไม่ได้แต่รู้สึกตัวดี แจ่มกับมิ่งคอยดูแล
แรกเห็นหลี่เฟย เหว่ยชิงสีหน้าตกใจ สายตาหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ได้คิดจะมาทำร้ายอะไรนายหญิง ถึงตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าการอาฆาตพยาบาทมันสร้างแต่ความทุกข์ ผลที่เกิดขึ้นมีแต่ความสูญเสีย ผมมาหานายหญิงเพื่อขออโหสิกรรมในทุกสิ่งที่ผ่านมา ขอให้เราอภัยให้แก่กัน เลิกแล้วต่อกัน อย่าได้จองเวรจองกรรมกันอีกเลย จากนี้ไปผมจะขอออกบวชละซึ่งเรื่องของทางโลกเพื่อหันหน้าเข้าสู่เส้นทางของความสงบอย่างแท้จริง...ผมลานะครับนายหญิง”
หลี่เฟยโค้งคำนับเหว่ยชิงเป็นการจากลากันครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกไป เหว่ยชิงน้ำตาไหล รู้สึกผิดก็สายเกินไปเสียแล้ว ต้องทนทุกข์ทรมานตลอดไป
ooooooo
บัดนี้จตุรภาคีเหลือแต่วายุเพียงคนเดียว อนันต์พบหลักฐานเอาผิดพวกจตุรภาคีได้ในที่สุด ดุจดาวจึงนำกำลังเจ้าหน้าที่บุกทลาย ปรากฏว่าวายุยอมให้เธอจับใส่กุญแจมืออย่างง่ายดาย
เม่ยเหมือนตัวคนเดียวหลังจากหลี่เฟยออกบวช เธอตัดสินใจนำวิชาชีพพยาบาลที่เรียนมาไปช่วยเหลือผู้ยากไร้ห่างไกลความเจริญ โดยร่วมกลุ่มไปกับแพทย์อาสา หวังว่ากุศลผลบุญจะช่วยทำให้โชวกับอนาวิลมีความสุข
2 ปีผ่านไป...
ไม่คาดคิดว่าเม่ยจะได้พบโชวในสภาพตาบอด... เรื่องนี้วายุรู้มาตลอดแต่จำต้องปิดทุกคนเพราะโชวขอร้อง ไม่อยากให้เม่ยลำบากต้องดูแลคนตาบอด
เมื่อพบกันจังๆ เม่ยตัดพ้อต่อว่าโชวทั้งน้ำตา “คุณชายใจร้าย คุณชายยังไม่ตาย คุณชายหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่กลับไปหาเม่ย หัวใจคุณชายทำด้วยอะไร”
“กลับไปซะ ฉันไม่ใช่คุณชายของเธอหรือของใครอีกต่อไปแล้วเม่ย จนถึงวันนี้...ฉันเป็นใคร...ฉันยังไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าฉันไม่เหลืออะไร...ไม่เหลือใครอีกแล้ว”
“ทำไมจะไม่เหลือคะ คุณชายยังมีครอบครัว มีคุณพ่อ คุณแม่ ดุจดาวน้องสาวแท้ๆของคุณชาย แล้วก็เม่ย คุณชายยังมีเม่ยอยู่อีกคน”
โชวลำบากใจกับสายเลือดที่เจือจาง...บอกเม่ยว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเธออีกแล้ว
“เม่ยไม่ได้ต้องการคนดี แต่เม่ยต้องการคนที่เม่ยรัก โลกที่ไม่มีคุณชายมันไม่มีความสุขเลย...เม่ยขอร้อง อย่าทิ้งเม่ยไป ถ้าไม่มีคุณชาย...เม่ยก็อยู่ต่อไปไม่ได้...เม่ยรักคุณชาย”
คำว่ารักที่ไม่เคยมีใครพูดให้ได้ยินมาทั้งชีวิต
วันนี้โชวได้ยินจากปากเม่ย ผู้หญิงที่เขารักและเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ใส่ใจเข้าใจเขามาตลอด
แม้ดวงตามองไม่เห็นแต่โชวก็พยายามจะสัมผัสใบหน้าของเม่ย เขาเอื้อมมือมาใกล้แต่เม่ยไม่รอ เป็นฝ่ายดึงมือเขามาสัมผัสตัวและลูบหน้าตาเขาด้วยความรักและสงสาร
“กลับมาหาเม่ยนะคุณชาย...อย่าทิ้งเม่ยไปอีก เม่ยสัญญา เม่ยจะเป็นดวงตาให้คุณชาย แต่คุณชายก็ต้องสัญญาว่าจะดูแลหัวใจให้เม่ยไปตลอดชีวิต”
โชวใจอ่อนยวบ ให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลหัวใจเม่ยไปตลอดชีวิต
ooooooo
–อวสาน–
ที่มา ไทยรัฐ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น